finn – Erika Van Tielen

My moon, my men.

September 23, 2015Erika Van Tielen 7 Comments

(foto: Frank Dejongh)

Heel soms droom ik van een rustig meisje dat ik heerlijk mag optutten en waarmee ik ooit lange, diepe gesprekken zal voeren. Maar meestal ben ik oprecht blij dat ik een jongensmama ben.

Een échte jongensmama. Want die boys van mij zijn zo stereoptiep als de pest. Luid, druk en wild. Zot ook van auto’s en machines. En rechtdoorzee. Geen verborgen issues en geniepige zaakjes, what you see is what you get.

En dan krijg ik best veel, vind ik.

Finn is de voorbije zomer, dag per dag, een nóg fijner baasje geworden. Die positieve tendens was al ingezet in het laatste trimester van vorig schooljaar en werd perfect doorgetrokken. Hij praat ook elke dag beter en staat zowaar open voor onderhandelingen. Niet altijd, maar toch. We komen van ver, dus het is al lang goed.

Er is ook veel liefde voor broer. Zijn kleine god, zijn grote trots. Die hij weliswaar nog af en toe iets te hard pitst/ knijpt/ slaat. Of waar hij behoorlijk jaloers op kan zijn. Maar haal ze een dag uit elkaar en het gemis is oneindig groot.

Over Rowen gesproken. Ik ben verliefd op dat kind ja. Smoorverliefd, niet normaal. Die ogen, die altijd vochtige, prachtige lipjes, dat geestige krulletje vanachter in zijn haar.
Continu vrolijk, immer luid en vooral duidelijk. Meer dan “mama”, “papa”, “kaka” en iets dat van heel ver op “auto” lijkt, komt hij vooralsnog niet. Maar die beperkte woordenschat vormt allerminst een obstakel voor een vlotte communicatie. Hij komt me halen, wijst uiterst nauwkeurig aan wat hij wil of stoot een paar onverstaanbare en tegelijk niet mis te verstane klanken uit. Ik begrijp meteen wat hij bedoelt.

Fearless, dat is ie ook wel mijn kleinste man. Losgeslagen, avontuurlijk, onoverwinnelijk. En always on the move. Een losgeslagen projectiel. Het kind heeft al een paar lelijke totters gemaakt. Al deert een val of een botsing hem bijzonder weinig. Kleinzerig is meer een karaktereigenschap van zijn broer.
(Stop hem evenwel niet in een zwembad met een diameter groter dan anderhalve meter. Dan panikeert hij wél. Ziedaar zijn voorzichtige poging tot voorzichtigheid.)

Het mooiste moment hebben we net voor het slapengaan, wij twee. Hij en ik in onze schommelstoel. Hart tegen hart. Eindelijk rust. Eindelijk stilte en stilzitten. Eindelijk kusjes en knuffels. Een moment dat ik stilaan iets te lang begin te rekken. Waardoor het zijn slaap niet bevordert, maar juist bemoeilijkt. Top moedermove. Oh en ‘s ochtends als hij mij vrolijk staat op te wachten in zijn bedje, moeten we meteen samen op zoek naar zijn tutje. Je moet ons daar zien liggen, allebei plat op de buik. En dan dat intense geluk als zijn favoriete accessoire van onder het bed gehaald wordt. Heer-lijk.

Ach, zie mij hier pogingen doen. En dat terwijl de liefde voor bovengenoemde jongenswezens eigenlijk onbeschrijflijk is.

Fun met Finn: zijn leukste uitspraken, part VI.

September 7, 2015Erika Van Tielen 5 Comments

Ja, ik heb de voorbije weken weer serieus moeten lachen met mijn eigen kind.

Finn bekijkt aandachtig zijn HEMA-eetbordje. “Dit is Jip en dit is… Manneke.” (Jip en Janneke dus).

In hetzelfde genre: “Waaaaah! Ik ben de Hulp!” (De Hulk dus).

Finn wil naar de Lego-film kijken, maar mama zet hem per ongeluk op in de originele (Engelstalige) versie. “Mama! Ik wil deze niet. Ik wil dat die anders spreken!”

“Als je moet overgeven dan moet je dat doen in een emmer!” Mama: “Of in het toiletje.” “Nee mama, want dan kan je geen kaka meer doen!”

Terwijl hij naar een ‘oude’ foto van zichzelf kijkt: “Toen was Rowen nog niet aan het boren hé, mama?” (‘nog niet geboren’ wilde hij dus zeggen.)

Omi likt een restje chocoladepudding uit de pot en merkt dat Finn het gezien heeft: “Oei, ik ben betrapt!” “Maar nee omi, ik heb niet op jou getrapt!”

Finn ziet na zijn eerste (JBC/Zulupapuwa-)modedéfilé Walter Van Beirendonck op de catwalk stappen en vraagt zich verontrust het volgende af: “Maar mama, papa’s hebben toch geen oorbellen?!”

Mama: “We zijn bijna aan ons schooltje!”. “Nee mama, zo mag jij dat niet zeggen. Het is (begint te zingen): we zijn er bij-na, we zijn er bij-na, maar- nog- niet- helemaal! Dat moet je zeggen. Dom mamaatje!”

Als hij naar huis wil: “Ik wil naar ons thuisje!”

Als hij ons beneden hoort praten, terwijl hij al in bed ligt. “Mama, stop daarmee! Mijn oren doen pijn!”

Meer fun met Finn? Hier: één, twee, drie, vier en vijf.

‘t Is weer voorbij die mooie zomer.

August 31, 2015Erika Van Tielen 2 Comments

Twee maanden. Twee dikke, vette, volle maanden. Op voorhand een eeuwigheid, achteraf niet meer dan een ogenblik. Een intens ritje met de rollercoaster. Intens in alle betekenissen van het woord. De goeie en de minder goeie. Helaas. Al ga ik u de laatste variant besparen. Voorlopig toch.

Oh, en dat het weer best meeviel voor een Belgische zomer. Gelukkig maar, want we hebben vooral aan staycation gedaan. Onze buitenlandse gezinsvakantie was in juni al een feit.

Beste WE-time

1. Blankenberge for president. Geef ze een combi van zon-zee-strand en mijn kinderen zijn gelukkig. Ik word gelukkig van hun geluk. Win win.

2. Dolle pret in eigen tuin. Of in die van de grootouders. Ook hier zijn water en zand de snelste weg naar geluk.

3. Dat dagje Parijs. Omdat WIJ niet alleen 4 is. Soms is WIJ ook weer even 2.

4. Alle Antwerpse zomerbars én het immense zomeraanbod van de provincie Antwerpen.
Tip: nog heel de maand september organiseert de provincie leuke activiteiten! Wij hebben ondermeer Vertelfeest ‘t Verhalenhof in het Rivierenhof in Deurne én oogsten en bereiden op de kinderboerderij daar al aangevinkt.

5. Verjaardagsparty 1, verjaardagsparty 2 én verjaardagsparty 3.

Ook (zomerse) aanraders: de Kabouterberg in Kasterlee en de Fly Inn in Malle.

Beste ME-time

1. Het sunset-concert van Oscar & The Wolf aan het Q Beach House in Oostende. Wisten jullie trouwens al dat mijn zus vanavond voor het eerst de avondspits presenteert op Qmusic? Samen met de liefste Sam Debruyn? Trots!

2. Die vrijdag op Pukkelpop. Vroeger vond je me daar drie dagen lang. En deed ik er nog wel een zomerfestival of zeven bovenop. Tegenwoordig ben ik blij met één dagje pret op de wei. Al mag ik die mooie Lokerse Feesten-avond ook niet vergeten natuurlijk.

3. Op het MAS, aan een parelende tafel.

4. Fietsen en lopen waar het kon, yoga sowieso elke ochtend. Sport is en blijft mijn motor.

5. Terrasjes. Met mijn lieve vrienden en vriendinnen. We zien elkaar veel te weinig, maar dat komt de kwaliteit van het samenzijn dan weer ten goede.

Beste WORK-time

1. Presentatie van de Color Run in Hemiksem. Zotjes. En volgende week mag ik weer, maar dan in Brussel. Wie doet er mee?

2. Op bezoek in de Tour. Wat-een-belevenis.

3. Presentatie van de allereerste veiling ooit op de zeedijk, in Wenduine. Voor Vakantieveilingen.be

4. Presentatie van Hestival. Een superfijn, gratis festival mét topaffiche, in Heist-op-den-Berg.

5. De lancering van mijn boek. Ik kan het nog niet helemaal vatten. Zo blij en zo benieuwd (naar jullie reacties!).

4 jaar Finn. The Party, part II.

August 19, 2015Erika Van Tielen 4 Comments

Vorige woensdag gooiden we een feestje voor de familie, zondag was het de beurt aan zijn maten om mee te vieren. Met een Spidermanspringkasteel, een Turtlestaart begot én een muziekkado!

(sweet table ‘leftovers’: Studio Lala)

Een MUZIEKKADO is een old skool doorgeefbox op muziek, met toffe opdrachtjes én geweldig leuke cadeautjes (snoepjes! een dino! een té coole zonnebril!). Aan te passen aan zowel de leeftijd en het geslacht van de kindjes als aan de gelegenheid.
Finn en zijn vriendjes hebben er zich alleszins rot mee geamuseerd. De box aan elkaar doorgeven was al dolle pret, opdrachten als ‘blijf om ter langst op 1 been staan’ en ‘doe een dier na’ zorgden voor nog meer euforie en toen ze uiteindelijk hun cadeautjes vonden, werden ze helemaal zot. Ook de mama’s waren blij verrast door het enorme spelplezier en de mooie beloning op het einde.

De gelijknamige webshop is trouwens een pareltje. Want naast zo’n totaal customize-baar muziekkado, kan je er ook terecht voor funky feestversiering, hippe Mason jars en benodigdheden voor een sweet table.

4 jaar Finn. Een feestje met een waanzinnige WOW-factor.

August 14, 2015Erika Van Tielen 5 Comments

Mijn kleine, grote man is vier geworden deze week. En voor het eerst was zijn feest een gebeurtenis waar hij al weken naar uitkeek. Inclusief een duidelijke (vóóral niet mis te verstane) wishlist én een mening over de taart. Maar kom, zo’n overenthousiaste party animal is eigenlijk wel bijzonder dankbaar om iets voor te organiseren.

De credits voor het topfeestje van woensdag gaan evenwel niet alleen naar mij. Verre van zelfs. Het mooie weer deed een groot deel van het werk. Mijn lief en mijn eigen mama zorgden voor een overheerlijke barbecue. En Ine van Studio Lala zette letterlijk de kerst op de taart. Zij kwam langs om een heuse sweet table te installeren en decoreren. Dé nieuwe trend in feestland. Allemaal lekkers van ondermeer patisserie Mellow, in combinatie met haar eigen DIY-feestprints.

Een feestprint of een PIY (Print-It-Yourself) is een printpakket dat je kant- en klaar kan downloaden en afprinten. Bovendien zijn alle prints personaliseerbaar. Gewoon even vragen aan La Ine.

De feestprints zijn verder perfect te combineren met een hoop fijne goodies die Ine aanbiedt in haar webshop. Ik koos voor de tasselslinger en de bijpassende confetti. De cupcakevormpjes doen hier dienst als snoepdoosje.

Zelf aan de slag? Leer de basisvaardigheden tijdens een Lala-atelier@home!
DIY-sukkel? (zoals ik dus) Boek Ine voor een sweet table helemaal op maat! Topidee ook voor trouwfeesten, communies en babyborrels.

Schrijf je sowieso meteen in op het Lala-nieuwtje van Studio Lala. Want daarin word je regelmatig getrakteerd op leuke, gratis feestprints.

Wij gaan zondag trouwens al opnieuw aan de slag. Dan is er The party, part II. Voor zijn maten: Jules, Gilles, Thomas en Alexander.

Keep you all posted, uiteraard.

Duplo en Playmobil. Speelgoedklassiekers die duidelijk blijven scoren.

May 29, 2015Erika Van Tielen 1 Comment

Cadeautjes. Ze zouden er hun ziel voor verkopen. En als dan ook nog eens een speelgoedklassieker als DUPLO of Playmobil uit het papier wordt gehaald, mag je heel even alles vragen aan mijn jongens. Behalve dat ze moeten stoppen met spelen natuurlijk.

Blankenberge, Blankenberge…

May 15, 2015Erika Van Tielen 11 Comments

… wonderschone stad. Ik wou dat ik in mijn achtertuin zo’n Blankenberge had.
Blankenberge, Blankenberge, parel aan de kust.
De mooiste plek op aarde voor wie zand met schelpjes lust.

Nee, Hugo Matthysen heeft heus niet zo hard overdreven.
Mijn eigen mams en ik hebben het verlengd weekend van deze week wat naar voren geschoven en zo genoten van drie zalige, zonnige dagen in dé badstad uit mijn eigen jeugd. De stad ook waar mijn schoonouders een appartementje hebben dat we- als het niet verhuurd is- naar believen mogen gebruiken. Altijd weer heerlijk. Zeker als de zon schijnt en de strandbarretjes geïnstalleerd zijn. Speelpret voor de kindjes, koffietjes en aperollekes voor ons. Voeg daar nog lange wandelingen, een paar go-cart ritjes én een hoop ijsjes aan toe en je kan spreken van een topverlof. De bewijzen zie je hieronder.

Erika presenteert: de JBC Rainbow City Warriors Collectie.

April 30, 2015Erika Van Tielen Leave a Comment

#RCW by JBC

Een stoere kindercollectie voor speelvogels, deugnieten én durvers.
Kortom: op het lijf van mijn kleine helden ontworpen!

De Rainbow City Warriors collectie van JBC is een vrolijke kindercollectie in superlicht biokatoen,
waarin het heerlijk spelen en ravotten is. Ook in de stad.
Bovendien zijn de stuks bijzonder onderhouds- én prijsvriendelijk. Dat is dan weer fijn voor ons.

Maten: 92- 122

JBC werkte voor deze collectie samen met Eef Rombaut en Emma Thyssen,
twee creatieve vrouwen uit de kinderboekenwereld.

Dit zijn mijn favorieten. Ook die voor mijn imaginaire dochters.

–

Mijn jongens hebben hun nieuwe broekjes alvast met veel plezier aangetrokken voor een middagje speelplezier in onze eigen tuin.
Kruipen, lopen, racen met de monstertrucks, op de tractor rijden én mieren vangen. De RCW-shorts slaagden met glans voor de grote Finn & Rowen test!

De collectie ligt sinds 25 april in alle Vlaamse JBC-winkels. En ze is ook online te shoppen.
Hier voor de meisjes. En hier voor de jongens.
Ik zou niet te lang wachten, want het zou wel eens hard kunnen gaan met deze RCW toppers!

Stop de klok! Dinsdag 28 april 2015.

April 28, 2015Erika Van Tielen 6 Comments

Soms wou ik dat het kon. De tijd even keihard stilzetten. Mijn gelukjes op hun hoogtepunt bevriezen. Maar zelfs al zou ik mezelf op die manier voor eventueel ongeluk kunnen behoeden, ik zou ook geen nieuw geluk meer leren kennen. Beter dus, lijkt me, om de klok puur hypothetisch even te stoppen. Daarom ook deze nieuwe rubriek.
Een soort foto van mijn leven. Gemaakt op dat ene specifieke moment. Niks foefelare, niks trucare,… Gewoon mijn leven, liefdes en gedachten zoals ze zijn, hier en nu.

* Ik wilde deze week enorm graag naar zee. Naar het appartement van mijn schoonouders. Met mijn eigen mama en met de kindjes. Maar omdat de lente niet helemaal in topvorm is, hebben we toch maar besloten om thuis te blijven. Toch altijd een hele verhuis met twee kinderen+ bagage en die doe ik niet om daar wat binnen te gaan zitten. Jammer, want ik had geen werkverplichtingen en gigantisch veel zin in het simpele leven daar. Slapen, eten, wandelen, spelen en genieten van zon, zee, strand en van elkaar. Nothing more, nothing less. Half mei doen we een nieuwe poging. Hopelijk meer geluk dan.

* In tussentijd maak ik van de gelegenheid gebruik om eindelijk aan mijn boek te beginnen schrijven. De deadline komt al aardig in zicht.

* Mijn lief moet dringend terug gaan werken. Niet dat ik hem uit het huis wil, in tegendeel zelfs. I love having him around. Hij transformeert zich tussen twee producties in immers altijd tot dé perfecte huisman. Maar ik weet gewoon dat het hem deugd zal doen en dat de actie en het sociale contact de kleine frustraties of ergernissen die er nu soms zijn, snel zullen vernietigen. Nieuwe impulsen zijn belangrijk en je geliefden missen is op een gekke manier ook wel goed. Liefde mag immers nooit ever vanzelfsprekend worden.

* Rowen is nog altijd een heerlijke baby. Nu ja, peuter eigenlijk, maar hij is de kleinste in huis en daarom noem ik ‘m gemakshalve nog altijd baby. Enfin, het kind lacht altijd én charmeert daarbij alles en iedereen die ook maar een beetje in de buurt komt. En toch is hij niet zo perfect als hij meestal laat uitschijnen. Mini weet verdomd goed wat hij wil én vooral wat hij niet wil. En dat laat hij ook almaar duidelijker merken. Soms zelfs met licht gegrom of met lichte slagen en verwondingen. Niet verontrustend als hij zijn eigen broer te lijf gaat. Dat is zelfverdediging die ik begrijp en soms zelfs stiekem aanmoedig. Wel erg als hij zijn leeftijdsgenoten in de crèche iets te hardhandig aanpakt.

* Hij stapt ook bijna, onze kleinste man. Bijna, maar nog niet helemaal. Lang stilstaan en een stap of anderhalf, dat lukt. Maar dan gaat ie toch maar gauw weer zitten. Bang? Geen zin om zich te concentreren? Of blijft hij liever kruipen omdat hij dan veel sneller is waar hij moet zijn? Ach, hij doet maar. Ik stimuleer, maar push zeker niet. Dat hij zijn eigen tempo maar volgt. Al zouden zijn gehavende knietjes wel blij zijn met de switch van kruipen naar lopen, denk ik.

* Finn, de grootste in huis (toch in de categorie ‘kinderen’), doet dan weer af en toe alsof hij terug een baby is. “Ik kan dat (nog) niet”, is een zinnetje dat we dezer dagen vaak te horen krijgen. Regressie om aandacht te vragen? Ik vermoed het. En bovendien is hij bij momenten echt stout. Ook op school was de juf, die normaal gezien altijd op hoop en positivisme leeft, gisteren lichtjes ten einde raad. “Hij doet zijn eigen goesting, negeert mij en luistert dus helemaal niet”, klonk het. Tjakka. Wij dus instant overgeschakeld op een strenger opvoedingsplan. Van (te) mild en met het idee: ‘hij weet nog niet beter’, naar ‘hij weet het wel degelijk’ en dat spelen met onze voeten moet verdorie rap gedaan zijn. En kijk eens aan, het lijkt (meestal) te werken. Vragen negeren, niet luisteren of stout zijn, betekent immers geen computer of tv kijken en in extreme gevallen de verwijdering van zijn belangrijkste speelgoed. Al moeten we het dreigement wel nog vaak herhalen. En ik doe dat niet graag, zo de hele dag zeuren tegen mijn kinderen en constant op scherp staan. Maar het moet. En het is nu óf we hebben problemen die niet meer zo makkelijk op te lossen zijn. Ja jongens, wat heb ik dat opvoeden toch onderschat. Geef mij maar gewoon wat pampers en papflessen. Zorgen voor en verzorgen is veel meer mijn ding.

* Finn is officieel geobsedeerd door zijn piemel. Hij vindt de zijne groot en de mijne klein. En hij haalt het ding constant uit zijn boxershort. Vanochtend nog ging hij zijn knie poetsen met zijn piemel. For real. Al is het niet gelukt. Hij laat trouwens ook ‘boertjes met zijn poep’. Echt gezegd ja.

* Hij heeft ook eindelijk begrepen dat hij ‘s nachts in zijn eigen bed moet blijven liggen. Zelfs al wordt hij even wakker om naar het toilet te gaan. Ons bed is verboden terrein tot de ochtend. Een spidermanpop houdt de wacht en Finn durft hem niet voorbij. Hij weet bovendien dat de computer de kast in gaat, zodra hij toch midden in de nacht onder onze lakens zou kruipen.

* Smeltmoment: de boys op het springkasteel. Rowen komt erbij en Finn zegt tegen de andere kindjes: “Oppassen iedereen! Mijn kleine broer komt erbij!”.

* Ik mis de zon en de lente nu al. Soms vraag ik me af waarom ik, los van praktische bezwaren, niet vaker een paar dagen naar de zon boek of gewoon verhuis naar een land waar die bol altijd schijnt. Ik ben zoveel meer waard op een mooie lente- of zomerdag.

* Wel een reis naar Spanje geboekt alvast. Begin juni zijn we weg voor een weekje. Can-not-wait.

* Ik heb eindelijk business cards laten maken en drukken. Feel like a pro. A real entrepreneur. Eentje die almaar blijer wordt met haar keuze voor zelfstandigheid.

* Ik twijfel over een derde kind. Mijn hoofd en mijn lief zeggen nee, mijn hart schreeuwt ja. Het voelt alsof ik er nog niet klaar mee ben. Met zwanger zijn en bevallen enzo. Ik weiger trouwens ook radicaal om mijn babystuff al definitief weg te geven. En dat zowat al mijn close vriendinnen in verwachting zijn, helpt ook niet natuurlijk.

* Topquote: Sarah Bettens in DM: “Sinds ik kinderen heb, heb ik geen tijd meer, maar wel rust. Ik hoef niet langer na te denken over mijn prioriteiten. Natuurlijk ga ik de kinderen van school halen. Natuurlijk eten we samen. Natuurlijk maken we nadien een puzzel. Dat dat allemaal zo vanzelfsprekend is en dat ik dat allemaal zo graag doe, maakt me heel rustig. Elke dag is een productieve dag, want ik heb ‘m samen met mijn kinderen doorgebracht.” Spot on, zou het niet beter kunnen zeggen. Al lijkt dit er wel een beetje op.

Perfectie is saai, behalve als het over paasvakanties gaat.

April 20, 2015Erika Van Tielen 2 Comments

De zon had er zeker iets mee te maken. Maar het was toch vooral de work life balance die mij de voorbije twee weken zo gelukkig gemaakt heeft. En ook nu nog voor een natural high zorgt. Ja, dat zelfstandige leventje bevalt me wel op deze manier. Met RTV als ‘vaste’ werkgever is er elke maand een basisinkomen en dat vul ik vooral aan met presentaties (zo mag ik deze week een panelgesprek over kinderopvang modereren in Geell), voice-overs (net nog eentje ingelezen voor MeDirect bank) en schrijfwerk (blog en boek). Allemaal zaken die ik graag doe en die ik redelijk tot zeer goed kan plannen en combineren. Zodat ik geen drie dagen na mekaar naar Brussel moet bijvoorbeeld. Of geen tijd verlies in de file als het werk ook buiten de kantooruren gedaan kan worden.
Plannen ook in functie van mijn lief en mijn kinderen. Niet omdat ik daartoe gedwongen word, wel omdat ik het zelf zo wil. Ik werk graag, ik haal daar- zeker na de perikelen van vorig jaar- bijzonder veel voldoening uit. Maar ik ben ook graag bij mijn gezinnetje. En als ik bij hen ben, wil ik ook écht daar zijn. Niet louter fysiek. Ik laat dan ook zeer bewust quality time-gaten vallen in mijn agenda. Al betekenen die soms dat ik hele fijne (en lucratieve) dingen moet laten schieten. You can’t have it all, less is more en kwaliteit is belangrijker dan kwantiteit. Toch? Ik weiger gewoon ook om te leven in een constante rush. Of nog erger: met een continu knagend schuldgevoel. Meestal kan ik Finn en Rowen op schooldagen ofwel wegbrengen ofwel ophalen en soms zelfs allebei. In ruil werk ik ultra-efficiënt tijdens de schooluren en na 19u, als de jongens in bed liggen. En als ik hier en daar eens naar het buitenland moet voor mijn job, probeer ik voor en na die trip voldoende te compenseren.

Die juiste balans vinden is en blijft wel een constante oefening. En ik zoek nog altijd meer dan ik vind. Jij ook waarschijnlijk. Maar telkens als het lukt, voel ik mij de koningin te rijk. Dan slaak ik in- én uitwendige kreetjes van geluk. For real. Zoals de voorbije weken dus. Want de paasvakantie van 2015 kwam toch aardig in de buurt van de perfectie. Werk, ontspanning, lief, kinderen, familie, vrienden. Alles was er in de juiste dosis en op de juiste manier. Ik heb 8 van de 14 dagen op verplaatsing gewerkt en daarnaast heel wat avondlijke uren professioneel aan mijn laptop gesleten. Maar er was ook tijd voor loopjes en yoga. En ik was erbij tijdens de heerlijke familie-paasbrunch bij ons mama. Tijdens het etentje ter ere van de 91e verjaardag van mijn opa. En tijdens de café-avond met mijn beste vrienden en vriendinnen. Het was verder een absoluut genot om te zien hoe Finn ijverig zijn paaseieren bij mekaar zocht. Met zijn voormalige crèchevriendjes de speeltuin van De Trappisten onveilig maakte. En een topdag had op het erf van kinderboerderij ‘t Struisvogelnest in Lier. Het was ook fijn om de Scheldeprijs van zeer dichtbij mee te maken, te aperitieven op het strand van Knokke en Plopsaland te ontdekken. En dan vergeet ik nog dat aangename familiebezoek uit Duitsland, de vele zalige uurtjes in onze eigen tuin, de yummie ijsjes bij ‘t Lekker Koeike in Oelegem en die heerlijke wandeling met mijn favoriete ex, zijn vrouw en zijn kind.

Ik heb geluk ja. Maar ik zie ook geluk. Soms in grote, meestal in hele kleine dingen. En ik ben mij vooral bewust van dat geluk. Dat verder geheel random is. Na de verschrikkelijke tragedie(s) op de Middellandse Zee, wil ik dat er graag (bij mezelf) nog even verder inwrijven.