Terwijl ik dit schrijf, sijpelt het nieuws binnen over de afschuwelijke aanslagen op de luchthaven van Zaventem en in de Brusselse metro. En dat maakt wat ik wil neerpennen ironisch genoeg alleen maar relevanter. Want nu de wereld helemaal naar de kloten lijkt, klamp ik mij meer dan ooit vast aan mijn inner circle. Mijn kinderen, mijn gezin, mijn familie. Als zij gezond en gelukkig zijn, ben ik dat ook. Hier kiemt de liefde, van hieruit spreaden we the love. Dat wil ik toch geloven. En dat moeten we allemaal geloven. Meer dan ooit dus.
Als kind besef je amper hoe waardevol familie is (of kan zijn), als tiener wil je liever zo weinig mogelijk met hen te maken hebben én als twintiger ben je gewoon te druk met jezelf en je job in de weer. Maar ondertussen ben ik een dertiger. Een moeder ook. Ouder en wijzer. Echt. Sinds ik zelf kinderen heb, is er veel veranderd in mijn hoofd. Mijn levensfilosofie, mijn prioriteiten, mijn ambities. Ze lijken in niets meer op die van vroeger. Ik hoef niet meer nonstop op de rollercoaster. Ik koester het gewone, het dagdagelijkse. Maar ik vecht tegelijkertijd ook tegen de vanzelfsprekendheid ervan. Goed omringd zijn, is één van de schoonste cadeaus die je kan krijgen in het leven. En dus probeer ik te genieten van de mensen rondom mij. Ik wil zeker op dat vlak nergens spijt van hebben. Want spijt komt altijd te laat. Het leven is niet eindeloos. Ook dat van je geliefden niet.
Veel dank dus aan mijn kleine jongens die er- weliswaar zonder het zelf te beseffen- voor gezorgd hebben dat onze clan bijzonder hecht is geworden de laatste jaren. Al is het dan een ienie mienie clan. Tantes, nonkels, neven of nichten heb ik nooit gehad. En in de loop der jaren ben ik ook al drie grootouders en een overgrootmoeder kwijt geraakt. (Die laatste is wel 102 mogen worden en heeft Finn nog even gekend!) Maar wat overblijft, is wel een verdomd sterk blok. Mijn ouders, mijn zus, mijn opa (de stiefpapa van mijn mama) en mijn bomma (de mama van mijn papa) zijn de kern van mijn bestaan, mijn basis. Voor hen ga ik door het vuur. Omdat ik weet dat zij exact hetzelfde zouden doen. En omdat ze er altijd geweest zijn voor mij. Van ver of juist heel nabij. Zelfs toen ik hen niet, of toch allezinsveel minder, zag staan.
De liefde voor mijn ouders en mijn zus lijkt me redelijk evident, maar ook mijn grootouders zijn absolute toppertjes. Mijn opa is net 92 geworden en mijn bomma is een flink eind in de 80. Maar oh wee, als ze niet minstens één dag per week op één van de twee jongens mogen babysitten. Ik breng Rowen en Finn dus geregeld zonder acute reden naar hen. Gewoon omdat ze er zo hard van genieten. Ze voelen zich- naar eigen zeggen- elke oppasbeurt een dikke 20 jaar jonger. En uiteraard beseffen ze al te goed dat iedere keer ook de laatste keer kan zijn. Elke extra dag en elk extra moment dat hen gegund is, wordt ten volle gesavoureerd. Ik heb er dan ook geen enkel probleem mee om wat vaker over- en weer te rijden, om dezelfde drie ‘straffe’ verhalen telkens weer opnieuw te moeten aanhoren of om te aanvaarden dat mijn kinderen bij momenten volgepropt worden met boecht van Dunaldy. Alles gebeurt onvoorwaardelijk, uit liefde en vol goeie bedoelingen.
Maar ik wil nog weer doen, nog meer betekenen voor de mensen die zo belangrijk zijn voor mij. Zo heb ik net een weekje vakantie geregeld voor mijn dierbaren. Ik mijn wildste dromen zouden we met z’n allen naar Thailand vliegen, maar… het is gewoon Zeeland geworden. Ach, daar is ook een strand. En de beleving is belangrijker dan de bestemming. We hokken er een weekje samen in een mooie bungalow in Landal Green Parks Port Greve. Genieten van elkaar, over de generaties heen en met de jongste telgen als uiterst straf bindmiddel. Dat is by far de belangrijkste ambitie. Wandelen, fietsen en zwemmen zijn mooie extra’s.
Anderen content maken, geeft zo veel meer voldoening dan jezelf plezieren. Geluk zit in verdomd kleine dingen (of mensjes). En een bloedband is geweldige shit. Ik heb heus geen drama’s, zoals die van vandaag, nodig om dat te beseffen.
(Deze column verscheen eerder in het geweldig fijne on- en offline magazine Zappy Ouders.)
