Eén september. Als kind en als puber een datum waar ik niet bepaald naar uitkeek. Ik mocht dan wel een voorbeeldige leerlinge zijn, school heb ik toch altijd als een noodzakelijk kwaad beschouwd. Hoe beter ik mijn best deed, hoe minder gezever, hoe langer de vakantie en hoe sneller een diploma op zak. Dat en een niet te negeren drang naar perfectionisme. Meer moest je achter die opvallende ijverigheid niet gaan zoeken. Een attitude die ik trouwens netjes tot de laatste dag van mijn universitaire studies heb aangehouden. Mijn leven begon waar de verplichtingen en de pesterijen wegvielen. Daar waar ik mijn boeken, mijn leerstof en mijn vrienden zelf kon kiezen. Afstuderen voelde dan ook aan als een enorme bevrijding. De bevrijding van een juk waaronder ik een jaar of twintig geleden heb.
Nu, voor je mij verdenkt van een hoop frustraties, verdriet en onverwerkte trauma’s. Ik heb me natuurlijk niet een hele schoolcarrière lang doodongelukkig gevoeld en ik ben hier en daar ook fantastische mensen tegen het lijf gelopen. Maar ik vind het werkleven gewoon veel fijner dan het schoolleven. Ik ben opengebloeid in de jaren na mijn afstuderen. Omdat ik mijn eigen koers bepaal nu. Meer dan ooit zelfs. En enkel tijd steek in de zaken die ik zelf belangrijk vind. Op de manier die voor mij het beste werkt.
Je kan je dus meer dan waarschijnlijk wel voorstellen dat ik met lichte bezorgdheid kijk naar wat mijn eigen kinderen nog te wachten staat. Zij staan nog maar aan het begin van die lange schoolcarrière. Zij moeten nog jaren meedraaien in het hele systeem. En ja, misschien lukt dat allemaal probleemloos en maak ik mij nu nodeloos veel zorgen. Maar misschien wordt het keihard vechten. Jaren aan een stuk. Om wat voor reden dan ook.
We gaan het snel weten. Of toch beter kunnen inschatten. Want Finn start in de derde kleuterklas. En hier begint het écht naar het schijnt. Hier worden kleine mensjes voorbereid op de grote school. Met testen en al. Binnen de lijntjes kleuren wordt de norm, zowel letterlijk als figuurlijk. En dat maakt me toch een beetje bang. Omdat alles er voorlopig op wijst dat mijn kleine vent daar nog niet aantoe is. En eigenlijk moet hij er van mij ook nog niet klaar voor zijn. Het kan toch niet dat het al gedaan is met de pret op 5 jaar? En dat je daarna nog minstens 15 jaar bloedserieus doormoet? En het hoeft toch ook niet dat alle kinderen tot dezelfde volwassen norm worden geboetseerd? Langs de andere kant, het kind in kwestie ligt hier allemaal (nog) niet wakker van. School is cool. Leren is nog geen werkwoord. En voor zijn vrienden gaat hij door het vuur.
Ach, die extra tikkeltjes discipline, werklust en verantwoordelijkheidsgevoel worden de komende weken en maanden misschien wel spontaan gekweekt. Zeker nu hij ook zijn broertje zal mogen meenemen naar de andere kant van de grote poort. Kleine Rowen start in de instapklas. Inderdaad, die veilige omgeving waar ervaring nog primeert op kennis. Waar elk kunstje een talent is. En waar het nog niemand een hol kan schelen hoeveel puzzelstukjes je koter legt. Yeah, two and a half forever!
(Deze column verscheen eerder in het hele fijne magazine Zappy Ouders. De Ecargo Bike mocht ik testen via Bosch en de leuke zebra-shirts die de jongens dragen, zijn van Grey Kids Clothing.)
oooh nog iemand die zijn studententijd zich niet herinnert als “de mooiste tijd van je leven”, maar die pas begon te leven eens dat diploma binnen was??
Ook hier heel herkenbaar! Ook al heb ik op school en aan de universiteit ook toffe mensen leren kennen en leuke periodes gehad, het was voor mij toch vooral toewerken naar dat felbegeerde diploma zodat mijn leven echt kon beginnen. Ik word dan ook niet melancholisch bij het terugdenken aan mijn studententijd, ik ben blij dat ik dat gehad heb, maar zeker even blij dat ik daar vanaf ben 🙂 .
Ik lig nog niet echt wakker van de derde-kleuter-testen omdat ik ook wel relativeer “dat het nog maar kleuters zijn”. Wat heb jij gestudeerd Erika als ik zo curieus mag zijn?
communicatiewetenschappen 😉 en idd, ik probeer me ook niet te veel mee te laten slepen!xx
Ik hoop dat dat derde kleuter bij jullie toch niet echt zo veel druk legt. Kinderen moeten op die leeftijd nog zo’n lange weg. Op de school van mijn kinderen stappen ze zelfs af van het oude rapportsysteem en zul je bijvoorbeeld niet meer kunnen zien hoe je kind scoort in vergelijking met anderen omdat t meer moet gaan om of het zijn eigen talenten kan ontdekken en of het vordering boekt die voor jouw kind goed zijn. Zeker voor die laagste jaren in het lager vind ik dat ook wel belangrijk, want ook kinderen in het eerste leerjaar vergeleken elkaars rapport te veel met elkaar vorig jaar en een kind mag zich niet “dom” voelen omdat er misschien 1 C meer staat (ook al heeft t verder A’s en B’s. En dat binnen (én buiten) de lijntjes kleuren, daar is nog wel tijd voor, ook na t derde kleuter
Mijn zoon volgde zijn kleuter- en lagere schooltijd in een Freinetschool. Beste beslissing ever! Ervaringsgericht onderwijs zonder punten en met veel individuele aandacht! Hij is nu 22 jaar en begint straks aan zijn vijfde en laatste academiejaar aan de universiteit. Freinetonderwijs gaf hem een stevige basis en een stressvrije kindertijd!