mama

Erika presenteert: Glibbi. Slijmerige waterpret.

Erika Van Tielen 21 Comments

De meeste kinderen houden van water en ook de mijne hebben zelden problemen met hun badmoment. Maar nu we af en toe wat Glibbi in het water gooien, wordt het ritueel zo mogelijk nóg plezanter. (Check mijn IG voor het filmpje!)

Een zakje poeder in 30 liter badwater (dat is ongeveer 6 cm in een gemiddeld bad). Even wachten en hup, het water verandert in een glibberige, slijmerige massa. Dolle pret, niet normaal. En wil je alles weg, dan gooi je het witte poeder erbij en 5 tot 10 minuten later lijkt het alsof je al dat slijm gewoon gedroomd hebt. Enkel de kleur herinnert nog aan de zotte taferelen van zonet.

En no worries, lieve moeders én vaders, ik trok ook eerst een wenkbrauw of twee op, maar Glibbi is to-taal onschadelijk. Voor kind en milieu. Het poeder was oorspronkelijk zelfs als verzorgingsproduct bedoeld, dus het is absoluut huidvriendelijk en werkt zelfs verzachtend. Door het zakje wit poeder, verdun je het goedje opnieuw en krijg je geen problemen met je afvoer. En bovendien is alles een stuk makkelijker op te poetsen dan je misschien wel zou denken. De smurrie heeft kleur, maar geeft geen kleur af. Het is dus niet zo dat je hele badkamer plots jungle green ziet.

Het enige waar je eigenlijk rekening mee moet houden, is dat het badritueel langer iets duurt dan gewoonlijk. Want na de pret met Glibbi, moet het echte wassen nog beginnen natuurlijk.

Zin om Glibbi zelf ‘ns te testen? Ik mag een paar pakketjes weggeven! Laat me daarvoor in de comments even weten in welke kleuren Glibbi allemaal bestaat. Ik maak de winnaars bekend op 30 november, via mijn FB pagina!

Je vindt Glibbi bij Dreamland, Fun, Toy Champ en binnenkort ook in alle Carrefour winkels.

Erika bekent: mijn kinderen eten boterhammen met choco.

Erika Van Tielen 16 Comments

Alle respect voor Sofie Dumont. Ik vind dat een knappe en aangename vrouw die ik al eens graag bezig zie op mijn tv. Maar vorige week tijdens de ochtendshow van het zusje op Qmusic, zei ze iets waar ik een paar minuten later nog van aan het bekomen was.

Haar kind heeft nog nooit ever een (witte) boterham met choco gegeten. Ze gruwde zelfs nog maar bij de gedachte. Zelfgemaakte cacaopasta, dat kon nog net. Voor de rest was de brooddoos van dochterlief bijna dagelijks een ster waard. Of zo leek het toch. Zo verfijnd en gevarieerd.
Nu pas op, het gesprek ging over gezonde voeding voor kinderen en gezien dat haar stokpaardje is, is ze het vermoedelijk min of meer aan zichzelf verplicht om geweldig consequent te zijn op dat vlak. Maar ik bleef desalniettemin verbouwereerd achter. En met een reuzegroot schuldgevoel. Mijn kinderen verzetten namelijk wél een paar potten choco per schooljaar. En dat bruine goedje durft bovendien al eens uitgesmeerd te worden op een witte boterham. Ik weet ook wel dat daar weinig voedingsstoffen inzitten hoor, maar het is nu eenmaal een heerlijke combi. Weet ik uit eigen ervaring. En soms is het bruine brood op bij de bakker. Of in de automaat. En ben ik blij dat ze een witte boterham eten in plaats van geen boterham.

Voor alle duidelijkheid: ‘s middags krijgen ze geen choco in de brooddoos. Te veel smurrie. In plaats daarvan geef ik ze even weinig verantwoorde en totaal oncreatieve boterhammen met kaas of vlees. Soms met wat kerstomaatjes erbij. Halleluja. Meer is het niet en meer moet het volgens mij ook niet zijn. Mijn kinderen maken op school toch veel te weinig tijd om te eten. De speelplaats roept, dus dat lunchpakket kan nooit snel genoeg naar binnen gewerkt worden. En boterhammen gaan dan nog net iets vlotter het mondje in dan een slaatje, een lactosevrije quiche of een zelfgemaakte mueslibar. Om maar een paar funky alternatieven te noemen. Soms verdwijnt er zelfs helemaal niks tussen de lippen. En krijgt moeder de hele reutemeteut ‘s avonds netjes terug geleverd. Uitgedroogd en door mekaar geklutst. Sorry, maar dan ben ik oprecht blij dat ik de avond ervoor geen uur tijd gestoken heb in dat lunchpakket.

Betekent dit nu dat mijn kinderen moeilijke eters zijn? Verre van. Thuis eten ze meer en makkelijker. Ze lusten alles. Met periodes weliswaar. Finn eet zelfs sushi, mosselen en havermout. En Rowen drinkt graag soya- en amandelmelk. Ik bied ze alles aan wat wij ook eten of in het vizier krijgen. Maar ik dring niks op. En I choose my battles, zoals in elke andere opvoedingsoorlog die ik voer.

Of dat het mij niet kan schelen wat mijn kinderen al dan niet eten? Integendeel. Ik vind gezond eten belangrijk, ook al ben ik zelf geen keukenprinses. Maar ik probeer wel altijd het ruimere plaatje te zien. Mijn kinderen hebben energie voor tien, zijn nooit ziek (hout vasthouden!!) en zien er- spreek met tegen als je ‘t anders opmerkt- behoorlijk fit uit. Dus ik geloof ten zeerste en ten stelligste dat ze binnenkrijgen wat ze nodig hebben. Niet te veel en niet te weinig. Veel gezond en af een toe ook een beetje minder gezond. Maar nee, ik zit dus niet elke maaltijd het aantal chiazaden te tellen.

Wat er dan wel aan de hand is? Dat ik door alle voedselhypes en –goeroes, massa’s mekaar tegensprekende onderzoeken en de overvloed aan #healthyhashtags op social media, toch een beetje onzeker ben geworden. En dat dat, besef ik nu, totaal nergens voor nodig is.

Want, wat hebben we- of ik alleszins- uiteindelijk geleerd?

  1. Alles kan, maar met mate. Snoepen mag dus af en toe. En de pot choco is hier nog lang niet verbannen. Mama houdt ook van een pak friet of een reep chocolade op tijd en stond.
  2. Een kind leert meer van wat het thuis ziet, dan van wat het opgelegd krijgt. Wij trekken dus zelden een zak chips open als we tv kijken (tenzij er iets te vieren valt!). Maar we gaan ook relaxt om met eten én sporten vaak. Elke dag het goeie voorbeeld proberen geven, heeft op het einde van de rit meer impact dan per se die granola door te strot te willen rammen. Denk ik zo, in alle bescheidenheid.
  1. Lees, informeer je, maar luister vooral naar je eigen gevoel. En je eigen lichaam. En moedig je kinderen aan om hetzelfde doen.

Voila, smakelijk!

(Deze column verscheen eerder in het superfijne magazine Zappy Ouders.)

Fun met Finn, part X.

Erika Van Tielen 2 Comments

Oh wat kijk ik uit naar Rowens eerste lijstje in dit genre. Maar helaas, wat hij zegt is nog nét niet grappig genoeg. (Sorry, ik leg de lat hoog voor deze rubriek.) We doen het dus nog een keertje met zijn broer. Die is ondertussen al toe aan aflevering 10.

  • “Drinken gaat naar de piemel en eten naar de buik. Ja toch?” 
  • “Oude mensen zijn soms dood.”
  • “Mama, weet jij wat concentreren betekent?” “Ja liefje, maar leg jij het eens uit?” “Euh… dat ben ik vergeten.” (Terwijl hij de focus dus al lang weer kwijt was.)
  • “Mama, weet jij wat what the fuck! betekent?” (zonder te wachten op mijn antwoord) “Dat betekent: amai nee, zo is dat niet! Of: maar nee, dat kan toch niet!”
  • “Mijn papa is verliefd op mijn mama, want ze geven kusjes!”
  • “Mama, wat zit er in jouw vingers?” “Botten… geraamte… skelet…” “Nee mama, alleen geraamte, geen skelet.”
  • “Met welke vriendjes heb je vandaag gespeeld, Finn?” “Ik weet dat maar ik ga dat niet zeggen.” “Waarom niet?” “Omdat jij anders alles weet en je weet al veel!”
  • “K3 is voor meisjes. K3 is stom. En saai.” Maar wel meezingen natuurlijk.
  • Terwijl we voorbij het ziekenhuis komen waar ik bevallen ben: “Hier ben jij geboren Finn! Hier ben jij uit mama’s buik gekomen!” “Nee dat wil ik niet, ik wil alleen uit papa’s buik komen. Maar dan gaat die wel ontploffen.” Euh… oké dan.

 

Meer leuke quotes van mijn oudste, lees je hier.

Erika presenteert: PIPI en Oskar. Twee heerlijke kinderboekjes.

Erika Van Tielen 22 Comments

Vorig jaar heb ik zowat gekampeerd op de boekenbeurs. Ter promotie van mijn eigen boek Happy Mama. Gezellig, daar niet van. Maar als het niet moet, sla ik de nét iets te drukke en nét iets te zweterige hoogmis van het boek met veel plezier over. Ik ben zo ook wel op de hoogte van de nieuwe pareltjes op de markt. Deze twee prachtige boekjes van uitgeverij Van Halewyck bijvoorbeeld. Eentje over pipi doen, op het potje. Een zéér hot topic dezer dagen. En eentje over een dino. Altijd een hot topic. Bij kinderen en mensen met kinderen dan toch.

Pipi is een boek voor alle kinderen die groot zijn en geen pamper meer hoeven … maar het is ook een boek voor peuters en kleuters die bang zijn van het enge grote toilet. Pipi is voor alle kinderen die verdrietig zijn omdat grote mensen soms boos worden wanneer ze in hun broek geplast hebben.

Oskar is een heel bijzondere speelgoeddino. Een kleine jongen kreeg hem ooit cadeau, sindsdien is Oskar zijn onafscheidelijke speelkameraad. Als de jongen zijn trouwe vriend plots kwijtraakt, blijft hij niet bij de pakken neerzitten maar trekt er onbevreesd op uit. Dit is de start van een fantasierijk avontuur waarin bergen worden verzet, zeeën worden doorkruist en twee vrienden het grote gevaar trotseren!

PIPI mag ik trouwens weggeven. Drie keer zelfs. Laat me daarvoor gewoon even weten in de comments waarom jij het boekje van Eef Rombaut en Emma Thyssen zo van doen hebt! Ik maak de winnaars bekend via mijn FB-pagina op vrijdag 4 november.

boekjes en glibbi - 4boekjes en glibbi - 2

Voor de liefhebbers: je vindt uitgeverij Van Halewyck dit jaar aan stand 118 in Hal 1 op de Boekenbeurs.

Stop de klok! Ik heb twee kleuters in huis.

Erika Van Tielen 3 Comments

De tijd staat niet stil. En mijn kinderen nog minder.
Tijd voor een update, dacht ik zo.

  • Mijn oudste kind is een tand kwijt. En dat is niet geheel natuurlijk zo gekomen. Hij is tegen een doelpaal gebotst. Afgelopen weekend tijdens een verjaardagsfeestje. Te hard gekeken naar de andere kindjes tijdens een spelletje tikkertje en de omgeving zo even compleet vergeten. Drama uiteraard. Eerst van de pijn. Daarna van zelfbeklag. Ontsmettingsmiddel pikt en eten lijkt plots onmogelijk. En mooi is het ook niet nee. Er gaapt een gat in zijn voorheen perfecte mondje. Misschien nog wel voor een jaar of twee.
  • Voor de rest doet hij het eigenlijk bijzonder goed, mijn Finneman. Hij is een stuk verflinkt. Als dat al een werkwoord is.
  • Zo in de 3e kleuterklas zitten, bij de 5-jarigen, zoals hij het zelf zegt, vindt ie redelijk indrukwekkend. En daar gedraagt hij zich ook naar. Flinker, verantwoordelijker, liever én spraakzamer. Ik moedig dat allemaal aan. Heel hard zelfs.
  • Leuke dingen ook die hij eruit gooit:

– “Dat is goeder als je dat zo doet mama!” Beter bedoelde hij dus.
– “Ik wil niet tot het einde wandelen want dat is ver en dan ben ik moe.” Uit het niets, zonder aanleiding. Filosofisch wel, niet?
– “Mama, kan jouw keel ook groeien? En jouw oren? En jouw piemel?”
– “Mama, hoe lang moet ik nog slapen? 38 miljoen uur? Of 27?” “27 lieverd.” “Ah, oké”.
– “Als de tandenfee komt, gaat die mij dan wakker maken? En gaat die dan ook nog even naar beneden om met jou te praten?” Een recente conversatie inderdaad.

  • Hij is ook minder uitgeput na een schooldag. Kan echt een stuk meer aan. Een hobby erbij bijvoorbeeld. Dat is multi-move geworden, met een minimale voorsprong op turnen en voetbal. Eigenlijk wilde hij alles doen, zo lang er maar vriendjes van de partij waren.
  • Op zaterdag blijft hij zwemles volgen. Heerlijk vindt ie dat. Maar een stuk of 20 dolle beurten ten spijt, zonder gordeltje en/of bandjes lukt het nog altijd niet.
  • Hij is ook veel leergieriger geworden. Stelt vragen zowaar. Wil oefenen op zijn puzzelen. En zelfs al proberen te lezen. En hij kan tot 20 tellen. Soms ook nog een stukje verder.
  • Mijn jongste kind is zo goed als droog sinds de 3e week van september. Zo goed als, maar nog niet helemaal. Het verontrust hem niet. En mij nog minder. Het komt wel.
  • Het belangrijkste is dat hij van dag 1 supergraag naar school gaat. Mee met zijn broer door de grote poort. Of met één van de vrienden van zijn broer. Hij wordt echt op handen gedragen en vertroeteld. Ik kan daar naar blijven kijken.
  • Al was het toch ook even moeilijk de eerste week. Dat er op school verschillende klasjes waren en dat kinderen per leeftijd onderverdeeld worden, had hij niet verwacht. Dolle pret op de speelplaats dus en daarna tranen als ie van zijn broer gescheiden werd.
  • Hij speelt meer met de vrienden van zijn broer dan met zijn eigen klasgenootjes. 
  • Het is een behoorlijk karaktertje geworden mijn mini-mannetje. Weet zeer goed wat ie wil. En niet wil. En dan kan je op je kop gaan staan. En maar boos kijken. Hij kan immens boos kijken als het hem niet aanstaat.
  • Hem face-time gewijs willen zien en spreken toen ik een weekje in Spanje was, bleek een heel slecht idee. “Mama, wat doe jij nuuuuuu????” En maar wenen. Schuldgevoel-to-the-limit uiteraard. Hij snapte duidelijk niet hoe ik daar vrolijk kon zitten wezen, terwijl ik hem zo in de steek had gelaten.
  • Madagascar 3 is hier dé film van het moment. Al minstens 83 keer bekeken. And still counting. Rowen denkt trouwens dat hij de tijger is. Of de leeuw. Of allebei. Echt. Soms gelooft hij dat oprecht. En maar brullen, en grommen. En over de grond kruipen. En boos kijken uiteraard. Heel boos kijken.
  • Gisteren riep hij nog vanuit zijn bedje: “Mama, gaan alle tijgers ook slapen nu? En alle leeuwen?” (5 minuutjes stilte) “En ook alle nijlpaarden mama?”
  • En ik ben een zotgelukkige moeder. Elke dag nog een stukje gelukkiger. Maar ik snak wel naar iets meer rust en samenzijn. Zonder al te veel te moeten. Want de voorbije weken zijn echt hectisch geweest. Mijn agenda en die van mijn lief kwamen voor het eerst in al die tijd voor geen millimeter overeen. Veel opvangwerk dus voor mijn ouders, schoonouders én grootouders. Voor vriendinnen zelfs. En veel onrust voor mij dus. Een beetje schuldgevoel zelfs. Omdat ik echt voelde aan mijn jongens dat ze mij te weinig zagen. Dat gaat recht door je hart.
  • Voor de komende tijd dus graag meer van dit. Maar net iets meer in balans. Stel dat ik dat zo in de hand zou hebben hé. Allez ja, eigenlijk heb ik dat (voor een groot stuk) in de hand.

Meer Stop de klok lezen? Hier ondermeer!
Of meer leuke uitspraken van Finn? Ga hier dan eens piepen!

School is cool?

Erika Van Tielen 6 Comments

Eén september. Als kind en als puber een datum waar ik niet bepaald naar uitkeek. Ik mocht dan wel een voorbeeldige leerlinge zijn, school heb ik toch altijd als een noodzakelijk kwaad beschouwd. Hoe beter ik mijn best deed, hoe minder gezever, hoe langer de vakantie en hoe sneller een diploma op zak. Dat en een niet te negeren drang naar perfectionisme. Meer moest je achter die opvallende ijverigheid niet gaan zoeken. Een attitude die ik trouwens netjes tot de laatste dag van mijn universitaire studies heb aangehouden. Mijn leven begon waar de verplichtingen en de pesterijen wegvielen. Daar waar ik mijn boeken, mijn leerstof en mijn vrienden zelf kon kiezen. Afstuderen voelde dan ook aan als een enorme bevrijding. De bevrijding van een juk waaronder ik een jaar of twintig geleden heb.

Nu, voor je mij verdenkt van een hoop frustraties, verdriet en onverwerkte trauma’s. Ik heb me natuurlijk niet een hele schoolcarrière lang doodongelukkig gevoeld en ik ben hier en daar ook fantastische mensen tegen het lijf gelopen. Maar ik vind het werkleven gewoon veel fijner dan het schoolleven. Ik ben opengebloeid in de jaren na mijn afstuderen. Omdat ik mijn eigen koers bepaal nu. Meer dan ooit zelfs. En enkel tijd steek in de zaken die ik zelf belangrijk vind. Op de manier die voor mij het beste werkt.

Je kan je dus meer dan waarschijnlijk wel voorstellen dat ik met lichte bezorgdheid kijk naar wat mijn eigen kinderen nog te wachten staat. Zij staan nog maar aan het begin van die lange schoolcarrière. Zij moeten nog jaren meedraaien in het hele systeem. En ja, misschien lukt dat allemaal probleemloos en maak ik mij nu nodeloos veel zorgen. Maar misschien wordt het keihard vechten. Jaren aan een stuk. Om wat voor reden dan ook.
We gaan het snel weten. Of toch beter kunnen inschatten. Want Finn start in de derde kleuterklas. En hier begint het écht naar het schijnt. Hier worden kleine mensjes voorbereid op de grote school. Met testen en al. Binnen de lijntjes kleuren wordt de norm, zowel letterlijk als figuurlijk. En dat maakt me toch een beetje bang. Omdat alles er voorlopig op wijst dat mijn kleine vent daar nog niet aantoe is. En eigenlijk moet hij er van mij ook nog niet klaar voor zijn. Het kan toch niet dat het al gedaan is met de pret op 5 jaar? En dat je daarna nog minstens 15 jaar bloedserieus doormoet? En het hoeft toch ook niet dat alle kinderen tot dezelfde volwassen norm worden geboetseerd? Langs de andere kant, het kind in kwestie ligt hier allemaal (nog) niet wakker van. School is cool. Leren is nog geen werkwoord. En voor zijn vrienden gaat hij door het vuur.

Ach, die extra tikkeltjes discipline, werklust en verantwoordelijkheidsgevoel worden de komende weken en maanden misschien wel spontaan gekweekt. Zeker nu hij ook zijn broertje zal mogen meenemen naar de andere kant van de grote poort. Kleine Rowen start in de instapklas. Inderdaad, die veilige omgeving waar ervaring nog primeert op kennis. Waar elk kunstje een talent is. En waar het nog niemand een hol kan schelen hoeveel puzzelstukjes je koter legt. Yeah, two and a half forever!

(Deze column verscheen eerder in het hele fijne magazine Zappy Ouders. De Ecargo Bike mocht ik testen via Bosch en de leuke zebra-shirts die de jongens dragen, zijn van Grey Kids Clothing.)

Erika experimenteert: A night at the museum.

Erika Van Tielen 5 Comments

Drie weken geleden beleefden we misschien wel de mooiste zomeravond van de grote vakantie. Die begon met een hapje, een drankje en flink wat waterpret in de Antwerpse zomerbar Bocadero. En eindigde met een bijzondere rondleiding in het Red Star Line Museum daar recht tegenover.

Het museum was die vrijdag speciaal langer open voor kinderen en hun familie. Een nocturne, quoi. En wat voor één. Onze jongens werden meegezogen naar het begin van de 20e eeuw en waanden zich ware landverhuizers. Of gewoon vluchtelingen, zoals men ze nu zou noemen. Meer dan een uur lang dachten ze oprecht dat ze elke minuut met de boot naar Amerika zouden vertrekken. Ze poseerden met hun bagage, namen de trein, leerden de kapitein van het schip kennen, werden gecontroleerd door een dokter voor ze aan boord gingen en speelden oude spelletjes. Educatief ja, maar vooral heel erg plezant. En ook de mama’s hebben zich niet verveeld!

Processed with VSCO with t1 presetred star - 6red star - 7red star - 5red star - 4Processed with VSCO with t1 preset

En dan waren er ook nog de lichtjes van de Schelde om de avond af te sluiten. Want bovenop de mooie toren van het Red Star Line Museum heb je een a-dem-benemend zicht op ‘t Stad. 

Zelf ook eens op ontdekking gaan in het fantastische Red Star Line Museum? 
Er zijn kindernocturnes tijdens alle schoolvakanties. Het museum is dan ’s avonds open van 18 tot 21u, speciaal voor families.

Altijd mogelijk: wandelen door de stad, in het spoor van de landverhuizers. (via de Antwerp Museum App).

Of reserveer een familierondleiding in het museum.

Erika experimenteert: de Ecargo Bike/ Bosch Ebike Systems.

Erika Van Tielen 1 Comment

Drie weken lang heb ik mogen doen alsof deze zwarte bolide van mij was. Maar het sprookje is voorbij nu. Het staren aan de schoolpoort ook. Er resten mij alleen nog heerlijke herinneringen en funky foto’s. Terwijl ik als vanouds weer de ziel uit mijn lijf trap om de jongens in een ongemotoriseerde fietskar te transporteren.

Oh waar is de tijd toch? Mijn eCargo bike was een knap staaltje Scandinavisch design, voortgestuwd door Duitse vernuftigheid: het Bosch eBike systeem. Dat bestaat uit een aandrijfeenheid met motor, een regeleenheid, sensoren, een accu en een stuurdisplay. Het display maakt de bediening mogelijk en fungeert tegelijk als fietscomputer.

Voor alle duidelijkheid: Bosch maakt dus zelf geen elektrische fietsen, enkel de aandrijfsystemen. Maar die kunnen door de juiste professionals op zowat elk merk en elke type fiets geïnstalleerd worden. In mijn geval op een hipster-exemplaar van Butchers & Bicycles, made with love in fietsstad Kopenhagen.

De eCargo bike lijkt op een bakfiets. Maar dan één die vooruit vliegt. Mijn leven was zoveel makkelijker toen hij er nog was. Mooier ook, zeker met het zonnetje erbij. Ik reed heel relaxt mooie gemiddeldes van 20 à 25 km per uur. Iets grotere afstanden afleggen per fiets vormde dus allerminst een probleem toen. Geen files meer, geen zoektocht naar een parkeerplek. Wel lekker uitwaaien en een gezellige babbel doen met de kinderen onderweg. Ook zij genoten heel hard trouwens. Van het uitzicht daar vooraan en van de sensatie. Voor hen begon telkens een nieuw avontuur wanneer ze de laadbak inkropen.

De kinderen waren ‘s ochtends ook effectief sneller op school dan wanneer we met de auto gaan. Dubbel zo snel zelfs in vergelijking met de gewone fiets(kar). En hun moeder was ook een stuk minder uitgeput na de taxiservice.

Nu, eerlijk is eerlijk. De eerste ritjes had ik een beetje schrik. Je moet echt leren om wat te gaan liggen in de bochten en gewoon vooruit te kijken of naar de plek waar je naartoe wil, in plaats van naar de laadbak en je kinderen daarin. Ook aan het gevoel van die twee wielen en al het gewicht vooraan, moet je even wennen. Bovendien heb je stevig wat plek op het fietspad en een behoorlijk grote draaicirkel nodig. En weer op gang geraken na een stop aan een rood licht lukt ook niet meteen moeiteloos.

Maar! Niks dat je niet geleerd krijgt! Eens je de juiste feeling te pakken hebt, is het echt héérlijk cruisen met de eCargo bike. Zeker op het platte(re) land of in de suburbs. Voor een ritje door de stad heb je iets meer durf en kunde nodig.

Ik ben trouwens ook een paar keer boodschappen gaan doen met mijn bolide. Kwestie van de wagen eens wat anders te laden. Tot 100 kg kan erin!

Grey en bosch - 20Grey en bosch - 10Grey en bosch - 12Grey en bosch - 9Grey en bosch - 27Grey en bosch - 5Grey en bosch - 13Grey en bosch - 29Grey en bosch - 25Grey en bosch - 30Grey en bosch - 8

Allez kom, waar wacht je nog op? Elektrisch fietsen is de toekomst sweeties! (In 2015 werden er voor het eerst meer eBikes dan gewone stadsfietsen verkocht. Maar liefst 1 op de 3 verkochte fietsen in België in 2015 was een eBike!) En er is zeker een type fiets (al dan niet met een bak of met een kar eraan vast) dat bij jou, je leven en je gezinssituatie past. En sowieso past er op die keuze altijd een Bosch eBike systeem.

(De zebra-shirts van de jongens komen van bij Grey Kids Clothing.)

Erika presenteert: Col-or-seeds. Prachtige postkaarten.

Erika Van Tielen 1 Comment

De wereld mag nog zo digitaal worden. En ik mag daar nog zo hard aan meedoen. Ik blijf evenzeer een sucker voor het betere papierwerk. Verslaafd aan magazines. En zot van mooie postkaarten.

Recent viel mijn oog op de prachtexemplaren van Co-lor-Seeds. Een jong merk in postkaarten en toebehoren. Bezielster en fotografe Nathalie Jansen is dol op mooie foto’s (uiteraard!), kleur en strakke, grafische teksten.

Seeds staat voor het feit dat je eerst iets moet zaaien voor je het kan oogsten. Color verwijst simpelweg naar de kleurrijke stijl van de fotografe.

De collectie is trouwens meer dan enkel esthetisch verantwoord. Ze gaat over lief zijn voor je medemens en over genieten van de lieve kleine dingen in het leven. Die je dan deelt met een leuke postkaart natuurlijk.

colorseeds - 5 colorseeds - 4 colorseeds - 8 colorseeds - 1 colorseeds - 2 colorseeds - 7

Erika blikt terug op de zomer van 2016.

Erika Van Tielen Leave a Comment

Dat hij weer voorbij is de zomer. Die mooie zomer. En dat ik daar toch even stil bij wil staan. Bij zo veel liefde, (werk)plezier en fijne tripjes. Kwestie van me nog eens extra bewust te worden van al mijn grote en kleine gelukjes. Omdat ze niet vanzelfsprekend zijn en dat nooit mogen worden. En vooral omdat ik niks wil vergeten. Want wat voorbij is, komt nooit meer terug. Maar kan dus wel opgeslagen worden. Off- én online.

De maand juli begon met nog een hele hoop werk. Een filmpje voor het nieuwe casino van Middelkerke bijvoorbeeld. De presentatie van de Color Runs in Oostende en Hemiksem. Uren dubbingwerk voor de gloednieuwe Ketnet-reeks Diepzee. De voice-over van een spotje voor Bic. En heel wat dagen nieuws lezen bij RTV.

Maar na de 18e veranderende alles. Voor een dikke twee weken dan toch. Weg moetjes, hallo magjes. Zo was er plots tijd om vier dagen kinderloos te chillen in Mallorca. Om een flink pak Antwerpse zomerbars te testen. (Smokey Joe’s, Cargo Zomerbar in Park Spoor Noord, de official Zomer van Antwerpen-bar én Bocadero.) Om na drie jaar eindelijk nog eens in Pairi Daiza te geraken. Om romantisch te dineren in De Veranda. En de dag erop nog veel meer te eten, ter ere van de 75e verjaardag van mijn schoonmama. Ergens in een Waaslandse tuin dan nog wel.

In augustus waren er vier dagen onwaarschijnlijke quality-time op en rond het meer van Genève. Er was een babybezoek of twee. (Welkom Julie en Eloïse!) Een eerste festivalervaring voor de jongens (Linkerwoofer!). Een drie dagen durend feestweekend voor de verjaardag van mijn oudste. Een gezellige cinema-avond met vriendinnen (Bad Moms!). Een dagje zweten in Blankenberge (alwaar ik voor het eerst in pakweg 20 jaar nog eens in de Noordzee gezwommen heb!). De ontdekking van het Red Star Line museum. (Binnenkort lees je hier op de blog trouwens nog een pak meer over de fijne nocturnes voor kinderen daar!) En een tweedaagse naar de Gaume, het diepe zuiden van ons land. Daar waar Mira, de meter van Rowen, woont.

Maar er moest hier en daar toch ook al stevig gewerkt worden. Zo mocht ik de VIP-tent aan de aankomst van de eerste Dwars door het Hageland hosten. De laatste Verklapt inleiden in Vorselaar. Een prachtig verhaal voorlezen op de viering van 25 jaar Habbekrats in Gent. Mijn eerste huwelijksceremonie ooit in goeie banen leiden. (Proficiat Gerlinde en Maxim!) De Color Run in Brussel en de eerste kwalificatiematch van onze Belgian Lions voor Eurobasket 2017 in de Lotto Arena presenteren. En het nieuwe seizoen van TVL Wonen op gang trekken.

Rowen is- op twee weken verlof na- vier dagen per week naar de crèche blijven gaan. Finn heeft twee weken een half uur per dag privé-zwemles genomen (hij kan het nog altijd niet, maar doet het supergraag ;)) en maar liefst drie kampen afgewerkt: de Superheldenschool, Engels voor Bengels (allebei van Free-Time) en een hockeykamp zowaar. Net op het moment dat onze Red Lions het zo goed deden op de Olympische Spelen.

En over die Spelen gesproken. Wat heb ik genoten van deze uitzonderlijk gulle sportzomer! Het EK voetbal, Wimbledon, de Tour en dan Rio. Het was echt afkicken van zoveel moois.

Maar mispak je niet. Ook al is de balans (extreem) positief, er waren ook heel wat mindere of simpelweg uiterst gewone dagen bij de voorbije twee maanden. Dagen zonder veel euforie of speciale activiteiten.  En lang niet alles verliep lekker smooth of perfect volgens plan. Rowen is bijvoorbeeld nog niet droog (sorry juf!), heeft serieuze inslaapproblemen gehad (het lijkt er wel op dat ze voorbij zijn!), spuwt als hij boos is of zijn zin niet krijgt (danku grote broer voor het slechte voorbeeld!) en blijft de geluidsnormen geregeld overschrijden.

Enfin, komt allemaal wel goed. Piekeren en zorgen maken, bewaar ik voor de momenten waarop het echt niet anders kan. Voor nu, liefst gewoon meer van dit. Leven, werken, reizen. Graag zien en gezien worden. Tijd maken voor elkaar. Voor de mensen en dingen die er toe doen. Kortom: alles wat zo vanzelfsprekend is tijdens die zomervakantie, maar je zo vaak vergeet de rest van het jaar.