Haar mailbox zat propvol, liet ze afgelopen weekend weten in een column in het Nieuwsblad Magazine. Ze, dat is Fleur Van Groningen. Topschrijfster en -cartooniste, empathische journaliste (ik spreek uit ervaring!) en ja, ook vrouw met een verleden van pesterijen en depressies. Het was een getuigenis op Radio 1 over die donkere periodes in haar leven die voor de volle brievenbus gezorgd had. Dat het moedig was van haar om taboes te doorbreken. Dat mensen door haar verhaal meer begrip voor hun omgeving hadden gekregen. Of zichzelf plots beter begrepen. Of zich minder alleen voelden. En dat omgekeerd ook veel lotgenoten hun relaas aan haar hadden gedaan.
Sounds familiar. Iets meer dan een jaar geleden schreef ik een opiniestuk in De Morgen over de link tussen gebrek aan feedback op het werk en burn-out (http://www.demorgen.be/economie/beste-baas-doe-iets-aan-de-heersende-burn-outboom-a1720228/). Een verhaal waarvan de eindredacteur eerst nog dacht dat het té specifiek en té persoonlijk zou zijn, bleek uiteindelijk belachelijk universeel. De brief ging viral en werd het meest gelezen en gedeelde opiniestuk uit de (digitale) geschiedenis van de krant. En ook via mijn mailbox werd er gereageerd. Hier en daar negatief, maar overwegend positief. Extreem positief zelfs. Zo werd ik, net als Fleur, verdacht van bovenmenselijke moed en de hemel in geprezen omdat ik als bekend gezicht zo klein durfde zijn. Zowel total strangers als ex-collega’s schreven dat mijn woorden angstaanjagend herkenbaar waren en dat ik sprak over datgene waarover zij altijd hadden zwegen. Euh… mooi, goed, fijn uiteraard. Maar toch blijft vooral het gevoel van een soort explosieve, collectieve catharsis kleven. Tonnen opgekropte frustraties en stapels verdriet die er ein-de-lijk uit mogen. Gewoon omdat iemand de eerste stap gezet heeft.
Daarom dit pleidooi voor zwakte. Voor zachtheid zo u wil. Voor mededogen. Want zwak is niet hetzelfde als zielig. Zacht is niet hetzelfde als soft en mededogen is een prachteigenschap die continu wordt weggemoffeld in een maatschappij waarin alleen the fittest (zouden) overleven. Nochtans is het, zeker in de media, geweldig bon ton om de mensen ‘blijf altijd jezelf!’ als ultieme raad mee te geven. Wel, jezelf zijn, dat is volgens mijn interpretatie: geen masker dragen. Geen betere versie van jezelf proberen te verkopen aan de buitenwereld, maar hoogstens je beste. En beseffen dat zelfs die versie mankementen vertoont. Kleine of grote. Tijdelijke of permanente. Laten we bij deze dus allemaal stoppen met zo f*cking sterk te willen zijn. Het echte leven is geen Facebook- of Instagramfeed vol decadente vakanties, een miljoen intelligente vrienden en hoogbegaafde kinderen die al van bij de geboorte perfect doorslapen. Echte mensen kennen ups en downs in hun privé-leven en op het werk. En die mindere dingen hoef je niet te verstoppen. Je moet ze ook niet posten. Nee, je moet erover praten. In real life. Van normale mens tot normale mens. In plaats van alles op te kroppen tot er een zot wijf, zoals Fleur of ik, haar mond opendoet. Wij houden namelijk van overzichtelijke mailboxen.
De column van Fleur vind je op http://fleur-van-groningen.blogspot.be!
Je moet net sterk zijn om zwakte te tonen 😉
Amen!
Mooi gezegd … en helemaal waar!
Er is niks sterker dan zwakte tonen en je kwetsbaar opstellen. En eens je het zelf doet vallen de maskers af en blijkt dat heel veel mensen in je omgeving er ook behoefte aan hebben.
Mooi! Het is toch soms verdomd moeilijk om jezelf te blijven, mensen verwachten altijd zoveel van je. Ik verwacht altijd zoveel van mezelf. Het is het proberen waard.
Ik ben het eens met Sacha: sterk om je zwakte te tonen! Ik deed dat door een interview te geven in de special over burn out die einde september verscheen in de papieren HBVL. Positieve reacties volgden, negatieve (heb ik) niet (gehoord). En vaak hoor ik bewondering over hoe open ik erover kan praten. Ik schaam me dan ook niet, ik heb er al heel wat uit geleerd. En bovenal, het is menselijk. En dat ben ik.
Ich würde gerne den Gutschein gewinne, da wir 3 Brillenträger in der Familie sind (wir sind auch nur 3 Personen) und sich bei einem von uns immer die Werte ändern. Also wird jedes Jahr mindestens eine neue Brille gekauft und das geht doch ganz schön ins Geld.
Ik las deze blogpost vanuit de.link op je Facebook pagina.
Groot gelijk!
Alleen 1 kleine opmerking. Eentje die nauw aan het hart ligt. Hoogbegaafde kinderen. Veel mensen lijken te denken dat het leven veel makkelijker moet zijn als je kinderen hoogbegaafd Zijn, maar de realiteit is dat hoe verder je van de standaard afwijkt, hoe moeilijker het kan worden/is. Voor de kinderen met leermoeilijkheden en voor de kinderen met hoogbegaafdheid. Hoogbegaafdheid is niet hetzelfde als goeie punten halen op school. Hoogbegaafdheid komt met een heel pakket andere eigenschappen. Met piekerende kleuters, met kinderen die zich het onrecht van de wereld aantrekken, die al snel aanvoelen hoe anders ze zijn dan de meeste leeftijdsgenootjes en dat dan een plaats moeten geven.
En daarom zal je de ouders van hoogbegaafde kinderen niet snel horen zeggen dat hun kinderen hoogbegaafd zijn. Want dat is toch zo gemakkelijk? Niet dus.
Dankjewel voor je berichtje… Ik begrijp je punt… Maar ik denk dat je ook hierin niet alleen bent! Liefs!!