Blijven praten, zeg ik steevast als men mij vraagt naar het geheim van een goeie relatie. Dat is geen origineel advies, verre van. Ik heb het van horen zeggen. Maar de manier waarop en vooral de plek waar mijn lief en ik die richtlijn in de praktijk proberen om te zetten, is wel iets minder voor de hand liggend. Eerder gewoon liggend. Wij praten namelijk het liefst en vooral het best in… de jacuzzi. Het bubbelbad zo u wil. Daar hoeven we niet eens voor naar de wellness, we hebben er eentje in onze tuin staan. Regi-style quoi! Beschouw het wel niet als een zotte aankoop van een aanstellerig stel luxebeesten. Waarmee ik niks over Regi wil insinueren! Het ding hoorde simpelweg bij het huis dat we twee jaar geleden kochten en ik heb oprecht moeten leren om ervan te houden. Ondergetekende blonk in eerste instantie eerder uit in scepticisme. ‘Allemaal goed en wel’, dacht ik toen, ‘maar dat ding gaat belachelijk veel verbruiken en we zullen er zelden inzitten.’ Bezwaren die, hoewel deels waar, behoorlijk snel hebben plaatsgemaakt voor enthousiasme en godbetert, lichte euforie. Want tegenwoordig is ons bubbelbad mijn grootste luxe. Wat zeg ik, mijn allergrootste luxe! Daar kan geen designer dress of hi-tech toestel tegenop. Het gaat dan uiteraard niet om de fysieke verschijning op zich. Een dergelijk bad is tenslotte niet meer dan een weinig esthetisch verantwoorde kuip, gevuld met warm water. Wel om de psychologische effecten ervan. Zonder bubbelbad zouden wij als koppel veel minder en wellicht zelfs te weinig met elkaar praten. En gebrek aan communicatie is een potentiële relatiekiller. Ook van horen zeggen, maar vooral van niet willen meemaken.
De jacuzzi is dus de enige plek waar mijn lief en ik ongestoord en ongestresseerd een goed gesprek kunnen voeren. Warmte op het lijf, ontspanning in het hoofd. Al moet ik meteen een klein beetje nuanceren en melden dat we de babyfoon toch standaard mee naar buiten nemen. You never know. De gesprekken die we in die natte toestand voeren, kunnen alle kanten op. Soms zijn ze zakelijk, dan weer romantisch. Nu en dan kiezen we voor een vluggertje, andere keren is er tijd voor meer diepgang. Een concreet voorbeeld. Terwijl ons lijf langzaam wegglijdt in het hete water en de sproeiers onze rug masseren, hebben we ‘t meestal eerst over de voorbije dag. Debriefing. En over die van morgen. Briefing. Wie wanneer vertrekt, wie de kinderen naar school en naar de crèche brengt, wie ze weer ophaalt en of er al dan niet extra opvang voorzien moet worden. Als er daarna nog tijd over is om langer te weken, verandert de aard van de gesprekken heel geleidelijk aan. De toon ook. En dan kunnen ongepland en ongedwongen de meest uiteenlopende zaken aan bod komen. Actualiteit, politiek, tv, familie, boeken,… Maar ook en vooral persoonlijke twijfels en bedenkingen. Als ik ergens mee zit, is dit de plek waar ik het eruit gooi. In ons bubbelbad. Bubbelbubbelbubbelbad! De voze vingers na zo’n lange sessie neem ik er met plezier bij.
Af en toe zwijgen we ook, daar in het bruisende water. Weloverwogen voor stilte kiezen, is even belangrijk als praten op het juiste moment. Nog eens van horen zeggen, jawel. Die geluidloosheid zorgt trouwens keer op keer voor magie. Zeker als we de bubbels uitzetten. Dan blijven enkel de sterren, de maan en onze gedachten over. Onze lichamen ook, maar daarover hoef ik hier niet verder in detail te treden. Omdat dat onderdeel van het samenzijn in een jacuzzi, onze jacuzzi, net bijzaak is. Een aangename weliswaar.
(Deze column verscheen afgelopen weekend in HALLO, een weekendbijlage van Het Belang van Limburg)
En by the way, het bubbelbad op de foto is niet dat in onze tuin, maar dat van Caballito de Mar.
Zalig!!!
Fantastisch! Hadden wij er ook maar ééntje staan 😉
Kunnen we deze keer ook zo een sessie of wie weet zelf een bubbelbad winnen? 🙂
🙂 🙂
Hoe doe je dat met kinderen in huis? *kijkt onbegrijpend*
Ik durf niet eens mijn brievenbus op drie meter van mijn huis gaan leegmaken, als ze in bed liggen. Uit angst dat ik iets niet hoor, uit angst dat de deur achter me dicht valt en ze alleen opgesloten zitten binnen, … 🙂
dat brievenbus-scenario speelt ook weleens in mijn hoofd 🙂
Proberen los te laten zeker, geloven in jezelf en in je kinderen… en de ene dag ben ik daar al helfdhaftiger in dan de andere, vermoed ik 🙂