Het is hier de laatste weken elke avond dezelfde show. Circus Rowen. Starring, jawel, ons kleine ventje.
Roepen, tieren, flippen. Schreeuwen om ons, en vooral om mij. Algemene hysterie quoi. Gewoon omdat meneertje niet wil slapen. Pjapen zoals hij het zelf noemt. Nooit meer als het van hem zou afhangen. Hij wordt al mottig als hij het woord nog maar hoort.
Nochtans was slapen hier al een hele tijd de vanzelfsprekendheid zelve. Zelfs de middagdut werd niet in twijfel getrokken. Een minder nachtje zat er nog wel eens tussen natuurlijk, of een iets te vroeg begin van de dag. Maar oké, dan was er meestal wel iets aan de hand. Oververmoeid, niet vermoeid genoeg of ziek. En ja, er werd ook al eens wat tijd gerokken tijdens het bedritueel. Dan had ie plots weer een andere auto nodig. Of nog een verhaaltje. Of een laatste knuffel. Maar dit? Ik weet niet hoe het plots zover is kunnen komen. En ik vraag me nog harder af wanneer het weer overgaat. Of hoe ik zelf kan bijdragen aan een oplossing.
Bang ik het donker? Schrik om alleen te zijn? Nachtmerries? Te gehecht geraakt aan mij/ons omdat we deze zomer al zoveel tijd samen hebben doorgebracht? Of gewoon een fase zoals een andere? We hebben er voorlopig het raden naar. Maar omdat hij zó luid en zó gruwelijk hartverscheurend weent, handelen we vaak heel pragmatisch. Té pragmatisch waarschijnlijk. Lang(er) laten wenen is immers geen optie, omdat zijn broer wél wil slapen. En die jongen elke minuut rust heel hard nodig heeft.
Maar het alternatief voor dat laten bleiten tot hij door heeft dat het hem niet vooruit helpt, is dus dat we tegenwoordig al ver op voorhand stress krijgen voor de bedmomenten. En dat we onze avonden volledig kwijt zijn aan troosten, kalmeren, deals proberen maken en soms zelfs regelrecht waken aan zijn bed. Tot het kind letterlijk omver valt van de slaap.
Vroeger uit de kamer proberen te verdwijnen, lukt niet. Zelf niet als ik, in een ultieme poging om onzichtbaar te worden, op mijn knieën richting de deuropening kruip. (Komt dat zien! :)) Of als ik ‘m vertel dat mama nu écht wel heel dringend naar het toilet moet. Eén beweging die een nakend vertrek uit zijn kamer suggereert, en hup, de kleuter veert recht. Hij wil niet liggen. Niet loslaten. Niet toegeven aan de (gigantische) vermoeidheid.
Ik voel mij ondertussen, naast machteloos, dus ook behoorlijk radeloos. Een kerngezonde jongen van 2,5 die plots enorme problemen heeft met iets wat al lang geen issue meer was? Wie heeft er ervaring met deze alweer bijzonder interessante fase? Welke aanpak zou ik eens moeten proberen? Of zijn geduld en consequent blijven ook in deze weer hele schone deugden?
Wij hebben dat ook een tijdje meegemaakt, Juul een activiteit laten kiezen die hij heel graag wou doen met ons en dit na 10 smiley stempels (voor elke goeie nacht na elkaar) heeft uiteindelijk geholpen. Misschien een poging waard bij jullie?
Bedankt voor de tip!xx
Ik denk dat iedereen dat wel eens meemaakt rond de 2-3 jaar. Bij ons dochtertje was dit ook ff. een probleem. Ze durfde niet meer slapen. Ze bleef echt waken en vanaf dat we de kamer stilletjes probeerden te verlaten begon ze te wenen.
Uiteindelijk hebben we de 2 minuten truuk uitgevoerd. 2 minuutjes laten brullen, dan de kamer ingaan en haar terug neerleggen en rustig zeggen dat ze moet slapen en weer buiten gaan. Na een paar keren viel ze in slaap. En na een paar nachten is ze ermee gestopt. Sinds dan, nu is ze 8, is het nooit meer een probleem geweest.
Hey Erika,
Ik herken deze periode heel hard, wij hebben ze al bij 2 van de 3 kids achter de rug, gelukkig is de jongste nog maar 1 jaar dus we hebben nog 1,5 jaar voor het weer zo ver is. Het zal er sneller zijn dan we denken
Bij Jef (bijna 4) was deze periode langdurig en voor we doorhadden wat we konden doen was het iedere avond gemiddeld 2 a 3 uur kermis. Huilen, krijsen, brullen, schreeuwen,… door middel van een nachtlampje is dit toen opgelost geraakt. Eliza (nu 2,5) heeft een 2 maand geleden dezelfde periode meegemaakt, hier was de moeilijkheidsgraad iets moeilijker aangezien zij samen met haar grote broer op 1 kamer slaapt. Haar gehuil hielp Jef niet om rustig in slaap te kunnen vallen, dus namen we het besluit dat zolang zij deze periode mee maakte zij bij ons in de kamer ging slapen. Dit heeft 2 weken geduurd, en bij haar was het laten uithuilen dat geholpen heeft. Ze is ook van nature minder koppig dan Jef dus meestal gaf zij na een uur en half wel op. En ik denk dat dat ook wel al helpt. Met de jongste (Ella) denk ik dat we de ergste strijd gaan moeten leveren, 1 jaar en al enorm koppig en een serieus eigen willetje… geen al te beste combinatie voor zulke fases
Mijn man en ik zijn in deze periodes niet gek geworden omdat we elkaar aflostte. Natuurlijk gebeurde het al eens da 1 van ons er alleen voor stond. Maar door af en toe diep in en uit te ademen, de babyfoon op het zachtste te zetten en terwijl het afwasmachine vullen, was opplooien, opruimen,… legden we de focus op iets anders dan het gehuil en dit werktte bij ons.
Nog veel moed en blijven denken “het is maar een fase”
Dankjewel voor de tips en troostende woorden 🙂 x
Herkenbaar. Mijn 2-jarige sinds vorige week hetzelfde probleem. Roepen, krijsen, nog harder roepen terwijl ze normaal altijd zonder problemen ging slapen 🙁 onze aanpak is voorlopig laten Roepen en krijsen (en af en toe eens de kamer in lopen met een dreigement. #hetismaareenfase
#opnaareenbeterefase 😉 succes daar ook!
Wij hebben iets gelijkaardigs meegemaakt. Eerst een zoontje hebben dat goed slaapt en graag middagdutjes doet en plots een ommekeer. Bij ons werd hij ook vaak ‘s nachts wakker en kon hij niet meer zelf inslapen. Met uren huilen / schreeuwen als gevolg. We hadden alles al geprobeerd, niets hielp. We beseften dat we 1 systeempje moesten vinden en ons daaraan houden want dit gaf ook ons houvast en hielp ons om het vol te houden. Achteraf gezien denken we dat hij terug wat vertrouwen en veiligheid nodig had om in slaap te kunnen/durven vallen. Hier is hoe wij het deden, waar wij ons het best bij voelden en wat uiteindelijk heeft geholpen: De eerste 2 avonden/nachten gingen we naast zijn bedje zitten in het donker, wachten tot hij in slaap viel en troosten wanneer het nodig was. De 2 volgende nachten bleven we in de kamer maar niet meer aan zijn bedje. We troostten en susten hem enkel vanop afstand met woorden. Niet te lang aanhouden. Ook niet in discussie gaan enkel steeds dezelfde zin herhalen: Nu moet je gaan slapen, mama is hier (kan natuurlijk eender welke zin zijn). De twee volgende nachten ofwel vanuit de deuropening hetzelfde doen ofwel net achter de deur in de gang (afhankelijk waar jij denkt dat hij al aan toe is). Daarna zou het moeten gelukt zijn.
Veel succes nog!
Dankjewel Eva! We zijn zoiets aan het proberen nu.. X
Hey, wij hebben ook zo een periode gehad met onze dochter. Toen 3 jaar. Wilde ook niet meer slapen en werd ook snachts meerdere malen wakker. Wij hebben verschillende merhodes geprobeerd haar in haar bed te houden (methodes waar dat sluipen mij bekend voor komt). Uiteindelijk hebben we ze laten wenen. 5 minuten, dan ging ik haar met weinig woorden terug in haar bed leggen. De eerste keer heb ik dat een paar keer moeten doen tot ze uiteindelijk zelf terug in haar bed kroop en in slaap viel. Na 3 dagen ging ze zo goed als terug normaal slapen.
Er gewoon even gaan bijliggen? Onze driejarige is altijd een moeilijke inslaper geweest, en ik heb me daar (letterlijk) bij neergelegd. Nog wat knuffelen en blijven liggen lukt het best, meestal slaapt ze dan na een paar minuten.
Al gedaan, maar dan lig ik er een uur 😉 x
Hier eentje van 2 die plots ook niet wilt ” pjapen ” zoals ze het zelf noemt
Langer dan een kwartiertje duurt het drama gelukkig nooit, dus dat valt nog mee precies 🙂
🙂 xx
Hoi Erika,
Wat soms ook kan helpen is zijn bedje van plaats veranderen.. Kamer een beetje anders inrichten..
Ik duim mee ✌️
Worth trying. bedankt!!x
niet fijn, zo’n periode! Jij kent je kind het beste . Heb je de indruk dat hij schrik heeft, of denk je dat hij mogelijk gewoon zijn grenzen aftast? Wij hebben met ons zoontje een hele moeilijke periode gehad toen hij anderhalf was. Rond bijna drie bleken ze ineens allemaal schrik te hebben. De regel is nu: de deur mag op een kiertje, op voorwaarde dat het dan muisstil is. Als er nog een kik gegeven wordt, gaat de deur onherroepelijk toe. En dat onherroepelijk is gemakkelijker gezegd dan gedaan: onze zoon heeft nog eens 3 kwartier getierd, en ik wist zeker dat de meisjes niet konden slapen. Maar beter allemaal één keer een korter nachtje (in ruil voor daarna betere nachten), dacht ik dan. En tot nu toe – hout vasthouden, met kindjes weet je het nooit – lijkt het te lukken… Ik duim in elk geval voor jullie dat het rap beter mag gaan!!
Ik denk dat het een soort van angst is… Ben er nog niet uit dewelke precies… We proberen nu meer en meer te praten en aan te geven dat we altijd in de buurt zijn, ook al zijn we niet in de kamer… Bedankt voor het duimen! 😉 x
Op zulke momenten besef ik hoeveel ik geluk heb met onze 2 flinke slaapertjes. Zoveel respect voor alle ouders, die dit moeten doorstaan. Ik kan geloven dat het geen uitkijken meer is naar het avondritueel, wat juist een rustgevend afsluiten van de dag zou moeten zijn. Veel succes de volgende avonden!
Merci Herman! Zo lief 🙂 Zo fijn dat zelfs de kleinste al zo’n flink slapertje is seg!!x
Dag Erika,
Normaalgezien ben ik een “stille lezer” maar hiervoor maak ik graag eens een uitzondering.
Toen ik je stuk las, had ik de neiging te denken dat ik toch geluk heb, met mijn twee makkelijke slapers. Om dan van mijn stoel te donderen omdat ik dit ook maar durf te dénken want ook wij hebben “ons peer” afgezien met de dochter op 2,5. Ik heb het verdrongen, denk ik 🙂
We hebben hier een tweeling lopen van ondertussen 5 en nu is alles okee (das het goede nieuws, het komt weer goed!) maar ons dochter, die altijd de beste slaper van de twee was geweest, begon plots de krijsen, roepen, tieren als ze moest slapen. Echt, alles ging perfect en rustig TOT op het moment dat ze in bed lag. Dan kwam er iets in haar naar boven wat me bijna tot de waanzin dreef. We zaten met de handen in het haar tot iemand me vroeg of ze misschien bang was in het donker. Euh, neen, nooit geweest, het zou me verwonderen maar als je ten einde raad bent, probeer je vanalles dus hebben we samen met haar een nachtlampje gekocht en dat mocht aan. De deur moest eerst wagenwijd openstaan en avond na avond, mocht deze een beetje meer dicht. Het lijkt misschien banaal en misschien denk je “och kind, denk je nu echt dat het zo makkelijk zal zijn?” maar bij ons was dat uiteindelijk de redding.
Wij hebben toen ook de kindjes elk in een andere kamer gelegd zodat, als ze even wou brullen, we niet bang hoefden te zijn dat de zoon ook werd wakker gehouden.
En Erika … wijn, humor en chocolade. Massa’s! En zakdoeken ook. Want het is echt niet fijn om je radeloos te voelen ivm je kind. Het gaat dan wel over maar ondertussen zit je d’er toch maar mee … bonne chance!
Groetjes,
Vanessa
Hey Vanessa,
Wat fijn dat je toch ff iets schrijft deze keer 😉 Doet altijd deugd om te weten dat je niet allen bent. We zijn bezig met verschillende ‘geruststellingsmethodes’ nu. Daarnet was hij zo moe dat het verrassend snel goed ging. Wie weet zijn we weer op de goeie weg… En wijn, chocolade en humor? Zelfde hulplijnen hier 😉 x
Dag Erika,
Hier hetzelfde meegemaakt met onze 2-jarige. Was begonnen toen ik bevallen was van onze jongste. In het begin moest de deur op een kier, waar die vroeger altijd gesloten kon blijven, en na een 6-tal weken zaten we ook op het punt dat we naast zijn bed bleven zitten tot hij sliep…en dan nog en half uurke extra voor de zekerheid. Want zelfs maar denken aan vertrekken was voor hem het teken om volledig lohs te gehen . Omdat dit niet vol te houden was, zeker niet in combinatie met de boreling, enkele avonden/nachten keihard geweest. Het slaapritueel steeds volgen, dan kordaat in bed leggen en weggaan. Wij verzekerden hem dat mama en papa in het huisje bleven, want naar mijn gevoel was hij bang dat we gingen verdwijnen (cfr. Mama 3 nachten in het ziekenhuis) en gingen dan naar beneden. Ik ben persoonlijk niet voor de ‘laten huilen’ aanpak, zeker als je denkt dat hij angst heeft voor iets doet dat zijn vertrouwen in mama en papa niet goed denk ik, dus na een 5-tal minuten gingen we opnieuw binnen, legden we hem neer in bed, aai over de bol, verzekeren dat mama en papa in de buurt blijven en terug naar buiten. Eerste avond/nacht was hels – voor mijn eigen mentale gezondheid heb ik niet geteld hoeveel keer we zijn moeten binnen gaan, tweede avond al heel wat beter en vanaf de derde avond geen problemen meer. Hij ligt, nu nog steeds, een paar minuten te jammeren maar is heel snel over en dan slaapt hij als een roos.
Ik hoop voor jullie dat jullie deze fase snel achter jullie mogen laten want ze is hels…zeker in combinatie met de ‘neen’ tirades overdag
En ik volg Vanessa volledig…bij uiterste nood een goed glas wijn en de papa die even overneemt
Groetjes!
Hey Erika ik lees even mee naar tips en oplossingen want heb hier een 3 en een 4 jarige rondlopen die heel moeilijk inslapen , bang zijn (desondanks hun knus kamertje waar ze zelf ook hun zegje in hebben mogen doen en onze geruststellende woorden) en de nachten niet rustig en slapend doorkomen wat het heel erg vermoeiend maakt voor mij want heb nog een klein flink slapertje van 17maanden rondlopen en die wil overdag zijn dutjes al eens overslaan dus ik moet blijven draaien!
Ik heb nogthans al zoveel gedaan wat er al is geschreven … Veel succes met de onderbroken nachten aan jou en aan al die lieve mama’s en papa’s!
Hier de laatste weken ook zo’n exemplaar van bijna 3. Ik denk dat het ligt aan de combinatie veel bij mama zijn in de vakantie, minder regelmaat en angst. Komt ons midden in de nacht ook opzoeken en slaapt dan gerust weer verder…Ook al vanalles geprobeerd en ik hoop nu vooral dat 1 sept redding brengt want dan volle dagen school en regelmaat terug Vooral geruststellend te lezen dat we niet alleen zijn in het slaapgevecht
Inderdaad, de …-minutenregel Ik las 1 minuut voor elk levensjaar dat ze gestart zijn (dus 3 min voor een kindje van 2), maar dat steekt uiteraard niet zo nauw. Ik werk al 10 jaar als kindertherapeute en bij de meeste kindjes helpt dit, al duurt het soms wat langer.
Belangrijk is dat je rustig blijft, nooit gaat roepen, maar ook kordaat bent, en niet toegeeft. Hou je stem relatief monotoon en herhaal rustif dezelfde boodschap (slaaptijd nu). Zo geef je het kindje niet de aandacht (want boos worden, meehuilen, smeken, verhaaltjes vertellen, … is ook aandacht geven) die ervoor zorgt dat het gedrag in stand wordt gehouden, omdat het net dat is dat je kindje wenst.
Met de minutenregel toon je dat jij als ouder de touwtjes in handen hebt, en dat je niet toegeeft, hoeveel keer je ook moet terugkomen. Tegelijkertijd doe je je kindje echt niets tekort, want je toont zeer duidelijk dat je er wel voor hem/haar bent en niet weggaat.
Het zal niet werken vanaf de eerste avond, het zal doorzettingsvermogen vragen. Ik hoop voor jullie dat het wordt beloond (mijn grootste succes heb ik geboekt op 2 nachten. De derde nacht sliep ze weer als normaal 🙂 )
groeten, Karla
P.S. Ik schrijf dit enkel om te helpen hé. Doe vooral waar je je zelf goed bij voelt en vertrouw op je moederinstinct.
Hey Karla,
Zo lees ik het ook absoluut. Veel dank voor de tips!
Liefs,
Erika x
Erika,
ik betrap mezelf erop dat ik hier te weinig kom de laatste tijd. Jouw persoonlijke blogberichten zijn altijd vanuit het hart geschreven en zo herkenbaar voor jonge ouders. Ik ben een fan!
Helaas ook dit verhaal. Wij trekken al 4 jaar rond met dit circus. Het startte met het moeilijk inslapen van meneertje nummer 1 en werd na 2 jaar feilloos overgenomen door meneertje nummer 2. Tijdens de eerste maanden van meneertje nummer 2 is meneertje nummer 1 op krachten gekomen. Zijn taak werd naar behoren overgenomen en zijn licht bleef enkele maanden uit ‘s nachts. Zelfs wanneer zijn broer uren aan een stuk de straat bijeen zat te huilen en krijsen was hij niet wakker te krijgen.
Nu, 2 jaar later is inslapen bij Lenn geen probleem meer, Ferre moet iemand voelen (of toch de aanwezigheid). ‘s Nachts lossen ze elkaar beter af dan verschillende aflossingsploegen op de Olympische Spelen. De pediater bracht de term “Sleeping Terrors” naar voor en het weinig hoopgevende bericht dat dit mogelijk tot 7 jaar kan blijven duren.
Het arsenaal aan trukjes en tips passeerde de revue ondertussen: 2 minuten-regel, 4 minuten-regel, laten huilen, bijzitten, bijliggen, woordelijk tot rust brengen, belonen met stickers, nachtlampjes, een pop met baarmoedergeluiden wanneer ze jonger waren, bachbloesems, osteopathie, mogelijk vergeet ik er nog enkele. Niks helpt tot op vandaag.
Met 4 in bed is bij ons geen ontspannend TV-programma, maar meer en meer de dagelijkse realiteit na 3u ‘s nachts. We weten dat we dit beter niet doen, maar eerlijk, na 4 jaar dagelijks onderbroken nachten wil je soms gewoon slapen. Mijn haar komt dan ook recht wanneer deze opmerking gemaakt wordt door mensen die zeggen dat ze moe zijn nadat hun kindje enkele dagen niet goed geslapen heeft omdat het ziek is.
Ik volg jouw blogpost dus even met veel aandacht verder op.
O ja, alles komt goed hoor. Wij zijn een uitzondering 😉
Oh Thijs, ik hoop dat voor jullie ook alles goed komt! En niet pas als ze 7 zijn! 😉 Dank voor het fijne, ondersteunende bericht! Liefs en goeie moed daar!
Hier ook hetzelfde probleem , dezelfde leeftijd en dezelfde ‘symptomen’. Ook wij proberen allerlei zaken: lief zijn, boos zijn, erbij blijven zitten… Hij wil ook de deur open en lichtje aan. Kwestie van doorbijten denk ik. Zoals alles zal dit ook wel (hopelijk) voorbij gaan denk ik dan…