Search Results for: instagram

Haar mailbox zat propvol, liet ze afgelopen weekend weten in een column in het Nieuwsblad Magazine. Ze, dat is Fleur Van Groningen. Topschrijfster en -cartooniste, empathische journaliste (ik spreek uit ervaring!) en ja, ook vrouw met een verleden van pesterijen en depressies. Het was een getuigenis op Radio 1 over die donkere periodes in haar leven die voor de volle brievenbus gezorgd had. Dat het moedig was van haar om taboes te doorbreken. Dat mensen door haar verhaal meer begrip voor hun omgeving hadden gekregen. Of zichzelf plots beter begrepen. Of zich minder alleen voelden. En dat omgekeerd ook veel lotgenoten hun relaas aan haar hadden gedaan.

Sounds familiar. Iets meer dan een jaar geleden schreef ik een opiniestuk in De Morgen over de link tussen gebrek aan feedback op het werk en burn-out (http://www.demorgen.be/economie/beste-baas-doe-iets-aan-de-heersende-burn-outboom-a1720228/). Een verhaal waarvan de eindredacteur eerst nog dacht dat het té specifiek en té persoonlijk zou zijn, bleek uiteindelijk belachelijk universeel. De brief ging viral en werd het meest gelezen en gedeelde opiniestuk uit de (digitale) geschiedenis van de krant. En ook via mijn mailbox werd er gereageerd. Hier en daar negatief, maar overwegend positief. Extreem positief zelfs. Zo werd ik, net als Fleur, verdacht van bovenmenselijke moed en de hemel in geprezen omdat ik als bekend gezicht zo klein durfde zijn. Zowel total strangers als ex-collega’s schreven dat mijn woorden angstaanjagend herkenbaar waren en dat ik sprak over datgene waarover zij altijd hadden zwegen. Euh… mooi, goed, fijn uiteraard. Maar toch blijft vooral het gevoel van een soort explosieve, collectieve catharsis kleven. Tonnen opgekropte frustraties en stapels verdriet die er ein-de-lijk uit mogen. Gewoon omdat iemand de eerste stap gezet heeft.

Daarom dit pleidooi voor zwakte. Voor zachtheid zo u wil. Voor mededogen. Want zwak is niet hetzelfde als zielig. Zacht is niet hetzelfde als soft en mededogen is een prachteigenschap die continu wordt weggemoffeld in een maatschappij waarin alleen the fittest (zouden) overleven. Nochtans is het, zeker in de media, geweldig bon ton om de mensen ‘blijf altijd jezelf!’ als ultieme raad mee te geven. Wel, jezelf zijn, dat is volgens mijn interpretatie: geen masker dragen. Geen betere versie van jezelf proberen te verkopen aan de buitenwereld, maar hoogstens je beste. En beseffen dat zelfs die versie mankementen vertoont. Kleine of grote. Tijdelijke of permanente. Laten we bij deze dus allemaal stoppen met zo f*cking sterk te willen zijn. Het echte leven is geen Facebook- of Instagramfeed vol decadente vakanties, een miljoen intelligente vrienden en hoogbegaafde kinderen die al van bij de geboorte perfect doorslapen. Echte mensen kennen ups en downs in hun privé-leven en op het werk. En die mindere dingen hoef je niet te verstoppen. Je moet ze ook niet posten. Nee, je moet erover praten. In real life. Van normale mens tot normale mens. In plaats van alles op te kroppen tot er een zot wijf, zoals Fleur of ik, haar mond opendoet. Wij houden namelijk van overzichtelijke mailboxen.