2015 was turbulent. Daar heb ik het al eens over gehad. Maar we hebben het jaar alsnog in schoonheid weten af te ronden. Alsof alles net op tijd in de plooi is gevallen. Daar ben ik blij om. En ook wel een beetje trots op.
De kerstvakantie was er eentje om in te kaderen. Drukker wel dan die van een jaar geleden. Zo werd ik nog een aantal keer in de RTV-studio verwacht. Maar daarnaast was er toch vooral heel veel quality time met mijn mannen. Thuis, vlakbij huis en verder weg.
Zo was er de tractor run (een stoet met feestelijk versierde en verlichte tractoren) in Zoersel om de verlof-veertiendaagse op gang te trappen. De kinderen keken hun ogen uit, dolden met elkaar en vraten hotdogs. De ouders dronken rustig een beker glühwein aan de vuurkorf.
Kerstavond vierden we at our place, in het gezelschap van mijn ouders en grootouders. Met ondermeer gevulde kalkoen (hoe klassiek kan je doen?!) en voor mij vegetarische vidé op het menu. En helaas ook met een valpartij van de bobonne. Veel opschudding en blauwe plekken, maar gelukkig geen blijvende schade.
Finn kan nog steeds niet fietsen, ook al hebben we meer dan ooit geoefend. Met het hele gezin ernaast en erachter. Hem luidkeels aanmoedigend. Maar het kind blijkt niet echt zot van positieve feedback.
Ik: “Goed bezig Finn!… Heel flink!… Je bent er bijna!” Hij: “Nee, mama, jij mag dat zo niet zeggen!” Of nog erger: “Jij moet stoppen met praten mama!”
Op een ander is onze oudste sympathieker naar het schijnt. Dat drukte de mama van een kameraadje waar hij mocht gaan spelen me toch op het hart.
We gingen eindelijk koffie drinken in de nieuwste Maurice bar van vriendin Veronique. Deden inkopen op de markt. Bezorgden Rowen een zotte spelnamiddag bij een vrouwelijk leeftijdsgenootje. En Finn bijna een delirium in de speeltuin van de Brasschaatse Melkerij. Wat een feest was me dat daar weer met zijn vrienden. Voor de mama’s evenzeer trouwens.
Oudjaar werd last minute gecelebreerd met een etentje onder (nieuwe) vrienden en een pak fijne onbekenden in een restaurant in Mortsel. Alle vuurwerk en zelfs de aftelling naar het nieuwe jaar compleet gemist, maar wel goed gedanst. Met andere mannen zelfs.
Op nieuwjaarsdag vonden de festiviteiten plaats bij mijn ouders en konden mijn zus en haar lief er ook bij zijn. Altijd een meerwaarde. We aten taart en pistolekes en Finn las zijn nieuwjaarsbrief een keer of tien na mekaar voor. Weliswaar omdat zijn opi hem in ruil een cadeautje beloofd had.
Ook het eerste weekend van 2016 was een succes. Met een babybezoekje, een citytrip naar ‘t stad (wel jammer dat de kerstmarkt op de Grote Markt, het lichtspektakel en de foor stiekem al opgekraamd waren!) en de presentatie van een hartverwarmend (G-)Basketgala in Arendonk.
Voilà. En nu? Hoe moet het nu verder?
Bwah, ongeveer zoals we bezig zijn zeker? Ik klaag niet, ik ben content. Alles kan altijd beter en ik blijf ambitieus, maar ik heb geen giga lijstje goede voornemens en welomlijnde doelen. Uitgezonderd deze vijf misschien:
- Hard verder werken aan deze blog. 1000 bezoekers elke dag, dat moet je verdienen. En je bent maar zo goed als je laatste post.
- Zo veel mogelijk uitstapjes en reisjes maken. Liefst naar de zon. Met en zonder kinderen. Nieuwe plekken ontdekken, geeft me zuurstof en inspiratie.
- En één van die trips mag zeker richting Rio gaan. Ooit eens de Olympische Spelen meemaken, een klein stipje zijn in zo’n gi-gan-tisch stadion, uit volle borst je favorieten aanmoedigen, … is echt een kinderdroom van deze sportfreak. En dat die spelen dit jaar in het tot de verbeelding sprekende Brazilië plaatsvinden, doet me nog net iets harder kwijlen ja.
- Terug voor de radio werken. Ik dacht dat het knagende gevoel langzaamaan wel zou verdwijnen, maar niets is minder waar. Ik mis de combinatie van woord en muziek elke dag een beetje meer. Forever mijn droomjob dus dat geradio en ik wil er zeker nog eens extra hard voor gaan dit jaar. (Al ben ik absoluut ook geweldig blij met het presentatie- en stemmenwerk dat ik nu al doe.)
- Nog véél tijd met mijn jongens, mijn lief en al mijn andere geliefden doorbrengen. Wat we dan precies doen, is van minder belang. Het gaat om het samenzijn en het opgaan in het moment.
