Dat hij weer voorbij is de zomer. Die mooie zomer. En dat ik daar toch even stil bij wil staan. Bij zo veel liefde, (werk)plezier en fijne tripjes. Kwestie van me nog eens extra bewust te worden van al mijn grote en kleine gelukjes. Omdat ze niet vanzelfsprekend zijn en dat nooit mogen worden. En vooral omdat ik niks wil vergeten. Want wat voorbij is, komt nooit meer terug. Maar kan dus wel opgeslagen worden. Off- én online.
De maand juli begon met nog een hele hoop werk. Een filmpje voor het nieuwe casino van Middelkerke bijvoorbeeld. De presentatie van de Color Runs in Oostende en Hemiksem. Uren dubbingwerk voor de gloednieuwe Ketnet-reeks Diepzee. De voice-over van een spotje voor Bic. En heel wat dagen nieuws lezen bij RTV.
Maar na de 18e veranderende alles. Voor een dikke twee weken dan toch. Weg moetjes, hallo magjes. Zo was er plots tijd om vier dagen kinderloos te chillen in Mallorca. Om een flink pak Antwerpse zomerbars te testen. (Smokey Joe’s, Cargo Zomerbar in Park Spoor Noord, de official Zomer van Antwerpen-bar én Bocadero.) Om na drie jaar eindelijk nog eens in Pairi Daiza te geraken. Om romantisch te dineren in De Veranda. En de dag erop nog veel meer te eten, ter ere van de 75e verjaardag van mijn schoonmama. Ergens in een Waaslandse tuin dan nog wel.
In augustus waren er vier dagen onwaarschijnlijke quality-time op en rond het meer van Genève. Er was een babybezoek of twee. (Welkom Julie en Eloïse!) Een eerste festivalervaring voor de jongens (Linkerwoofer!). Een drie dagen durend feestweekend voor de verjaardag van mijn oudste. Een gezellige cinema-avond met vriendinnen (Bad Moms!). Een dagje zweten in Blankenberge (alwaar ik voor het eerst in pakweg 20 jaar nog eens in de Noordzee gezwommen heb!). De ontdekking van het Red Star Line museum. (Binnenkort lees je hier op de blog trouwens nog een pak meer over de fijne nocturnes voor kinderen daar!) En een tweedaagse naar de Gaume, het diepe zuiden van ons land. Daar waar Mira, de meter van Rowen, woont.
Maar er moest hier en daar toch ook al stevig gewerkt worden. Zo mocht ik de VIP-tent aan de aankomst van de eerste Dwars door het Hageland hosten. De laatste Verklapt inleiden in Vorselaar. Een prachtig verhaal voorlezen op de viering van 25 jaar Habbekrats in Gent. Mijn eerste huwelijksceremonie ooit in goeie banen leiden. (Proficiat Gerlinde en Maxim!) De Color Run in Brussel en de eerste kwalificatiematch van onze Belgian Lions voor Eurobasket 2017 in de Lotto Arena presenteren. En het nieuwe seizoen van TVL Wonen op gang trekken.
Rowen is- op twee weken verlof na- vier dagen per week naar de crèche blijven gaan. Finn heeft twee weken een half uur per dag privé-zwemles genomen (hij kan het nog altijd niet, maar doet het supergraag ;)) en maar liefst drie kampen afgewerkt: de Superheldenschool, Engels voor Bengels (allebei van Free-Time) en een hockeykamp zowaar. Net op het moment dat onze Red Lions het zo goed deden op de Olympische Spelen.
En over die Spelen gesproken. Wat heb ik genoten van deze uitzonderlijk gulle sportzomer! Het EK voetbal, Wimbledon, de Tour en dan Rio. Het was echt afkicken van zoveel moois.
Maar mispak je niet. Ook al is de balans (extreem) positief, er waren ook heel wat mindere of simpelweg uiterst gewone dagen bij de voorbije twee maanden. Dagen zonder veel euforie of speciale activiteiten. En lang niet alles verliep lekker smooth of perfect volgens plan. Rowen is bijvoorbeeld nog niet droog (sorry juf!), heeft serieuze inslaapproblemen gehad (het lijkt er wel op dat ze voorbij zijn!), spuwt als hij boos is of zijn zin niet krijgt (danku grote broer voor het slechte voorbeeld!) en blijft de geluidsnormen geregeld overschrijden.
Enfin, komt allemaal wel goed. Piekeren en zorgen maken, bewaar ik voor de momenten waarop het echt niet anders kan. Voor nu, liefst gewoon meer van dit. Leven, werken, reizen. Graag zien en gezien worden. Tijd maken voor elkaar. Voor de mensen en dingen die er toe doen. Kortom: alles wat zo vanzelfsprekend is tijdens die zomervakantie, maar je zo vaak vergeet de rest van het jaar.