Aan het begin van een nieuw jaar durf ik opvallend sneller en radicaler beslissen dan een paar maanden later. Geruggesteund door weinig originele motto’s als : “no time to lose!”, “je hebt meer spijt van de dingen die je niet doet, dan van de zaken waar je wel voor gaat!” en “een nee heb je, een ja kan je krijgen!”. Maar vooral omdat ik elke januari opnieuw een enorme drive voel opborrelen. Alsof alle tellers tijdens de jaarwissel netjes gereset zijn en je volledig opnieuw kan beginnen. Heel even lijkt het alsof alles weer mogelijk is. Als je het maar hard genoeg wilt.
Trouwens, van uitstel komt veel te vaak afstel. (Ow yeah, another cliché for the win!) “Doen Van Tielen!”, denk ik dus, “voor je je weer bedenkt!”. En die enorme dadendrang geldt dan evenzeer voor ideeën, mails en gesprekken op professioneel vlak, als voor allerhande privé stuff.
En op dat laatste vlak heb ik vorige week best wel bijzonder impulsief gehandeld.
De man en ik beseften dat we begin februari allebei nog vrij waren, dat we dringend nood aan zon hadden en dat we de kinderen graag mee op reis wilden nemen. Dus… boekten we in de rapte 4 vliegtickets richting Kaapstad, Zuid-Afrika. Yep, een stad en een land hier nogal behoorlijk ver vandaan. Op een uur of 12 vliegen zo ongeveer.
Nochtans schreef ik onlangs dit stuk over reizen met kinderen, waarin ik ondermeer aangeef dat verre reizen heel even uit den boze zijn met een peuter en/of kleuter in huis. En heel eerlijk: zelfs mijn laatste, relatief korte vliegreis met de kinderen was een kleine… euh grote ramp.
Maar dan nog zie ik deze trip heel hard zitten. Ik leef volledig op hoop en excitement. Even doorbijten en dan 10 dagen genieten. Zoiets. Van de warme zomerzon, de prachtige Afrikaanse natuur en van elkaar natuurlijk.
Er is bovendien geen uurverschil met België. Dus we kunnen van veel dingen last hebben daar, maar al zeker niet van een jetlag. Ha!
To be continued.