Erika bekent: ik heb stoute kinderen.

Eerlijk duurt het langst lieve mensen. En levert ook meer op dan het hoog houden van de schijn. In het beste geval misschien zelfs wat herkenning en troost. En die zou ik wel kunnen gebruiken ja.

Niet dat je me zover krijgt dat ik zeg dat ik gefaald heb als moeder. Zo helder kan ik het nog wel bekijken. Maar helemaal goed pak ik het precies toch ook niet aan, die opvoeding van mijn kinderen. Mijn twee luide, bijzonder levenslustige kleuters. Die overal opgemerkt worden. En niet zelden in weinig positieve zin.

De jongste kan zich nog verschuilen achter de zogeheten terrible three. Heeft zijn broer ook mogen doen destijds. Maar five zou toch funky moeten zijn, dedju?

Ze zien mekaar doodgraag, mijn jongens. En toch geeft de ene de andere vaak liever een djoef op de mulle dan een liefdevolle knuffel. Ze weten best wanneer het allemaal wat stiller mag of zelfs moet. En toch scheppen ze er plezier in om juist dan hun keeltje nog wat verder op te zetten. Ze beseffen heel vaak perfect dat ze beter kunnen, en toch doen ze dat bewust niet.

“Blijf van mekaars lijf. Eet verder. Eét verder. Finn, je bent weer vergeten dat je aan het eten bent. Blijf daar af. Laat je broer gerust. Raap dat op aub. Meen je nu dat je dat melkje weer omver gegooid hebt? Die boterhammen zijn goed zoals ze zijn. Gisteren moesten ze zoals bij opa, nu zijn ze zoals bij opa en is het weer niet goed. Wat zeg je dan? Juist ja, pardon/alstublieft/dankuwel. Kleed je verder aan. Je hebt nog geen schoenen aan. Vraag gewoon wat je nodig hebt lieve schat in plaats van meteen hysterisch te panikeren. Nee, je gaat die dikke jas aandoen anders ga je kou hebben. Stap in de auto aub. Aan je eigen kant. Geef die tut terug aan je broer aub. Stop met ruzie maken over dat ‘dingetje’. Waarom willen jullie toch altijd per se met hetzelfde spelen, jullie hebben tonnen speelgoed verdorie! Blijf in je bedje liggen aub. Ga terug naar je bedje aub. Het interesseert me niet wie er begonnen is. Jullie zullen allebei wel iets gedaan hebben. Enzoverder enzovoort…”

Waarom? Waarom toch? Waarom maken ze het hun moeder soms zo verdomd moeilijk? Waarom leren ze zo weinig bij? Waarom snappen ze na al die tijd nog altijd niet dat de ochtend-en avondrituelen voor iedereen een stuk aangenamer zouden verlopen als ze voor één keer meewerkten? De procedure is elke dag exact dezelfde, waarom doen ze niet eens spontaan wat van hen verwacht wordt? Waarom zien ze niet in dat braaf zijn een pak meer oplevert dan stout zijn?

Soms, enfin, meer dan mij lief is, voel ik mij een soort sergeant. Altijd drillen. Altijd opjagen. Iets te vaak mijn stem verheffen. De wanhoop uitschreeuwen. De goesting krijgen om fysiek pijn te doen zelfs, in de ijdele hoop dat dát wel een oplossing zou zijn. Dat ze dan wél de klik zouden maken. Maar zo ben ik niet. Echt niet. Zo wil ik ook niet zijn.

Nu voor je me vertelt dat er heus wel andere manieren zijn… Lief en kalm heb ik ook geprobeerd, hoor. Blijf ik proberen zelfs. Alles geduldig uitleggen. Positief zijn en belonen als het kan. Straffen en streng zijn als het moet. Maar allemaal met even veel of eerder even weinig effect. Een oplossing is altijd geweldig tijdelijk. In de long run is er geen blijvende vooruitgang. Frus-tre-rend, niet normaal.

En toch weet ik dat het goed komt. Ooit. In een zo dichtbij mogelijke toekomst pleassssse. Voor ik compleet gaga word. Want eigenlijk ben ik heel stabiel van nature. En blij. En content. En op een dag moeten mijn crazy kinders dat ook wel zien en voelen en… overnemen. Ja toch?

Er zijn trouwens nog altijd een hoop waanzinnig fijne momenten. Die mag ik nooit vergeten. Dan zie ik de mooie mensen die diep vanbinnen in die kleine monstertjes verscholen zitten. Nee, ik zou ze voor geen geld ter wereld willen missen, mijn jongens. Hoe vaak ik ze ook (binnensmonds) vervloek. Weet je trouwens dat ze de eersten zijn om hun mama te komen troosten als ze haar zelf hebben doen huilen?

I love them to pieces. En juist daarom doet hun dagelijkse circus me soms zo vreselijk veel pijn.

17 Comments

  1. zo verdomd herkenbaar. Ze maken je leven zuur en weer helemaal het einde. Je wilt ze doodknuffelen en zo nu en dan eens op straat zetten. Van leuke momenten naar beschamend en weer terug. Flexibility is our middle name.

  2. ik zou het zelf geschreven kunnen hebben. Ik denk dus dat het allemaal normaal is. Onze 2.5-jarige en bijna 5-jarige vertonen net hetzelfde gedrag …. En ik als mama heb intussen geleerd dat het soms verstandiger is om zelf gewoon even weg te gaan tot die twee weer wat gekalmeerd zijn. Dat heeft mij al veel geholpen 🙂

  3. Herkenbaar. In hun kleutertijd heb ik me vaak afgevraagd wat ik verkeerd deed. Nochtans ben ik beroepshalve met opvoeding bezig en zou ik toch een beetje moeten weten hoe je dat doet.
    In het eerste leerjaar kwam alles samen. Uiteindelijk bleek er meer aan de hand. We hebben het hier eentje die Alle Dagen Heel Druk is.
    Nu probeer ik bij mijn kinderen niet meer te ijveren naar de ‘norm’ qua gedrag en kijk ik wat voor hem haalbaar is.
    Plots zijn er heel wat minder frustraties hier.
    Openheid helpt inderdaad. Vorige week blogde ik voor het eerst openlijk over zijn label en dat deed zo’n deugd.
    Ouder zijn… het is me wat.

  4. Leuk om te lezen dat het er bij anderen ook zo aan toe gaat! De ene moment zou ik ze kunnen opeten van schattigheid, de andere moment heb ik spijt dat ik het niet gedaan heb.

  5. Helemaal hoe ik het ervaar! Mooi dat je er zo open en eerlijk over schrijft.
    Ik heb het er soms echt lastig mee, die dualiteit, van de ene keer doodgraag zien, de andere keer niet meer willen zien. Ouder zijn, het is me wel wat.

  6. Dag Erika,
    Het lijkt wel alsof ik enkel reageer als ik merk dat je het moeilijk hebt met je kinderen. Wacht eens … het lijkt niet alleen maar zo, het IS ook zo 🙂
    Ik herken de situatie wel. Mijn kindjes zijn 5 waarvan 1 jongen en 1 meisje. Met het meisje geen probleem maar dat ventje … mannekes toch, die kan er soms wat van. En ZEKER in het weekend, als we allemaal samen zijn.
    Ik ben wel zeker dat het echt helemaal niets te maken heeft met de manier waarop je hen aanpakt want mijn manier (mijn man noemt me de gestappo *ahum*) wijkt compléét af van die van mijn ouders, schoonouders en man en toch reageert mijn zoon overal hetzelfde. Ik heb de laatste weekenden meermaals gedacht dat ik hem tegen de muur ging plakken en ja ik ben zelfs al gevlucht met de dochter “naar de grote stad” om koffie te gaan drinken om thuis eventjes weg te zijn van de zoon. En weet je wat? Dat helpt! Niet alleen voel ik me wat ontspannen, de dochter heeft genoten van wat mama-tijd en broer is gewoon blij dat we terug zijn zodat hij met zus kan spelen. Dus misschien is dàt een optie? splits jullie op zo’n momenten even op. Jij een kind en man een kind. Doe samen iets leuks. Maar dan apart. En kom dat terug bij elkaar om te vertellen wat jullie gedaan hebben. En vergeet er niet bij te zeggen dat het de volgende keer omgekeerd mag, anders is dat ook alweer een reden van een tirade… Moed houden, het komt!! Groetjes,Vanessa

  7. een zeer herkenbare blogpost lieve Erika…
    ik voer dezelfde strijd ook meerdere keren per dag en helaas met weinig resultaat… Ik hoop met je mee dat het tij snel zal keren
    xxx

  8. Oooooooh my god… you just made my day, BIG time! Niet omdat dit me vrolijk maakt, absoluut niet, maar omdat ik zooooooooooo opgelucht ben dat ik dus toch niet de enige ben!! Werkelijk, elk, maar dan ook elk woord van deze tekst zou gewoon over mijn twee dochters kunnen gaan! Elk woord! Ik herken echt alles, maar dan ook alles!! Werkelijk elke maaltijd is een gedoe, elk avondritueel, elke keer naar de winkel, … allez, misschien af en toe eens 1 keertje niet, dat kan ook. Het is zo ongelooflijk frustrerend, want het zou zo een leuker kunnen zijn. En ze kunnen ook zooooooo lief zijn, dan kan ik daar zo enorm van genieten! Maar al mijn energie wordt zo vaak helemaal weggezogen door dat voortdurende gekijf en gezaag en ja, vaak moet ik echt wel mijn stem verheffen, meer dan me lief is. Daar word ik ook echt niet blijer van, en soms lijkt het alsof het die twee gewoon echt niet deert. Ik kan er vaak wel tegen, dat heb ik intussen geleerd, maar even vaak ook echt niet. Dan kan ik ook wel wenen, en doe ik dat soms ook. En idd, dan zijn ze keilief en troosten ze me en doen ze ineens super hun best. Op school zijn ze ook keiflink en lief. Waarom kan dat thuis dan eens niet… ik wou echt dat ik je een tip kon geven, maar ik blijf echt zoeken, zoeken, zoeken. Want ik denk dan ook dat het echt wel aan mij moet liggen.. wat kan ik toch anders doen opdat het beter zou gaan, aangenamer zou zijn? Nu ja, ik voel me een beetje schuldig als ik dat zo allemaal schrijf want zo lijkt het wel alsof ze monstertjes zijn, en dat is het niet, en net als jij je kids, zie ik de mijne echt dooooooooodgraag!! Ik wou alleen dat ik ook de magic trick had om hen wat beter te laten luisteren, me wat meer te ‘respecteren’ (want ik voel me dan echt wel zo heel erg ongerespecteerd), … maar ik voel me al een beetje opgelucht dat ik duidelijk niet alleen ben dan… als jij de oplossing weet te vinden: PLEASE SHARE!! 🙂 bedankt voor je eerlijkheid!

  9. Oooh, hier heb ik vier zo’n exemplaren rondlopen. Ik vind ze de liefste, schattigste, coolste kinderen van de hele wereld (a ja, het zijn de mijne).Maar minstens een keer of acht per dag denk ik: ‘Ojee, wat is dat nu weer? Waarom moet alles zo moeilijk zijn als het eenvoudig en gemakkelijk ook kan?’
    Courage… op een dag komt het (hopelijk) toch nog goed!

  10. Woow ik ben blij om te lezen dat mijn kinderen geen uitzondering zijn. Jouw post is heel herkenbaar. Mijn kinderen zijn 1 jaar en 3 jaar en zijn apart heel lief en schattig, maar samen vaak een nachtmerrie. Elkaars speelgoed afpakken, gillen, hysterisch worden, met eten gooien en de kleinste klopt keihard op de oudste als hij zijn zin niet krijgt, … . Dagelijkse kost hier. Gelukkig gaat het beter als ze buiten kunnen spelen. Ik heb veel speelgoed dubbel zodat ze daar geen ruzie over kunnen maken.

    Ik hoop stiekem al een maar maanden dag de oudste zijn gedrag zal verbeteren als hij 4jaar is, maar jouw post doet anders vermoeden.
    Succes!

  11. Amaai! Zo herkenbaar. Wij zijn dus niet alleen. Bij ons gaat het dan nog over zus van 5 en broer van 3. Soms zó lief met elkaar aan het spelen, en dan opeens, uit het niets, doet de jongste de oudste pijn (en soms écht pijn hé, bijten tot bloedens toe, kloppen op haar hoofd met iets hards, nijpen,…). Het feit dat ik zelf kleuterjuf ben, maakt het er ook niet makkelijker door. Ik geef bewegingsopvoeding bij de kleuters dus ze komen allebei nog eens tijdens de schooluren bij mij. Blijkbaar was mijn wederhelft vroeger ook nogal wild en onstuimig en ik steek hun gedrag altijd op de genen van papa :-). De enige troost die ik zelf kan vinden is dat het (hopelijk) wel zal overgaan. Maar tot dan moeten we nog even doorbijten. Morgen doen we ze trouwens even weg om eens goed te gaan eten, zo met ons tweetjes, zonder commentaar, gezaag en gemors :-). Even rust.

  12. Oef inderdaad, we zijn niet alleen! Miljaar die mannekes kunnen er wat van! Waren wij ook zo, oh help zeg! Soms denk ik dat ik zot word van de kindjes en de volgende minuut kan je ze doodknuffelen van liefde…

  13. Met mijn 2 jongens (2 en 3 jaar) krijg ik ook waar voor mn geld! Het gaat niet over een keertje den deugeniet zijn of het sjareltje uithangen… Zoals door anderen dan wel eens gerepliceerd wordt… Of ‘der mag wel wat in zitten’…. Tja, bij ons thuis mag het wel wat minder zijn, zeg ik dan… Veel mensen weten niet, of kunnen niet inschatten, wat ik voel of denk als ze weer eens een keertje ‘total loss’ gaan die monsterkes van mij… Alles wat jij schrijft (en ook de comments van andere mama’s), laat mij voelen dat ik geen Alien ben op deze planeet ;-). Bedankt voor de eerlijkheid!

  14. I LOVE YOU ERIKA !!!

    Als het echt weer eens niet gaat, en ik mij op zondagavond reuze moe en schuldig voel na een weekend van ruzie maken, waarbij ik mij ook soms zorgen maak over mijn emotionele gezondheid, dan lees ik deze blog en weet ik dat het allemaal goed gaat komen … ooit …

    Mijn jongste zoon is er drie en de oudste vijf, dezelfde leeftijd van je zoontjes, toen je deze blog schreef. Mijn leven is copy paste deze post !

    Bedankt bedank bedankt voor het delen !

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.