Eindejaarslijstje 1: jouw en mijn favoriete posts van 2015.

elle en tractors - 1

Looking back… over my shoulder…

Maar liefst 130 blogposts heb ik dit jaar op de wereld losgelaten.
Dit- zo blijkt toch uit mijn fancy statistiekjes- waren jullie 10 favorieten:

  1. De 40 zinnen die elke peuter- en kleuterouder gebruikt.
  2. 8 dingen waar papa’s beter in zijn dan mama’s.
  3. 25 dingen waar je bij een tweede kind niet meer van wakker ligt.
  4. De 10 geheime afspraken van de peuter- en kleuterclub.
  5. 13 dingen die je niet zegt, maar wel denkt als je net bevallen bent.
  6. Erika vindt werk.
  7. Op vakantie met kleine kinderen. Erika deelt haar ervaringen en tips.
  8. Erika experimenteert: Functional training.
  9. Kinderen hinderen, zei ze.
  10. Help, mijn kleuter heeft geen hobby.

 

En dit zijn de mijne:

  1. Gaan we eindelijk voor dat bestand in mamaland?
  2. Erika bekent: het échte leven van een mama.
  3. Erika deelt haar doodgewone dingen.
  4. De heerlijkheden van het moederschap.
  5. My moon, my men.

 

Morgen: nog een eindejaarslijstje! Eentje met daarin de leukste webshops van 2015! Jeuj!

My moon, my men.

foto - 1 (1)
(foto: Frank Dejongh)

Heel soms droom ik van een rustig meisje dat ik heerlijk mag optutten en waarmee ik ooit lange, diepe gesprekken zal voeren. Maar meestal ben ik oprecht blij dat ik een jongensmama ben.

Een échte jongensmama. Want die boys van mij zijn zo stereoptiep als de pest. Luid, druk en wild. Zot ook van auto’s en machines. En rechtdoorzee. Geen verborgen issues en geniepige zaakjes, what you see is what you get.

En dan krijg ik best veel, vind ik.

Finn is de voorbije zomer, dag per dag, een nóg fijner baasje geworden. Die positieve tendens was al ingezet in het laatste trimester van vorig schooljaar en werd perfect doorgetrokken. Hij praat ook elke dag beter en staat zowaar open voor onderhandelingen. Niet altijd, maar toch. We komen van ver, dus het is al lang goed.

Er is ook veel liefde voor broer. Zijn kleine god, zijn grote trots. Die hij weliswaar nog af en toe iets te hard pitst/ knijpt/ slaat. Of waar hij behoorlijk jaloers op kan zijn. Maar haal ze een dag uit elkaar en het gemis is oneindig groot.

Over Rowen gesproken. Ik ben verliefd op dat kind ja. Smoorverliefd, niet normaal. Die ogen, die altijd vochtige, prachtige lipjes, dat geestige krulletje vanachter in zijn haar.
Continu vrolijk, immer luid en vooral duidelijk. Meer dan “mama”, “papa”, “kaka” en iets dat van heel ver op “auto” lijkt, komt hij vooralsnog niet. Maar die beperkte woordenschat vormt allerminst een obstakel voor een vlotte communicatie. Hij komt me halen, wijst uiterst nauwkeurig aan wat hij wil of stoot een paar onverstaanbare en tegelijk niet mis te verstane klanken uit. Ik begrijp meteen wat hij bedoelt.

Fearless, dat is ie ook wel mijn kleinste man. Losgeslagen, avontuurlijk, onoverwinnelijk. En always on the move. Een losgeslagen projectiel. Het kind heeft al een paar lelijke totters gemaakt. Al deert een val of een botsing hem bijzonder weinig. Kleinzerig is meer een karaktereigenschap van zijn broer.
(Stop hem evenwel niet in een zwembad met een diameter groter dan anderhalve meter. Dan panikeert hij wél. Ziedaar zijn voorzichtige poging tot voorzichtigheid.)

Het mooiste moment hebben we net voor het slapengaan, wij twee. Hij en ik in onze schommelstoel. Hart tegen hart. Eindelijk rust. Eindelijk stilte en stilzitten. Eindelijk kusjes en knuffels. Een moment dat ik stilaan iets te lang begin te rekken. Waardoor het zijn slaap niet bevordert, maar juist bemoeilijkt. Top moedermove. Oh en ‘s ochtends als hij mij vrolijk staat op te wachten in zijn bedje, moeten we meteen samen op zoek naar zijn tutje. Je moet ons daar zien liggen, allebei plat op de buik. En dan dat intense geluk als zijn favoriete accessoire van onder het bed gehaald wordt. Heer-lijk.

Ach, zie mij hier pogingen doen. En dat terwijl de liefde voor bovengenoemde jongenswezens eigenlijk onbeschrijflijk is.