De tijd staat niet stil. En mijn kinderen nog minder.
Tijd voor een update, dacht ik zo.
- Mijn oudste kind is een tand kwijt. En dat is niet geheel natuurlijk zo gekomen. Hij is tegen een doelpaal gebotst. Afgelopen weekend tijdens een verjaardagsfeestje. Te hard gekeken naar de andere kindjes tijdens een spelletje tikkertje en de omgeving zo even compleet vergeten. Drama uiteraard. Eerst van de pijn. Daarna van zelfbeklag. Ontsmettingsmiddel pikt en eten lijkt plots onmogelijk. En mooi is het ook niet nee. Er gaapt een gat in zijn voorheen perfecte mondje. Misschien nog wel voor een jaar of twee.
- Voor de rest doet hij het eigenlijk bijzonder goed, mijn Finneman. Hij is een stuk verflinkt. Als dat al een werkwoord is.
- Zo in de 3e kleuterklas zitten, bij de 5-jarigen, zoals hij het zelf zegt, vindt ie redelijk indrukwekkend. En daar gedraagt hij zich ook naar. Flinker, verantwoordelijker, liever én spraakzamer. Ik moedig dat allemaal aan. Heel hard zelfs.
- Leuke dingen ook die hij eruit gooit:
– “Dat is goeder als je dat zo doet mama!” Beter bedoelde hij dus.
– “Ik wil niet tot het einde wandelen want dat is ver en dan ben ik moe.” Uit het niets, zonder aanleiding. Filosofisch wel, niet?
– “Mama, kan jouw keel ook groeien? En jouw oren? En jouw piemel?”
– “Mama, hoe lang moet ik nog slapen? 38 miljoen uur? Of 27?” “27 lieverd.” “Ah, oké”.
– “Als de tandenfee komt, gaat die mij dan wakker maken? En gaat die dan ook nog even naar beneden om met jou te praten?” Een recente conversatie inderdaad.
- Hij is ook minder uitgeput na een schooldag. Kan echt een stuk meer aan. Een hobby erbij bijvoorbeeld. Dat is multi-move geworden, met een minimale voorsprong op turnen en voetbal. Eigenlijk wilde hij alles doen, zo lang er maar vriendjes van de partij waren.
- Op zaterdag blijft hij zwemles volgen. Heerlijk vindt ie dat. Maar een stuk of 20 dolle beurten ten spijt, zonder gordeltje en/of bandjes lukt het nog altijd niet.
- Hij is ook veel leergieriger geworden. Stelt vragen zowaar. Wil oefenen op zijn puzzelen. En zelfs al proberen te lezen. En hij kan tot 20 tellen. Soms ook nog een stukje verder.
- Mijn jongste kind is zo goed als droog sinds de 3e week van september. Zo goed als, maar nog niet helemaal. Het verontrust hem niet. En mij nog minder. Het komt wel.
- Het belangrijkste is dat hij van dag 1 supergraag naar school gaat. Mee met zijn broer door de grote poort. Of met één van de vrienden van zijn broer. Hij wordt echt op handen gedragen en vertroeteld. Ik kan daar naar blijven kijken.
- Al was het toch ook even moeilijk de eerste week. Dat er op school verschillende klasjes waren en dat kinderen per leeftijd onderverdeeld worden, had hij niet verwacht. Dolle pret op de speelplaats dus en daarna tranen als ie van zijn broer gescheiden werd.
- Hij speelt meer met de vrienden van zijn broer dan met zijn eigen klasgenootjes.
- Het is een behoorlijk karaktertje geworden mijn mini-mannetje. Weet zeer goed wat ie wil. En niet wil. En dan kan je op je kop gaan staan. En maar boos kijken. Hij kan immens boos kijken als het hem niet aanstaat.
- Hem face-time gewijs willen zien en spreken toen ik een weekje in Spanje was, bleek een heel slecht idee. “Mama, wat doe jij nuuuuuu????” En maar wenen. Schuldgevoel-to-the-limit uiteraard. Hij snapte duidelijk niet hoe ik daar vrolijk kon zitten wezen, terwijl ik hem zo in de steek had gelaten.
- Madagascar 3 is hier dé film van het moment. Al minstens 83 keer bekeken. And still counting. Rowen denkt trouwens dat hij de tijger is. Of de leeuw. Of allebei. Echt. Soms gelooft hij dat oprecht. En maar brullen, en grommen. En over de grond kruipen. En boos kijken uiteraard. Heel boos kijken.
- Gisteren riep hij nog vanuit zijn bedje: “Mama, gaan alle tijgers ook slapen nu? En alle leeuwen?” (5 minuutjes stilte) “En ook alle nijlpaarden mama?”
- En ik ben een zotgelukkige moeder. Elke dag nog een stukje gelukkiger. Maar ik snak wel naar iets meer rust en samenzijn. Zonder al te veel te moeten. Want de voorbije weken zijn echt hectisch geweest. Mijn agenda en die van mijn lief kwamen voor het eerst in al die tijd voor geen millimeter overeen. Veel opvangwerk dus voor mijn ouders, schoonouders én grootouders. Voor vriendinnen zelfs. En veel onrust voor mij dus. Een beetje schuldgevoel zelfs. Omdat ik echt voelde aan mijn jongens dat ze mij te weinig zagen. Dat gaat recht door je hart.
- Voor de komende tijd dus graag meer van dit. Maar net iets meer in balans. Stel dat ik dat zo in de hand zou hebben hé. Allez ja, eigenlijk heb ik dat (voor een groot stuk) in de hand.
Meer Stop de klok lezen? Hier ondermeer!
Of meer leuke uitspraken van Finn? Ga hier dan eens piepen!
