Fun met Finn en Rowen, part IV.

Ergens zijn het nog altijd kleine jongens, die van mij. Zes en acht ondertussen. En toch lijken ze bij momenten al zo groot.

De praat die eruit komt tegenwoordig!? Zeker niet allemaal voor publicatie, maar deze leukigheden wilde ik je toch niet onthouden.

Als je dood gaat, word je dan terug een baby?

Ik heb een lange nek dus ik krijg een aardappelsinas! (adamsappel)

Meisjes zijn gemaakt voor splits. Die hebben plastieken benen. (elastieken)

De winkelhaak? Da’s het hoekje bovenin de goal.

Later ga ik… of voetballer of… (lange stilte)… keeper worden!

Mijn liefje is een jongen. Ik ga trouwen met Jules. Maar wie van ons moet dan een rokje dragen?

Grace is niet ouder dan ik. Die is gewoon vroeger geboren.

Ligt Marokko in Europi? (mijn papa is hun opi)

Moet je oud zijn om president te worden?

Waarom is Trump zo oud en zijn vrouw nog zo jong?

Wacht maar! (Rowen aan de vriendjes in het eerste leerjaar die het nu nog allemaal een makkie vonden)

Doe mij deugd mama! (Als ik Finn moet masseren)

Mijn kopke werkt altijd, ik moet niet rusten.

Ik doe fopdingen met mijn voet. (schijnbeweging tijdens het voetballen)

Meer Fun met de boys? Hier!

I’ve got the power. (Maar niet altijd.)

Het gaat goed met mij. En dat zeg ik niet omdat ik het zelf harder zou geloven. Het is écht zo. Ik voel me sterker en gedrevener dan ooit tevoren. Fysiek én mentaal. Zo sterk dat ik besloten heb om een marathon te lopen later dit jaar.

De eerlijkheid gebiedt mij evenwel te zeggen dat ik veel van die kracht haal uit verdriet en frustraties. Of toch alleszins uit de verwerking ervan.

Ik slaag er best vaak in om heftige emoties deftig te kanaliseren. Door te lopen ondermeer. Door gesprekken met mensen die mij dierbaar zijn. Of door me te smijten op mijn geweldige job en mijn heerlijke kinderen. Vaak, maar niet altijd.

Zo verwacht ik soms te veel van de dagen waarop ik mijn kinderen zie. Dat zijn in mijn ogen dan ook absolute hoogdagen, waar ik elke keer opnieuw intens naar uitkijk. Dagen die ik zoveel mogelijk plan in functie van hen en die ik liefst zo mooi mogelijk wil invullen. Met leuke activiteiten of gewoon met gezellig samenzijn. Maar voor mijn kinderen zijn het dagen als alle andere. Ze doen niet minder, maar ook niet meer moeite. Ze zijn wie ze zijn. Soms goedgezind, soms pokkehumeurig. Soms liefdevol, soms schaamteloos ondankbaar. En hoewel ik hen dat onmogelijk kwalijk kan nemen, durft mijn hart al eens in duuzend stukken te breken.

Het kan me ook ineens heel erg hitten dat ik er alleen voor sta. Zoals toen ik een week op reis was, samen met mijn ouders. Zij hadden elkaar, ik had mezelf. Hun mening was meervoud, de mijne enkelvoud. En zij hadden een tweepersoonsbed, dat ook. Ik sliep op de uitgeklapte bank.

Ik ben niet altijd sterk nee. Ik sla me niet altijd overal door. Ik ben soms ook verdomd triest. En eenzaam. Zelfs met mensen om me heen. 

Op mijn slechtste momenten is het ik tegen de wereld. Of nog juister: ik tegen me myself and I. Ik kom mezelf dan ook zo waanzinnig hard tegen de laatste tijd. Een beetje door de situatie, nog meer omdat ik de situatie in mijn voordeel ombuig en de confrontatie bewust aanga. Eerlijk zijn met mezelf, mijn waarden (her-)definiëren doet me deugd en leert me veel. Zo akelig veel zelfs dat het lijkt alsof niet iedereen mij en de manier waarop ik in het leven wil staan, (nog) kan volgen. Want niet iedereen neemt zo uitgebreid de tijd en de moeite om kritisch naar zichzelf en de wereld te kijken.

Verantwoordelijkheid nemen voor zowel je eigen geluk als je eigen shit. Niet iedereen durft dat. 

Ik durf het wel. 

Maar ik hoop toch ook dat ik op termijn weer iemand vind om dat ‘opgeruimde’ leven van mij mee te delen. Iemand die mijn kers op de taart levert en wiens kers ik op zijn taart mag droppen.

Op termijn hé, niet direct. En eerst nog die marathon.

Daar is de lente, daar is de zon. In Spanje dan toch…

Gelukkig had ik voor de Krokusvakantie niet op topweer in België gerekend. Een verblijf aan de Spaanse Costa Blanca leek me een nét iets veiligere keuze. En daar pluk ik een paar dagen na mijn thuiskomst nog altijd de vitamine D van.

Omdat mijn jongens op vakantie graag een eigen ‘huisje’ hebben, boekten we een authentiek villaatje via Interhome. Een thuisje op verplaatsing, zeg maar. Voorzien van een heerlijk zonnig (dak-)terras, een (helaas nog iets te koud) zwembad, een charmant interieur én met zicht op de imposante Peñon de Ifach. De (t)rots van Calpe.

Bij nog hogere temperaturen volstaan zwembad en zee voor mij om er een topverlof van te maken. Maar in deze tijd van het jaar wil ik naast een terrasje ook wel een uitstapje doen. En als je de regio hier een beetje deftig wil verkennen, heb je toch wel een huurauto van doen. Wij regelden de onze via Sunny Cars. Kost belachelijk weinig voor een paar dagen en zo ben je toch een pak flexibeler en vrijer tijdens je verblijf. Boeken bij Sunny Cars is standaard all-in (dus geen gedoe meer met extra verzekeringen bijvoorbeeld!). En als je daar bovenop voor het Premium Service-pakket kiest, is een zorgeloze trip helemaal gegarandeerd.  Zo doe je al je administratie op voorhand online en moet je ter plaatse niet meer in de wachtrij gaan staan. Je loopt gewoon meteen door naar de Car Rental garage, pikt daar je sleutel op en… het avontuur begint. Ik wil het nooit meer anders.

Wij reden deze keer richting Altea (Mooie oude stad!), Benidorm (Moet je gewoon ooit ‘ns gezien hebben! New York aan de Costa Blanca! Bastards!), Moraira (Mijn favoriet! Gezellige straatjes, strandjes en restaurantjes!) en Guadalest (Een bijzonder pittoresk bergdorp met fantastische vergezichten!). Maar ook Xavea, Oliva, Alicante en natuurlijk Valencia zijn must-sees in de nabije omgeving.

Lekker eten doe je ondermeer in Bar La Cabana in Moraira en Restaurante Cañis in Benimarco. Het aperitief met het coolste uitzicht drink je dan weer in de Skybar van het Suitopia Hotel.

Calpe is trouwens een waar fietswalhalla. Dus misschien kan je er ook een (gedeeltelijk) sportieve vakantie van maken.

Enne… misschien kan dat allemaal wel heel binnenkort. En voor niks. Want ik mag deze week nog een verblijf in een Interhome villa in Calpe+ Sunny Cars huurwagen weggeven.
Hou deze blog en mijn IG dus goed in de gaten!

       

 

Alles is anders nu. (Maar helemaal goed zoals het is.)

Alles is anders sinds het voorjaar van 2018.

Maar kijk, it is what it is. En wat het moest zijn, blijkbaar. Omdat wat was, niet houdbaar bleek.

En het gaat wel. Ik durf stilaan te zeggen dat ik trots ben op ons drietjes. Ik heb dan ook heel bewust en intens gewerkt aan ons ‘nieuwe team’. De trio-versie van ons oorspronkelijke kwartet.

Er zijn oude en nieuwe twijfels, maar ook oude en nieuwe zekerheden. Het is vaak zoeken en daarna vinden en soms gewoon ook blijven zoeken. Alles blijft altijd onvolledig en imperfect. Maar dat is misschien juist een hele mooie drijfveer.

Wat ik het moeilijkste vind? In mijn kleine bedrijfje CEO, creative en zorgverlener tegelijk zijn. Een duidelijk kader creëren, alle praktische zaken plannen en regelen, maar ook pamperen en entertainen. Koken, wassen en plassen. Maar ook huiswerk begeleiden. Taxi-diensten naar voetbaltraining en zwemles plannen en verzorgen. Opvang organiseren en boekentassen maken. Maar ook meespelen, knutselsessies faciliteren en verhaaltjes voorlezen.

Je beseft pas hoe makkelijk het is om die dagdagelijkse taken te verdelen, als je ze plots allemaal alleen moet doen. En dan krijg ik stiekem nog onwaarschijnlijk veel support van mijn ouders, grootouders en zus. (Eindeloos respect voor wie het écht alleen moet doen!)

Maar ondanks dat, gaat het dus best goed met mij. Met ons.
Anders dan vroeger. Maar anders is niet slecht. Soms zelfs beter.

Is het finaal gedaan met de heer in het verkeer?

Ik erger mij nog maar heel zelden. Wat dus niet wegneemt dat het soms nog wel eens voorvalt. Dan is het meestal aan domme mensen dat ik me stoor. Of misschien eerder aan domme uitspraken van niet per se domme mensen. Aan ongefundeerde meningen. Ja, daar gaat mijn hartslag bij momenten lichtjes van naar omhoog. En ik heb het ook altijd lastig met mensen die zich beter voelen, om wat voor reden dan ook. En zo zijn er wel een paar in het wereldje waarin ik vaak vertoef. Niet zo veel, maar wel een paar. Dat werd twee weekends terug nog maar eens pijnlijk bewezen. Al zijn ze eigenlijk overal, in elk wereldje. Ik snap dat niet zo goed. Ik voel mij niet minder, maar ook niet meer dan een ander. Ook niet in het verkeer.

In die arena beleef ik zonder twijfel mijn grootste ergernissen. Ergernis die ik zelfs fysiek voel en uren later nog meesleep. Waarom is het op de baan zo verdomd moeilijk om rekening te houden met elkaar? En waarom hebben we echt geen greintje geduld meer? Vinden we het belangrijker om een halve minuut minder te laat aan te komen (want face it, als je op tijd vertrekt, rij je met een andere ingesteldheid en face it evenzeer, de gevolgen van te laat komen zijn zelden zo dramatisch dat je er een aanrijding voor wil riskeren!), dan hoffelijk om te gaan met een ander? Een andere bestuurder, een andere weggebruiker?

Ik loop veel. Hier in de buurt. Een buurt met veel groen, maar met weinig voetpaden. Waardoor ik vaak de weg op moet. En mij dan een wel heel erg zwakke weggebruiker voel. Een heel erg geminachte ook. Ik probeer in alle weers- en lichtomstandigheden uiterst zichtbaar te zijn en toch word ik vrijwel standaard genegeerd. Auto’s vertragen niet (en ze rijden sowieso al ongepast hard), wijken zelfs geen mini-beetje uit voor mij. Meer dan eens dwingen ze me de berm of half de gracht in. Ze razen me rakelings, ongegeneerd en zich beter en belangrijker voelend voorbij. Of hoe moet ik dat anders interpreteren?

Soms word ik instant boos, roep ik iets, molenwiek ik een beetje. Maar ook dat wordt genegeerd. Als het überhaupt al opgemerkt kan worden aan die onaangepaste snelheid. En dan gaat het hier nog om mij. Ik ben voorbereid. Ik pas me, omgekeerde wereld of niet, al aan aan dat onaangepast rijgedrag. Omdat het dat is of omver gereden worden. Maar wat met mijn kinderen? Zij kennen de andere kant van het verhaal niet, kunnen het allemaal nog niet zo goed inschatten. Zij durven al eens een onverwachte move doen en kunnen zichzelf, laat staan de ander, nog niet zo goed inschatten. Wat als er dan een wagen tegen 70 per uur de bocht uitkomt? Nee, die kan niet meer op tijd reageren. En nee, jouw topexemplaar is geen uitzondering. En ja, ook jouw topreflex komt dan te laat.

Is dit een pleidooi tegen rijden met de auto? Verre van. Ik gebruik de mijne ook vaak. Vaker dan mij lief is, maar bon, dat is een ander verhaal. Wel een pleidooi om wat meer rekening te houden met elkaar. Ook in ons crazy Belgische verkeer. Als je de ene keer fietst of wandelt en de andere keer rijdt met de wagen, ben je je eigenlijk goed genoeg bewust van de beide kanten van dit verhaal, toch? En zelfs al ken je officieel maar één zijde, is het niet zo enorm moeilijk om je in te leven in de andere, ofwel? Uiteindelijk gaat het over voorkomen in plaats van genezen? Een ongeval, het moet niet eens dodelijk zijn, wil je toch te allen prijze vermijden? What happened to defensief rijden? Is dat zo fucking 2018? 

Voor mij is het simpelweg een kwestie van respect. Ik heb je gezien en je bent misschien niet meer waard dan ik, maar ook niet minder, en dus vertraag ik. Of geef ik voorrang. Voorrang geven en krijgen kan zo schoon zijn, lieve mensen! En in de file staan we toch. En te laat komen we ook. Zeker als we niet op tijd vertrokken zijn.

Rowen wordt 5 en dat vierden we al met een groot voetbalfeest.

Officieel verjaart Rowen pas op 26 januari. Dan is het exact 5 jaar geleden dat ie ter wereld kwam. Op een zondag. Met een keizersnede. Een maand te vroeg en ongeveer een kilo te weinig. Maar dat is allemaal goed gekomen. Wat een ventje, wat een willetje. Snugger, gewiekst, grappig (Het verschil tussen een tekenfilm en een animatiefilm? “Bij een tekenfilm hebben ze geen achterkant, alleen zo een lichaampje van voor.“) én uiterst knuffelbaar.

Gelukkige verjaardag kleine, blonde voetbalgod van me!

Je eerste feest, dat voor de vrienden van de kleuterschool, was alvast een schot in de roos. Of in de goal, zo je wil.

(Met speciale dank aan Sofie B. voor de cupcakes, voetbalcoaches Kristof & opi én de weergoden.)

Mijn 5 Hannover Hotspots.

Je hoeft heus niet helemaal tot in Berlijn te reizen om de vibe van een Duitse stad te catchen. Hannover, de hoofdstad van Niedersachsen, ligt op amper 4u rijden van Antwerpen.

Ik schreef er eerder al een uitgebreide post over en bij deze wil ik jullie graag nog extra inspireren met een top 5 van mijn favoriete plekken in en rond de stad.

1. Het uitzicht van bovenop het nieuwe Rathaus. De lift ride is heel bijzonder. En helemaal boven ontdek je dat Hannover stiekem een heerlijk groene stad is.

2. Een avondje stappen in Linden. Een district van de stad dat vroeger arm en industrieel was, maar tegenwoordig helemaal hip is. Limmerstrasse en de straten errond zijn dé place to be. Leuke boetiekjes voor overdag, trendy bars, concertzalen en restaurantjes voor avondlijk vertier. Francesca & Fratelli en Street Kitchen zijn aanraders. In de zomer is het genieten aan de rivier.

3. Een terrasje in de oude stad. Kies voor een verrassende combo van Duits bier en lokale pralines.

4. Een fietstocht of een loopje langs de Maschsee. En pik dan misschien ook het museum voor moderne kunst even mee.

5. Een uitstap naar het romantische Celle. Op een dik half uur rijden van Hannover centrum. Niet te missen. Authentiek en supergezellig. Met een prachtig Schloss en een onwaarschijnlijke verzameling vakwerkhuizen. Probeer er zeker eentje aan de binnenkant te bekijken. En check het intrigerende boetiekje Alter Provisor. Hier scoor je ook de gelijknamige likeur, die niet alleen lekker, maar ook geneeskrachtig is.

Zoek je nog een goed moment om te citytrippen naar Hannover? Ik durf heel hard te beweren dat het kerstmarktseizoen een geweldig ideale periode is!

Waarom Ikos Olivia het beste all-in hotel ter wereld is.

Ik ben onlangs 35 geworden. Ik dacht dat ik alles gezien had. Op reisvlak dan toch. Zeker gezien mijn professionele verleden in de sector. Hopen landen, mensen en accomodaties zijn de revue gepasseerd. En toch ben ik nog verrast. Op een wel zeer aangename manier. Toch heb ik nu pas het allerbeste all-in hotel van de wereld ontdekt: het Ikos Olivia Resort.

Het Ikos Olivia resort is gelegen aan de kust van Halkidiki, het Noord-Griekse schiereiland. Halkidiki is prachtig, zo weet ik uit mijn Vlavak-tijd. Ideaal te combineren ook met upcoming city Thessaloniki.

Hier, tussen de olijfbomen, hebben ze het ietwat besmeurde concept ALL-IN carrément heruitgevonden. Weg met de kleine regeltjes, vaarwel negatieve associaties. Je hoeft ook geen lelijk polsbandje te dragen of speciaal vroeg op te staan om je handdoek over een ligstoel te gaan draperen, kwestie van die op tijd te reserveren. All-in betekent hier: alles inbegrepen, altijd op niveau en in alle rust.

Concreet?

  • Eten en drank de klok rond.
  • 300 soorten wijn.
  • Menu’s gecreëerd door Michelin chefs.
  • Enorm verfijnde buffetten, maar ook à la carte een massa heerlijke opties. Aziatisch, Frans, Italiaans, Grieks of Internationaal. You name it, het is er.
  • Mini-bar en roomservice 24/7 inbegrepen.
  • Om het all-in effect op de lokale horeca en economie wat te milderen, heeft Ikos een overeenkomst met een aantal lokale restaurants. Ook daar kan je dus gaan lunchen of dineren. Volledig binnen je all-in formule.
  • Bediening aan het zwembad en op het strand.
  • Een drankje bij het zwembad komt met hapjes erbij of zelfs met een kommetje vers fruit.
  • Uitermate vriendelijk personeel. De kalimera’s en kalispera’s vliegen je om de oren.
  • Je kamer wordt 2 keer per dag gecheckt en gepoetst.
  • Handdoeken wherever you go go.
  • Niet-gemotoriseerde watersporten inbegrepen. Ik heb me te pletter geSUPt.
  • Taxi-service van en naar de luchthaven.
  • Gratis kinderopvang voor kleuters en jonge kinderen. (De crèche voor kleine baby’s is wel te betalen, dan komt er een opgeleide kinderverzorgster!)
  • Het eerste kind logeert helemaal gratis op de kamer, andere kinderen betalen weinig.
  • De kamers zijn belachelijk ruim en gezellig. En als je geld over hebt, boek je er één met een privé-zwembad aan.
  • 5-sterren luxe, maar kinderen zijn heel erg welkom. Je hoeft ook quasi niks mee te sleuren qua gerief, want alles is voorzien. Van kinderstoelen, -borden en –bestek over buggy’s en pureetjes en papjes aan het buffet.
  • Er is plaats genoeg voor alles en iedereen, dus als koppel heb je sowieso weinig last van gezinnen met kinderen. Als je toch echt 100 procent rustig wil zitten, zijn er zowel op het strand, aan het zwembad als in de restaurants adults only- zones.
  • Dagelijks entertainment in het eigen theater. Wij zagen een zeer degelijke Michael Jackson Tribute en een leuke jaren ’90 en 2000 show.
  • Immens grote en mooie zwembaden én de properste stranden. Stoelen en handdoeken voor iedereen. Speelmateriaal voor de kleintjes.
  • Wil je toch nog nét ietsje meer? Kies dan voor de Deluxe Collections. In ruil lig je aan een ‘apart’ zwembad en is er een rustig stukje strand voor jou gereserveerd. Je hebt daarnaast ook recht op een dinertje met je voeten in het zand. Aangenaam uiteraard, maar weet dat het basispakket eigenlijk al decadent genoeg is.

Ook boeken? Ikos Olivia behoort tot de Sunweb Excellent-selectie, dat zijn de meest exclusieve resorts binnen de Sunweb vijfsterren-collectie. In deze selectie worden enkel hotels opgenomen die garant staan voor het allerhoogste serviceniveau. Ga voor meer info naar www.ikosresorts.com en voor reservatie naar sunweb.be/nl/excellent  Snel zijn wel, want de reservaties lopen als een trein!

Ikos heeft trouwens nog een paar andere fantastische resorts: Ikos Oceania (het allereerste, ook in Halkidiki) en Ikos Dassia op Corfu. Volgend jaar opent Ikos Aria op Kos en in 2020 staat de opening van het eerste Ikos Resort op Spaanse bodem gepland.

Meer avonturen en foto’s? Hier!

Fun met Finn en Rowen, part III.

Wat is er weer veel veranderd sinds de vorige Fun met Finn en Rowen.

De oudste is zowaar een voorbeeldig 2e leerjaar-kind geworden. Nog altijd licht chaotisch, maar slimmer in so many ways. Onderhandelen en afspraken maken, lukt al aardig. Alsof ie stilaan het ruimere plaatje ziet. De fixatie op bloed en pijntjes is weg. Hij valt niet langer flauw bij het minste spatje. Dat hart van hem wordt wel alleen maar groter. Zo zorgzaam, zo bekommerd om iedereen. Ik vind dat wonderlijk mooi om zien.

Kleine Rowen, da’s dan weer de witte van Zichem. Die zoeft door het leven. Met een ingebouwd helmpje. Veel lawaai, risico’s zoekend, maar altijd de dans ontspringend. Licht dictatoriaal ook bij momenten. Wij moeten opletten dat we hem niet te veel ontzien met die engelachtige, blonde lokken, die lieve puppy-oogjes en dat zachte kusmondje van hem. Een wolf in schaapsvacht, ja. Nog niet zo ver dat ie het grotere geheel ziet. En dus toch wel wat crisismomenten hier en daar. Zagen, zeuren, een plaat die wel heel lang kan blijven hangen. Tot hij zijn zin krijgt en weer naar start mag. Hij is wel eindelijk van zijn pamper af ‘s nachts. En van zijn tut en zijn flesje. Alsof het nooit anders geweest is.

Nog new in town: een giga voetbal-obsessie. Sinds het WK en de introductie van FIFA18 op de Playstation. En maar discussiëren over wie er nu de allerbeste is: Messi of Ronaldo. En al hun moves exact kopiëren. En oefenen tegen honderd per uur. Binnen, buiten, thuis en op school. Rowen is naar eigen zeggen een ‘prokeep’. Smijt zich, met gevaar voor lijf en leden, enthousiast naar elke bal. Zijn knietjes moeten elke avond stevig geschrobd worden. Finn wil vooral een goeie spits zijn. En voetballen in een echte club. Dat laatste moeten we nog eens rustig bekijken.

Enfin, dat is het zo ongeveer. Hoewel er natuurlijk nog het één en ander veranderd is voor hen het laatste half jaar. Maar daar hebben we ‘t later dan wel over. Als ook de grote mensen betrokken in dat verhaal hun weg weer gevonden hebben.

De leuke uitspraken van de voorbije maanden dan maar. Want daar draait deze post uiteindelijk om.

Finn:

“Komen Messi en Ronaldo uit een ei of uit een buik?”

“Nee, ik geef geen kus aan Ronaldo, ik blaas gewoon naar hem”. (Hij was aan het kijken naar een filmpje van zijn idool en bracht de computer plots érg dicht naar zijn mond.)

Rowen:

Hoe heet het kindje van een paard? “Een heuveltje”. (hij bedoelt veulentje.)

“Mama, waarom duurt het zo lang voor wij groot worden? Ik heb al keiveel ge-eet!”

“Hoeneer?” Oftewel twee vragen in 1 klap: hoe én wanneer?

Al fietsend, nadat mama al een paar keer gezegd heeft dat hij vooruit moet kijken en beter moet opletten. “Mama ik zie alles. Ik heb wel 2 ogen, hé! Ik kan de weg zien én die auto.”

Ook existentiële vragen en bedenkingen vliegen mij hier om de oren. Ik weet niet meer precies van welk kind welke vraag kwam:

“De boeven wonen toch het verst van ons, hé?”
“Boeven dragen streepjes hé mama?”

“Zijn er ook échte skeletten?”
“Als je dood bent zit er dan nog eten in je buik?”
“Hoe kan de zon zo sterk zijn om alles te laten smelten?”
“Kunnen auto’s smelten?”
“Kan de zon bewegen?”
“Misschien moeten we overal ijsblokjes leggen, in alle landen, zodat de sneeuw niet smelt.”

Een moeder-dochter tripje naar het allerbeste all inclusive hotel: Ikos Olivia Resort, Halkidiki, Griekenland.

2018 is een jaar om niet licht te vergeten. Het is het jaar waarin mijn leven compleet door mekaar geschud werd. Of ik heb het zelf door mekaar geshaket. Daar valt over te twisten. Beslissingen en hun consequenties, weet je wel. Maar dan nog mag ik mijn pollekes kussen. Omdat het altijd erger kan. En vooral omdat ik zo goed omringd ben. Door mijn kinderen, mijn kleine familie en mijn liefste vrienden. Zij hebben ervoor gezorgd dat ik de voorbije maanden alsnog op een behoorlijke manier ben doorgekomen. Dat er houvast was op de momenten dat ik dreigde te vallen. Dat er een huis én een thuis waren toen ik geen van beide nog had.

Ook nu ik de draad voorzichtig opnieuw oppik en vol goeie moed vooruit kijk, blijven zij subtiel supporteren aan de zijlijn. Ik sta weer in mijn kracht, maar zij maken maken me pas echt sterk. Een inner circle om te koesteren dus. Een prachtig ensemble dat ik al eindeloos bedankt heb, maar waarschijnlijk nooit zal kunnen teruggeven wat zij mij gegeven hebben. Al blijf ik het for evah proberen. Zoals ook nu weer met mijn fantastische mama. Zij was er, zij is er, zij zal er altijd zijn. En hoewel ik me bewust ben van de lichte meligheid die door deze uitspraak schemert, is ze kei- en keihard waar. Er zijn nu eenmaal niet zoveel mensen die er onvoorwaardelijk voor je zijn.

Een paar dagen Griekenland in een luxueus resort had ze dan ook wel verdiend, die mooie mama van mij. Het is voor haar trouwens evenzeer een zware periode geweest. Praktisch en emotioneel. A three day luxurious getaway. Zo ongeveer had ik de trip met veel poeha aan haar verkocht. Tijd voor onszelf, tijd voor elkaar. En dat in een aangename setting met een zwembad, een strand en lekker eten. Maar oh la la, het werd zo enorm gigantisch veel meer dan dat.

Het werd een hotel zoals ik, zoals wij er nog nooit eentje gezien hadden. Of nog beter: nog nooit eentje beleefd hadden. Want dat woord beschrijft oneindig veel beter waar het allemaal om draait in een Ikos Resort. Je verblijft er, je leeft er, je beleeft er. 5 Sterren-luxe op een heerlijk ongedwongen manier. All-in op een zo zot en extreem hoog niveau dat je het pas gelooft als je ‘t zelf ervaart. Echt zót veel waar voor je geld.

Wat en hoe precies, daar heb ik het in een volgende post uitgebreid over. Maar de foto’s hieronder illustreren alvast het één en ander. Geniet ervan en kijk misschien toch al eens naar de prijzen en beschikbaarheden voor volgend seizoen, want het gaat- terecht- ontzettend hard met de boekingen voor de Ikos Resorts.

Ikos Olivia boek je via de Sunweb Excellent-selectie. Dat zijn de meest exclusieve resorts binnen de Sunweb vijfsterren-collectie. In deze selectie worden enkel hotels opgenomen die garant staan voor het allerhoogste serviceniveau.
Ikos Olivia en Ikos Oceania zijn al meermaals bekroond en werden laatst in de TripAdvisor Travellers’ Choice® Awards 2018 zelfs verkozen tot de beste luxe all-inclusive resorts in Europa en wereldwijd. Deze twee luxehotels liggen in Chalkidiki, terwijl het gloednieuwe Ikos Dassia op 3 mei 2018 opende op het eiland Corfu, Ikos Aria in 2019 zal openen in Kos en Ikos Resorts in 2020 de opening aankondigt van Ikos Andalusia in Estepona, Zuid-Spanje.