Dat we dat meer moeten doen dedju. Er even tussenuit met ons twee. Zonder die kleine schattigaards. Want hoewel we ze elke dag (een beetje meer) gemist hebben en ze in minstens één op de drie conversaties aan bod kwamen, waren onze 4 dagen op Mallorca vorige week een zálig uitje. En een batterijenoplader van jewelste.
Tot middernacht op een terras blijven plakken, ‘s ochtends slapen zo lang je zelf wil. Zorgeloos urenlang aperitieven en ongegeneerd uitgebreid tafelen. Niet bang zijn voor kinderen die onverhoeds wegsneaken of in het water sukkelen. Hazenslaapjes doen aan het zwembad. Kussen. En friemelen en zo. Making memories. Samen bootje varen en datzelfde bootje in een idyllisch baaitje casual voor anker gooien bijvoorbeeld. Muhaha, zo geklungeld, maar nog meer gelachen. Samen gepaddleboard ook. Topontdekking. In- en ontspannend tegelijkertijd. En bovenal veel tijd om te praten. Of te zwijgen.
Ondertussen hebben die kinderen van ons zich trouwens minstens even rot geamuseerd. Bij hun (over)grootouders. Frieten, puddingskes en speeltuinen à volonté. Niks ocharme achtergelaten dutskes. Wel leve die andere horizon voor een paar daagjes.
En dat gevoel hadden wij zelf dus ook.
Nee, we gaan hier niet nog eens 5 jaar mee wachten. Zoals we voor deze trip dus wel gedaan hadden.
Wij vlogen vanuit Eindhoven naar Palma de Mallorca. En logeerden in het Pure Salt Hotel Port Adriano.