Een tijdje geleden schreef ik een gastblog voor Leuke Wereld, de mamablog van Lobke Gielkens.
Het stuk begon met een op het eerste zicht eerder banale vraag, maar werd uiteindelijk een (eerlijke) verheerlijking van het moederschap. Ik post ‘m hier nog eens voor diegenen die ‘m gemist hebben toen. Blame it on the sunshine, blame it on the holidays… Ik word daar zo zot gelukkig van, dat ik mijn zegeningen maar blijf tellen.
“De leuke mama in mij? Een vraag die je, nog voor je over het antwoord kan nadenken, confronteert met het feit dat er vast ook een niet-leuke mama in jou schuilgaat. Eentje die af en toe moe of geprikkeld is. Die weleens de foute keuzes maakt of de verkeerde dingen zegt. Die het soms ook allemaal niet meer weet en gewoon probeert te redden wat er te redden valt. Nobody’s perfect, mama’s helaas ook niet. Alleen is dat allemaal voer voor minder leuke blogs in minder leuke werelden. In dit universum deel ik liever de hoogtepunten van het moederschap. En dan weet ik meteen dat ik plaats te kort ga hebben om al dat moois op te lijsten. Woorden te weinig ook om zoveel geluk te omschrijven. Maar kom, I’ll give it a try!
Laat me geheel onbescheiden aftrappen met de vaststelling dat ik tegenwoordig een veel leukere, slimmere en zelfs interessantere vrouw ben dan voor ik mama werd. Ook al maak ik minder reizen, lees ik minder boeken en lijdt mijn hersenactiviteit vrijwel continu onder een gebrek aan slaap. Dat komt- heel simpel- doordat mijn gevoelswereld de laatste jaren zo veel rijker is geworden. Kinderen maken immers emoties in je los waarvan je het bestaan misschien wel kon vermoeden, maar waarvan de intensiteit je alsnog van je sokken blaast. Trots, verwondering en vooral liefde. Heel veel en heel erg diepe liefde. Liefde die zich laat voelen in elke vezel van je lijf. Soms zelfs letterlijk. Als mijn kind zich bezeert, voel ik ook pijn. Als mijn kind ziek is, ben ik dat ook. Daar is niks zweverigs aan, dat zijn de harde wetten van het mama zijn.
Over naar de trots dan! Ik heb twee zonen en ze zijn allebei belachelijk prachtig. Mijn kind, schoon kind in ‘t kwadraat. De oudste is eigenzinnig en zo nu en dan behoorlijk contrair. Maar bij zijn grote mond hoort ook een bijzonder klein hartje. De jongste zou wel eens té lief kunnen worden voor deze planeet. Als hij lacht, word ik overvallen door het puurste geluk. En als ik ze vanop een afstand gadesla terwijl ze samen spelen, durf ik van contentement al eens een traantje wegpinken.
De verwondering tot slot. Er is niks mooiers dan de wereld (her)ontdekken door de ogen van een kind. Jouw kind. Je ziet nieuwe dingen, andere dingen. Kleine dingen worden plots heel groot. Banaliteiten veranderen in verrassende ontdekkingen.
En dan hebben we ‘t nog niet eens gehad over al die andere geneugten en voordelen van het Leuke Mama-pakketje. Over hoe je dankzij een kind eindelijk deftig leert relativeren. Over hoe je er met een kind ook een heus gezin bij krijgt. Over hoe je-willen of niet- plots lid bent van die fantastische mama-club. Over hoe geweldig het is dat je niet meer alleen jezelf bent, maar ook en vooral ‘de mama van…’. Over hoe je moederbrein op geniale wijze de niet onverdeeld positieve ervaringen geruisloos doet verdwijnen. Over hoe je de lelijkste kindertekeningen toch oprecht mooi leert vinden. Over hoe je je geen vragen meer stelt over snot, kots en andere uitwerpselen. Over hoe heerlijk het is om je kinderen ‘s ochtends nog even mee in bed te nemen. En ja, ook over hoeveel deugd het doet om na een drukke dag vol kinderbesognes ein-de-lijk tijd te hebben voor jezelf en je partner. Want hoe je ‘t ook draait of keert: je kan pas een leuke mama zijn als je ook een leuke vrouw bent!”