Jouw en mijn favoriete posts van 2016.

Ik heb serieus wat bij mekaar geschreven in mijn tweede blogjaar. En jullie hebben dat allemaal flink gelezen. Waarvoor zot veel dank. Echt. En een dikke zoen.

Ik zet mijn en jouw favoriete posts van 2016 nog even op een rijtje bij deze. Voor zij die iets gemist zouden hebben of voor zij die deze pagina misschien nog maar net ontdekt hebben.

  1. Mogen mijn kinderen nog even kind zijn aub?
  2. Fun met Finn: zijn leukste uitspraken, part X.
  3. Erika bekent: mijn kinderen eten boterhammen met choco.
  4. Krapulekesdag.
  5. 5 jaar Finn, 3 keer feest.
  6. Circus Rowen
  7. Stop de klok: ik heb twee kleuters in huis.
  8. Erika blikt terug op de zomer van 2016.
  9. Ik ben vier en ik vind het niet altijd leuk hier.
  10. Over hoe het moederschap de band met mijn familie nog sterker maakte.

Erika leest: Ik zie ik zie.

Leen Vanbroekhoven, de vrouw achter het fijne label Oh my kids, heeft voor het eerst ook een boek geïllustreerd. En dat is eigenlijk nét zo leuk geworden als haar sweater-collectie.

Ik zie ik zie is een kijkboek om uren naar te staren. Elke keer zie je meer. Elke keer ontdek je nieuwe dingen, nieuwe aanknopingspunten. Elke tekening draagt eindeloos veel verhalen in zich. Me like, want zo moet ik niet elke avond hetzelfde tekstje aframmelen. En the kids like, want hun fantasie wordt danig op hol gedreven.

Opvallend is ook het gebruikte kleurenpalet. Niks schreeuwerig gedoe. Wel veel wit en pasteltinten. Eerder gedurfd misschien voor een kinderboek, maar oh zo rustgevend. Voor beide partijen.

Ja, wij weten weer wat lezen vanavond.

blog - 7 blog - 8

Back in time. Toen de toestand ernstig was, maar nog niet hopeloos.

Throwback naar het jaar 2011. Het jaar waarin ik voor de eerste keer zwanger werd. Van de man die ik nog maar een half jaar eerder had leren kennen. Wat de bedoeling was voor alle duidelijkheid. Maar bon, het ging toch allemaal snel en hard. Een carrière die op volle toeren draaide, een bloeiend liefdesleven én een groeiende buik. Intense momenten die ik toen wekelijks probeerde te vatten in een column voor Flair.

“In wa veur ne wereld leven wa na?” Het is zeker tien jaar geleden dat ik nog een aflevering van de onvolprezen VTM-reeks ‘De familie Backeljau’ gezien heb. Maar ik hoor het gezinsopperhoofd Cois Backeljau (meesterlijk vertolkt door Luk Wyns) nog altijd zeggen. Een simpel zinnetje uit de mond van een marginaal dat je met wat slechte wil onder de noemer banale toogklap zou kunnen klasseren, hoewel het eigenlijk een verdomd interessante, bijna filosofische vraagstelling is. Eentje waar ik tegenwoordig zelf mee worstel omdat ik- zoals je misschien nog wel weet- binnenkort een kind op die waanzinnige wereld ga zetten. En dat vooruitzicht stemt mij helaas meer dan mij lief is tot twijfel en bezorgdheid.

We hebben nog altijd geen regering, er blijven bommen vallen op Libië, er worden nog altijd een massa vrouwen verkracht in Congo, het stralingsgevaar rond de kerncentrale van Fukushima is nog steeds niet geweken, onze groenten zijn besmet met één of andere dodelijke bacterie, de aarde warmt rustig verder op, … Eén blik op het journaal en alle zwangerschapseuforie verdwijnt als sneeuw voor de zon. Want als de toestand nu al zo ernstig is, kan hij later- als mijn kind volwassen is- toch alleen maar hopeloos geworden zijn? Vroeger was het beter, zal tegen dan geen dooddoener meer zijn, maar een onontkoombare waarheid. En ik ben verantwoordelijk voor het feit dat mijn toekomstige zoon of dochter zich op zo’n totaal verklote planeet zal moeten handhaven. Mooi cadeau hoor, dat soort leven ‘geschonken’ krijgen.

Mmm, te veel nadenken is duidelijk niet goed voor een mens. Al is te weinig je kopje gebruiken ook weer gevaarlijk. Volgens mij moet je de zaken soms bewust zo extreem voorstellen, juist om te beseffen dat het vijf voor twaalf is… Maar! Vijf voor twaalf is geen twaalf uur. Het is nog niet te laat met andere woorden, er is nog hoop. En hoop doet leven. Doet nieuw leven leven. Filosofisch, hé?

De wijzer van de klok staat intussen vér over twaalf uur, me dunkt. Maar de hoop ben ik niet verloren. Zal ik nooit verliezen.

Meer leesvoer (voor zwangere vrouwen)? Hier staan al mijn Flair columns van toen verzameld.

Moederen in het mobiele tijdperk.

Ja, ik heb een blog. En een profiel op FB en IG. En ja, ik check en update die drie-éénheid behoorlijk vaak. Verslaving of gewoonte? Euh… gewoonte, denk ik. Hoop ik. Al is die grens bij momenten behoorlijk dun. Dat het mijn job betreft, antwoord ik standaard. Maar dat ik het zó snel wil verantwoorden, en dan nog het meeste ten opzichte van mezelf, betekent wel iets. Toch verslaafd dus. Een beetje. Net als zovele anderen. Zoveel andere moeders ook. Trots moet zich tegenwoordig in foto’s en video’s vertalen. En liefst een hele Iphone en IG-feed vol. Vraag is dan of we ‘het moment’ nog wel pakken, of we nog wel écht genieten van onze kinderen? En niet opweg zijn om een soort toeschouwers van ons eigen leven en nageslacht te worden?

Bwah, zo negatief zie ik het niet. Hoewel ik af en toe heel radicaal mijn mobieltje wegleg en daar bijzonder rustig van word, kan ik ook met gemak een hele hoop pro’s aanhalen als het over social media gaat. Een verjaardagfeestje voor mijn jongens zal ik bijvoorbeeld veel mooier maken dan vroeger, puur omdat ik er een blogpost aan wil wijden. Versiering, cadeaus, de taart,… alles wordt net iets zorgvuldiger gepland, gekozen en uitgewerkt. Dat zou je met wat slechte wil als fake kunnen percipiëren, of zelfs als egoïstisch of aanstellerig, maar hey, it does the trick. Elke keer weer. Iedereen wordt blijer van het feit dat ik meer mijn best doe. Om wat voor reden dan ook. De bezoekers, het kind én ikzelf. Niet alleen achteraf, maar ook op het moment zelf. De moeite die je doet voor je online image straalt instant af op je leven in real life. Daar is toch niks fout aan? Bovendien haal ik zelf ook behoorlijk wat inspiratie uit de digitale inspanningen van collega-moeders. Door IG scrollen is als door een magazine bladeren, maar dan eindeloos en in vierkantjes.

Bwah, zo positief is het dan misschien ook weer niet. Sociale media zijn belachelijk tijdrovend. En die tijd hebben moderne moeders eigenlijk niet bepaald op overschot. Daarnaast leren kinderen meer van wat ze hun ouders zien doen, dan van wat diezelfde ouders hen vertellen. Geen mooi voorbeeld dus, zo’n moeder die vergroeid lijkt te zijn met haar mobieltje. En nog een belangrijke bezorgdheid: als je fotografeert, filmt of sharet, ben je natuurlijk (even) niet bij de les. Niet in the moment. Dat is niet fijn voor de mensen rondom je en eigenlijk ook niet voor jezelf. Je denkt dat je met gemak altijd en overal kan multitasken, maar dat is een illusie. Kiezen mag dan verliezen zijn, niet kiezen is ook niet perse gelijk aan winnen. Kinderen kennen trouwens maar al te goed het verschil tussen gespeelde en oprechte aandacht. En ze vinden het niet altijd tof dat hun dansjes, liedjes of lachjes continu geregistreerd worden. De mijne toch niet. Soms willen ze dat je écht kijkt en mee ‘beleeft’. Ongefilterd. Dus niet door een lens. Dan lopen ze weg of stoppen ze instant met hun leukigheid. Ergens wel handig. Zo ben je meteen verplicht om het los te laten. Dan, of wanneer het licht crappy is.

Dat continu willen vastleggen en delen is een drang die we ons in deze moderne tijden hebben laten aanpraten, dus kan je er- met wat goeie wil- ook perfect weer (een beetje) van afkicken. Mij helpt het bijvoorbeeld enorm om mezelf de volgende vragen te stellen: wat gebeurt er als ik dit moment niet vastleg voor de eeuwigheid? Of niet instant de wereld instuur? Juist ja, he-le-maal niks. Oké, ze worden zo belachelijk snel groot die koters van ons. Maar nu ook weer niet dat er elke minuut een verschil te zien valt. En oké, dat ene, specifieke moment komt misschien nooit meer terug. Maar er volgen er ongetwijfeld nog gelijkaardige. Ook hele mooie. Of grappige. Of ontroerende. Je moet ergens selecteren. Of je registreert het leven nonstop. Wanneer ga je die waanzinnige beeldenstroom in godsnaam ooit posten? Of herbekijken? En vooral: onderschat je de kracht van je eigen geheugen dan niet enorm? En de warme gevoelens die een herinnering (die zo puur is, juist omdat er geen beelden van bestaan) kan oproepen?
Kijk, ik werd vroeger als kind ook gefotografeerd én zelfs gefilmd door mijn ouders. En mijn vader heeft ook behoorlijk wat ‘gemist’, omdat hij zijn dochters op die registratiemomenten enkel door een (zwart-witte) zoeker zag. Maar bon, dat was toen wel alleen het geval bij speciale gelegenheden. Denk: verjaardag, communie of vakantie. Camera’s zaten nog niet standaard in de broekzak of de handtas. Geen fotoshoots dus puur om je feed of je wall wat op te leuken. Toch ben ik blij dat mijn jeugd gedocumenteerd is. Ik geniet er enorm van om mijn albums af en toe te doorbladeren of een schokkerig filmpje te herbekijken. En ik ben er zeker van dat mijn zonen daar op termijn ook de waarde van gaan inzien. Als wij de opgave voor hen tenminste niet té groot hebben gemaakt. Want ik weet niet hoe het bij jou zit, maar fotoalbums maken en printen komt er hier zelden van. Het hele archief staat dus online, in de IPhoto library of op één van de externe harde schijven in de kast.

Dus, misschien toch wat minderen zeker? Goed voor de kinderen: die zien op termijn de bomen door het bos nog en krijgen een beeld van hun moeder waar je wél blij mee kan zijn. Goed voor jezelf: meer tijd, meer ‘momenten’, meer onbezoedelde herinneringen. En goed voor je omgeving. Want werkelijk geen hond, zelfs niet je meest toegeweide fan of volger, gaat zitten grienen omdat jij niet onmiddellijk of nog erger: helemaal geen beeldmateriaal van die laatste knalprestatie of topstyling van je zoon of dochter hebt gedeeld. Integendeel, zij halen precies dezelfde voordelen uit de situatie.

 

Deze column verscheen ook in het heerlijke magazine Zappy Ouders. Lezen die handel! En vergeet ook de online versie niet te checken! En mijn vorige column!

 

blog - 1

Eindejaarslijstje 1: jouw en mijn favoriete posts van 2015.

elle en tractors - 1

Looking back… over my shoulder…

Maar liefst 130 blogposts heb ik dit jaar op de wereld losgelaten.
Dit- zo blijkt toch uit mijn fancy statistiekjes- waren jullie 10 favorieten:

  1. De 40 zinnen die elke peuter- en kleuterouder gebruikt.
  2. 8 dingen waar papa’s beter in zijn dan mama’s.
  3. 25 dingen waar je bij een tweede kind niet meer van wakker ligt.
  4. De 10 geheime afspraken van de peuter- en kleuterclub.
  5. 13 dingen die je niet zegt, maar wel denkt als je net bevallen bent.
  6. Erika vindt werk.
  7. Op vakantie met kleine kinderen. Erika deelt haar ervaringen en tips.
  8. Erika experimenteert: Functional training.
  9. Kinderen hinderen, zei ze.
  10. Help, mijn kleuter heeft geen hobby.

 

En dit zijn de mijne:

  1. Gaan we eindelijk voor dat bestand in mamaland?
  2. Erika bekent: het échte leven van een mama.
  3. Erika deelt haar doodgewone dingen.
  4. De heerlijkheden van het moederschap.
  5. My moon, my men.

 

Morgen: nog een eindejaarslijstje! Eentje met daarin de leukste webshops van 2015! Jeuj!

Erika presenteert: Froomit.

 chat - 1

Ik heb al vaak geblogd over webshops of merkjes die ik te gek vind, maar vandaag presenteer ik voor het eerst een app: Froomit. Dé app van het jaar voor mij. Dé app die elk gezin- en bij uitbreiding elke familie- op de gsm of tablet zou hebben moeten staan. De app ook die ik als één van de eersten heb mogen testen en die mij compleet verbouwereerd heeft achtergelaten.

Vandaag zijn onze herinneringen vooral gebaseerd op foto’s, maar waar leg je een grappige uitspraak vast van een kind, of een mop van een vriendin of de ‘wijze’ raad van je pa?  Bovendien worden foto’s vaak zomaar ergens opgeslagen, waardoor ze op termijn verloren geraken in een digitale jungle. Froomit laat toe om elk waardevol moment eenvoudig vast te leggen en meteen toe te wijzen aan de juiste folder. Froomit is dus een soort digitale schoendoos, maar dan netjes geordend. Je kan anderen toegang geven tot folders, zodat ook zij hier herinneringen kunnen bekijken of toevoegen.  Het is dus niet meer nodig om foto’s naar elkaar te emailen. Doordat bij het vastleggen meteen alles netjes geordend staat, kan Froomit automatisch mooie slideshows genereren, maar ook albums waar dus naast foto’s en tekst, ook video’s in worden afgeprint.

Check dit filmpje voor de beelden bij de uitleg!

Froomit is een Vlaamse startup.  De eerste versie van de app is nu GRATIS downloadbaar in de App Store. Doen!!

Erika gaat op reis: “balls and walls” in Beijing, China.

china - 78

Altijd aangenaam als je werk en ontspanning kan combineren. Nog fijner als de bewuste combinatie zich ook voordoet op een exotische locatie. Precies zoals vorige week zo heerlijk geschiedde. Toen mocht ik- op uitnodiging van Bencham, de kamer v koophandel Benelux– vijf dagen in Beijing, de hoofdstad van China, spenderen. Om er het jaarlijkse Bencham galabal, een charity event voor zo’n 300 gasten, te presenteren. Maar naast een meeting, een paar uur repetitie en het aan elkaar praten van de avond zelf, was ik helemaal vrij in mijn doen en laten. En bovendien in het gezelschap van mijn eigen moeder, die ik -in navolging van mijn Merksemse vriendin Astrid Bryan (nu ja, Coppens binnenkort)- al eens ‘het mamaatje’ pleeg te noemen. Samen hadden we dus meer dan voldoende tijd om ons onder te (laten) dompelen in deze miljoenenstad. Voor haar de eerste keer, mijn tweede sessie alweer. Al was ik vaak nog even verrast en onder de indruk als zij, want 6 jaar na mijn vorige bezoek is er véél veranderd in Beijing.

Mijn 5 toppers:

1. HET OLYMPISCH VOGELNESTSTADION. Voor mij- zonder twijfel- hét mooiste sportstadion van de planeet. Ik kan er uren naar blijven kijken. De hele site is indrukwekkend trouwens. Je hebt er verder nog de watercube, het indoorstadion, een park, een shopping center,…

china - 39 china - 47 china - 41 china - 34china - 50china - 53

2. Een fietstocht door de HUTONG, de oude (laagbouw-)wijken in de stad. Met Monique Groeneveld, een Nederlandse die al 8 jaar in Peking woont.
Al fietstend leer je de stad op een heel andere manier kennen. En eens je je angst voor het drukke verkeer opzij gezet hebt en je laat meevoeren met the flow, is het zelfs ontspannend. Azië op z’n best.
Highlights van de rit: een yoghurtje aan het HOUHAI LAKE (Chinese hipsters kijken!), shoppen in de drukke NANLUOGUXIANGEN (nog meer hipsters en leuke winkeltjes!) én met de fiets dwars over het mytische TIAN’ANMEN PLEIN. Kicken hoor.

china - 58 china - 68 china - 71 china - 66 china - 61china - 1

3. Een bezoek aan THE GREAT WALL, Mutianyu section. Onder begeleiding van alweer een hele lieve en deskundige Nederlandse: Inge Jansen. Dik anderhalf uur rijden en je zit in een totaal andere wereld. Het groen en de bergen. Gedomineerd door een fenomenaal (gerenoveerd) stuk van die wereldberoemde, meer dan 5000 km lange muur. Je kan met de kabelbaan tot boven, maar daarna is het klimmen en dalen all by yourself. Een workout die beloond wordt met fantastische vergezichten.

china - 14 china - 16 china - 18 china - 20 china - 24 china - 99 china - 98

4. DUMPLINGS eten. Eén van de lokale specialiteiten en voor een veggie als ik véél interessanter dan een portie Pekingeend. Wij smulden bij DIN TAI FUNG.

china - 1china - 1 (1)

5. De METRO. Die is heel gebruiksvriendelijk (zelfs voor niet-Chinezen!), betaalbaar en brengt je overal. Zelfs tot ver buiten het ‘centrum’. Je mag wel niet bang zijn van een beetje drukte.

En allez kom, ook de volgende twee toeristische toppers zijn allerminst onaardig:

BEHAI PARK

china - 81

THE SUMMER PALACE

china - 84 china - 90 china - 92 china - 94

Mijn 5 floppers:

1. Chinezen spreken echt énorm slecht Engels. Zelfs in de grote hotels of bij toeristische bezienswaardigheden. Een paar woorden Chinees van buiten blokken of een boekje waarin je veel gebruikte zinnetjes in Chinese karakters kan aanduiden, is dan ook een must.

2. DE VERBODEN STAD- één van de absolute must-sees in Peking- is dicht op maandag. En dat staat nergens aangeduid.

3. Wij hadden (uitzonderlijk) twee mooie dagen met zon en een helblauwe lucht, maar ook drie drukkend warme en very smoggy dagen. De stad is echt super vervuild.

4. Het verkeer in Beijing is de hel. Alles staat altijd en overal vast. Reken véél tijd voor je verplaatsingen en schrik niet te hard van de crazy maneuvers van je chauffeur. Taxis zijn er in overvloed en ook Uber draait op volle toeren. Maar weet dus dat de metro een goed alternatief is.

5. Het Chinese ‘gerochel’ (ook de vrouwen doen het!) kon ik maar niet gewoon geraken en ook de vaak nogal fel geurende toiletten zijn een minpuntje. Langs de andere kant zijn er wel veel openbare toiletten en zijn ze, los van die vieze geur, best proper. Je neemt wel best zelf wat papier mee, want dat wordt zelden voorzien.

Nog eens een grote dankjewel aan:

* Anneleen en Robbert om mij uit te nodigen.

china - 1

Sofitel Wanda voor de prachtige kamer, het giga zwembad en het (veel te) uitgebreide ontbijtbuffet.

china - 3

KLM voor de heerlijke updrade naar economy comfort.

Filmtip: GUS. De animatiefilm van het jaar!

zomer2015 - 2

Ik mocht mijn stem lenen aan de mamavogel in het verhaal (typecasting begot!), maar dat is niet de reden waarom ik jullie deze film zo graag wil aanraden. Waarom dan wel? Omdat GUS dé animatiefilm van het jaar is. Misschien wel één van de mooiste die ooit gemaakt is. Zo anders dan alle andere prenten in het genre. Extreem fantasierijk en met prachtige boodschappen over liefde, vriendschap, generatieverschillen, levensdromen en ambities.

Het verhaal in het kort:
Gus is schuw vogeltje, alles behalve een durver. Maar grote dromen heeft hij wel. Tijdens de grote vogeltrek krijgt Darius, de vogel die de zwerm al jaren aanvoert op hun lange reis naar het zuiden, een ongeluk. Al z’n geheime kennis over de route moet hij toevertrouwen aan een opvolger. En dat wordt… Gus! Maar is hij klaar voor zo’n belangrijke opdracht?

De trailer geeft je ook een mooi voorsmaakje.

En hier vind je alle praktische info.

De film ging afgelopen weekend in première op het filmfestival van Oostende. En vanaf vandaag, 16 september, kan je ‘m gaan bekijken in volgende bioscopen: UGC (Antwerpen), Kinepolis (Antwerpen, Hasselt, Leuven, Brugge, Oostende, Kortrijk, Gent, Brussel), Utopolis (Mechelen, Turnhout), Euroscoop (Genk, St. Niklaas, Lanaken, Maasmechelen), Studio Skoop (Gent), Aventure (Brussel), Roxy Theatre(Koersel), Palace (Aalst), Cinema Albert(Dendermonde), Cinema Central(Ninove), Cinema (Koksijde), Cinema De Keizer (Lichtervelde).

Dankzij Jekino, de distributeur van de film, mag ik bovendien een superleuke goodie weggeven: het enige echte GUS T-shirt! Ik heb er eentje in maat 5/6 jaar en eentje in maat 7/8 jaar in de aanbieding.

zomer2015 - 1

Hoe maak je kans op zo’n t-shirt? Heel simpel. Doe mij en de andere lezers hieronder in de comments een leuke (kinder-)filmtip cadeau en laat me ook de maat van je kindje weten. Ik pik er dan volgende week, totaal random, 2 winnaars uit. Deal?

Perfectie is saai, behalve als het over paasvakanties gaat.

Processed with VSCOcam with t2 preset

De zon had er zeker iets mee te maken. Maar het was toch vooral de work life balance die mij de voorbije twee weken zo gelukkig gemaakt heeft. En ook nu nog voor een natural high zorgt. Ja, dat zelfstandige leventje bevalt me wel op deze manier. Met RTV als ‘vaste’ werkgever is er elke maand een basisinkomen en dat vul ik vooral aan met presentaties (zo mag ik deze week een panelgesprek over kinderopvang modereren in Geell), voice-overs (net nog eentje ingelezen voor MeDirect bank) en schrijfwerk (blog en boek). Allemaal zaken die ik graag doe en die ik redelijk tot zeer goed kan plannen en combineren. Zodat ik geen drie dagen na mekaar naar Brussel moet bijvoorbeeld. Of geen tijd verlies in de file als het werk ook buiten de kantooruren gedaan kan worden.
Plannen ook in functie van mijn lief en mijn kinderen. Niet omdat ik daartoe gedwongen word, wel omdat ik het zelf zo wil. Ik werk graag, ik haal daar- zeker na de perikelen van vorig jaar- bijzonder veel voldoening uit. Maar ik ben ook graag bij mijn gezinnetje. En als ik bij hen ben, wil ik ook écht daar zijn. Niet louter fysiek. Ik laat dan ook zeer bewust quality time-gaten vallen in mijn agenda. Al betekenen die soms dat ik hele fijne (en lucratieve) dingen moet laten schieten. You can’t have it all, less is more en kwaliteit is belangrijker dan kwantiteit. Toch? Ik weiger gewoon ook om te leven in een constante rush. Of nog erger: met een continu knagend schuldgevoel. Meestal kan ik Finn en Rowen op schooldagen ofwel wegbrengen ofwel ophalen en soms zelfs allebei. In ruil werk ik ultra-efficiënt tijdens de schooluren en na 19u, als de jongens in bed liggen. En als ik hier en daar eens naar het buitenland moet voor mijn job, probeer ik voor en na die trip voldoende te compenseren.

Die juiste balans vinden is en blijft wel een constante oefening. En ik zoek nog altijd meer dan ik vind. Jij ook waarschijnlijk. Maar telkens als het lukt, voel ik mij de koningin te rijk. Dan slaak ik in- én uitwendige kreetjes van geluk. For real. Zoals de voorbije weken dus. Want de paasvakantie van 2015 kwam toch aardig in de buurt van de perfectie. Werk, ontspanning, lief, kinderen, familie, vrienden. Alles was er in de juiste dosis en op de juiste manier. Ik heb 8 van de 14 dagen op verplaatsing gewerkt en daarnaast heel wat avondlijke uren professioneel aan mijn laptop gesleten. Maar er was ook tijd voor loopjes en yoga. En ik was erbij tijdens de heerlijke familie-paasbrunch bij ons mama. Tijdens het etentje ter ere van de 91e verjaardag van mijn opa. En tijdens de café-avond met mijn beste vrienden en vriendinnen. Het was verder een absoluut genot om te zien hoe Finn ijverig zijn paaseieren bij mekaar zocht. Met zijn voormalige crèchevriendjes de speeltuin van De Trappisten onveilig maakte. En een topdag had op het erf van kinderboerderij ‘t Struisvogelnest in Lier. Het was ook fijn om de Scheldeprijs van zeer dichtbij mee te maken, te aperitieven op het strand van Knokke en Plopsaland te ontdekken. En dan vergeet ik nog dat aangename familiebezoek uit Duitsland, de vele zalige uurtjes in onze eigen tuin, de yummie ijsjes bij ‘t Lekker Koeike in Oelegem en die heerlijke wandeling met mijn favoriete ex, zijn vrouw en zijn kind.

Processed with VSCOcam with t2 presetProcessed with VSCOcam with t2 presetProcessed with VSCOcam with t2 presetProcessed with VSCOcam with t2 presetProcessed with VSCOcam with t1 presetProcessed with VSCOcam with t1 presettuin - 2

Ik heb geluk ja. Maar ik zie ook geluk. Soms in grote, meestal in hele kleine dingen. En ik ben mij vooral bewust van dat geluk. Dat verder geheel random is. Na de verschrikkelijke tragedie(s) op de Middellandse Zee, wil ik dat er graag (bij mezelf) nog even verder inwrijven.