Ik had het gevoel dat deze post wel een follow-up verdiende. In de eerste plaats om jullie te bedanken voor de massaaaaaaale reacties. Voor het sympathieke, empathische deel van de commentaren dan toch. Echt ongelooflijk hoe sommige mensen zich inleven in jouw situatie, hun eigen verhalen plots ongegeneerd durven delen of je totaal onbaatzuchtig willen verder helpen met hun kennis en contacten. Zo mooi, zo lief. Echt waanzinnig dankbaar voor al die warme virtuele ontmoetingen! De minder vriendelijke tot zelfs ronduit groffe kritiek daarentegen, vergeet ik liever zo snel mogelijk en heb ik dus ook niet approved in de comments. Sorry. Je kan dat laf vinden, ik zie het als een keuze voor positiviteit. Voor mezelf en ook naar anderen toe. Het is namelijk niet omdat online feedback geven zo makkelijk en meesterlijk anoniem is, dat die getypte woorden mij niet raken. Uiteraard schrijf ik deze blog om gelezen te worden en vaak is het ook de bedoeling om er een discussie mee uit te lokken. Maar dan wel een beleefde discussie, dat is een essentiële nuance. Als mijn schrijfsels jou niet interesseren of je vindt mij- om wat voor reden dan ook- een onnozel wijf, stop dan vooral asap met verder lezen en klikken. Echt een heel efficiënte manier om ergernis instant in de kiem te smoren. Please do try it at home. Enfin, ikzelf zal alleszins nooit (in het openbaar) negatieve kritiek spuien op mensen die ik niet goed genoeg ken. Omdat ik te weinig weet over hun drijfveren, angsten, frustraties en verleden én mijn oordeel over hen dus nooit voldoende gebalanceerd kan zijn. Meteen de reden waarom ik het hier op deze pagina’s zo graag bij mezelf hou. Met egocentrisme, beste criticasters, heeft het dus hoegenaamd niks te maken. Nog minder met een soort van uitgekiende mediacampagne. Ik schreef gewoon een eerlijke tekst over de huidige stand van zaken in mijn professionele leven. Punt. En dat stuk is vervolgens opgepikt door heel wat sites en kranten. Punt. Omdat ze het interessant materiaal vonden en omdat ze er woorden als ‘aanklacht’ en ‘noodkreet’ boven konden zetten. Dat verkoopt blijkbaar goed. Punt. Ja, bekend zijn heeft voordelen, heel zeker, dat ga ik niet ontkennen. Maar ook nadelen. Er gebeurt heel veel over dat bekende hoofd heen. Beklaag ik mezelf daarom? Nee, totaal niet. Maar je moet me misschien ook niet te snel benijden. Of verguizen. Zijn er mensen die het erger hebben? Heel zeker. Heel veel zelfs. Mag het daarom bij mij ook niet lukken, omdat het bij zo veel andere mensen niet lukt? Nee toch? Believe me, I count my blessings, every single day. En ik zal helpen en teruggeven waar ik kan. Maar ik kan toch onmogelijk persoonlijk verantwoordelijk gesteld worden voor het feit dat anderen minder geluk hebben?
Bon, dan was er dus nog een tweede reden voor dit schrijven. Het antwoord op die ene vraag die mij al on-tel-baar vaak gesteld is de voorbije weken: heb je je droomjob dankzij die blogpost ondertussen wél gevonden? Euh… nee. Nog niet, daar kan ik kort in zijn. Maar ik moet toegeven dat er tussen het vele kaf ook best wel wat koren zat. Mensen, bedrijven en sectoren waar ik voor mijn post nog nooit over gehoord had en die zelf ook nooit ever spontaan aan mij gedacht zouden hebben, contacteerden me plots met intrigerende ideeën en vacatures. Geen job huppakee in de schoot van de beevee geworpen, geen bevoordelende procedure, wél de plotse mogelijkheid tot een aantal verkennende gesprekken. En aan die gesprekken ga ik vandaag beginnen. Spannend. Keep you posted! Wat had je gedacht.