My moon, my men.

foto - 1 (1)
(foto: Frank Dejongh)

Heel soms droom ik van een rustig meisje dat ik heerlijk mag optutten en waarmee ik ooit lange, diepe gesprekken zal voeren. Maar meestal ben ik oprecht blij dat ik een jongensmama ben.

Een échte jongensmama. Want die boys van mij zijn zo stereoptiep als de pest. Luid, druk en wild. Zot ook van auto’s en machines. En rechtdoorzee. Geen verborgen issues en geniepige zaakjes, what you see is what you get.

En dan krijg ik best veel, vind ik.

Finn is de voorbije zomer, dag per dag, een nóg fijner baasje geworden. Die positieve tendens was al ingezet in het laatste trimester van vorig schooljaar en werd perfect doorgetrokken. Hij praat ook elke dag beter en staat zowaar open voor onderhandelingen. Niet altijd, maar toch. We komen van ver, dus het is al lang goed.

Er is ook veel liefde voor broer. Zijn kleine god, zijn grote trots. Die hij weliswaar nog af en toe iets te hard pitst/ knijpt/ slaat. Of waar hij behoorlijk jaloers op kan zijn. Maar haal ze een dag uit elkaar en het gemis is oneindig groot.

Over Rowen gesproken. Ik ben verliefd op dat kind ja. Smoorverliefd, niet normaal. Die ogen, die altijd vochtige, prachtige lipjes, dat geestige krulletje vanachter in zijn haar.
Continu vrolijk, immer luid en vooral duidelijk. Meer dan “mama”, “papa”, “kaka” en iets dat van heel ver op “auto” lijkt, komt hij vooralsnog niet. Maar die beperkte woordenschat vormt allerminst een obstakel voor een vlotte communicatie. Hij komt me halen, wijst uiterst nauwkeurig aan wat hij wil of stoot een paar onverstaanbare en tegelijk niet mis te verstane klanken uit. Ik begrijp meteen wat hij bedoelt.

Fearless, dat is ie ook wel mijn kleinste man. Losgeslagen, avontuurlijk, onoverwinnelijk. En always on the move. Een losgeslagen projectiel. Het kind heeft al een paar lelijke totters gemaakt. Al deert een val of een botsing hem bijzonder weinig. Kleinzerig is meer een karaktereigenschap van zijn broer.
(Stop hem evenwel niet in een zwembad met een diameter groter dan anderhalve meter. Dan panikeert hij wél. Ziedaar zijn voorzichtige poging tot voorzichtigheid.)

Het mooiste moment hebben we net voor het slapengaan, wij twee. Hij en ik in onze schommelstoel. Hart tegen hart. Eindelijk rust. Eindelijk stilte en stilzitten. Eindelijk kusjes en knuffels. Een moment dat ik stilaan iets te lang begin te rekken. Waardoor het zijn slaap niet bevordert, maar juist bemoeilijkt. Top moedermove. Oh en ‘s ochtends als hij mij vrolijk staat op te wachten in zijn bedje, moeten we meteen samen op zoek naar zijn tutje. Je moet ons daar zien liggen, allebei plat op de buik. En dan dat intense geluk als zijn favoriete accessoire van onder het bed gehaald wordt. Heer-lijk.

Ach, zie mij hier pogingen doen. En dat terwijl de liefde voor bovengenoemde jongenswezens eigenlijk onbeschrijflijk is.

7 Comments

  1. Prachtig beschreven! Ik ben een echte meisjesmama, roze, K3, prinsesjes, eindeloos kleren passen, het hoort er allemaal bij en ik vind het super!
    Ik betrap mezelf er ook op dat als de intussen 3-jarige dochter nog eens een zeldzame keer zin heeft om ‘s avonds op mijn schoot te kruipen, ik haar bedtijd stiekem uitstel om wat langer te kunnen genieten van dat zalige momentje samen 🙂 .

  2. Heel mooi gezegd! Ik ben ook een jongensmama. Oudste is 4 en jongste is 1. Mijn jongens zijn enerzijds ook DE typische jongens, maar heel af en toe ook geheel het tegenovergestelde. Ze houden wel van prinsessen en elfjes enzo. Soms verkleden we ons als prinses en spelen we met barbies 🙂 Ook wel eens een leuke afwisseling van alle auto’s, treinen, robotten en vechtpartijtjes.

  3. Dat je zo verliefd kan zijn op je kindjes, he. Ik zou die van mij wel tussen mijn boterham willen leggen! Zo’n schattig sappig kinderwangetje.

  4. Aaah, het knuffelmomentje voor het slapengaan… Ik rek dat soms ook wat langer dan strikt nodig, maar ja, hij moet maar zo schattig niet zijn!

  5. Al 6 jaar een gelukkige mama van Tristan, over enkele weken komt daar nog een jongetje bij! Ben zotcontent dat ik ook een echte jongensmama word! Ik kon de gynaecoloog wel kussen toen hij ons tijdens een echo zei: ‘Dat wordt duidelijk weer een jongetje!’
    Vooral het feit dat wat je ziet, ook is wat je krijgt vind ik zo zalig! Meisjes kunnen veel geniepiger zijn. Kan ik niet zo goed mee om…

  6. Mooie foto!! En supermooie blog!
    IK begrijp helemaal wat je bedoeld met dat smoorverliefd zijn… na een meisje van 3,5 ben ik sinds 9 maanden ook een jongensmama. Ik keek er eerst enorm tegenop… en wou liever 2 meisjes… dat gevoel is helemaal verdwenen sinds Mil geboren is… zo verliefd op dat kleine lieve mannetje! Echt geweldig!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.