Dit is mijn huis.

Ik heb een nieuw huis gekocht. Een soort grote witte doos. Waar alles mee kan. In mijn hoofd dan toch, want voorlopig is er nog niet enorm veel mee gebeurd. Een garage vol onuitgepakte dozen, ontbrekende bedden en kasten, lege muren, een tv op de grond, … Maar wat niet is, zal nog wel komen. Stap voor stap wordt dit nieuwe huis ook een nieuwe thuis. Voor mij is dat gevoel er sinds een week of twee. Voor de jongens was het er al na een week of twee. Dat heet dan flexibiliteit. Eerst niet weg willen uit het oude huis, vervolgens quasi vergeten zijn dat ze ooit elders gewoond hebben.

Eén van de belangrijkste investeringen bij de inrichting van een nieuw huis, vind ik de verlichting. Een serieuze investering is dat trouwens. Damn seg, de mooiste lampen zijn alweer de duurste. Toch vind ik ze onmisbaar om de juiste sfeer te creëren. Ik ben echt héél lichtgevoelig. En hoera, ik heb een allereerste eyecatcher te pakken. Gevonden in de prachtwebshop van de sympathieke Luc Geurts. Feluce heeft de allermooiste landelijke verlichting die, mits goed gekozen of geadviseerd, ook past in een modernere woning zoals de mijne.

Voila, terwijl ik me verder te pletter Pinterest in het schijnsel van mijn nieuwste aanwinst, zijn alle originele tips voor de verdere verlichting/inrichting van mijn woonst zéér welkom in de comments.

I’ve got the power. Part II.

Af en toe moet een mens eens eerlijk zeggen waar het op staat. Voor zichzelf. En misschien ook wel voor andere ouders in een gelijkaardige situatie.

Ik deed het eerder al, in deze post. Ondertussen zijn we ruim een half jaar verder. We zijn zelfs net een nieuw jaar en een nieuw decennium ingestapt, dus vond ik het hoog tijd voor een update.

De marathon heb ik gelopen ondertussen. En met die kersen op mijn taart komt het, geloof ik, ook wel goed. Maar al de rest gaat net dat tikkeltje moeizamer. Er is vooruitgang, er is hoop. Er is liefde in so many ways. Maar het blijft elke dag keihard opnieuw beginnen. Vol verse moed.

Hoe goed je ook omringd bent (en dat ben ik absoluut!), kinderen in je eentje opvoeden, is gewoon niet simpel. Zeker niet als je luide, behoorlijk slecht luisterende kinderen hebt, die al eens durven tegenspreken, vaker niet dan wel tevreden zijn en maar niet leren dat genoeg écht wel genoeg is. Ook al herhaal je de regels eindeloos. Ik ben dan ook heel vaak de moeder die ik nooit wilde zijn. Zeuren. Zagen. Kijven begot. Roepen. Ja, zelfs tieren af en toe.

Anderzijds geniet ik ook van een aangenaam soort exclusiviteit. Ons kleine team versus de rest van de wereld. Samen slapen in het grote bed bijvoorbeeld. Die warme lijfjes midden in de nacht nog nét iets dichter tegen je aantrekken. Intens knuffelen. Samen de dag overlopen tijdens het avondeten. En daarna lekker chill met de beentjes omhoog op de bank tv kijken.

Mijn kinderen hebben de issues van elk ander kind, of toch zeker die van elke jongen van hun leeftijd, dat wil ik best geloven. Maar diegene die specifiek een gevolg zijn van de scheiding moeten ze er wel nog extra bijnemen. Geheel ongewild. Worstelend met vragen die ze zelfs niet eens verwoord krijgen. En met gevoelens die ze niet kunnen plaatsen. Dat is verre van evident voor een 6- en een 8-jarige. ‘Wild’ worden van het constante over- en weer moeten is zo’n issue. Keer op keer dat moeilijke evenwicht zoeken omdat je zowel je mama als je papa graag ziet en hen allebei wil verdedigen. Of onnodig de schuld op jou nemen voor domme zaken die mislopen tussen je ouders of spullen die achterblijven bij één van hen. Terwijl dat helemaal je verantwoordelijkheid niet is.

Strugglen doen ze dus. Met die issues en met zichzelf. Zozeer dat ze het mij bij momenten geweldig moeilijk maken. Meer en meer momenten zelfs. Alsof, zeker bij de oudste, het hele gegeven van de scheiding nu pas diep naar binnen sijpelt en hem totaal uit balans brengt.

Dat we diegenen die we het liefste zien, vaak het meeste pijn doen, is een troostende gedachte. Dat kinderen later, als ze wat groter zijn, wel zullen beseffen wie wat voor hen gedaan en opgeofferd heeft, is dat ook. Je ergens thuis voelen, betekent loslaten en jezelf kunnen zijn. Geen rolletje moeten spelen. En dat kunnen ze bij mij. Maar tegelijk ben ik er dus ook de dupe van.

Ik doe mijn best, elke dag opnieuw. En zij ook natuurlijk, op hun manier. Meer kunnen ze niet doen. Meer kan ik niet doen. Meer heb ik niet in de hand. Soms gaat het goed. Soms gaat het niet goed. De ene keer hou ik de strijd lang vol, de andere keer geef ik me sneller gewonnen. Ergens went het ook wel. Dat vallen en weer opstaan. De moed verliezen en weer terugvinden. Overnight steeds sneller terug opladen. En tegelijk helemaal niet. Want bijna elke intense dag samen eindigt met deze vraag: “Wanneer gaan we terug naar papa?” Alsof alles wat ik voor hen deed compleet vanzelfsprekend is, helemaal niks betekent. Alsof een (hun) rots in de branding nooit kan afbrokkelen.

(Tuurlijk weet ik dat ze hem gewoon keihard missen. En dat mogen ze uiteraard. Dat gemis zal ik altijd erkennen. Maar ergens doet het me pijn.)

Waarom lopen werkt voor mij en misschien ook wel voor jou!

2019 was het jaar waarin ik het lopen herontdekte. Ergens op een dag eind april. Niet dat ik de sport compleet vergeten was. Joggen is al sinds mijn prille jeugd een constante in mijn leven. Als 8-jarige liep ik eens, quasi per ongeluk, 10 kilometer op en rond het Fort van Merksem. Samen met mijn papa, die ik ook altijd weten lopen heb. En daarna ben ik het blijven doen. Week na week, jaar na jaar. Thuis en op verplaatsing. Zelfs nog in behoorlijk zwangere toestand. Zonder al te veel specifieke doelen, gewoon omdat het me deugd deed en voor een deftige basisconditie zorgde. Verder dan één deelname aan de Antwerp Ten Miles en twee keer de 20 km van Brussel ben ik nooit geraakt. Hoewel de tijden die ik daar liep zeker niet onbehoorlijk waren.

Maar tijdens een vlotte training onder de hete lentezon van 2019, besefte ik dus dat lopen zoveel meer voor me is dan ik tot dan toe had ingezien. Elk rondje maakt me niet alleen fysiek, maar ook mentaal sterker. Het is loslaten en vastpakken tegelijk. Kwaad of verdrietig zijn en toch weer moed vinden. Bedenken en verwerken. Of jezelf er juist op betrappen dat je een aanzienlijke tijd helemaal nergens aan gedacht hebt. En zo kom je telkens weer (licht) uitgeput en toch volledig opgeladen weer thuis. Een heerlijke runner’s high die niemand je de rest van de dag nog afpakt.

En toen was daar plots ook het idee om een marathon te lopen. Een idee dat razendsnel super concreet werd. Lijf, hoofd, privé en job… alles en iedereen wilde mee. De puzzelstukjes vielen perfect in elkaar. Ik deed een lactaat-test, volgende 4 maanden lang heel nauwgezet een schema en deed het. Afgelopen september, in de Estse hoofdstad Tallinn.

En nu wil ik meer. Want de race is niet meer dan de kers op de taart, het is de voorbereiding die je tot een ander (en beter) mens maakt. Ik wil mijn goeie conditie, mijn tonnen energie, mijn sterke lijf en vooral dat heerlijke gevoel in mijn hoofd niet verliezen. Ik wil graag nog sterker worden, nóg beter doen. Niet om iemand iets te bewijzen, puur voor mezelf. Omdat het hele proces zo gigantisch veel deugd doet en zoveel voldoening geeft.

Blijven gaan dus. Dat is het plan voor 2020. Ik heb al een paar nieuwe doelen uitgekozen. Want dat helpt wel voor de motivatie. Er zit ook een marathon tussen, ja. Misschien zelfs twee.

Volg je mijn vorderingen via Instagram?

En check misschien ook eens de podcast die ik maakte met Qmusic presentator Sam De Bruyn, over het belang van lopen in mijn leven.
(Je kan het verhaal ook beluisteren via de site van Q.)

Zelf een gedreven loper of loopster? Alle goeie vibes en wedstrijdplannen zeer welkom in de comments! Nood aan meer concrete tips en motivatie? Stuur me dan zeker ook een berichtje hieronder.

Dankzij Sofahost heb ik de (h)eerlijkste zetel.

Na ruwweg 15 jaar in het oude had ik wel een nieuw salon van doen. Al durfde ik nog altijd niet zo goed, uit schrik dat de kinderen het snel zouden besmeuren. Want er wordt al wel eens ‘gezellig’ gegeten en gedronken in de zetel. Een living dient dan ook om in te leven en niet continu voorzichtig te moeten zijn, vind ik.

Waarom ik dan toch overstag gegaan ben? Omdat de zetels van Sofahost beloven dat ze ook mét kinderen erin proper blijven. En dat is meer dan een belofte, het is de waarheid. De FibreGuard-technologie zorgt ervoor dat huishoudelijke vlekken gemakkelijk te verwijderen zijn. Elk lot stoffen wordt getest op 34 verse en uitgedroogde vlekken. Geen zorgen dus als dat bekertje chocomelk plots omver gekegeld wordt. Met een microvezeldoekje en veel water krijg je de smurrie er zo weer af. (Alle info daarover vind je gedetailleerd op de site van Sofahost en je kan ook altijd een hulplijn bellen!) Dat vind ik heel geruststellend. Want het is uiteindelijk toch wel een serieuze investering zo’n nieuw salon.

Ik zit ondertussen zo goed in mijn zetel dat ik ‘m liever niet deel met iedereen, maar Sofahost heeft gelukkig ook minder egoïstische klanten die hun sofa wél ter beschikking stellen. Zodat jij ‘m rustig kan testen. En eerlijke feedback krijgt. Gewoon even een afspraak maken. Op die manier spaart Sofahost dure winkelruimte uit bij retailers. En kunnen ze dus goedkoper aan jou leveren. Bovendien werkt Sofahost hard om zijn ecologische impact te reduceren. Het groene beleid is gebaseerd op het optimaliseren van bulktransport, het gebruik van gecertifieerde groene materialen en het beperken van tussenpersonen in de supply chain. Dat is een mooie extra, niet?

Sofahost is van zweedse makelij. Stevige houten kaders dus, schuimstructuren van topkwaliteit én hoogwaardige stoffen – onderhoudsvriendelijk, met een hoge slijtvastheid die niet gaat pluizen. Je kan voorlopig kiezen uit twee kleuren: grijs en beige. En qua opstelling kan je eindeloos variëren. Van een éénzit tot een volledig hoeksalon met poef. (Wij hebben de Cooper Corner!) Er past sowieso een sofahost in elke living.

Vandaag besteld= morgen (gratis) aan huis geleverd.
Je zal het je niet beklagen. Echt niet.

Het is niet omdat alles kan, dat alles moet. Toch?

Alles kan. En het lijkt alsof we alles dan ook moeten willen. Dus willen we alles.

Maar moet het ijzer echt gesmeed worden als het heet is? Moet alle ijzer meteen gesmeed worden trouwens? Misschien kan een deel later wel weer opgewarmd worden. Misschien moet je niet alles tegelijk smeden? Misschien smeed je dan minder mooie dingen omdat je inspiratie op is? Of je focus weg? Misschien verbrand je jezelf wel?

We zijn ervan overtuigd dat we beter dan ooit kunnen multitasken. Maar is dat echt zo? Is onze focus, als we heel eerlijk zijn, niet gebaat bij wat minder werkpuntjes? Of toch minder werkpuntjes tegelijkertijd?

Misschien kunnen we beter serieel combineren? Misschien is het wel fijn om wat doelen op te sparen? Een aantal focuspunten voor dit jaar, een aantal voor volgend jaar. Deze ambities zolang mijn kinderen klein zijn, deze zodra ze wat groter zijn. Een paar extra’s zo lang het druk is op het werk, meer extra’s zodra er daar meer tijd vrij komt.

Kiezen is niet verliezen. Echt écht niet. En soms is het beter om een droom uit te stellen dan ‘m er nog bij te nemen in een hectische periode. Want dan heb je niet eens de tijd en de energie om de droom ten volle te beleven.

Bij te veel hooi op de vork hoort bovendien ook vaak een knagend schuldgevoel. Want je kan niet tegelijk voor alles en iedereen goed doen. Bij de juiste hoeveelheid hooi heb je daar weinig tot geen last van.

En nee, ik bedoel niet dat je je bucket list moet wegmoffelen tot aan je pensioen. Daar heeft ook niemand iets aan. The time is now, absoluut. Maar er is niks mis met die now nét iets ruimer te interpreteren. Carrières lopen zelden echt weg, kinderen daarentegen worden nooit opnieuw klein. Dingen blijven soms bestaan, mensen gaan uiteindelijk altijd dood. Om maar te zeggen: denk na, stel je prioriteiten, focus, doe, (be-)leef ten volle. En repeat. Oftewel: herhaal de procedure op tijd en stond. Evalueer of je prioriteiten nog altijd dezelfde zijn. Of je focus niet te smal is of juist te breed wordt. En smijt je dan all the way op de keuzes die je gemaakt hebt.

Hoe ik het zelf doe? (Cause you have to practice what you preach, right?)

  • Mijn job mag dan freelance en bij momenten onvoorspelbaar zijn, ik weet heel goed wat mijn prioriteiten zijn en wat er wel of niet bij kan op een bepaald moment. De basis is mijn rol als Amélie in de dagelijkse VTM-reeks Familie + de presentatie van het regionale nieuws bij RTV. De extra’s: ander acteerwerk, podiumpresentaties, inleeswerk en jobs voor de blog, die worden ingepast als het kan. Als het niet past, probeer ik te schuiven of moet ik helaas nee zeggen tegen een opdracht. In het begin voelt het raar (en dom zelfs) om een job af te wijzen als je freelancer bent, maar het is zoveel juister t.o.v jezelf en je werkgevers. Kwaliteit voor kwantiteit. Geef ik je mijn engagement, dan ga ik all the way. Doe ik het niet, dan is het omdat ik voel dat ik ga tekort schieten. T.o.v mezelf en/of t.o.v mijn werkgever.
  • Mijn twee jongens zijn mijn alles. Dus op de dagen dat ik ze bij mij heb, probeer ik er zo veel mogelijk voor hen te zijn. Lukt dat een bepaalde periode toch wat minder goed, dan heb ik geen schuldgevoel, omdat ik weet dat ik mijn afwezigheid compenseer zodra ik kan.
  • Ik plan mijn agenda nooit helemaal vol. Zo blijft er altijd tijd over om last minute in te vullen. Tijd voor familie, vrienden, leuke uitstapjes of reisjes. Of gewoon om een avond in mijn zetel te hangen. Om alle prikkels en impulsen van de voorbije tijd te verwerken. En wat te bezinnen. Even simpelweg niets moeten. Dan kom je tot de essentie én tot de beste ideeën. Dan doe je energie op. Wij nemen die tijd veel te weinig. Omdat we denken dat het verspilde tijd is. Dat we veel andere nuttige dingen hadden kunnen doen. Maar die ‘lege tijd’ geeft juist meer inzicht. Meer balans.
  • Ik sport graag, vooral lopen en yoga. Maar ik pin mij niet te veel vast op allerlei schema’s en grote uitdagingen. Als ik kan, ga ik. Soms volg ik 2 yogalessen per week, soms 2 maanden lang geen enkele. Maar ik doe wel elke ochtend mijn routine, daar sta ik met plezier 10 minuten vroeger voor op. Met het lopen hetzelfde. Soms lukt het me om meerdere dagen per week een half uurtje of zelfs een uurtje in te plannen. Soms zijn amper het 20 gestolen minuten hier en daar. Ook dat is goed, want beter dan niks. Toch?
  • En ik maak ook voldoende keuzes voor mijn kinderen. Ze mogen geen 37 hobby’s tegelijkertijd doen. Dan rijden we alleen maar van hot naar her en hebben we geen tijd voor elkaar. Voor een simpele avond samen thuis. En net daar genieten ze heel erg van. Nu ligt de focus op 1 voetbaltraining per week voor allebei, zwemles voor Rowen en scouts voor Finn. Binnenkort komt er wel weer een nieuw evaluatiemoment en kijken we samen of er iets weg moet/ bij kan/ veranderd moet worden.

 

Uiteraard is alles anders als je niet als zelfstandige werkt en/of je kinderen 24/7 bij je hebt. En toch ook weer niet…
Just try!

Nog meer concrete tools van doen? 25 Tips hier. En nog eens 10 hier.

Is het finaal gedaan met de heer in het verkeer?

Ik erger mij nog maar heel zelden. Wat dus niet wegneemt dat het soms nog wel eens voorvalt. Dan is het meestal aan domme mensen dat ik me stoor. Of misschien eerder aan domme uitspraken van niet per se domme mensen. Aan ongefundeerde meningen. Ja, daar gaat mijn hartslag bij momenten lichtjes van naar omhoog. En ik heb het ook altijd lastig met mensen die zich beter voelen, om wat voor reden dan ook. En zo zijn er wel een paar in het wereldje waarin ik vaak vertoef. Niet zo veel, maar wel een paar. Dat werd twee weekends terug nog maar eens pijnlijk bewezen. Al zijn ze eigenlijk overal, in elk wereldje. Ik snap dat niet zo goed. Ik voel mij niet minder, maar ook niet meer dan een ander. Ook niet in het verkeer.

In die arena beleef ik zonder twijfel mijn grootste ergernissen. Ergernis die ik zelfs fysiek voel en uren later nog meesleep. Waarom is het op de baan zo verdomd moeilijk om rekening te houden met elkaar? En waarom hebben we echt geen greintje geduld meer? Vinden we het belangrijker om een halve minuut minder te laat aan te komen (want face it, als je op tijd vertrekt, rij je met een andere ingesteldheid en face it evenzeer, de gevolgen van te laat komen zijn zelden zo dramatisch dat je er een aanrijding voor wil riskeren!), dan hoffelijk om te gaan met een ander? Een andere bestuurder, een andere weggebruiker?

Ik loop veel. Hier in de buurt. Een buurt met veel groen, maar met weinig voetpaden. Waardoor ik vaak de weg op moet. En mij dan een wel heel erg zwakke weggebruiker voel. Een heel erg geminachte ook. Ik probeer in alle weers- en lichtomstandigheden uiterst zichtbaar te zijn en toch word ik vrijwel standaard genegeerd. Auto’s vertragen niet (en ze rijden sowieso al ongepast hard), wijken zelfs geen mini-beetje uit voor mij. Meer dan eens dwingen ze me de berm of half de gracht in. Ze razen me rakelings, ongegeneerd en zich beter en belangrijker voelend voorbij. Of hoe moet ik dat anders interpreteren?

Soms word ik instant boos, roep ik iets, molenwiek ik een beetje. Maar ook dat wordt genegeerd. Als het überhaupt al opgemerkt kan worden aan die onaangepaste snelheid. En dan gaat het hier nog om mij. Ik ben voorbereid. Ik pas me, omgekeerde wereld of niet, al aan aan dat onaangepast rijgedrag. Omdat het dat is of omver gereden worden. Maar wat met mijn kinderen? Zij kennen de andere kant van het verhaal niet, kunnen het allemaal nog niet zo goed inschatten. Zij durven al eens een onverwachte move doen en kunnen zichzelf, laat staan de ander, nog niet zo goed inschatten. Wat als er dan een wagen tegen 70 per uur de bocht uitkomt? Nee, die kan niet meer op tijd reageren. En nee, jouw topexemplaar is geen uitzondering. En ja, ook jouw topreflex komt dan te laat.

Is dit een pleidooi tegen rijden met de auto? Verre van. Ik gebruik de mijne ook vaak. Vaker dan mij lief is, maar bon, dat is een ander verhaal. Wel een pleidooi om wat meer rekening te houden met elkaar. Ook in ons crazy Belgische verkeer. Als je de ene keer fietst of wandelt en de andere keer rijdt met de wagen, ben je je eigenlijk goed genoeg bewust van de beide kanten van dit verhaal, toch? En zelfs al ken je officieel maar één zijde, is het niet zo enorm moeilijk om je in te leven in de andere, ofwel? Uiteindelijk gaat het over voorkomen in plaats van genezen? Een ongeval, het moet niet eens dodelijk zijn, wil je toch te allen prijze vermijden? What happened to defensief rijden? Is dat zo fucking 2018? 

Voor mij is het simpelweg een kwestie van respect. Ik heb je gezien en je bent misschien niet meer waard dan ik, maar ook niet minder, en dus vertraag ik. Of geef ik voorrang. Voorrang geven en krijgen kan zo schoon zijn, lieve mensen! En in de file staan we toch. En te laat komen we ook. Zeker als we niet op tijd vertrokken zijn.

Rowen wordt 5 en dat vierden we al met een groot voetbalfeest.

Officieel verjaart Rowen pas op 26 januari. Dan is het exact 5 jaar geleden dat ie ter wereld kwam. Op een zondag. Met een keizersnede. Een maand te vroeg en ongeveer een kilo te weinig. Maar dat is allemaal goed gekomen. Wat een ventje, wat een willetje. Snugger, gewiekst, grappig (Het verschil tussen een tekenfilm en een animatiefilm? “Bij een tekenfilm hebben ze geen achterkant, alleen zo een lichaampje van voor.“) én uiterst knuffelbaar.

Gelukkige verjaardag kleine, blonde voetbalgod van me!

Je eerste feest, dat voor de vrienden van de kleuterschool, was alvast een schot in de roos. Of in de goal, zo je wil.

(Met speciale dank aan Sofie B. voor de cupcakes, voetbalcoaches Kristof & opi én de weergoden.)

Tadaaz! Ik heb mijn kerstkaarten al besteld.

Binnenkort misschien wel bij jou in de bus, en nu al op de blog. Mijn kerst- en nieuwjaarskaart 2018-1019. In no time gekozen en gepersonaliseerd bij Tadaaz. Uit een zot aanbod originele kerstkaarten. In heel uiteenlopende stijlen en in verschillende vormen en formaten bovendien. Al dan niet met plaats voor een foto(-collage). En met een matching enveloppe.

En da’s niet alles, ik heb ook al een aantal prachtige fotogeschenken klaar voor onder de kerstboom. Waaronder deze leuke koekjesdoos.

Tadaaz biedt originele kaarten, hippe uitnodigingen en gepersonaliseerde cadeautjes aan voor de belangrijke mijlpalen in het leven. Denk: geboorte, doop, communie, huwelijk, feestjes allerhande én kerst & nieuw natuurlijk.

Bovendien kan je bij het afronden van je bestelling ook nog eens een goed doel uitkiezen.

Make-A-Wish

In ruil voor een kleine gift wordt het logo van dat goede doel dan bij op je kaartjes gedrukt. Een klein fijn extraatje tijdens de traditioneel solidaire eindejaarsdagen.

En oh, Tadaaz levert razendsnel. Vandaag voor 14u besteld= morgen geleverd. Straf.

Zelf aan de slag? Met de code TDZ10EV krijg je nog tot 31/12/18 10% korting op de volledige kerstcollectie.

Greetz! Zeg het met bloemen.

Ik krijg graag bloemen. Ik geef graag bloemen.
En ook al is het concept niet origineel. De invulling kan dat wel zijn. Check de bloemen-afdeling van de cadeau-webshop Greetz maar eens. Hopen prachtige boeketten en fijne plantjes. Kleurrijk en origineel. In alle formaten. Met of zonder vaas. Ik koop ze voor mezelf of ik laat ze bezorgen bij iemand die het verdient. Voor 21u besteld, is de volgende dag in huis.

Ik word daar blij van. Heel blij zelfs.

Finn feest met Nintendo Labo.

Bouwen, spelen én ontdekken. Dat is Nintendo Labo van Nintendo Switch kort samengevat. Véél meer dus dan gamen alleen. Al moest ik dat ook eerst met mijn eigen ogen zien voor ik het kon geloven, hoor.

Het verjaardagsfeestje van Finn en zijn vrienden Jules en Thomas, met allemaal 7-jarigen, een 4- en een 5-jarige op de gastenlijst, was hét ideale testmoment.

En de test was positief. Héél positief zelfs. De foto’s spreken voor zich, durf ik te denken.