Krapulekesdag.

Weet je nog dat ik vorige week vaag iets zei over een gênante post die er zat aan te komen? Well, here it is. Niet omdat ik het verhaal zo graag kwijt wil, wel omdat het herkenbaar is. Denk ik. Hoop ik. Heel hard.

Over Oostende en haar hotspots, nog steeds geen kwaad woord. De koningen der badsteden heerst weer zoals voorheen. Maar het gedrag van mijn kinderen op haar grondgebied leent zich iets mindere tot lovende bewoordingen.

Vooral op zondag is er iets geknakt. Toen we in dat prachtige oude postgebouw hadden moeten genieten van een lekkere lunch. Maar Finn in plaats daarvan zijn duivels ontbond. Keer op keer liep hij weg van tafel en riep vervolgens met een evil lachje rond de mond: “Pak me dan, als je kan!” 
Rowen volgde in zijn kielzog. Niet helemaal wetende wat precies de bedoeling was, maar genietend van de ophef en de spanning. Overal kropen ze op en onder, die twee van mij. Terwijl ze een ridicule hoeveelheid decibels produceerden. De oudste zeer goed beseffende wat ie deed, de jongste als onwetende, maar enthousiaste medeplichtige.

Mijn moeder en ik verloren meteen alle eetlust en snelden om beurten achter die kleine nozems aan. De eerste keer nog redelijk lachend, de twaalfde keer geïrriteerd en vooral enorm gegeneerd. Boos ook. Bijna agressief zelfs. Ik schrok echt van mezelf. Toen ik Finn na zevendertig pogingen, toch weer even (nogal hardhandig) in zijn stoel gepropt kreeg, heb ik ‘m zelfs letterlijk klootzakske genoemd, recht in zijn mooie gezichtje. En heel even wilde ik die kleine fucker zelfs bewust pijn doen. In de hoop dat een stevige saflet hem wel tot rede zou kunnen brengen. Ijdele hoop natuurlijk, want agressie lokt agressie uit. Maar ik kon het niet helpen. Ik voelde zoveel onmacht, zoveel wanhoop. En schuld ook, om wat ik dacht en (bijna) deed. 

Wat een zielige, incapabele moeder was ik? Geterroriseerd door een twee- en een vierjarige? “Erika kan het ni aan, Erika kan het ni aan, Erika kan het ni aan…” Zo klonk het ongeveer in mijn hoofd. Nee, echt geen enkele aanpak had effect. Die kinderen lachten me vierkant uit in mijn gezicht. Dreigen met een straf? Hielp niet. Een beloning in het vooruitzicht stellen? Geen reactie. Negeren? Niet effectief en eigenlijk onmogelijk daar in het openbaar. Het werd alleen maar erger. Ze lieten ons keer op keer lopen, hun borden bleven onaangeroerd en op het einde van de rit zaten ze zelfs koeken te verkruimelen op de grond. Kwestie van er nóg een schepje bovenop te doen.

Alle tafels in het eetcafé waren bezet, en aan heel wat tafels zaten gezinnen met kinderen. Brave kinderen. Kinderen die luisterden, netjes bleven zitten en flink hun bord leeg aten. Dat bestaat dus ook. Ik voelde de blikken van hun ouders priemen. Normaal gezien laat ik me daar allerminst door van de wijs brengen, maar nu begreep ik hen. Ik zou ook (blijven) kijken en me vragen stellen. Zijn die kinderen wel opgevoed? Zo’n gedrag kan toch niet in een restaurant? Eén vrouw kwam zelfs hoogstpersoonlijk naar onze tafel om tegen Finn een verhaal over Sinterklaas en het grote boek waarin hij alles noteert af te steken. Ik moest me inhouden om niet onbeleefd te reageren. Waar bemoeide ze zich in godsnaam mee? Maar het bewees eigenlijk alleen maar dat het onmogelijk was om het niet op te merken. Het circus dat mijn jongens daar op poten hadden gezet.

Rowen valt trouwens niet helemaal vrij te spreken. Die koddigaard heeft evenzeer de vlegel uitgehangen. Al was hij zeker niet de aanstoker. Dat was Finn. Die genoot iets te hard van zijn macht. En Rowen gaat altijd mee in de vibe van zijn grote broer. Ook als het een (hele) slechte is.

Enfin, dit drama kwam natuurlijk niet uit het niets. Anders zou ik niet zo door het lint gegaan zijn. Mijn zelfbeheersing is normaliter redelijk goed in orde.
Er gingen al behoorlijk moeilijke dagen of zelfs weken en te korte nachten aan het hierboven beschreven schouwspel vooraf. Inclusief boertig tegenspreken, het vierkant negeren van ouderlijk gezag, hondsbrutaal zijn, tuffen, stampen, slaan, roepen en tieren. Prachtig palmares ja. En dan heb ik het nog niet over dit soort sympathieke tussenkomsten:

“Mamaaaa, ik ga Rowen wakker maken! Na na ne na na… ” “Nee Finn, dat ga je niet doen!” “Oh jawel!” En bam, daar gaat ie broers kamer binnen. Broer wakker uiteraard.

“Rowen! Omi rijdt met de buggy!” Omdat hij zeer goed weet dat zijn broer altijd protesteert als er iemand anders dan ik met de buggy rijdt. Maar Rowen was zich van geen kwaad bewust die keer. Tenminste tot Finn hem op de hoogte bracht.

Ja, dit is officieel zijn moeilijkste fase ooit. En we zijn nochtans al door behoorlijk moeilijke fases gegaan. Maar dat de mottigheid het nu vaker haalt dan de liefde is echt wel nieuw. Mijn moeder en ik hebben een paar dagen nodig gehad om te bekomen. En te beseffen dat ons Oostends verdriet geen slechte droom was. Wel pure realiteit. Helaas.

Sinds het zwarte weekend aan zee houden we Finn alleszins nóg korter dan voorheen. Dat helpt. Af en toe. Het gaat echt op en af. Soms is hij boos om het minste. Soms wendt hij zijn blik af om een preek te vermijden of contact zelfs gewoon onmogelijk te maken. Soms negeert hij de mensen die hem het liefste zien volledig. En toch is het ook een vrolijk en sociaal kind. Dat vrienden heeft en zicht te pletter amuseert op school. En zijn mama eigenlijk niet kan missen.
En ik hém niet. Eén dag is al lastig.

Mijn Finneman is een uitdaging. Maar ik ben geen opgever. En alles gaat voorbij. Ook deze fase. Ja toch ja toch ja toch????

41 Comments

  1. exact hetzelfde hier, onze oudste (ook een Finn by the way) trekt de jongste mee in het kattenkwaad en al mijn ‘NEEN, NIET DOEN’ geroep wordt straal genegeerd en ook ik word door hen gewoon uitgelachen. Ik betrap mij erop dat ik op den duur die mannekes bijna begin te chanteren om ze toch maar terug te laten luisteren. Het helpt echter niets. Het is een fase – het is een fase – het is een fase. Rustig blijven en hopen dat het snel overgaat 😉

  2. Oei, het bestaat dus, zo’n fases ook na terrible 2? Ons zoontje is net geworden en onlangs was ik zo de mama in de Brantano van wie het zoontje zich op de grond smijt en heel de winkel af crosst .. Ik vrees dat die fases mij dus ook nog staan te wachten op de leeftijd van 4. En ja, ik voel mij dan ook machteloos! Weet dan niet meer van welk hout pijlen maken. Hij lacht inderdaad ook in mijn gezicht met de hele situatie … Ai ai ai

  3. net 3 geworden* (en PS: blij dat ik dit lees, doet deugd dat het bij anderen ook gebeurt)

  4. Veel sterkte! Dat klinkt als een heel moeilijke fase (het is een fase sowieso !) Gelukkig dat je zo veel steun van je mama hebt.

  5. Ik denk dat Finn altijd een beetje een uitdaging zal blijven voor moederlief. Mijn dochter van 15 is ook met een handleiding geboren. Soms lijkt het of die handleiding in het Chinees is opgesteld en ik nergens een vertaling terugvind, op andere momenten lukt alles dan weer zeer vlot.
    Die schuldgevoelens over je gedachten herken ik. Al moeten we dat misschien wat vaker relativeren. We vinden ze misschien niet altijd even tof, maar we zien ze heel graag en dat blijft zo. Dat niet kunnen missen is hier hetzelfde. Dat had ik al in het moederhuis. Toen ze uren aan een stuk kon wenen en de verpleging ze even meenam om me wat rust te gunnen, riep ik na een uur al “breng haar maar terug”! Moeders 🙂

  6. Mijn dochter (nu 3 jaar 5 maanden) heeft ook zo’n fase gehad, maar zij heeft dat meestal thuis en zelden in het openbaar. En ook ik verloor soms mijn geduld, om er achteraf spijt van te hebben. Ja, ook moeders (en vaders) zijn niet perfect en maken fouten.

  7. Oooh niet fijn. Als mijn kleuter het uithangt, vind ik het ook altijd heel moeilijk om mijn zen te bewaren. Achteraf bedenk ik dan dat ik eens gelezen heb hoe ze tegen hun vertrouwde muur stampen omdat ze willen voelen dat ie sterk staat voor hen. Dat kalmeert mij dan weer een beetje en dat is toch ook al iets.

    • Hele bemoedigende gedachte inderdaad van die vertrouwde muur, want alles wat ik hier lees is zeeeer herkenbaar!!
      Ik zag een andere mama vandaag in de speeltuin in zo’n machteloos moment met haar dochter en herkende zo goed hoe ze zich voelde. Ik ben naar haar toegegaan, een bemoedigende en troostende hand op haar schouder gelegd en gewoon laten weten dat het inderdaad moeilijk is en dat ik dat ook tegenkom met mijn dochter. Ze zei dat ze zich zo geneerde en ik zei dat we ons eigenlijk voor niets hoeven te generen want alle ouders bijna komen dit tegen. Door dit tegen haar te zeggen, voel ik dat ik me nu ook weer een pak minder geneer en dat doet deugd!! Ik vond het fijn dat ik er even voor haar kon zijn en ze had er ook echt deugd van en ik ga dat meer doen! Ze zeggen altijd ‘it takes a village to raise a child’, laten we terug meer een village worden en elkaar gewoon lekker steunen wanneer dat past in de supermarkt, de speeltuin, het restaurant, ….
      Geen starende blik van ‘wat gebeurt daar’ en ‘ik doe het beter, hoor’, maar een oprechte knipoog om te laten weten dat je het kent en weet hoe moeilijk het is!!
      Doen jullie mee?

  8. Die jongen is duidelijk zijn grenzen aan het uittesten 🙂 En de ene doet dat al wat hardnekkiger dan de andere, denk ik. Het is hier niet onbekend hoor, ook niet het meeslepen van kleinere broer en zus in de negatieve spiraal. Ik denk aan die keer dat ze vroegen om boven te spelen (oudste toen 5, tweeling toen 2,5) en ze er niets beter op vonden om – op initiatief van de oudste – alle kleren uit alle kleerkasten op een hoopje te gooien. Man wat heb ik me toen kwaadgemaakt, op alle drie, maar vooral op haar. Want de kleintjes doen mee wat ze hun grote zus zien doen… Ik heb ook zo van die dagen (gehad?) dat niets van wat ik zei leek te helpen. Tegenwoordig zijn ze alle drie heel erg vatbaar voor registratie van slecht gedrag, door ‘streepjes’. Een kindje met drie streepjes (op een papieren blad met zijn naam op) op één dag mag ‘s avonds niet meeluisteren naar het verhaaltje… Dat vinden ze erger dan boze ouders, of soms zelfs verdrietige ouders, omdat ze er dan ‘s avonds niet meer bijhoren (als je begrijpt wat ik bedoel: het ‘stoute’ kind zorgt er door zijn eigen gedag voor dat hij wordt uitgesloten). Wij gaan niet zo dikwijls uit eten met de kindjes (wel dikwijls zonder hen). Dat maakt dat ze altijd vragende partij zijn, en ‘meemogen’ als ze flink zijn. Vermits gaan eten dan een soort ‘beloning’ is, gedragen ze zich meestal. Het moet echt niet fijn geweest zijn voor jullie, en wellicht ook niet voor Finn. Ook het wakkermaken van een slapend kindje zou mij heel erg boos maken. Maar anderzijds begrijp ik je machteloosheid heel goed. Ik zou duidelijke regels stellen en positief gedrag bekrachtigen (al ben je misschien niet op zoek naar advies). Veel succes, het is een fase, maar wel een heel uitdagende!

    • Hey Marlies,

      Dankjewel voor je verhaal en je lieve, bemoedigende woorden. En alle advies is welkom hoor, ik kan maar proberen 🙂
      Maar voorlopig hebben streepjes, stickers en aanverwanten hier helaas totaal geen effect. Liefs! Erika

  9. Been there, done that 🙂 Nu ja, ze zijn ook al wat ouder nu (Karel 21j, Fien 18j en Wout 14j).
    Ons Fien kreeg het in haar hoofd om niet meer te willen slapen, en ons ‘s nachts wakker te maken. Tot we ze eens 5 minuten buiten gestoken hadden in het holst van de nacht. We stonden uiteraard achter de deur, maar toen heeft ze de klik gemaakt. Maar ja, ze tasten hun grenzen af, dit hoort erbij. Ik denk dat iedereen met kids dit wel herkent in één of andere vorm. Het gaat over, dat wel, wacht maar tot ze groot zijn :p 😉

  10. Oh wat heerlijk! Niet voor jou, maar wel voor de herkenbaarheid en het “oef-het-overkomt-iedereen-wel-eens”gevoel… De keren dat ik een leuke uitstap plan en dan denk “waarom doe ik dit eigenlijk”, omdat er weer eens eentje voor drama en spel zorgt… Maar het is een fase, en alles gaat voorbij… Als we dat maar genoeg herhalen, moet het wel uitkomen, toch? 😉

  11. ik denk dat het sleutelwoord is: consequent zijn. maar ik weet het ook niet altijd hoor, die van mij (4,5) hangt het ook soms uit, vooral als er andere vriendjes bij zijn en hij zich wil bewijzen.

  12. De oudste hier heeft ook van die periodes, dat ik het gewoon niet meer weet. Dreigen met dingen stuk maken, stampen, spugen, intense huilbuien,… En meestal aan de schoolpoort als ik ze ga oppikken. En dan denk ik vaak: wat doe ik toch verkeerd? Momenteel gaat ze door een ‘lieve’ periode. En ik laad ondertussen mijn batterijen op met alle liefde die ze geeft tot ze weer beslist dat ik genoeg gehad heb :).. Negeren werkt hier wel best, ook al moet ik vaak letterlijk mijn tanden stukbijten. Mijn man zegt dan altijd: jij bent de volwassene en zij het kind. Laat haar altijd voelen dat ondanks al het negatieve gedrag je haar doodgraag ziet. En ik gebruik dat als mantra voor als ze weer zo’n ‘fase’ heeft.

  13. Een goede tip: het boek ‘Temperamentvolle kinderen’ van Eva Bronsveld. Geen pasklare antwoorden maar veel (h)erkenning! En je hebt het gevoel toch iets te kunnen doen ipv die o zo frustrerende machteloosheid. Hier heeft het eerste leerjaar geholpen, naast wat tips van een kinderpsychologe. Sterkte 😉

    • Vond ik ook een fijn boek! Het doet dan deugd om die herkenning te voelen. Ze schreef ook mee aan ‘Van achter het behang tot over je oren’, wederom fijn en herkenbaar. Succes Erika, adem in en uit, het komt goed!

    • @Kleo, een heel goede tip dat boek “Temperamentvolle kinderen” . Heb even naar de blog van Eva Bronsveld gaan kijken en ik merk inderdaad heel veel herkenning. Ook al zitten wij al in de puberfase.

      @Erika, kopen dat boek 😉

  14. Zo herkenbaar! Hier eentje van 5 en eentje van 2,5. Bij ons is het vaak de vermoeidheid die voor dit soort van situaties zorgt. Wat wij ook merken is dat de aanwezigheid van de grootouders maakt dat onze jongens zich bewuster hard gaan aanstellen en echt onze buttons pushen. Heel vervelend. Een echte aanrader is het boek ‘Unconditional parenting’ van Kohn. Misschien ken je het al. Topboek. Veel succes in ieder geval. Komt wel goed.

  15. Idem dito hier! Onze Finn (zou het dan toch met die naam te maken hebben 😉 ) trekt zijn zus van 7 mee in zijn kleutergedrag en onnozelheden ipv dat hij zou opkijken naar zijn zus. En negeren en koppig doen! Man die doen alsof wij gewoon tegen de muren praten (en soms ook roepen :(. Dus ja ik hoop ook echt op een fase…

  16. Zoooooooo herkenbaar! De mijne is ondertussen 9 heeft soms nog van die fases. Een paar weken v het echte engeltje naar een week een echt duiveltje uithangen… ‘Het is wat het is’ denk ik dan en ik trek me geen zak meer aan van de blikken en opmerkingen van anderen. Af en toe moet het er gewoon uit bij hem.
    Hoe moeilijk het ook is: proberen rustig blijven tijdens zo’n fase. Want die koters, die ruiken angst 😀

  17. Herkenbaar, liefst een show opvoeren mét publiek. Mijn dochter van 2 hing onlangs op de dijk bijna uit haar buggy, hoofdje bij de wielen vooraan; snot, kwijl, gebrul. Het lukt me dan -vreemd genoeg- om kalm te blijven. Ik heb zelfs schouderklopjes gekregen van voorbijgangers. Ik denk dat iedereen die eerlijk is en/of kinderen heeft, ook wel beseft: dit hoort erbij. En je komt erdoor. Met of zonder je eigen cool te bewaren. Mijn ma zegt: “als je ervan uitgaat dat het iedere dag iets is, kun je best genieten van je kinderen”. Op reis was het inderdaad: niet willen slapen, rare uitslag rond de mond, koorts, woede-uitbarstingen, diarree, een oogontsteking en een verkoudheid. Op 7 dagen tijd! En toch was het een leuke vakantie 🙂

  18. Herkenbaar! Hier ging het zo “ik ben 2 en ik zeg NEE”, gevolgd door: “ik ben nu 3 en ik wil nie(t)” en een jaartje later “ik ben vier en doe vierkant mijn goesting hier”… Maar echt: langzaamaan gaat het beter. Ik heb hier ook 2 ‘uitdagingen’ rondlopen. 4 en 6 zijn ze nu. Tijdens hun ‘hoogtepunten’, wanneer ik gek dreigde te worden, gebruikte ik de ‘positief straffen’ methode.
    ‘s morgens maakten we een afspraak: dat éne welomschreven gedrag (pick your fight, weet je wel) wil ik niet zien. Is het er toch, dan moet je mij 1 lego blok teruggeven van de toren van 5 die je ‘s ochtends krijgt. Wil je deze namiddag een dessert: dan kost je dat 1 lego blok, wil je deze avond TV kijken, kost je dat ook 1 lego blok. Voor een 4 jarige is dit al te doen. Ze mogen een keer of 2 ongestraft hun fout begaan, maar leren zichzelf verrassend snel zelf te sturen als ze merken dat hun lego toren snel kleiner wordt! OK: ze leren ook zeer snel het éne lastige gedrag te vervangen door een ander waar je grijs haar van krijgt, maar ook dat is na een tijdje veel minder! Sterkte.
    En, ik had al gezegd dat het betert: de blokken dienen hier enkel nog om te spelen!

  19. Geen idee hoe ik hier op je blog ben terecht gekomen … maar ‘t was geweldig leesvoer. Zelfs een beetje heimwee naar krapullekesdag.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.