I’ve got the power. (Maar niet altijd.)

Het gaat goed met mij. En dat zeg ik niet omdat ik het zelf harder zou geloven. Het is écht zo. Ik voel me sterker en gedrevener dan ooit tevoren. Fysiek én mentaal. Zo sterk dat ik besloten heb om een marathon te lopen later dit jaar.

De eerlijkheid gebiedt mij evenwel te zeggen dat ik veel van die kracht haal uit verdriet en frustraties. Of toch alleszins uit de verwerking ervan.

Ik slaag er best vaak in om heftige emoties deftig te kanaliseren. Door te lopen ondermeer. Door gesprekken met mensen die mij dierbaar zijn. Of door me te smijten op mijn geweldige job en mijn heerlijke kinderen. Vaak, maar niet altijd.

Zo verwacht ik soms te veel van de dagen waarop ik mijn kinderen zie. Dat zijn in mijn ogen dan ook absolute hoogdagen, waar ik elke keer opnieuw intens naar uitkijk. Dagen die ik zoveel mogelijk plan in functie van hen en die ik liefst zo mooi mogelijk wil invullen. Met leuke activiteiten of gewoon met gezellig samenzijn. Maar voor mijn kinderen zijn het dagen als alle andere. Ze doen niet minder, maar ook niet meer moeite. Ze zijn wie ze zijn. Soms goedgezind, soms pokkehumeurig. Soms liefdevol, soms schaamteloos ondankbaar. En hoewel ik hen dat onmogelijk kwalijk kan nemen, durft mijn hart al eens in duuzend stukken te breken.

Het kan me ook ineens heel erg hitten dat ik er alleen voor sta. Zoals toen ik een week op reis was, samen met mijn ouders. Zij hadden elkaar, ik had mezelf. Hun mening was meervoud, de mijne enkelvoud. En zij hadden een tweepersoonsbed, dat ook. Ik sliep op de uitgeklapte bank.

Ik ben niet altijd sterk nee. Ik sla me niet altijd overal door. Ik ben soms ook verdomd triest. En eenzaam. Zelfs met mensen om me heen. 

Op mijn slechtste momenten is het ik tegen de wereld. Of nog juister: ik tegen me myself and I. Ik kom mezelf dan ook zo waanzinnig hard tegen de laatste tijd. Een beetje door de situatie, nog meer omdat ik de situatie in mijn voordeel ombuig en de confrontatie bewust aanga. Eerlijk zijn met mezelf, mijn waarden (her-)definiëren doet me deugd en leert me veel. Zo akelig veel zelfs dat het lijkt alsof niet iedereen mij en de manier waarop ik in het leven wil staan, (nog) kan volgen. Want niet iedereen neemt zo uitgebreid de tijd en de moeite om kritisch naar zichzelf en de wereld te kijken.

Verantwoordelijkheid nemen voor zowel je eigen geluk als je eigen shit. Niet iedereen durft dat. 

Ik durf het wel. 

Maar ik hoop toch ook dat ik op termijn weer iemand vind om dat ‘opgeruimde’ leven van mij mee te delen. Iemand die mijn kers op de taart levert en wiens kers ik op zijn taart mag droppen.

Op termijn hé, niet direct. En eerst nog die marathon.

Is het finaal gedaan met de heer in het verkeer?

Ik erger mij nog maar heel zelden. Wat dus niet wegneemt dat het soms nog wel eens voorvalt. Dan is het meestal aan domme mensen dat ik me stoor. Of misschien eerder aan domme uitspraken van niet per se domme mensen. Aan ongefundeerde meningen. Ja, daar gaat mijn hartslag bij momenten lichtjes van naar omhoog. En ik heb het ook altijd lastig met mensen die zich beter voelen, om wat voor reden dan ook. En zo zijn er wel een paar in het wereldje waarin ik vaak vertoef. Niet zo veel, maar wel een paar. Dat werd twee weekends terug nog maar eens pijnlijk bewezen. Al zijn ze eigenlijk overal, in elk wereldje. Ik snap dat niet zo goed. Ik voel mij niet minder, maar ook niet meer dan een ander. Ook niet in het verkeer.

In die arena beleef ik zonder twijfel mijn grootste ergernissen. Ergernis die ik zelfs fysiek voel en uren later nog meesleep. Waarom is het op de baan zo verdomd moeilijk om rekening te houden met elkaar? En waarom hebben we echt geen greintje geduld meer? Vinden we het belangrijker om een halve minuut minder te laat aan te komen (want face it, als je op tijd vertrekt, rij je met een andere ingesteldheid en face it evenzeer, de gevolgen van te laat komen zijn zelden zo dramatisch dat je er een aanrijding voor wil riskeren!), dan hoffelijk om te gaan met een ander? Een andere bestuurder, een andere weggebruiker?

Ik loop veel. Hier in de buurt. Een buurt met veel groen, maar met weinig voetpaden. Waardoor ik vaak de weg op moet. En mij dan een wel heel erg zwakke weggebruiker voel. Een heel erg geminachte ook. Ik probeer in alle weers- en lichtomstandigheden uiterst zichtbaar te zijn en toch word ik vrijwel standaard genegeerd. Auto’s vertragen niet (en ze rijden sowieso al ongepast hard), wijken zelfs geen mini-beetje uit voor mij. Meer dan eens dwingen ze me de berm of half de gracht in. Ze razen me rakelings, ongegeneerd en zich beter en belangrijker voelend voorbij. Of hoe moet ik dat anders interpreteren?

Soms word ik instant boos, roep ik iets, molenwiek ik een beetje. Maar ook dat wordt genegeerd. Als het überhaupt al opgemerkt kan worden aan die onaangepaste snelheid. En dan gaat het hier nog om mij. Ik ben voorbereid. Ik pas me, omgekeerde wereld of niet, al aan aan dat onaangepast rijgedrag. Omdat het dat is of omver gereden worden. Maar wat met mijn kinderen? Zij kennen de andere kant van het verhaal niet, kunnen het allemaal nog niet zo goed inschatten. Zij durven al eens een onverwachte move doen en kunnen zichzelf, laat staan de ander, nog niet zo goed inschatten. Wat als er dan een wagen tegen 70 per uur de bocht uitkomt? Nee, die kan niet meer op tijd reageren. En nee, jouw topexemplaar is geen uitzondering. En ja, ook jouw topreflex komt dan te laat.

Is dit een pleidooi tegen rijden met de auto? Verre van. Ik gebruik de mijne ook vaak. Vaker dan mij lief is, maar bon, dat is een ander verhaal. Wel een pleidooi om wat meer rekening te houden met elkaar. Ook in ons crazy Belgische verkeer. Als je de ene keer fietst of wandelt en de andere keer rijdt met de wagen, ben je je eigenlijk goed genoeg bewust van de beide kanten van dit verhaal, toch? En zelfs al ken je officieel maar één zijde, is het niet zo enorm moeilijk om je in te leven in de andere, ofwel? Uiteindelijk gaat het over voorkomen in plaats van genezen? Een ongeval, het moet niet eens dodelijk zijn, wil je toch te allen prijze vermijden? What happened to defensief rijden? Is dat zo fucking 2018? 

Voor mij is het simpelweg een kwestie van respect. Ik heb je gezien en je bent misschien niet meer waard dan ik, maar ook niet minder, en dus vertraag ik. Of geef ik voorrang. Voorrang geven en krijgen kan zo schoon zijn, lieve mensen! En in de file staan we toch. En te laat komen we ook. Zeker als we niet op tijd vertrokken zijn.

En plots was het september.

Ik snap écht niet hoe het zo snel voorbij is kunnen gaan. Dat groot verlof van 2017. Daarnet was het nog juni en hoopten we hartstochtelijk dat de hittegolf toen de voorbode zou zijn van een fabuleuze zomer. Plots is het volop september, zijn de scholen weer open en kondigt de herfst zich genadeloos aan.

Zou een leven met kinderen dan toch harder gaan dan een leven zonder?
Of raast het sneller voorbij omdat we ouder worden?

Nee, tuurlijk niet. De klok tikt voor ons allemaal aan exact hetzelfde, genadeloze tempo. Al voelt niet iedereen die hete adem in zijn of haar nek. Hoe meer je in het moment leeft, hoe langer dat moment duurt. Hoe meer je combineert en vooruit loopt op de feiten, hoe korter het lijkt.

Nu, ik heb genoten hoor. Heel hard zelfs. Van onze waanzinnige reis naar Canada. (Waarover trouwens nog heel wat posts gepland staan!) Van dat weekend aan zee met de allerliefste vrienden. Van een waanzinnige feest-driedaagse op Pukkelpop. Van drie spetterende verjaardagsparties. Van mijn werk voor Familie, RTV en nog een paar andere zeer fijne opdrachtgevers. Van het spelplezier van mijn kinderen. Van de bezoekjes aan mijn ouders en grootouders.

Maar ik ben hier en daar ook vergeten te ademen. Dat moet ik even eerlijk toegeven. De intensiteit lag bij momenten misschien een beetje té hoog. Zowel qua werk als qua ontspanning. Er was altijd wel iets. Zelfs een zogezegd vrije dag werd al snel gevuld. Er tussendoor moest er ingepakt worden. En uitgepakt. En gewassen. En over-en-weer gereden. En gepoetst.

En getobt over al die fijne mensen waarmee ik nog wilde afspreken, maar waar er geen tijd meer voor overbleef.

Ik weet nochtans beter.

Ja, zo komt het dus dat het bijna Sinterklaas én Kerstmis én Nieuwjaar is. En dat ik eigenlijk alweer verlof kan gebruiken.

Om van mijn verlof te bekomen. 

Op reis met kinderen: Westkaap, Zuid-Afrika. The uncensored part.

Niet dat ik de waarheid in mijn vorige posts verdraaid heb. Of bepaalde zaken verzwijg of vergoeilijk. Dat niet. Maar de eerlijkheid gebiedt me wel om te zeggen dat ik enkel de allermooiste foto’s bij mijn relaas geplaatst heb. En hoewel die een goed beeld geven van onze reis, zou het verhaal niet compleet zijn zonder jullie ook de minder esthetisch verantwoorde snapshots te tonen. Ongefilterd en ongecensureerd. Een impressie ook van incidenten en accidenten. En van gewonigheid. Want het is niet omdat je in een mooi buitenland bent (of er naartoe vliegt) dat alles elke minuut crazy spectaculair is.

Het leven zoals het is… tijdens een lange vlucht.
Eten, drinken, spelen, hangen, liggen. En heel veel schermtijd. Uuuuuren schermtijd. Op twee verschillende schermen zelfs. Dat voor je neus en dat van je Ipad. Ja, het kleuterleven kan mooi zijn.

zafrika - 2
zafrika - 3
zafrika - 4

Het leven zoals het is… in een huurauto.
Wie stapt er in langs een deur als het ook langs de koffer kan? En waarom zou je in diezelfde beweging je broer ook niet even ambeteren?

zafrika - 10

Het leven zoals het is… onderweg.
Af en toe stuik je tegen de grond en heb je verzorging nodig. En vettige Fanta.

zafrika - 52

Entertainment op de achterbank is belangrijk. Soms een lach, vaak een traan, af en toe een slaapje. En veel lawaai vooral.

zafrika - 56

Het leven zoals het is… in het vakantiehuis.
Met de Ipad in bed. Omdat je je ouders zover hebt gedreven dat ze een beetje rusten mét dat ding, uiteindelijk beter vinden dan helemaal niet rusten zonder dat ding.

zafrika - 53

Het leven zoals het is… op een warme dag in de stad.
Een ideaal moment om in crisis te gaan. Boos zijn, weglopen, krijsen, op de grond gaan liggen,… Liefst als er zo veel mogelijk mensen op staan te kijken. In alle hysterie is je broer de enige die je begrijpt.

zafrika - 41zafrika - 42

Het leven zoals het is… op een fietstocht door de wijngaarden.
Even zwaar in crisis gaan omdat je tut nog op de vorige estate is blijven liggen. Laat de gids maar gezellig terugrijden, zo warm is het niet. En daarna uitgeput en helemaal bezweet in slaap vallen in de kar. Je vader zal wel trappen.

zafrika - 2zafrika - 82 (1)

Het leven zoals het is… op restaurant.
Je ouders rustig laten eten, wat is daar nu interessant aan? Ontdek de omgeving en laat ze maar achter je aanhollen. Terwijl je broer rechtopstaand meer naast dan in zijn mond propt. En breek het kot een beetje af eventueel.

zafrika - 85 (1)zafrika - 126

Het leven zoals het is… aan Kaap de Goede Hoop.
Ook op het einde van de wereld kan je kaka doen. Op die manier geef je je moeder de unieke kans om je pamper op een mythische plek te verversen.

zafrika - 92

Het leven zoals het is… al je weer naar huis gaat.
Eerst gezellig met z’n twee op de koffers hangen en mekaar daarna al even gezellig afslaan op het vliegtuig. Toch plaats genoeg daar en ook weinig mensen die je kan storen.

zafrika - 108zafrika - 110

Nog een paar dingetjes om af te ronden:

  • Wij vlogen met KLM vanuit Amsterdam. Het kan ongetwijfeld beter en goedkoper, maar we wilden voor de kinderen geen gedoe met tussenstops.
  • Als koppel vind je makkelijk leuke hotelletjes op bijzondere plekken, zelfs in het hoogseizoen. Als je daarentegen een dubbele kamer of een appartementje voor 4 (of meer) nodig hebt, is het aanbod beperkter en boek je best ruim op tijd. Wij waren er wat laat bij. Al hebben we al bij al nog best leuke logies gescoord.
  • We hebben behoorlijk veel gedaan en gezien, maar natuurlijk was het niet de reis die we zonder kinderen gemaakt zouden hebben. Urenlang tafelen en wine tasten, Robbeneiland bezoeken, stevige bergwandelingen maken,… forget it. Op voorhand. Of je raakt alleen maar heel erg gefrustreerd.
  • Je moet sowieso toegevingen doen als het aankomt op eten, schermtijd, tutgebruik,… Pedagogisch totaal onverantwoord kunnen zijn, is dus een must als je dit soort reizen met peuters/kleuters wil maken.

Nog meer tips voor een reisje met je kroost? Hier!