Perfectie is saai, behalve als het over paasvakanties gaat.

Processed with VSCOcam with t2 preset

De zon had er zeker iets mee te maken. Maar het was toch vooral de work life balance die mij de voorbije twee weken zo gelukkig gemaakt heeft. En ook nu nog voor een natural high zorgt. Ja, dat zelfstandige leventje bevalt me wel op deze manier. Met RTV als ‘vaste’ werkgever is er elke maand een basisinkomen en dat vul ik vooral aan met presentaties (zo mag ik deze week een panelgesprek over kinderopvang modereren in Geell), voice-overs (net nog eentje ingelezen voor MeDirect bank) en schrijfwerk (blog en boek). Allemaal zaken die ik graag doe en die ik redelijk tot zeer goed kan plannen en combineren. Zodat ik geen drie dagen na mekaar naar Brussel moet bijvoorbeeld. Of geen tijd verlies in de file als het werk ook buiten de kantooruren gedaan kan worden.
Plannen ook in functie van mijn lief en mijn kinderen. Niet omdat ik daartoe gedwongen word, wel omdat ik het zelf zo wil. Ik werk graag, ik haal daar- zeker na de perikelen van vorig jaar- bijzonder veel voldoening uit. Maar ik ben ook graag bij mijn gezinnetje. En als ik bij hen ben, wil ik ook écht daar zijn. Niet louter fysiek. Ik laat dan ook zeer bewust quality time-gaten vallen in mijn agenda. Al betekenen die soms dat ik hele fijne (en lucratieve) dingen moet laten schieten. You can’t have it all, less is more en kwaliteit is belangrijker dan kwantiteit. Toch? Ik weiger gewoon ook om te leven in een constante rush. Of nog erger: met een continu knagend schuldgevoel. Meestal kan ik Finn en Rowen op schooldagen ofwel wegbrengen ofwel ophalen en soms zelfs allebei. In ruil werk ik ultra-efficiënt tijdens de schooluren en na 19u, als de jongens in bed liggen. En als ik hier en daar eens naar het buitenland moet voor mijn job, probeer ik voor en na die trip voldoende te compenseren.

Die juiste balans vinden is en blijft wel een constante oefening. En ik zoek nog altijd meer dan ik vind. Jij ook waarschijnlijk. Maar telkens als het lukt, voel ik mij de koningin te rijk. Dan slaak ik in- én uitwendige kreetjes van geluk. For real. Zoals de voorbije weken dus. Want de paasvakantie van 2015 kwam toch aardig in de buurt van de perfectie. Werk, ontspanning, lief, kinderen, familie, vrienden. Alles was er in de juiste dosis en op de juiste manier. Ik heb 8 van de 14 dagen op verplaatsing gewerkt en daarnaast heel wat avondlijke uren professioneel aan mijn laptop gesleten. Maar er was ook tijd voor loopjes en yoga. En ik was erbij tijdens de heerlijke familie-paasbrunch bij ons mama. Tijdens het etentje ter ere van de 91e verjaardag van mijn opa. En tijdens de café-avond met mijn beste vrienden en vriendinnen. Het was verder een absoluut genot om te zien hoe Finn ijverig zijn paaseieren bij mekaar zocht. Met zijn voormalige crèchevriendjes de speeltuin van De Trappisten onveilig maakte. En een topdag had op het erf van kinderboerderij ‘t Struisvogelnest in Lier. Het was ook fijn om de Scheldeprijs van zeer dichtbij mee te maken, te aperitieven op het strand van Knokke en Plopsaland te ontdekken. En dan vergeet ik nog dat aangename familiebezoek uit Duitsland, de vele zalige uurtjes in onze eigen tuin, de yummie ijsjes bij ‘t Lekker Koeike in Oelegem en die heerlijke wandeling met mijn favoriete ex, zijn vrouw en zijn kind.

Processed with VSCOcam with t2 presetProcessed with VSCOcam with t2 presetProcessed with VSCOcam with t2 presetProcessed with VSCOcam with t2 presetProcessed with VSCOcam with t1 presetProcessed with VSCOcam with t1 presettuin - 2

Ik heb geluk ja. Maar ik zie ook geluk. Soms in grote, meestal in hele kleine dingen. En ik ben mij vooral bewust van dat geluk. Dat verder geheel random is. Na de verschrikkelijke tragedie(s) op de Middellandse Zee, wil ik dat er graag (bij mezelf) nog even verder inwrijven.

Erika vindt werk.

foto erika

Zal ik eens het één en ander rechtzetten? Toch datgene wat de media scheef hebben gezet. Al ben ik mij er meteen ook van bewust dat- hoewel ik het subject ben in dit alles- jullie hoe dan ook zullen twijfelen aan mijn ‘ware’ versie van de feiten. Want het kan toch niet dat al die kranten, boekskes en nieuwssites fout waren? Nee toch? O jawel. Of laat ons op zijn minst stellen dat ze de redelijk banale en bijgevolg weinig interessante waarheid, creatief wisten om te toveren tot een sappig vervolgverhaal. Altijd fijn immers om voor continuïteit in je verslaggeving te zorgen en de geniale koppen te kunnen gebruiken die je na elke vorige episode al op het schap klaar gelegd had. Denk: Erika stopt bij de VRT- Erika had een burn-out- Erika overwint haar burn-out- Erika vindt geen werk na haar burn-out- Erika heeft eindelijk weer werk- Erika vindt nog meer werk. Als je het zo leest, is het bijna jammer dat de reeks nog niet in boekvorm uitgebracht is. Move over Tiny!
Hoe het allemaal begon? Wel, in mei 2013 besloot ik om de VRT te verlaten. Officieel omdat ik andere horizonten wilde verkennen. Officieus omdat we niet langer op dezelfde lijn zaten en ik mezelf op termijn daar onder de toren niet meer zag functioneren. Ik deed mijn job op zich nog wel graag, maar de omgeving waarin ik hem moest uitvoeren, maakte me niet meer gelukkig. Dan kan je aanmodderen en je vastklampen aan je loonbriefje of je kunt kiezen voor de sprong in het onbekende. Ik koos voor de laatste optie. En een paar maanden later, toen ik met meer afstand kon terugkijken op de gebeurtenissen, schreef ik een opiniestuk voor De Morgen. Het ging over het belang van feedback op de werkvloer. Niet dé reden waarom ik de openbare omroep vaarwel heb gezegd, wel één van de factoren die de beslissing beïnvloed heeft. Ik stelde de eindredacteur vervolgens voor om het stuk te kaderen binnen de ‘heersende burn-outboom’. Dat debat woedde toen (ook al) hevig en ik vond het precies wel slim om de maatschappelijke relevantie van mijn schrijven te benadrukken. Haha, was me dat een slechte suggestie! Want ook al staat het nérgens in de eigenlijke tekst, plots werd ik het burn-outmeisje. Gebrandmerkt voor het leven. Of toch voor heel lang, zo blijkt. Daarom, voor eens en voor altijd en for what it’s worth: ik-heb-geen-burn-out-gehad! Mijn vrienden, mijn lief, mijn familie, de mensen die mij écht kennen kortom, zullen dat bevestigen. Wat niet wegneemt dat ik er- achteraf bekeken en als conclusie van de gigantische hoeveelheid zelfreflectie die bij dit hele circus kwam kijken- wel dicht tegenaan heb gezeten. En ja, zo word je het bijna burn-outmeisje natuurlijk.
Komaan zeg, stel je voor dat alles wat mensen bijna hebben of doen of laten wereldnieuws zou zijn? Of alle opdrachten die je als zelfstandige uitvoert elk afzonderlijk de pers halen? Want dat is exact de huidige situatie. Eind vorig jaar schreef ik een scherpe blogpost over mijn zoektocht naar werk en die bijdrage werd plots aanzien als de langverwachte, nieuwe episode in de Erika-soap. Ook hier dus de rechtzetting, voor wat ze waard is. Ik kon effectief geen fijne, nieuwe job in dienstverband vinden en de manier waarop ik die frustrerende sollicitatieperiode ervoer, wilde ik even op tafel gooien. Puur rationeel, allerminst emotioneel. Om hulp heb ik nooit geschreeuwd, laat staan gesmeekt. Ik hoopte enkel een paar mensen wakker te schudden en te benadrukken dat ik wel degelijk beschikbaar was.
Ondertussen heb ik de zoektocht naar een fulltimebetrekking volledig stopgezet en heel bewust gekozen voor het statuut van zelfstandige. In die hoedanigheid doe ik in de eerste plaats veel dingen die ik daarvoor ook al in bijberoep mocht realiseren. Reclamespots en animatiefilms inlezen bijvoorbeeld. En evenementen of corporate filmpjes presenteren. Kan je daarvan leven? Nee jong. Met een opdracht van nog geen halve dag voor bandenfabrikant Michelin bijvoorbeeld, zou ik het echt niet redden hoor. Maar gelukkig zijn er recent- en voor een stuk dankzij de fel besproken blogpost- een aantal structurele samenwerkingen bijgekomen. Mijn gloednieuwe job als nieuwsanker voor RTV (de TVL van de Kempen en Mechelen) voorop. Verder ook communicatie- en coachingopdrachten voor Diploid (een Leuvense start-up die zich bezighoudt met genoominterpretatie), Spindokter (gespecialiseerd in niet-commerciële communicatie) en My Personal Branding (een bedrijf dat professionals in het algemeen en advocaten in het bijzonder begeleidt op het gebied van personal branding). En een pak schrijfwerk. Want ik word de auteur vanHappy Mama’. Een inspirerend boek voor jonge moeders, over roze en andere wolken. Jawel, Erika gaat een boek schrijven. Als dat geen mooie primeur is om mijn reeks columns voor deze krant mee te beëindigen.

(Deze column verscheen afgelopen weekend in HALLO, één van de weekendbijlages van Het Belang van Limburg.)

Wat vooraf ging:

Erika zoekt werk. Nog altijd.

Erika zoekt werk. De follow-up.

Foto: Madelien Waegemans.