rowen – Erika Van Tielen

Fun met Finn: zijn leukste uitspraken, part VI.

September 7, 2015Erika Van Tielen 5 Comments

Ja, ik heb de voorbije weken weer serieus moeten lachen met mijn eigen kind.

Finn bekijkt aandachtig zijn HEMA-eetbordje. “Dit is Jip en dit is… Manneke.” (Jip en Janneke dus).

In hetzelfde genre: “Waaaaah! Ik ben de Hulp!” (De Hulk dus).

Finn wil naar de Lego-film kijken, maar mama zet hem per ongeluk op in de originele (Engelstalige) versie. “Mama! Ik wil deze niet. Ik wil dat die anders spreken!”

“Als je moet overgeven dan moet je dat doen in een emmer!” Mama: “Of in het toiletje.” “Nee mama, want dan kan je geen kaka meer doen!”

Terwijl hij naar een ‘oude’ foto van zichzelf kijkt: “Toen was Rowen nog niet aan het boren hé, mama?” (‘nog niet geboren’ wilde hij dus zeggen.)

Omi likt een restje chocoladepudding uit de pot en merkt dat Finn het gezien heeft: “Oei, ik ben betrapt!” “Maar nee omi, ik heb niet op jou getrapt!”

Finn ziet na zijn eerste (JBC/Zulupapuwa-)modedéfilé Walter Van Beirendonck op de catwalk stappen en vraagt zich verontrust het volgende af: “Maar mama, papa’s hebben toch geen oorbellen?!”

Mama: “We zijn bijna aan ons schooltje!”. “Nee mama, zo mag jij dat niet zeggen. Het is (begint te zingen): we zijn er bij-na, we zijn er bij-na, maar- nog- niet- helemaal! Dat moet je zeggen. Dom mamaatje!”

Als hij naar huis wil: “Ik wil naar ons thuisje!”

Als hij ons beneden hoort praten, terwijl hij al in bed ligt. “Mama, stop daarmee! Mijn oren doen pijn!”

Meer fun met Finn? Hier: één, twee, drie, vier en vijf.

‘t Is weer voorbij die mooie zomer.

August 31, 2015Erika Van Tielen 2 Comments

Twee maanden. Twee dikke, vette, volle maanden. Op voorhand een eeuwigheid, achteraf niet meer dan een ogenblik. Een intens ritje met de rollercoaster. Intens in alle betekenissen van het woord. De goeie en de minder goeie. Helaas. Al ga ik u de laatste variant besparen. Voorlopig toch.

Oh, en dat het weer best meeviel voor een Belgische zomer. Gelukkig maar, want we hebben vooral aan staycation gedaan. Onze buitenlandse gezinsvakantie was in juni al een feit.

Beste WE-time

1. Blankenberge for president. Geef ze een combi van zon-zee-strand en mijn kinderen zijn gelukkig. Ik word gelukkig van hun geluk. Win win.

2. Dolle pret in eigen tuin. Of in die van de grootouders. Ook hier zijn water en zand de snelste weg naar geluk.

3. Dat dagje Parijs. Omdat WIJ niet alleen 4 is. Soms is WIJ ook weer even 2.

4. Alle Antwerpse zomerbars én het immense zomeraanbod van de provincie Antwerpen.
Tip: nog heel de maand september organiseert de provincie leuke activiteiten! Wij hebben ondermeer Vertelfeest ‘t Verhalenhof in het Rivierenhof in Deurne én oogsten en bereiden op de kinderboerderij daar al aangevinkt.

5. Verjaardagsparty 1, verjaardagsparty 2 én verjaardagsparty 3.

Ook (zomerse) aanraders: de Kabouterberg in Kasterlee en de Fly Inn in Malle.

Beste ME-time

1. Het sunset-concert van Oscar & The Wolf aan het Q Beach House in Oostende. Wisten jullie trouwens al dat mijn zus vanavond voor het eerst de avondspits presenteert op Qmusic? Samen met de liefste Sam Debruyn? Trots!

2. Die vrijdag op Pukkelpop. Vroeger vond je me daar drie dagen lang. En deed ik er nog wel een zomerfestival of zeven bovenop. Tegenwoordig ben ik blij met één dagje pret op de wei. Al mag ik die mooie Lokerse Feesten-avond ook niet vergeten natuurlijk.

3. Op het MAS, aan een parelende tafel.

4. Fietsen en lopen waar het kon, yoga sowieso elke ochtend. Sport is en blijft mijn motor.

5. Terrasjes. Met mijn lieve vrienden en vriendinnen. We zien elkaar veel te weinig, maar dat komt de kwaliteit van het samenzijn dan weer ten goede.

Beste WORK-time

1. Presentatie van de Color Run in Hemiksem. Zotjes. En volgende week mag ik weer, maar dan in Brussel. Wie doet er mee?

2. Op bezoek in de Tour. Wat-een-belevenis.

3. Presentatie van de allereerste veiling ooit op de zeedijk, in Wenduine. Voor Vakantieveilingen.be

4. Presentatie van Hestival. Een superfijn, gratis festival mét topaffiche, in Heist-op-den-Berg.

5. De lancering van mijn boek. Ik kan het nog niet helemaal vatten. Zo blij en zo benieuwd (naar jullie reacties!).

Duplo en Playmobil. Speelgoedklassiekers die duidelijk blijven scoren.

May 29, 2015Erika Van Tielen 1 Comment

Cadeautjes. Ze zouden er hun ziel voor verkopen. En als dan ook nog eens een speelgoedklassieker als DUPLO of Playmobil uit het papier wordt gehaald, mag je heel even alles vragen aan mijn jongens. Behalve dat ze moeten stoppen met spelen natuurlijk.

Stop de klok! Rowen is 16 maanden.

May 27, 2015Erika Van Tielen 4 Comments

Wat gaat het toch hard. Het leven met kinderen bedoel ik dan. Mijn eerstgeborene blaast begot 4 kaarsjes uit deze zomer. En ‘kleine’ broer is al bezig aan zijn 2e levensjaar. 16 maanden is hij gisteren geworden. En ik kan niet anders dan hem bestoefen. Echt, wat een kind. Altijd vrolijk, altijd blij, altijd tevreden. Of is hij zo omdat ik als meer ervaren mama ook meer rust heb gevonden, en dus meer kan genieten? Een combinatie van beide, vermoed ik.

Even in detail overlopen.

* Hij stapt! Sinds 30 april om precies te zijn. In eerste instantie uiterst voorzichtig en met nog serieus veel kruipen tussendoor, maar na anderhalve week leek het al alsof ie nooit iets anders gedaan had. Toen we aan zee waren onlangs, heeft ie zich dan ook te pletter geoefend. Op de autodrome (terwijl Finn aan het gokarten was), op de dijk én in het mulle zand. En ja, als je het daar kan, kan je het overal.

* Rowen heeft al 8 tandjes, nummer 9 is onderweg. Wordt een hoektand. Bij momenten een pijnlijke affaire, merk ik.

* Zijn broer wilde geen tutje (heeft zelfs nooit begrepen wat hij met het ding moest aanvangen), maar Rowen is verslaafd. Ik moet echt opletten dat het geen tutterkind wordt. Zo eentje dat het ding dag en nacht en zelfs tijdens het spelen in z’n mond heeft. Moeilijk wel om het af te nemen, want de tut zorgt vaak voor instant troost en hij kan er zo giga veel plezier van hebben.

* Ik heb het sterke vermoeden dat hij sneller met taal is dan Finn. Meer dan papa, mama en kaka komt er weliswaar nog niet uit (en ook niet altijd op de juiste momenten), maar hij begrijpt best al veel, vind ik. Hij kan zijn wensen ook behoorlijk goed duidelijk maken met louter lichaamstaal en een paar geluidjes. Als ik ‘s ochtends bijvoorbeeld vraag: waar is je tutje?, wijst hij de weg en laat me onder zijn bedje kijken. Hij loopt zelf naar de kapstok voor z’n jasje als we naar de crèche moeten vertrekken. En hij doet zijn slabbetje uit, maakt een stopteken met zijn handen of steekt zijn tut terug in de mond als hij gedaan heeft met eten.

* Hij geeft heel graag high fives.

* Hij maakt ook leuke vroemgeluidjes als hij zijn auto’s laat rijden. Heeft ie zeker van z’n broer afgekeken. Net als het feit dat hij ‘woah!‘ zegt als hij met zijn speelgoedzwaard begint te zwaaien.

* Sinds hij een jaar geworden is, begint er ook echt een broederband te ontstaan. Al is het wel nog een zware haat-liefde verhouding. En als het (voorzichtige) samenspel ontaardt, laat Rowen zich zeker niet doen. Hij slaat gewoon terug. Vrij hard zelfs.

* Hij is heel erg geobsedeerd door het grote toilet. Als we de deur als eens vergeten dicht te doen, zal hij in een onbewaakt moment razendsnel naar de pot stappen en zijn handjes in het water stoppen. De trap heeft ook lang een enorme aantrekkingskracht uitgeoefend op hem, maar die fascinatie is nu wat aan het minderen, merk ik.

* Hij weent nooit als ik hem afzet in de crèche, maar als ik hem kom halen, kraait hij van plezier. Mocht hij kunnen, hij zou over het hekje jumpen van blijdschap. Hoe bevestigd kun je worden in je moederschap seg!? Absoluut zalig.

* Zijn pamper verversen is een hel. Rowen blijft to-taal niet stilliggen. We zijn hier ondertussen specialist in het aan- en uitdoen van pampers in alle mogelijke standjes en zelfs on-the-go.

* Hij slaapt meestal door, maar nog niet altijd. Nu, als hij wakker wordt, is het gelukkig slechts heel even. Tutje of flesje brengen en hup, hij droomt weer lustig verder. Hij drinkt wel nog behoorlijk wat flesjes, ons zuiperke. Eentje voor het slapengaan (samen met een boterham), eentje tussen 23 en 24u en soms nog eentje als ie ergens tussen 3 en 4 wakker wordt. Als hij wél tot de ochtend doorslaapt, krijgt hij dan nog een fles (en een boterham), voor we naar de crèche vertrekken. De hoeveelheid voor het slapengaan opdrijven, werkt niet. Hij drinkt altijd exact dezelfde portie.

* Niks mooiers dan de smile waarop hij mij elke ochtend trakteert als ik hem uit zijn bedje haal. Hij lacht trouwens de hele dag door. Heerlijk, heerlijk, heerlijk.

Blankenberge, Blankenberge…

May 15, 2015Erika Van Tielen 11 Comments

… wonderschone stad. Ik wou dat ik in mijn achtertuin zo’n Blankenberge had.
Blankenberge, Blankenberge, parel aan de kust.
De mooiste plek op aarde voor wie zand met schelpjes lust.

Nee, Hugo Matthysen heeft heus niet zo hard overdreven.
Mijn eigen mams en ik hebben het verlengd weekend van deze week wat naar voren geschoven en zo genoten van drie zalige, zonnige dagen in dé badstad uit mijn eigen jeugd. De stad ook waar mijn schoonouders een appartementje hebben dat we- als het niet verhuurd is- naar believen mogen gebruiken. Altijd weer heerlijk. Zeker als de zon schijnt en de strandbarretjes geïnstalleerd zijn. Speelpret voor de kindjes, koffietjes en aperollekes voor ons. Voeg daar nog lange wandelingen, een paar go-cart ritjes én een hoop ijsjes aan toe en je kan spreken van een topverlof. De bewijzen zie je hieronder.

Erika presenteert: de JBC Rainbow City Warriors Collectie.

April 30, 2015Erika Van Tielen Leave a Comment

#RCW by JBC

Een stoere kindercollectie voor speelvogels, deugnieten én durvers.
Kortom: op het lijf van mijn kleine helden ontworpen!

De Rainbow City Warriors collectie van JBC is een vrolijke kindercollectie in superlicht biokatoen,
waarin het heerlijk spelen en ravotten is. Ook in de stad.
Bovendien zijn de stuks bijzonder onderhouds- én prijsvriendelijk. Dat is dan weer fijn voor ons.

Maten: 92- 122

JBC werkte voor deze collectie samen met Eef Rombaut en Emma Thyssen,
twee creatieve vrouwen uit de kinderboekenwereld.

Dit zijn mijn favorieten. Ook die voor mijn imaginaire dochters.

–

Mijn jongens hebben hun nieuwe broekjes alvast met veel plezier aangetrokken voor een middagje speelplezier in onze eigen tuin.
Kruipen, lopen, racen met de monstertrucks, op de tractor rijden én mieren vangen. De RCW-shorts slaagden met glans voor de grote Finn & Rowen test!

De collectie ligt sinds 25 april in alle Vlaamse JBC-winkels. En ze is ook online te shoppen.
Hier voor de meisjes. En hier voor de jongens.
Ik zou niet te lang wachten, want het zou wel eens hard kunnen gaan met deze RCW toppers!

Stop de klok! Dinsdag 28 april 2015.

April 28, 2015Erika Van Tielen 6 Comments

Soms wou ik dat het kon. De tijd even keihard stilzetten. Mijn gelukjes op hun hoogtepunt bevriezen. Maar zelfs al zou ik mezelf op die manier voor eventueel ongeluk kunnen behoeden, ik zou ook geen nieuw geluk meer leren kennen. Beter dus, lijkt me, om de klok puur hypothetisch even te stoppen. Daarom ook deze nieuwe rubriek.
Een soort foto van mijn leven. Gemaakt op dat ene specifieke moment. Niks foefelare, niks trucare,… Gewoon mijn leven, liefdes en gedachten zoals ze zijn, hier en nu.

* Ik wilde deze week enorm graag naar zee. Naar het appartement van mijn schoonouders. Met mijn eigen mama en met de kindjes. Maar omdat de lente niet helemaal in topvorm is, hebben we toch maar besloten om thuis te blijven. Toch altijd een hele verhuis met twee kinderen+ bagage en die doe ik niet om daar wat binnen te gaan zitten. Jammer, want ik had geen werkverplichtingen en gigantisch veel zin in het simpele leven daar. Slapen, eten, wandelen, spelen en genieten van zon, zee, strand en van elkaar. Nothing more, nothing less. Half mei doen we een nieuwe poging. Hopelijk meer geluk dan.

* In tussentijd maak ik van de gelegenheid gebruik om eindelijk aan mijn boek te beginnen schrijven. De deadline komt al aardig in zicht.

* Mijn lief moet dringend terug gaan werken. Niet dat ik hem uit het huis wil, in tegendeel zelfs. I love having him around. Hij transformeert zich tussen twee producties in immers altijd tot dé perfecte huisman. Maar ik weet gewoon dat het hem deugd zal doen en dat de actie en het sociale contact de kleine frustraties of ergernissen die er nu soms zijn, snel zullen vernietigen. Nieuwe impulsen zijn belangrijk en je geliefden missen is op een gekke manier ook wel goed. Liefde mag immers nooit ever vanzelfsprekend worden.

* Rowen is nog altijd een heerlijke baby. Nu ja, peuter eigenlijk, maar hij is de kleinste in huis en daarom noem ik ‘m gemakshalve nog altijd baby. Enfin, het kind lacht altijd én charmeert daarbij alles en iedereen die ook maar een beetje in de buurt komt. En toch is hij niet zo perfect als hij meestal laat uitschijnen. Mini weet verdomd goed wat hij wil én vooral wat hij niet wil. En dat laat hij ook almaar duidelijker merken. Soms zelfs met licht gegrom of met lichte slagen en verwondingen. Niet verontrustend als hij zijn eigen broer te lijf gaat. Dat is zelfverdediging die ik begrijp en soms zelfs stiekem aanmoedig. Wel erg als hij zijn leeftijdsgenoten in de crèche iets te hardhandig aanpakt.

* Hij stapt ook bijna, onze kleinste man. Bijna, maar nog niet helemaal. Lang stilstaan en een stap of anderhalf, dat lukt. Maar dan gaat ie toch maar gauw weer zitten. Bang? Geen zin om zich te concentreren? Of blijft hij liever kruipen omdat hij dan veel sneller is waar hij moet zijn? Ach, hij doet maar. Ik stimuleer, maar push zeker niet. Dat hij zijn eigen tempo maar volgt. Al zouden zijn gehavende knietjes wel blij zijn met de switch van kruipen naar lopen, denk ik.

* Finn, de grootste in huis (toch in de categorie ‘kinderen’), doet dan weer af en toe alsof hij terug een baby is. “Ik kan dat (nog) niet”, is een zinnetje dat we dezer dagen vaak te horen krijgen. Regressie om aandacht te vragen? Ik vermoed het. En bovendien is hij bij momenten echt stout. Ook op school was de juf, die normaal gezien altijd op hoop en positivisme leeft, gisteren lichtjes ten einde raad. “Hij doet zijn eigen goesting, negeert mij en luistert dus helemaal niet”, klonk het. Tjakka. Wij dus instant overgeschakeld op een strenger opvoedingsplan. Van (te) mild en met het idee: ‘hij weet nog niet beter’, naar ‘hij weet het wel degelijk’ en dat spelen met onze voeten moet verdorie rap gedaan zijn. En kijk eens aan, het lijkt (meestal) te werken. Vragen negeren, niet luisteren of stout zijn, betekent immers geen computer of tv kijken en in extreme gevallen de verwijdering van zijn belangrijkste speelgoed. Al moeten we het dreigement wel nog vaak herhalen. En ik doe dat niet graag, zo de hele dag zeuren tegen mijn kinderen en constant op scherp staan. Maar het moet. En het is nu óf we hebben problemen die niet meer zo makkelijk op te lossen zijn. Ja jongens, wat heb ik dat opvoeden toch onderschat. Geef mij maar gewoon wat pampers en papflessen. Zorgen voor en verzorgen is veel meer mijn ding.

* Finn is officieel geobsedeerd door zijn piemel. Hij vindt de zijne groot en de mijne klein. En hij haalt het ding constant uit zijn boxershort. Vanochtend nog ging hij zijn knie poetsen met zijn piemel. For real. Al is het niet gelukt. Hij laat trouwens ook ‘boertjes met zijn poep’. Echt gezegd ja.

* Hij heeft ook eindelijk begrepen dat hij ‘s nachts in zijn eigen bed moet blijven liggen. Zelfs al wordt hij even wakker om naar het toilet te gaan. Ons bed is verboden terrein tot de ochtend. Een spidermanpop houdt de wacht en Finn durft hem niet voorbij. Hij weet bovendien dat de computer de kast in gaat, zodra hij toch midden in de nacht onder onze lakens zou kruipen.

* Smeltmoment: de boys op het springkasteel. Rowen komt erbij en Finn zegt tegen de andere kindjes: “Oppassen iedereen! Mijn kleine broer komt erbij!”.

* Ik mis de zon en de lente nu al. Soms vraag ik me af waarom ik, los van praktische bezwaren, niet vaker een paar dagen naar de zon boek of gewoon verhuis naar een land waar die bol altijd schijnt. Ik ben zoveel meer waard op een mooie lente- of zomerdag.

* Wel een reis naar Spanje geboekt alvast. Begin juni zijn we weg voor een weekje. Can-not-wait.

* Ik heb eindelijk business cards laten maken en drukken. Feel like a pro. A real entrepreneur. Eentje die almaar blijer wordt met haar keuze voor zelfstandigheid.

* Ik twijfel over een derde kind. Mijn hoofd en mijn lief zeggen nee, mijn hart schreeuwt ja. Het voelt alsof ik er nog niet klaar mee ben. Met zwanger zijn en bevallen enzo. Ik weiger trouwens ook radicaal om mijn babystuff al definitief weg te geven. En dat zowat al mijn close vriendinnen in verwachting zijn, helpt ook niet natuurlijk.

* Topquote: Sarah Bettens in DM: “Sinds ik kinderen heb, heb ik geen tijd meer, maar wel rust. Ik hoef niet langer na te denken over mijn prioriteiten. Natuurlijk ga ik de kinderen van school halen. Natuurlijk eten we samen. Natuurlijk maken we nadien een puzzel. Dat dat allemaal zo vanzelfsprekend is en dat ik dat allemaal zo graag doe, maakt me heel rustig. Elke dag is een productieve dag, want ik heb ‘m samen met mijn kinderen doorgebracht.” Spot on, zou het niet beter kunnen zeggen. Al lijkt dit er wel een beetje op.

Perfectie is saai, behalve als het over paasvakanties gaat.

April 20, 2015Erika Van Tielen 2 Comments

De zon had er zeker iets mee te maken. Maar het was toch vooral de work life balance die mij de voorbije twee weken zo gelukkig gemaakt heeft. En ook nu nog voor een natural high zorgt. Ja, dat zelfstandige leventje bevalt me wel op deze manier. Met RTV als ‘vaste’ werkgever is er elke maand een basisinkomen en dat vul ik vooral aan met presentaties (zo mag ik deze week een panelgesprek over kinderopvang modereren in Geell), voice-overs (net nog eentje ingelezen voor MeDirect bank) en schrijfwerk (blog en boek). Allemaal zaken die ik graag doe en die ik redelijk tot zeer goed kan plannen en combineren. Zodat ik geen drie dagen na mekaar naar Brussel moet bijvoorbeeld. Of geen tijd verlies in de file als het werk ook buiten de kantooruren gedaan kan worden.
Plannen ook in functie van mijn lief en mijn kinderen. Niet omdat ik daartoe gedwongen word, wel omdat ik het zelf zo wil. Ik werk graag, ik haal daar- zeker na de perikelen van vorig jaar- bijzonder veel voldoening uit. Maar ik ben ook graag bij mijn gezinnetje. En als ik bij hen ben, wil ik ook écht daar zijn. Niet louter fysiek. Ik laat dan ook zeer bewust quality time-gaten vallen in mijn agenda. Al betekenen die soms dat ik hele fijne (en lucratieve) dingen moet laten schieten. You can’t have it all, less is more en kwaliteit is belangrijker dan kwantiteit. Toch? Ik weiger gewoon ook om te leven in een constante rush. Of nog erger: met een continu knagend schuldgevoel. Meestal kan ik Finn en Rowen op schooldagen ofwel wegbrengen ofwel ophalen en soms zelfs allebei. In ruil werk ik ultra-efficiënt tijdens de schooluren en na 19u, als de jongens in bed liggen. En als ik hier en daar eens naar het buitenland moet voor mijn job, probeer ik voor en na die trip voldoende te compenseren.

Die juiste balans vinden is en blijft wel een constante oefening. En ik zoek nog altijd meer dan ik vind. Jij ook waarschijnlijk. Maar telkens als het lukt, voel ik mij de koningin te rijk. Dan slaak ik in- én uitwendige kreetjes van geluk. For real. Zoals de voorbije weken dus. Want de paasvakantie van 2015 kwam toch aardig in de buurt van de perfectie. Werk, ontspanning, lief, kinderen, familie, vrienden. Alles was er in de juiste dosis en op de juiste manier. Ik heb 8 van de 14 dagen op verplaatsing gewerkt en daarnaast heel wat avondlijke uren professioneel aan mijn laptop gesleten. Maar er was ook tijd voor loopjes en yoga. En ik was erbij tijdens de heerlijke familie-paasbrunch bij ons mama. Tijdens het etentje ter ere van de 91e verjaardag van mijn opa. En tijdens de café-avond met mijn beste vrienden en vriendinnen. Het was verder een absoluut genot om te zien hoe Finn ijverig zijn paaseieren bij mekaar zocht. Met zijn voormalige crèchevriendjes de speeltuin van De Trappisten onveilig maakte. En een topdag had op het erf van kinderboerderij ‘t Struisvogelnest in Lier. Het was ook fijn om de Scheldeprijs van zeer dichtbij mee te maken, te aperitieven op het strand van Knokke en Plopsaland te ontdekken. En dan vergeet ik nog dat aangename familiebezoek uit Duitsland, de vele zalige uurtjes in onze eigen tuin, de yummie ijsjes bij ‘t Lekker Koeike in Oelegem en die heerlijke wandeling met mijn favoriete ex, zijn vrouw en zijn kind.

Ik heb geluk ja. Maar ik zie ook geluk. Soms in grote, meestal in hele kleine dingen. En ik ben mij vooral bewust van dat geluk. Dat verder geheel random is. Na de verschrikkelijke tragedie(s) op de Middellandse Zee, wil ik dat er graag (bij mezelf) nog even verder inwrijven.

Al één jaar moeder van twee.

February 1, 2015Erika Van Tielen 6 Comments

26 januari 2014. Een milde winterse zondagavond en het lief en ik zouden eindelijk eens gaan eten bij Yam Thai, het restaurant van Nathalie Meskens en haar man Jeroen. Dat hadden we hen en elkaar al lang beloofd. Alleen kreeg het kind in mijn buik plots heel andere plannen. En dus werd het voorziene eetfestijn last minute vervangen door een bezoek aan het ziekenhuis. Ach, ook gezellig. En spannender. Want de resultaten van de monitor en het bijhorende onderzoek lieten al gauw niks meer aan de verbeelding over. Het spel was inderdaad begonnen, het kind onderweg. Een maand te vroeg, net als zijn broer. Maar net daarom waren we niet verrast en nog minder ongerust. Ook de keizersnede die omwille van een nieuwe stuitligging nodig was, boezemde mij deze keer een pak minder angst in. Laat maar komen dat mini-ding, we’ve done this before. En jawel, het kleine mensje kwam. 2 kilo en 240 gram. Belachelijk petite en fijn, edoch onwaarschijnlijk perfect. Al zeg ik het zelf (sorrynotsorry, moeders zijn nog nooit het toonbeeld van objectiviteit geweest!). Een paar dagen couveuse, een weekje sondevoeding en in totaal veertien dagen topverzorging op de prematurenafdeling later mocht Rowen mee naar huis. Met ons en met zijn broer. Zijn grote broer. Die laatste droeg glimmend van trots de maxi-cosi mee naar buiten. Alsof de draagmand symbool stond voor de nieuwe verhoudingen binnen ons gezin en het besef voedde dat het kind erin wel degelijk een blijver was.
Ondertussen zijn we een jaar verder. Een heel jaar. Ik kan het amper geloven. Finn deelt geen speelgoed en haalt knuffelen en versmachten weleens door mekaar, maar is voor de rest een redelijk voorbeeldige broer. Rowen is van een onrustige, very high maintenance baby uitgegroeid tot een evenwichtige, lieve en vrolijke peuter. Zo’n kind dat lacht en doet lachen. Waarop je onmogelijk langer dan twee tellen boos kan zijn. Zelfs niet als hij je voor de 365e nacht op rij uit je slaap haalt. Zelfs niet als hij er een sport van maakt om de kaka consequent naast zijn pamper te mikken. Een kind waardoor je voelt en beseft: ik kan het! Kinderen grootbrengen, bedoel ik dan. Twee tegelijk zelfs. Wie had dat ooit gedacht? Als ik nu uitzonderlijk slechts één van de twee in huis heb, begrijp ik hoegenaamd niet waarom ik vroeger met dat ene kind soms zo gestresseerd en onzeker rondliep. Eén kind is easy, toch? En nul kinderen is helemaal peanuts. Als je weet wat het is om er twee (of meer) in huis te hebben tenminste. Wat deed ik vroeger in godsnaam met al mijn tijd? Hoe vulde ik mijn dagen? Mijn leven? Hoe saai en oppervlakkig was het niet om alleen met mezelf en met mijn eigen doelen en noden bezig te zijn? Bwah. Gelukkig heb ik ook lange tijd schaamteloos genoten van die luxesituatie. Als ik dat trouwens niet gedaan zou hebben, hield ik er over de huidige levensfase ongetwijfeld een andere mening op na.
Ik ben het voorbije jaar alleszins een betere mama geworden (sorrynotsorry, moeders zijn al te vaak het toonbeeld van bescheidenheid!). Ik ben erop vooruit gegaan qua time management, op vlak van verzorgings-, opvoedings- en entertainmenttechnieken. En ik heb ook ontdekt dat liefde niet ondeelbaar is. Dat je zo’n tweede kind moeiteloos even keigraag kan zien als het eerste. En nog straffer: dat je je beide kinderen elke dag nog een beetje liever ziet. Zou er ergens een grens zijn wat dat betreft of kan die liefde eindeloos blijven groeien? Ik zou er alleszins niks op tegen hebben. En ik wil het zelfs testen met een derde kind. Alleen moet ik dan een andere man zoeken, zegt de huidige. Dedju.

(Deze column verscheen afgelopen weekend in HALLO, een bijlage van Het Belang van Limburg.)

Rowen 1 jaar. Een verjaardagsfeestje in luipaardstijl.

January 28, 2015Erika Van Tielen 37 Comments

ROWEN- 26 januari 2014- 23u58

(Ontwerp geboortekaartje en doopsuiker: Elle et Moi Design.)

Afgelopen weekend vierden we de eerste verjaardag van onze jongste. In stijl uiteraard. Meer nog: in luipaardstijl!

(Kroon: Liezelijn, Ballonnen: Partyrama)

(Maskers: BB Webwinkel)

(Borden en rietjes: Doos vol plezier)

(Kruippakje Rowen: Mini-Rodini/ Mijn kleedje: H&M/ Mijn juwelen: Elke Peeters/ Kroon: Liezelijn/ Letterslinger: Hip gemaakt/ Taart: Bakkerij De Wit).

Alles was mooi, het kind voorop, maar dé eye-catcher van Rowens feest was ongetwijfeld deze geweldige, volledig gepersonaliseerde Liezelijn-kroon! Liezelijn is het alter ego van Lies Slaets. Mama van drie en creatieve duizendpoot.

Ik kan mij vergissen, maar ik vermoed dat jij op het volgende verjaardagsfeest van zoon- of dochterlief ook graag wil scoren met zo’n heerlijk originele kroon. En met wat geluk kan dat zelfs volledig gratis in de sjakos komen. Hoe? Vertel hieronder in de comments hoe jouw droomkroon eruit ziet en voor wie ze zou zijn! Vergroot vervolgens je winstkansen door fan van ons te worden op Facebook (Erika, Liezelijn) en deze blogpost te delen via je eigen pagina. Of volg ons op Instagram (Erika, Liezelijn) en repost daar de wedstrijdfoto met de hashtag #liezelijn. De winnaar wordt volgende week woensdag 4 februari bekend gemaakt. Veel succes!!

Naast originele verjaardagskronen maakt Liezelijn trouwens ook prachtige vlaggenlijnen, wenskaarten, traktatieartikelen en ander hand- en drukwerk op maat. Check it out!