Mijn god wat gaat het hard. Alweer een jaar dat er bijna opzit. Ik voel me nog altijd een meisje, maar ik ben een vrouw van 34 met kinderen van 6 en bijna 4. En die lijken nog harder te hollen dan de tijd. De baby’s werden peuters, de peuters kleuters en nu zit er verdorie al eentje in het eerste leerjaar. Tijd voor een update, me dunkt!
FINN
Mijn oudste is nog steeds een mannetje van weinig woorden. Hij zit soms echt op zijn eigen planeet, of toch op z’n minst ergens heel hoog in de wolken. Al is ie ook super sociaal. Zijn vrienden zijn z’n leven. En zijn empathisch vermogen is meer dan aardig ontwikkeld. Hij ontfermt zich met veel liefde over kindjes en mensen die ziek zijn of pijn hebben. En als hij bloed bij een ander bespeurt, voelt hij soms zo hard mee dat hij zelf flauwvalt. Echt. Dat is nu al twee keer gebeurd. En laatst, toen ie zijn broer geheel per ongeluk een blauw oog had gemept, kon hij ‘s avonds zelfs amper de slaap vatten. Zoveel pijn deed zijn buikje. Van het schuldgevoel. Ja, je zou ‘m een softie kunnen noemen soms. Of kleinzerig op z’n minst. Maar eigenlijk vind ik het een waanzinnig fijne eigenschap van mijn kind, dat oprecht mee kunnen voelen.
Een mooi ontwikkeld EQ dus en over zijn IQ maak ik me eigenlijk ook geen zorgen. Er zit genoeg verstand in dat af en toe licht verdwaasde kopje van hem. Al is zijn cognitieve kunnen niet altijd voor iedereen zo duidelijk. Juist omdat ie verbaal minder sterk is en dat is toch wat mensen het eerst opmerken. Ondertussen doet hij wel echt enorm hard z’n best in het eerste leerjaar. Beter dan we verwacht hadden, daar moet ik eerlijk in zijn. Dat voorbehoud had evenwel nooit met onderschatting te maken, eerder met ‘op safe spelen’. Hij ervaart het zelf ook allemaal veel positiever dan wij ooit hadden durven dromen. Lezen vind ie leuk, schrijven kan hij al mooi en rekenen lukt ook best goed. Hij maakt toegewijd zijn huiswerk, is sowieso in het algemeen een stuk serieuzer geworden en voelt zich helemaal op zijn gemak in de grote school. Daar had ik op voorhand dubbel en dik voor getekend.
Nu, ondanks het feit dat hij op twee maanden tijd enorm veel heeft bijgeleerd, is er hier en daar ook nog wel wat werk aan de winkel. Beter luisteren, beter meewerken in de klas, meer oogcontact maken, juister formuleren,… Niet abnormaal vind ik, z’n schoolcarrière is juist begonnen. En ga je trouwens niet naar school om te leren? Om te ‘groeien’? Maar de juf bleef tijdens het oudercontact voor de herfstvakantie toch behoorlijk doorgaan op de ‘mankementjes’. Alsof het nu al vast stond dat Finn ook de komende jaren achterop zal hinken. Het was ongetwijfeld goed bedoeld, kwestie van kort op de bal te spelen en zo, maar wij vonden het wat jammer dat ze op die manier de waanzinnige evolutie die hij doorgemaakt heeft quasi compleet negeerde. Bovendien kunnen we gewoon niet meer doen dan we nu al doen. Hij wordt zowel thuis als op school goed begeleid en hij doet daarbovenop wekelijks nog een uurtje kine en logo om op de details te werken.
Echte hobby’s heeft onze oudste voorlopig nog niet. Omdat hij ze zelf niet per se wil. En omdat zo’n schoolweek op zich al zwaar genoeg is. Alleen de scouts, op zondag. Da’s echt honderd procent zijn ding. Omdat het daar om spel en vrienden draait. En het vrijheidsgevoel redelijk groot is. Volgend seizoen wil hij wel gaan bmx’en. (Inderdaad, we houden ons hart nu al vast. Want de combo niet zo handig+ kleinzerig lijkt me weinig ideaal in die sport.) Thuis houdt hij dan weer enorm van lego, tekenen en op zijn iPad spelen. Met die dingen kan hij probleemloos uren geconcentreerd bezig zijn. En deze herfstvakantie heeft hij met veel plezier een voetbalkampje afgewerkt.
Uiterlijk wordt onze Finneman echt een grote, stoere jongen. Zijn broeken moeten smal zijn, de haren glad naar achter gekamd. En in zijn mond gapen nu al 4 gaten. Uitgevallen melktand 3 en 4 hebben we helaas nooit teruggevonden. Hij heeft de laatste keer dan maar een tekening van zijn tand gemaakt als bewijs voor de tandenfee.
Quotes:
- “Dat boeit me niet, gast.”
- “Mijn tand is los en mijn arm doet pijn en ik moet snuiten en hoesten.” Zelfbeklag is ook één van zijn talenten ja.
- Toen de meester op voetbalkamp vroeg bij welke voetbalploeg hij normaal gezien voetbalt: “bij Spanje!”
- “Kijk mama, ik doe een schaarbeweging!” Een schijnbeweging dus.
- “Ronaldo, dat is een hele goeie ploeg hé?”
ROWEN
De kleinste is minstens even luid als zijn broer. Zo niet luider. Maar voor de rest in hij in heel veel opzichten de tegenpool van Finn. Wél alert en wél verbaal. Altijd vrolijk ook. Prettig gestoord. Soms ook onprettig. En belachelijk schattig. Wat ie zelf ook verdomd goed weet. En gebruikt. Zeg maar misbruikt. Knuffelbaar is in zijn geval echt een understatement. Rowen is een klein blond knuffelmachientje. Nog altijd veel te vaak met een tut in zijn mond. En één aan zijn neus. En een papfles op zijn hoofd. For real. Zo slim in zijn uitspraken, zo fel in zijn handelingen en soms nog zo een kleine, kwetsbare baby.
Hij heeft ondertussen ook een avondvullend liedjesrepertoire opgebouwd. Van rupsje nooit genoeg, over de giraffen die de juffrouw straffen tot kind van de duivel en bakske vol met stro. En sowieso praat de kleine, blonde god honderuit. Met een heerlijk Franse r. En als hij danst, oogt dat heel modern. Met veel grondwerk.
Verder houdt ie van tekenen, van Paw Patrol en van puzzelen. Dju, dat laatste kan ie de laatste tijd echt supergoed. Spiderman- en ninja-vechtspelletjes blijven het ook nog altijd goed doen. Een pak minder fighting spirit en zelfvertrouwen helaas als ie ‘s ochtends aan de schoolpoort arriveert. Hij moet nu alleen de kleuterspeelplaats op en dat resulteert al twee maanden lang elke ochtend in traantjes en/of sippe lipjes. Zijn verlatingsangst piekt sowieso harder dan ooit tevoren. “Mama? Mamaaaa? Mamaaaaaaaaa?” Telkens ik 3 seconden uit het zicht ben. Of: “Mama, waarom moet jij altijd werken?” Zodra ik de boîte dreig te verlaten. En vervolgens kleeft het kind wanhopig tegen het raam, hysterisch schreeuwend dat ik niet weg mag of dat hij mee moet. Heftig hoor voor een moederhart. Héél heftig.
Oh en Rowen heeft een top 5 samengesteld van de klasgenootjes die hij, in januari, op zijn vierde verjaardagsfeest wil zien verschijnen. De eerste 4 zijn onwrikbare zekerheden, de nummer 5 wisselt van week tot week. Het thema ligt ook al vast: leeuwen. En hij krijgt zelf 2 stukken taart, de rest elk maar eentje.
Quotes:
- Terwijl ie met z’n handen in de lucht pipi doet: “Kijk ‘ns mama, ik doe dat zonder vasthouden. Ik kan dat. Ik doe het in het midden, niet naast het toiletje.”
- “Wij hebben in ons klasje gespeeld met ridder-mensen en ridder-paarden.”
- “Mamaaaaa? Waarrrom… ???” En dan bedenkt ie één of andere nietszeggende vraag. Puur om mij nog een keer terug te roepen als ik zijn slaapkamer uit ben.
- “Kijk, ik kan mijn zever aflikken met mijn tong!” Geef toe, een talent.
- “Ik hou van aaitjes. En van kusjes.”
- “Finn is een flauwemans!”
- “Vollenbak gast!” Auch.
- “Fuck you bitch!” Nog veel meer auch.
