Dat lijkt verontrustend beste gendergenoten euh -genotes, maar voor er ook hier iets te hard geroepen wordt dat het feminisme allemaal voor niks geweest is, zal ik mezelf even nader verklaren. Daarvoor moeten we wel terug naar het eeuwig smeulende quality-time debat dat Ilse Ceulemans een aantal weken geleden weer in alle hevigheid deed oplaaien. In plaats van die mooie aanleiding aan te grijpen om een constructief debat op te starten en zo bij de kern van de zaak te geraken: hoe komt het dat de maatschappelijke structuren en de arbeidsmarkt niet aangepast zijn aan de behoeften en de levensstijl van het moderne gezin?, werd het al snel een bitsig (of zelfs bitchy) verbaal gevecht tussen vrouwen onderling (o.a Famke Robberechts versus Saskia Scheerlinck), af en toe getemperd door een verloren gelopen man.
Kijk, voor mij is het as simple as this: als jij een moeder bent die gelukkig wordt van veel werken, hou je dan vooral niet in. Betekent dat professionele succes ook dat je een betere mama wordt? Nee, dat denk ik dan weer niet. Net zomin als ik erin geloof dat alleen de moeders die constant rond hun nageslacht cirkelen goede moeders zouden zijn.
Een goede moeder is volgens mij een relaxte moeder. Eentje die vrede heeft met haar keuzes, die niet te veel piekert en niet al te perfect wil zijn. Het tegenovergestelde van wat de meesten onder ons, ikzelf voorop, dagelijks nastreven. Ik durf zelfs te stellen dat wij vrouwen ons leven vaak stukken gecompliceerder maken dan het is. Of ben ik echt de enige die het huishouden en de zorg voor de kinderen halsstarrig naar zich toe blijft trekken en tegelijkertijd zeurt (of toch veelvuldig blijft herhalen) hoe weinig spontane hulp ze daarbij krijgt? We weten toch al lang dat als je een man niet expliciet vraagt om ergens bij te helpen, hij het meestal ook niet zelf komt voorstellen? Heerlijk moet dat zijn om nergens problemen te (voor)zien.
Is de fruitpap gemaakt? Staat de boekentas (gevuld) klaar? Zijn de juiste kleertjes gekozen? Is de opvang voor morgen geregeld? Ik heb con-stant de planning van 4 gezinsleden in mijn hoofd, mijn lief alleen de zijne. Als oma en opa komen babysitten wil ik het hen zo ridicuul gemakkelijk maken dat ik er beter de hele avond naast zou blijven zitten. Waardoor ik standaard te laat vertrek naar mijn afspraak. Terwijl de man als ie weg moet en weet dat er iemand overneemt, de boel met het grootste gemak de boel kan laten. Zijn verantwoordelijkheid stopt als hij de deur achter zich dicht trekt en herbegint als hij thuiskomt. Die van mij heeft helaas geen uitknop. Voor een stuk omdat ik het graag doe, voor een stuk omdat ik zo geprogrammeerd ben. Ik kan er niet aan doehoen! Ik weet nochtans behoorlijk zeker dat mijn lief de dingen die ik doorgaans voor mijn rekening neem (min of meer) even goed kan. Maar dan moet hij wel de gelegenheid krijgen om het te tonen en die kans geef ik hem meestal niet. Silly me. Als hij bijgevolg een stereotiepe man wordt en ik een stereotiepe vrouw, dan is dat dus gedeeltelijk mijn fout. Toch?
Zou het dan ook niet kunnen- sta mij deze snelle veralgemening toe- dat het feit dat wij vrouwen zo veel harder wakker liggen van het quality-time debat ook een beetje onze eigen schuld is? En niet alleen die van het andere geslacht of van de maatschappelijke structuren? Ik heb er zelf bijvoorbeeld heel bewust voor gekozen om in deze periode van mijn leven kleinere stappen te zetten op carrièregebied. Niemand, mijn lief nog het minst, heeft mij ooit ever verplicht om die keuze te maken. Ik heb ze gemaakt puur omdat ik het zo wil. Omdat het goed voelt. Omdat ik zo weinig mogelijk minuten uit het leven van mijn kinderen wil missen.
Insinueer ik daarmee dat mijn man onze kleintjes minder graag ziet? Uiteraard niet. Hij kweekt gewoon minder snel issues en schuldgevoelens. Hij werkt en hij is thuis. Hij ziet de kinderen soms veel, soms minder. Hij gelooft dat opvang nog heel last minute te fixen is. En hij vindt matchende, gestreken kleren overroepen. Wat de situatie ook is, hij stelt zich altijd minder vragen en hij maakt zich standaard minder zorgen. Zorgen zijn voor morgen. Vermoedelijk omdat hij weet dat ze intussen wel door mij behandeld zullen worden. Maar toch! De vader is precies zo relaxed als ik zou willen zijn. Als wij zouden moeten zijn. Hij is de perfecte moeder, quoi.
Eigenlijk helemaal mee eens, maar ik worstel met hetzelfde! 🙂
ik vraag me soms af – moest ik onverwacht in het ziekenhuis belanden – wat er zou gebeuren in mijn gezin. De dingen die ik doe zonder dat ik mijn partner hierover inlicht (opvang regelen – school informeren over wie wanneer kind ophaalt – kleren wassen/drogen/klaarleggen…en nog zoveel meer). En direct daarna denk ik “bwahja, als hij een keer naar school gaat met een dezelfde broek als twee dagen daarvoor, so be it, wie ligt daar eigenlijk wakker van?” Het zou ook wel lukken, gewoon niet op mijn manier….
dat denk ik ook soms… maar hij ligt er niet van wakker 🙂 en eigenlijk is het omgekeerd ook zo. als het gaat over technische dingen in huis, ben ik degene die nergens van weet!
herkenbaar 😉
Laat me toe toch een kleine lans te breken voor de wel-plannende, matchende-kleren zoekende, naar-de-creche-wandelende vaders.
Ik vind het een inspirerende post, maar ken in mijn omgeving alleen al toch al wat vaders die daar wel allemaal mee bezig zijn omdat ze hun vrouw alle tijd en ruimte spontaan(!) om een eigen (buitenshuise) hobby te hebben of (in de eigen situatie) zeer onregelmatige uren te kunnen werken zonder stress dat thuis alles overhoop ligt enz
Hier ook een naar de creche lopende plannende vader. Die matchende kleren, dat is wat minder, maar swat. En de zorgen? Die heb ik ook.
Sorry voor de late reactie, maar ik word sinds de ontdekking meegesleurd door jouw blog en heb nog heel wat leesvoer in te halen.
Het mooie aan jullie is, als ik het lees, dat jullie een geweldig complementair team zijn. Dat mag ik zelf ook ervaren, maar ere wie ere toekomt, net zoals bij jullie is het mijn vriendin die alle planning en denkwerk voor vier doet. Wanneer ze er niet is lukt alles ook. Iets chaotischer, minder gepland, maar het resultaat mag er wezen.
Een voetbalmetafoor ter illustratie, ik weet niet of hij volledig opgaat en wat doe ik nu een voetbalmetafoor gebruiken om een punt duidelijk te maken aan een vrouw, maar kom, hier ga ik:
De mama is de coach/manager van het team, meester tacticus, alles touwtjes in handen, psycholoog als het moet, maar heeft een sterspeler nodig om resultaten te boeken. De papa is de nummer 10 van het team, meester technicus, frivool, nonchalant, maar heeft een goeie coach/manager nodig die hem de ruimte geeft.
Haha, dat vind ik eigenlijk wel een leuke vergelijking! Maar ik ben dan ook een vrouw die wel een beetje voetbal kan verdragen 🙂 Merci ook voor het mooie compliment!
Ik lees deze post nu pas en vind het zeer herkenbaar, je slaat de nagel op de kop!
Superleuke blog trouwens, ik hou van je schrijfstijl.
Liefs!