Gaan we eindelijk voor dat bestand in mamaland?

erika - 1
(foto: Frank Dejongh)

11 november. Wapenstilstand, maar ook nationale vrouwendag. Een ideale dag dus om de knuppel in het hoenderhok te gooien. Want wordt het niet eens tijd dat de moederkippen verder kijken dan hun eigen ei en gezamenlijk spreken in plaats van eigengereid te kakelen? Wordt het niet eens tijd dat we die verwaarloosbare verschillen aan de kant zetten en kijken naar wat ons bindt? En wordt het niet eens tijd dat we dan met die ene, krachtige stem écht iets in beweging zetten?

Want wat we tot nu toe aan het doen zijn, lieve mede-mama’s, helpt ons werkelijk geen centimeter vooruit. Elke kans die ons geboden wordt, elke mogelijkheid tot een constructief debat, laten we schieten omdat we zo verdomd druk bezig zijn met het halen van ons eigen kleine gelijk. WIJ de goeie mama’s versus ZIJ de slechte mama’s. En laat ons dat vooral lekker luid en heerlijk ongenuanceerd tegen elkaar uitschreeuwenLeve het internet.

Nochtans kan het simpeler. Minder vermoeiend. Minder pijnlijk.
We zien onze kinderen toch allemaal graag? En we doen toch allemaal ons stinkende best?

Als het thema bijvoorbeeld borstvoeding is, gaat het heus niet over wie haar kind het langste aan de tiet houdt of hoe veel minder goed flessenmelk dan wel of niet zou zijn.
De essentie is dat als je voor borstvoeding kiest, het niet bepaald evident is om het goed te doen. Laat staan om er 2 jaar mee door te gaan, zoals de WHO blijkbaar voorschrijft.

Of als we het hebben over de work-life balance, is er geen enkele reden om de huismoeder en de carrièrevrouw lijnrecht tegenover mekaar te zetten.
Nee, dan moeten we praten over hoe het komt dat vrouwen (volgens het meest recente tijdsbestedingsonderzoek) nog altijd 6u minder vrije tijd per week hebben dan mannen. En dat ze 8u meer bezig zijn met het huishouden en nog eens anderhalf uur extra met de zorg voor de kinderen.

Tot slot zijn ook de koosnaampjes die we onze kinderen geven, allerminst van tel in de bigger picture. Jouw kleine monstertjes of bandietjes zijn echt niet meer of minder dan de little fuckers van Siska.
Wat er wél toe doet, is dat we durven praten. Wij, moeders onderling. Over de schoonheid van het ouderschap uiteraard, maar net zo goed over de minder evidente momenten. Omdat het oplucht én omdat we zo misschien tot geniale ideeën komen. Wij samen.

Komaan dames, who joins the sisterhood of motherhood? Wie trekt er mee aan de mouwen van Maggie en Jo? In vredestijd kan er zo veel meer.

21 Comments

  1. ik heb nog geen kindjes maar vind je blog wel leuk, je vertelt er over de leuke momenten en over de minder leuke/ zware momenten
    de blog van liesellove vind ik ook zo’n eerlijke blog

  2. Groot gelijk Erika! Ik heb zelf nog geen kinderen, maar vind het fijn om gewoon eerlijke ervaringen van mama’s te kunnen lezen, de goeie en de minder goeie. Bovendien vind ik het super dat er zo weer een taboe doorbroken wordt, dat probeer ik met mijn blog ook te doen. Ik vind dat alles bespreekbaar zou moeten zijn, je hoeft je nergens voor te schamen, je mag gewoon eerlijk zijn, en als we dat allemaal doen en ons in elkaars verhalen herkennen en het gevoel krijgen niet de enige te zijn (want geef toe, dat denken wij vrouwen vaak), dan lucht dat al een heel pak op!

  3. Goe bezig Mama Erika 🙂
    Ik ben fan!
    Mama van een dochter van 1 jaar oud, zalig jonk, vreet tijd, vreet energie en mens, ik krijg mijn kot niet zo overhoop dat die kleine pruts dat kan in een kwartier maar als ze lacht … *gesmolten*.
    Succes aan alle mama’s, alles komt altijd goed als je er maar in gelooft.
    En echt … bij elke idiote of trieste of grappige ervaring moet je maar denken: elke andere mama heeft dat ook aan de hand!
    Go Erika 🙂

  4. Je hebt het helemaal bij het rechte eind, Erika, als je zegt: “Elke kans die ons geboden wordt, elke mogelijkheid tot een constructief debat, laten we schieten omdat we zo verdomd druk bezig zijn met het halen van ons eigen kleine gelijk.” Ik ben geen jonge mama meer (ben er ooit wel een geweest), dus ik volg het wat vanop afstand en meng me niet in de discussies die aan de gang zijn op het internet. Maar het wordt inderdaad tijd om samen de (figuurlijke) wapens op te nemen en solidair te zijn in de strijd, in plaats van mekaar neer te sabelen.

  5. Spijkers met koppen! Prachtige mindset! We hebben een zoon (5) en dochter (2.5). Geweldige kinderen, apetrots en alles. Maar… ook wakker om 4u in de ochtend, en er ook altijd bij wanneer je op het wc zit, en ook trager doen wanneer je vraagt om “in godsnaam verder te doen want mama gaat anders te laat komen”. En wanneer je dan er in geslaagd bent om in de ochtend jezelf, een peuter en een kleuter klaar te maken, kom je op het werk, merk je daar nog een “choco-hand” aan je broek hangen. Dan vind ik dat stiekem zelfs “schattig” terwijl ik dat aan het afvegen ben 🙂 Moeders… we zijn toch een ras apart

  6. En daarom volg ik deze blog. Toch heerlijk dat wij mama’s de fantastische maar ook de minder leuke ervaringen kunnen delen. We willen de beste mama ter wereld zijn en in de ogen van onze kindjes zijn we dat gelukkig al want af en toe maken we er een soep van.

  7. Volledig mee eens! Al die kleine stemmetjes apart gaan het niet doen, het is pas al we onze supermamakrachten bundelen dat we dan héél misschien gehoord gaan worden.

  8. Ik doe al even mee, totaal, al moet ik zeggen: het is niet evident. Zelf probeer ik niet te veroordelen en ieder zijn eigen keuze te laten. Als ik blog probeer ik eerlijk mijn eigen verhaal te vertellen en probeer daarin tegelijk ook te nuanceren. Echter al te vaak bots ik zelf nog op verhalen die je of een slechte moeder laten voelen of die je een angst aanjagen. Ik denk dat het dus vooral hoogtijd wordt dat mensen elkaar het positieve toewensen, ook al is je eigen verhaal soms zwaar geweest. Het positieve toewensen zonder het te verbloemen of mooier te maken dan het is, gewoon eerlijke, open waarheid. Ik blogde onlangs over mijn doorslaper op 4 weken leeftijd (ook al ging de blog eigenlijk over elkaar niet veroordelen maar soit) en daar kwamen enkele zware reacties op, die mij helemaal onderuit haalden. Dus ik doe mee maar denk dat er altijd mensen zullen blijven die kei hard reageren en alleen hun waarheid als DE waarheid aanzien. Maar hé jij doet goed werk en dat kunnen we alleen maar steunen! X

  9. Erika for president 🙂
    Volkomen mee eens, niets zo fijn als met vriendinnen ook de negatievere kanten te bespreken… zo voel je je niet alleen en weet je dat je het toch niet zo slecht doet als dat je soms denkt… 😉

  10. Ohja, kinderen hebben kleine en grote kantjes, soms zijn die leuk maar soms ook minder leuk, ik geef dat maar al te graag toe, en ook al kunnen we niet meer zonder, toch is het ook wel eens leuk onder ons tweetjes. De goeie balans vinden hierin is niet altijd evident, maar we doen allemaal ons best. Toch?

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.