Media – Erika Van Tielen

Erika in businessland: de Belgian Economic Mission naar Qatar en de UAE.

March 29, 2015Erika Van Tielen 3 Comments

Eén prinses, een handvol ministers.
Een massa bedrijven (waaronder Diploid, het bedrijf dat ik mee vertegenwoordigde).
Een paar honderd businessmen & -women.
Meetings, speeches en recepties.
Lounges en vergaderzalen.
Netwerken.
Bouwwerven en shopping malls.
Skylines en bling bling.
Sjeiks en expats.

En toch ook een beetje sightseeing.

QATAR

Skyline

Tornado Tower

ABU DHABI

Sheikh Zayed Mosque

Skyline vanop het terras van het Intercontinental Hotel

DUBAI

The Hilton Beach Club

At the top- Burj Khalifa (829,8 m- hoogste gebouw ter wereld).
Zicht op de Dubai Mall en de Dubai Fountains.

Sheikh Zayed Rd- Metro- Convention Centre

Puro Beach- Conrad Hotel

Dubai Marina

(Topje en vestje: Red Juliet, Juwelen: Elke Peeters)

Erika vindt werk.

March 2, 2015Erika Van Tielen 19 Comments

Zal ik eens het één en ander rechtzetten? Toch datgene wat de media scheef hebben gezet. Al ben ik mij er meteen ook van bewust dat- hoewel ik het subject ben in dit alles- jullie hoe dan ook zullen twijfelen aan mijn ‘ware’ versie van de feiten. Want het kan toch niet dat al die kranten, boekskes en nieuwssites fout waren? Nee toch? O jawel. Of laat ons op zijn minst stellen dat ze de redelijk banale en bijgevolg weinig interessante waarheid, creatief wisten om te toveren tot een sappig vervolgverhaal. Altijd fijn immers om voor continuïteit in je verslaggeving te zorgen en de geniale koppen te kunnen gebruiken die je na elke vorige episode al op het schap klaar gelegd had. Denk: Erika stopt bij de VRT- Erika had een burn-out- Erika overwint haar burn-out- Erika vindt geen werk na haar burn-out- Erika heeft eindelijk weer werk- Erika vindt nog meer werk. Als je het zo leest, is het bijna jammer dat de reeks nog niet in boekvorm uitgebracht is. Move over Tiny!
Hoe het allemaal begon? Wel, in mei 2013 besloot ik om de VRT te verlaten. Officieel omdat ik andere horizonten wilde verkennen. Officieus omdat we niet langer op dezelfde lijn zaten en ik mezelf op termijn daar onder de toren niet meer zag functioneren. Ik deed mijn job op zich nog wel graag, maar de omgeving waarin ik hem moest uitvoeren, maakte me niet meer gelukkig. Dan kan je aanmodderen en je vastklampen aan je loonbriefje of je kunt kiezen voor de sprong in het onbekende. Ik koos voor de laatste optie. En een paar maanden later, toen ik met meer afstand kon terugkijken op de gebeurtenissen, schreef ik een opiniestuk voor De Morgen. Het ging over het belang van feedback op de werkvloer. Niet dé reden waarom ik de openbare omroep vaarwel heb gezegd, wel één van de factoren die de beslissing beïnvloed heeft. Ik stelde de eindredacteur vervolgens voor om het stuk te kaderen binnen de ‘heersende burn-outboom’. Dat debat woedde toen (ook al) hevig en ik vond het precies wel slim om de maatschappelijke relevantie van mijn schrijven te benadrukken. Haha, was me dat een slechte suggestie! Want ook al staat het nérgens in de eigenlijke tekst, plots werd ik het burn-outmeisje. Gebrandmerkt voor het leven. Of toch voor heel lang, zo blijkt. Daarom, voor eens en voor altijd en for what it’s worth: ik-heb-geen-burn-out-gehad! Mijn vrienden, mijn lief, mijn familie, de mensen die mij écht kennen kortom, zullen dat bevestigen. Wat niet wegneemt dat ik er- achteraf bekeken en als conclusie van de gigantische hoeveelheid zelfreflectie die bij dit hele circus kwam kijken- wel dicht tegenaan heb gezeten. En ja, zo word je het bijna burn-outmeisje natuurlijk.
Komaan zeg, stel je voor dat alles wat mensen bijna hebben of doen of laten wereldnieuws zou zijn? Of alle opdrachten die je als zelfstandige uitvoert elk afzonderlijk de pers halen? Want dat is exact de huidige situatie. Eind vorig jaar schreef ik een scherpe blogpost over mijn zoektocht naar werk en die bijdrage werd plots aanzien als de langverwachte, nieuwe episode in de Erika-soap. Ook hier dus de rechtzetting, voor wat ze waard is. Ik kon effectief geen fijne, nieuwe job in dienstverband vinden en de manier waarop ik die frustrerende sollicitatieperiode ervoer, wilde ik even op tafel gooien. Puur rationeel, allerminst emotioneel. Om hulp heb ik nooit geschreeuwd, laat staan gesmeekt. Ik hoopte enkel een paar mensen wakker te schudden en te benadrukken dat ik wel degelijk beschikbaar was.
Ondertussen heb ik de zoektocht naar een fulltimebetrekking volledig stopgezet en heel bewust gekozen voor het statuut van zelfstandige. In die hoedanigheid doe ik in de eerste plaats veel dingen die ik daarvoor ook al in bijberoep mocht realiseren. Reclamespots en animatiefilms inlezen bijvoorbeeld. En evenementen of corporate filmpjes presenteren. Kan je daarvan leven? Nee jong. Met een opdracht van nog geen halve dag voor bandenfabrikant Michelin bijvoorbeeld, zou ik het echt niet redden hoor. Maar gelukkig zijn er recent- en voor een stuk dankzij de fel besproken blogpost- een aantal structurele samenwerkingen bijgekomen. Mijn gloednieuwe job als nieuwsanker voor RTV (de TVL van de Kempen en Mechelen) voorop. Verder ook communicatie- en coachingopdrachten voor Diploid (een Leuvense start-up die zich bezighoudt met genoominterpretatie), Spindokter (gespecialiseerd in niet-commerciële communicatie) en My Personal Branding (een bedrijf dat professionals in het algemeen en advocaten in het bijzonder begeleidt op het gebied van personal branding). En een pak schrijfwerk. Want ik word de auteur van ‘Happy Mama’. Een inspirerend boek voor jonge moeders, over roze en andere wolken. Jawel, Erika gaat een boek schrijven. Als dat geen mooie primeur is om mijn reeks columns voor deze krant mee te beëindigen.

(Deze column verscheen afgelopen weekend in HALLO, één van de weekendbijlages van Het Belang van Limburg.)

Wat vooraf ging:

Erika zoekt werk. Nog altijd.

Erika zoekt werk. De follow-up.

Foto: Madelien Waegemans.

One born every minute.

February 23, 2015Erika Van Tielen 7 Comments

Omdat je tegenwoordig met guilty pleasures hoort te pochen in plaats van ze te allen prijze verborgen te houden, pen ik mijn eigen bizarre pleziertje hier zonder enige gêne neer. Ik, Erika Van Tielen, kijk graag naar One Born Every Minute. Inderdaad, dat bevallingsprogramma op Vitaya. Al wordt de show officieel omschreven als een documentairereeks over de kraamafdelingen van Leeds General Infirmary en het Princess Anne Hospital in Southampton.
Ik kijk elke dag als het kan. Het is mijn Thuis. Mijn beloning na een drukke avondspits met de twee jongens. En ja, ik ben er mij van bewust hoe ironisch dat klinkt. Stop je die twee koters in bed, ga je ter ontspanning kijken naar het nageslacht van andere mensen! Engelse mensen dan nog wel. Soms lichtjes marginaal, soms veel te jong om al te werpen (dat gaat vaak samen aan de overkant van het kanaal), maar bijna altijd geestig. Niet uitlach-geestig, maar British grappig. Tongue in cheek dus, heerlijk (zelf)relativerend. Echt, barende vrouwen en vaders in spe met goeie humor zijn de max. Die laatsten zeker als ze op uiterst onbeholpen en daarom bijzonder schattige wijze hun vrouwen door de weeëngolf loodsen. De camera durft, als het moment suprème eraan komt, ook heel subtiel in te zoomen op de vertwijfeling, de angst of het water in hun ogen. Mannen die onbewust hun kwetsbaarheid tonen, ik vind dat schoon ja.
De vroedvrouwen die de spil van de materniteit en bij uitbreiding van het programma vormen (dokters komen er amper aan te pas) zijn ook fijne meisjes. Met liefde voor hun vak en voor elkaar. Gezellige boel hoor daar tussen de bevallingen door. Snoepjes en mopjes. Tot er actie moet ondernomen worden. Dan sjees je met hen mee door de gangen. Dan weerklinkt er gekreun in alle toonaarden en op alle mogelijke geluidsniveaus, vloeit het bloed rijkelijk en gaan benen vaker open dan toe. Onvermijdelijk in deze context tot nader order. Maar lieve sceptici, het wordt nooit ever vulgair. Vrouwen (en mannen) worden met respect gefilmd. Het metaverhaal is en blijft immer het wonder der natuur. Het gaat over hoe de komst van een vers mensje ons keer op keer beroert. Over hoe mannen en vrouwen plots ouders worden. Over hoe nieuw leven alle andere betrokken levens voorgoed verandert. Want geef toe, het is toch waanzinnig straf hoe zoiets banaals (alleen al in Groot-Brittannië wordt er elke minuut een baby geboren!), iets wat van alle mensen en alle tijden is, toch zo bijzonder blijft.
Dat ik regelmatig een traantje wegpink bij het ter wereld komen van kinderen waar ik buiten een beperkt aantal tv-minuten geen enkele band mee heb, toont bovendien aan dat het programma integer gemaakt is. Anders zouden mijn traanklieren heus niet zo bereidwillig meewerken. Zo zijn ze wel die traanklieren van mij. Meer dan 40 camera’s registreren alle situaties en conversaties van de (toekomstige) ouderparen van bij de aankomst op de materniteit tot de geboorte van hun kind. Daar wordt vervolgens een, volgens mij, heel evenwichtige montage van gemaakt. Zo worden gênante momenten netjes afgewisseld met minder gênante momenten. En tussendoor leer je de hoofdrolspelers beter kennen aan de hand van interviews die werden afgenomen zowel voor als na de grote dag. Het resultaat zijn mooie portretten van echte mensen in het kader van de meest menselijke gebeurtenis die er bestaat. Guilty hoef ik me als kijker dus eigenlijk niet te voelen. Meer nog, zoals One Born Every Minute zouden er meer programma’s gemaakt en bekeken moeten worden. Wat niet wegneemt dat we het lang niet slecht doen op televisiegebied hier in België. De Biker Boys motiveerden mij voor het eerst sinds lang weer voor een zondagse tv-avond. Tegen de sterren op wordt beter met het seizoen. En ik ben ook absoluut verrukt dat De Ideale Wereld terug is van weggeweest.

(Deze column verscheen afgelopen weekend in Hallo, een bijlage van Het Belang van Limburg.)

Erika ontmoet Jennifer Aniston.

February 16, 2015Erika Van Tielen 2 Comments

“Waaaat? Jennifer Aniston? En jij mag die ontmoeten? Waaaauw! Zoooo jaloers!”
Dat was de gemiddelde reactie van vrienden en collega’s toen ik mijn press junket-tripje naar LA, in opdracht van 20th Century Fox Belgium, bekend maakte. Het kan niet anders of die mensen hebben net zo’n geweldige herinneringen aan Friends als ik. Friends! De sitcom die Jen bombardeerde tot wereldster en onze jeugd mee kleurde. Zoveel geestige series waren er immers nog niet op tv toen, series tout court mocht je eerder een zeldzaamheid noemen. Van Netflix of Play was er nog lang geen sprake, je keek gewoon elke week vol spanning uit naar de volgende aflevering. Of je moest de dvd-box kopen. Wordt dat eigenlijk nog gekocht tegenwoordig, dvd’s?
Het voordeel van die old skool kijkcultuur is, denk ik, dat het daarom allemaal zo goed is blijven hangen. Of zouden we later even goede herinneringen overhouden aan shows die we in deze huidige binge viewing-tijden verslinden? Ik betrap mezelf alleszins nog geregeld op een hilarische Joey-quote (How are U doing!? London baby!) of een eigen interpretatie van de Smelly Cat song van Phoebe. Central Perk deed mij dromen over koffiebars lang voor het fenomeen bij ons zijn intrede deed. En oh ladies, raise your hands please, als je destijds niet op z’n minst heel even dacht om jezelf de wereldberoemde Rachel Green-coupe te laten aanmeten. Ie-de-reen wou haar kapsel. De Flair kon er ei zo na een aparte editie aan wijden. Jennifer had naast dat gegeerde kapsel trouwens nog iets bijzonder gewilds in haar bezit. Iets dat ze ondertussen wel kwijt is gespeeld aan Angelina Jolie: Brad Pitt. Misschien wel de mooiste man op aarde. Ach, ze bleek het ook perfect zonder hem en ‘haar’ te redden in Hollywood. Na Friends volgden een hoop rollen in goed onthaalde (romantische) komedies en Jen is op haar 46^ste nog altijd een ongecontesteerde A-lister. Ze heeft recent zelfs een nieuwe, jongere hottie aan de haak geslagen: Justin Theroux. Neefje van ja.
En bovenop al dat moois is er nu eindelijk ook dé rol waar ze al zo lang op hoopte. De rol waarmee ze bewijst dat ze, los van alle glamour, een steengoede actrice is. Want hoewel comedy aartsmoeilijk is, word je in Tinseltown pas echt serieus genomen als je ook op geloofwaardige wijze een eerder dramatisch personage kan vertolken. Lees: als je het aandurft om er slecht uit te zien, te verdikken en pijn te lijden voor je job. En dat doet Jennie voortreffelijk als Claire Bennett in CAKE. Claire is een vrouw die gebukt gaat onder vreselijke pijnen, zowel fysiek als mentaal. Overal littekens dus, een hoop tranen en ook een flinke dosis cynisme. Gelukkig. Die bittere geestigheden én de verschijning van een very sexy Australische tegenspeler maken de zware prent nét verteerbaar. Ik vind huilen in de bioscoop het bewijs dat de film mij op de één of andere manier geraakt heeft en dat gevoel verwacht ik eigenlijk ook als ik een kaartje koop. Als jij daarentegen niet houdt van traantjes plengen in de cinema, zou ik je toch eerder het lichtere werk van Miss Aniston aanraden. Dat neemt evenwel niet weg dat het meisje op z’n minst een oscarnominatie had moeten krijgen voor deze acteerprestatie. Echt. Vond zij zelf ook waarschijnlijk. Maar die discussie zijn we tijdens de 5 minuten die ik voor het interview kreeg dus niet aangegaan. Waar we het wél over gehad hebben, zie je zeer binnenkort online, in de facebookcampagne van 20th Century Fox. CAKE komt bij ons op 8 april in de zalen.

(Deze column verscheen afgelopen weekend in Hallo, de weekend tv-bijlage van HBVL.)

A few days in LA.

February 13, 2015Erika Van Tielen 4 Comments

Ik ben mij precies aan het specialiseren in ultrakorte uitstapjes naar de USA. Zie ook: New York in een dag of anderhalf. Yes you can! Dodelijk vermoeiend (lange vlucht! jetlag!), maar immens plezant. Want kom, wie zegt er nu NEE tegen LA? De City of Angels? De bakermat van de cinema? De meest glamoureuze stad van de planeet? Mmm, ik niet dus. Zeker niet omdat de reden voor mijn overseas-trip een interview met Jennifer Aniston was, naar aanleiding van haar nieuwste filmkind: CAKE. Meer daarover nu maandag op deze blog!

Maar in afwachting van een hoop sappige verhalen, giet ik de rest van mijn trip graag in een paar lovely lijstjes. Opsommingen die trouwens niet alleen op mijn meest recente verblijf in LA geïnspireerd zijn, maar ook op dat van vorig jaar. Toen was ik er een paar dagen met mijn lief (die een reclamespot voor JBC moest draaien) en met een amper 7 weken oude Rowen.

Best Belgians in LA:

* Raf Maes, de founder van het coolste accessoiremerk ter wereld: Komono, zijn vriendin Sophie Engelen, make-up artieste én hun 4-jarig dochtertje Suvi.

* De Lau en zijn Roos. Je weet wel.

* Vandana De Boeck, actrice.

* Dominique Deruddere en zijn vrouw Lorette.

* Wouter en Katrien, de eigenaars van Art Gallery Voila!

* Greet Ramaekers oftewel Greet in Hollywood. Doet al jaren interviews met de big stars.

* Kristien Morato, filmjournaliste voor HLN. Woont al jaren in de USA, samen met haar Amerikaanse man.

* Peter Verhoeven, presentator van Peter QSA (live from LA!)- elke zaterdag en zondag tussen 22u en 01u, op Q-Music.

* Luk Wyns, acteur en regisseur. Geen resident, maar in de city om een megadeal te sluiten voor een Amerikaanse versie van Crimiclowns. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Uitstekende uitvalsbasissen:

* (West-)Hollywood. Catch the vibe!

* Marina del Rey. Seaside Fun! Iets minder fancy dan Venice en Santa-Monica, maar alle hotspots zijn vlakbij, de aaneenschakeling van jachthaventjes heeft wel iets en niemand minder dan Jean Claude Van Damme zou er wonen. Ha!

Hippe Hotels:

* The London West-Hollywood

* Mondrian Hotel, West-Hollywood

* Hilton Garden Inn, Marina del Rey

Ik kan helaas geen goedkope hotels aanraden, omdat de meeste overnachtingen voor en niet door mij betaald werden. Hou er hoe dan ook rekening mee dat je logement serieus wat geld zal kosten.

Party Places:

* De Skybar in The Mondrian. Hotspot met spectaculaire views op de stad.

* W Hotel op Hollywood Boulevard. Hier kijkt een mens zijn ogen uit. Echt.

Fancy Food & drinks:

* Petit Four en Caffe Primo. Allebei op Sunset Plaza. Grote kans om Astrid of de Lau daar tegen het lijf te lopen.

* Katana op Sunset Boulevard. Tegenover Mondrian Hotel. Zaaaalige sushi!

* Urth Caffe op Melrose Avenue. Lekker ontbijten of lunchen.

* Whole Foods supermarket. Een supermarkt zoals ze bij ons nog niet bestaat.

* Starbucks. Een klassieker, maar altijd goed. Op zowat elke straathoek.

* Joni’s Coffee. Op een parking in Marina del Rey. Best granola with fruit and yogurt ever!

* Superba in Rose Street, Venice. Topresto. Eén van de favorieten van Raf.

* Il Piccolino. Het nieuwste restaurant van de Belgische chef Eddie Kerkhofs (vroeger uitbater van Le Dôme) en zijn Italiaanse vennoot. Om duimen en vingers bij af te likken. Not to be missed: de grote pot chocomousse als groepsdessert!

* Gjelina in Abbot Kinney, Venice. Het populairste restaurant van de buurt. Aanschuiven om een tafeltje te bemachtigen! Gelukkig is er ook een al even heerlijke takeaway, waar je pizza’s, sandwiches en salades kan scoren.

* Toms. Hier hebben ze brillen, schoenen én koffie. Raf heeft hier al heel wat beroemdheden gespot.

* The Cheese Cake Factory in Marina del Rey. Uitgebreide kaart, maar vooral gekend om hun- je raadt het al- kaastaart. In een stuk of twintig versies.

* De kiosken op Third Street Promenade in Santa Monica. De ene serveert Italiaans getinte snacks, de andere gaat voor een uitgebreidere French cuisine.

Definitely to do:

* Joggen met de locals in Runyon Canyon

* Een fiets huren en de seaside verkennen: Marina del Rey- Venice- Santa Monica. De boardwalk van Venice is wat margi, maar moet je gezien hebben. En de pier van Santa Monica is veel cooler dan die van Blankenberge.

* Topanga Canyon. Hippie-sfeertje, prachtige omgeving. Net buiten de stad.

* De bergen in! LA has it all. Zon, zee, strand en dus ook prachtige bergen. Allemaal op een boogscheut van de hustle in de big city.

* De woestijn in! Oh ja, die is er ook nog. Is er eigenlijk iets dat ze in LA en omgeving NIET hebben??? Ik hou vooral van deze geweldige Joshua Trees.

* Griffith Observatory. Bangelijke views over de stad.

* Downtown LA. Moet je ook wel gezien hebben. Strak en zakelijk. Een paar architecturale pareltjes en een uitgebreid fashion district.

* The Hollywood Sign. Goed te spotten op verschillende plekken in de stad. Maar er écht dichtbij geraken is andere koek.

* The Hollywood Walk of Fame. Oftewel: letterlijk over de sterren lopen. En de Scientology-bekeerders proberen te vermijden. Dat ook.

Shop til you drop:

* Third Street Promenade- Santa Monica

* Melrose Avenue

* Sunset Plaza

* Beverly Hills Shopping Center en Rodeo Drive

* The Grove/ Farmers Market

Hipster heavens:

* Abbot Kinney (en Rose Street) in Venice

* Silverlake

Heerlijkste hideaway:

Venice Canals! Denk Amsterdam, Brugge of Venetië, maar met nog een pak meer vakantie feel.

Probably never again:

* Malibu. Alleen maar garages te zien en meer privé- dan openbaar strand.

* Universal Studios: leuk busritje door en rond wereldberoemde filmsets en -decors (Wisteria Lane!), maar voor de rest een veel te duur en veel te druk pretpark. (Vond ik hé.)

Next time:

* The Getty center

* LACMA

Nog meer LA-tips!

Limburgliefde. Niet toevallig mijn eerste column voor Het Belang van Limburg.

January 12, 2015Erika Van Tielen 3 Comments

Ik had jullie eerder al laten weten dat ik er een aantal nieuwe contacten en opdrachtgevers bij heb. Wel, één daarvan is de krant Het Belang van Limburg. Vanaf nu schrijf ik wekelijks een column voor hun tv-bijlage HALLO. En dit was afgelopen weekend de eerste:

LIMBURGLIEFDE

Hallo! Dat lijkt me, gezien de titel van de bijlage waarin u deze tekst leest, de gepaste binnenkomer. Om daar meteen ‘de beste wensen voor 2015’ aan toe te voegen. Verplichte edoch gemeende kost in de begindagen van een nieuw jaar. En oh ja, in kleine lettertjes ook deze waarschuwing: ‘Opgelet, onderstaande tekst kan licht melige passages bevatten’. Dat is nog een restant van de sfeer tijdens de laatste dagen van vorig jaar.
Ik ben Erika Van Tielen en het zou me niet verbazen, mocht je al eens van mij gehoord hebben. Net zomin als het tegenovergestelde mij doet wankelen. Bekendheid is relatief en overschat. Wat niet wegneemt dat de bewuste toestand ook geweldig veel voordelen heeft. Mogen schrijven voor dit blad is er daar eentje van. Hoe anders zou een meisje uit Antwerpen (geboren in Borgerhout, opgegroeid in Merksem en Schoten en nu wonend in Schilde) aan een column in dé krant van Limburg geraken? Tenzij men mij verwart met Francesca Vanthielen, die wel over de juiste roots beschikt? Nee, dat misverstand is al langer de wereld uit. Ook mijn allergrootste fan, een Limburger, heeft geen connecties bij Het Belang. Toch is deze samenwerking niet zo ver gezocht als ze op het eerste gezicht lijkt. Als snottige Ketnetwrapper kampeerde ik elke winter een week in en rond de Hasseltse Grenslandhallen voor Ketnet Freezzz. Het uitgaansleven in de stad van de smaak had zo al snel geen geheimen meer voor mij. En kort daarna, toen ik nog even jong en kinderloos was, mocht ik twee seizoenen na elkaar het programma ‘Tjing Tjing Zomer’ op TVL presenteren. Dat ik die kans kreeg had weinig met dat gebrek aan kinderen, laat staan met kinderlijkheid te maken, maar alles met de guts van een jonge, Limburgse regisseur en zijn al even Limburgse baas. Zij durfden het aan om mij voor de Limburgse leeuwen te gooien, er rotsvast van overtuigd dat ze me niet gruwelijk zouden oppeuzelen. De heren kregen gelijk. Gelukkig. In plaats van rauw achter de kiezen te belanden, werd ik liefdevol omarmd en opgenomen in die warme, Limburgse familie. Totaal vooroordelenvrij. Twee zomers op rij trok ik kris kras door de provincie, bezocht de mooiste plekken en leerde de liefste mensen kennen. Ik zou het zo opnieuw doen. Elke zomer van mijn leven.
Ook later toen ik voor Vlaanderen Vakantieland op Eén aan de slag was, bleef de band die we hadden opgebouwd netjes intact. Zo maakte een bezoek aan pakweg Haspengouw, het Maasland of de mijnstreek mij standaard nét iets blijer dan een reportage in een ander deel van ons land. Hoewel ik dat in het kader van de neutraliteit niet al te opvallend tot uiting kon brengen. Geloof me, Toerisme Limburg kent haar troeven en weet ze te allen tijde perfect uit te spelen. Qua PR doet er in dit land geen enkele regio beter. En ook op het vlak van gastvrijheid staan jullie bovenaan de ranking. Ik hou oprecht van die zachte Limburgse mentaliteit. Nooit opdringering, nooit dominant, nooit bot. Ik kan niet kwaad zijn op Limburgers. Echt niet. Op Antwerpenaren wel. Al zijn ze nu ook weer niet zo slecht als ze soms worden afgeschilderd.
Ondertussen ben ik al een tijdje reporter af, maar er wordt nog altijd gretig naar mijn reisadvies geïnformeerd. En dan betrap ik mezelf erop dat ik mensen wel heel vaak in Oostelijke richting stuur. Ook al ligt er een metropool aan mijn voeten die je bezwaarlijk oninteressant kan noemen. ‘t stad is prachtig. Uiteraard. Maar de parking ten oosten ervan is dat ook. Ik zet mij daar de komende weken dus met veel plezier (denkbeeldig weliswaar) en hoop op evenveel enthousiasme van jullie kant. Met een liefdesverklaring zoals deze moet je wel niet afkomen. Ik zou ze niet geloven.

(Foto: Frank Abbeloos)

2014. Dan toch een lijstje!

December 29, 2014Erika Van Tielen 8 Comments

Ik hou niet zo van eindejaarslijstjes, zeker niet als het een jaar was waarin ik amper boeken las en veel te weinig films, concerten of andere culturele stuff heb kunnen meepikken. Zo’n jaar als 2014 dus. Maar no regrets. Ik was blijkbaar te druk bezig met andere, minstens even boeiende zaken. Zwanger zijn en bevallen bijvoorbeeld. Een klein kindje verzorgen en een groter kindje opvoeden. Zoon 1 voor de laatste keer naar de crèche brengen, zoon 2 voor de eerste keer. Het (kleuter)schoolleven ontdekken. Werken en werk zoeken. Tijd nemen en tijd maken. Familie koesteren. Reizen naar LA, New York, Amsterdam en de Costa Blanca. Vieren dat ik al vier jaar samen ben met een geweldig lief. De wereld duidelijk maken dat 31 het nieuwe 21 is. Brunchen en koffie drinken met de beste vrienden van de hele wereld. Knuffelen, kussen, vrijen. Liggen in mijn eigen tuin. Lachen met mijn allerliefste zus. Lopen voor het goede doel en yoga retreaten voor mezelf. Feesten omdat de schoonouders 50 jaar getrouwd zijn. Genieten van weekendjes aan zee. Uitstapjes maken naar het bos, de Belgian Airforce Days en de Efteling. En… een blog beginnen! Laat ik daar anders een lijstje aan koppelen? Zo hoor ik er toch een beetje bij in deze tijd van het jaar.

Mijn 10 meest gesmaakte blogposts van 2014:

Try a little tenderness.

Terrible three. Een dag uit het leven van een contraire kleuter.

37 Dingen die je nog niet wist over mij…

Taal voor beginners. Finnies favoriete uitspraken!

Erika zoekt werk. Nog altijd.

Erika zoekt werk. De follow-up.

De perfecte moeder is een vader!

Gelukkig heb ik naast een contraire kleuter ook een bangelijke baby.

Project Marco Polo. Op ontdekkingsreis in je eigen achtertuin.

New York in een dag of anderhalf. Yes you can!

Dankjewel lieve lezers om mijn nog prille blog meteen in jullie hart te sluiten. I’ll be back in 2015! Jullie ook? Fijne feesten!!

Crazy Xmas Giveaways: #3 Druk Zo

December 21, 2014Erika Van Tielen 1 Comment

Ja, je had er nog eentje te goed hé! Het laatste cadeautje dat de deur uit mag, is er eentje van Druk Zo. Een Nederlandse webshop die werkelijk alles drukt wat je maar kan bedenken. Foto’s en tekst. Van professionele stuff tot persoonlijke hebbedingen. Het lijstje is echt ein-de-loos!

Bij ons in de familie is het de laatste jaren een traditie dat ofwel mijn zus ofwel ik leuke fotocadeautjes maken voor onder de kerstboom. Een kalender, een placemat, een kussen,… En dit jaar zou het weleens deze variant kunnen worden:

Een fotoafdruk op hout. En jij kan er ook mee scoren binnenkort! Want ik mag 1 lezer of lezeres met zo’n originele print plezieren. Deel je mooiste foto van 2014 via mijn facebookpagina of op instagram met de hashtag #ErikaDrukZo en voeg er liefst een woordje uitleg aan toe. De winnaar maak ik op 28 december bekend. Succes!

Erika zoekt werk. Nog altijd.

November 25, 2014Erika Van Tielen 109 Comments

Ik weet nog goed hoe één of ander HR-orakel anderhalf jaar geleden kakelde dat ik misschien maar gewoon moest aanvaarden dat het ‘op’ was. Een uitspraak die hard aankwam. Zeker omdat de vrouw in kwestie mij en mijn werk, ondanks haar functie, niet kende en vooral ook niet wenste te leren kennen. Haar goddelijk oordeel had ze immers al lang klaar. Meer nog, ze heeft zich niet de minste moeite getroost om in dat gigantische bedrijf een andere functie voor mij te vinden. Ach, ik wist hoe dan ook wel waar ze op doelde: dat de hype over was. Erika Van Tielen was officieel niet meer hot. Goed, no problem. Daar lag en ligt Erika Van Tielen niet van wakker. Die hele hype is er buiten mijn wil om gekomen, ze mag ook buiten mijn wil om weer verdwijnen. Oh, en als ik bij uitbreiding ook niet meer vers én jong én fris genoeg zou zijn, dan kan ik daar ook perfect mee leven. Ik voel mij nu namelijk veel beter als mens en als presentatrice dan toen ik nog upcoming was. Maar ik weiger wel te geloven dat ik niet goed genoeg ben voor een job in de media. Of voor een job tout court. Dat ik totaal geen professionele toekomst meer heb, puur omdat ik tien jaar lang iets gedaan heb waar veel mensen mij gek genoeg om benijden.

En toch lijkt het nu zo. Ik had nooit ever gedacht dat ik anderhalf jaar na mijn ontslag bij de VRT nog altijd zonder (vast) werk zou zitten. An-der-half-jaar! Er zijn een aantal verzachtende omstandigheden, dat wel. Ik had mezelf een paar maanden bezinningstijd cadeau gedaan bijvoorbeeld. Ik heb ook een nieuw kind op de wereld gezet, net na die contemplatieve periode. En mijn lief heeft harder dan ooit gewerkt de voorbije tijd. Omdat iemand toen voor de kinderen moest zorgen (over ploetermoeders versus naar appeltaart geurende huisvrouwen praten we hier later ongetwijfeld nog!), heb ik dat gedaan. Met plezier uiteraard, want je kinderen zien opgroeien is absoluut het mooiste wat er is (slapeloze nachten en drammerige kleuterfase niet meegerekend). Maar dan nog. An-der-half jaar! Nog even en het gat in mijn CV wordt een heuse krater.
Ik doe nochtans mijn best. Heel erg mijn best zelfs. Het Vlaamse medialandschap is klein, dus ik heb iedereen die er een beetje toe doet ondertussen wel geschreven en gesproken. Meermaals. Allemaal heel fijne gesprekken hoor. Leuk leuk leuk en gezellig enzo. Maar zonder resultaat. No matches found. Ook redactiewerk (dat altijd part of my job is geweest) was plots geen optie meer. Wegens- hou u vast- onder mijn niveau. En ook een andere kandidatuur leverde een vergelijkbare reactie op: aan dit soort job moet jij toch niet meer beginnen! Conclusie: ik mag niet meer doen wat ik écht wil (weer presenteren op radio of tv) én ik mag meteen ook niks meer doen dat er iets mee te maken heeft. Of dat er juist niets mee te maken heeft. Want in andere sectoren blijkt mijn bekende hoofd niet alleen moeilijk te plaatsen, het is zelfs een obstakel (tenzij een werkgever die bekendheid echt wil uitbuiten, dat is dan weer een ander verhaal). Kijk, ik overschat mijn eigen beroemdheid niet, verre van, maar de meeste werkgevers hebben nu eenmaal al een welomlijnd beeld van mij, vér voor we voor het eerst samen aan tafel zitten. En dat beeld is wit of zwart, overdreven positief of overdreven negatief. Bijzonder eenzijdig vooral. (Een sollicitatie is nooit volledig vooroordelenvrij, dat besef ik, maar you get my point). Zo solliciteerde ik onlangs voor een interessante woordvoerdersfunctie bij een groot bedrijf. Totaal matchend profiel, edoch totale ontgoocheling. Niet eens uitgenodigd voor een gesprek. Naam en hoofd volstonden om bij voorbaat afgeschreven te worden. Reden: niet neutraal genoeg meer. En waarschijnlijk ook niet voldoende serieus, zo met een bepaalde hoeveelheid entertainment op het CV. Alsof mijn leven op tv gelijk staat aan dat er naast. Haha. Even hilarisch als die drie andere werkgevers die dachten dat mijn sollicitatie een fratske was van één of andere flauwe plezante.

Nu, voor je denkt dat ik de hierboven beschreven fiasco’s nogal snel en makkelijk op de andere partij verhaal, dat is niet zo. Ik vraag mij heel vaak (en steeds vaker) af of het niet aan mij ligt. De kwestie is relationeel, toch? Misschien doe ik iets fout? Heb ik iets fout gedaan? Blijf ik iets fout doen? Kan iemand mij dan ein-de-lijk eens zeggen wat precies? Misschien is er meer aan de hand met mijn hoofd dan alleen het feit dat het op tv geweest is? Misschien zit mijn timing toevallig elke keer verkeerd? Misschien ben ik een té mondige werknemer? Niet meer kneedbaar genoeg. Hebben mensen schrik na mijn schrijfsels over bazen en burn-out en mijn duidelijke taal in interviews? Zou kunnen. Ik weet ondertussen heel goed wat ik wil en vooral wat ik niet wil. Al kan je dat ook gunstig evalueren natuurlijk. Net als het feit dat ik een harde werker ben die zichzelf niet meer en niet minder dan een ander vindt. Eentje die wil opvallen als het nodig is, maar met even veel plezier naar de achtergrond verhuist als ze daar nuttiger werk kan leveren. Zolang ze kan werken mét en voor de juiste mensen. En zolang er flexibiliteit mogelijk is. Want ik wil die 2 kinderen verder zien opgroeien. Je kunt dat veeleisend vinden, ik noem het liever modern.

Of… misschien weten gewoon te weinig mensen dat ik een nieuwe job wil? Omdat ik altijd wel bezig lijk. Met schrijven en presenteren en inlezen. En dat is ook zo. Maar het is evenzeer zo dat die klussen niet volstaan op lange termijn. Daarom, voor alle duidelijkheid: Erika zoekt (meer) werk. Nog altijd.

Erika werd mama. Mijn Flair-columns verzameld.

November 15, 2014Erika Van Tielen 6 Comments

Throwback naar het jaar 2011. Het jaar waarin ik voor de eerste keer zwanger werd. Van de man die ik nog maar een half jaar eerder had leren kennen. Wat de bedoeling was voor alle duidelijkheid. Maar bon, het ging toch allemaal snel en hard. Een carrière die op volle toeren draaide, een bloeiend liefdesleven én een groeiende buik. Intense momenten die ik toen wekelijks probeerde te vatten in een column voor Flair. De kans dat schrijfsels in printversie langer dan een paar weken bewaard worden, is redelijk klein, dus heb ik ze destijds op een blog gegooid. Voor de eeuwigheid. En vandaag lijst ik ze nog ‘ns netjes op hieronder. Gewoon doorklikken op het topic dat je interesseert!

Hoe het begon

Het besef

Zij die zonder zonden zijn