10 waarheden gaf Siska Schoeters afgelopen weekend in de krant De Morgen. Maar we hebben er uiteraard maar ééntje onthouden: “Kinderen hinderen”. Met te midden van die uitleg, quotes als “Wie de roze wolk heeft uitgevonden, die moet eraan” én “Als ik de kinderen in bed leg, denk ik soms: ‘Yes! Ik ben zeven uur van die kleine fuckers verlost'”.
Klinkt hard als je het zo volledig contextloos hier of in je Facebookfeed onder de neus geduwd krijgt. Maar wie de moeite neemt om het volledige interview te lezen, merkt dat de Stubru-presentatrice meer dan voldoende tegengewicht geeft aan deze ‘krasse’ uitspraken. Siska ziet haar (stief-)kinderen doodgraag. Uiteraard. Welke moeder ziet haar kinderen niet doodgraag? Ze wil alleen voor één keer, héél eerlijk, het volledige plaatje vertellen. En tuurlijk weet ze dan dat een beetje controverse uitlokken altijd werkt. Ook nu weer, zo bleek dus al gauw.
Ideaal eigenlijk, want real life moederschap is precies waar ík ook al een hele tijd op hamer. Op de blog en in mijn boek. Om vrouwen bewust te maken van het feit dat andere moeders óók worstelen. Dat je mag lachen én huilen. En dat de buitenwereld het zeker niet altijd beter weet. Lijkt logisch en bijna banaal zelfs, maar niets is minder waar. Bewijzen zowel de reacties van opluchting (“Eindelijk durft iemand het zo zeggen!”) als die van shock (“Hoe durft iemand het zo te zeggen!”).
Kijk, dat hele rozewolkengedoe is inderdaad je reinste bullshit. Heel blij dat we die leugens eindelijk de wereld aan het uitkrijgen zijn. Maar ik wil toch evenzeer voorzichtig waarschuwen voor het andere uiterste. Want ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik kan diezelfde little fuckers bij momenten ook opvreten van geluk. En het is niet omdat je een zucht van verlichting slaakt als ze in hun bed liggen, dat je niet ongelooflijk content bent als je ze er ‘s ochtends (iets te vroeg weliswaar) weer breedlachend mag uitplukken. Bovendien wisten we allemaal zeer goed op voorhand dat een leven met kinderen anders zou zijn dan een leven zonder kinderen. Toch? Daar moeten we nu ook niet over beginnen zeveren. Veel hangt af van hoe je het ziet. Van je instelling, je filosofie.
Niks in het leven is zwart-wit. Het moederschap (of het ouderschap in het algemeen) dus evenmin. Er zijn goeie en minder goeie dagen. Er is werkdruk, slaaptekort en een gebrek aan vrijheid. Maar er is evenzeer een overload aan liefde, een zalige zin voor relativering én een besef dat alles voorbijgaat. Ook die hele lastige fases.
Zullen we daarom hier en nu een afspraak maken lieve moeders (en vaders)?
Laten we vanaf vandaag proberen om elkaar altijd beide zijdes van de medaille te tonen. Laat ons een evenwicht zoeken tussen de überperfecte instagramfoto en de postnatale depressie. Zoiets. Met onze mannen kunnen we dat toch al? Stoefen bijvoorbeeld over hoe hij je tijdens het vrijen alle hoeken van de kamer laat zien en daarna vrolijk zagen over hoe hij maar geen werk in het huishouden ziet. En ook onze so called ideale jobs mogen schaamteloos een aantal gebreken vertonen. Alleen met kinderen is het blijkbaar enorm moeilijk- en soms zelfs totaal ongehoord- om naast een positief ook een (iets) negatiever verhaal te vertellen. Onze kinderen horen wél perfect te zijn. Terwijl perfectie dus niet bestaat. Echt niet. Zelfs niet bij ultra schattige little fuckers.
Meer lezen over het échte moederschap?
Happy Mama. Het boek.
Parttime perfectionisme is the new black.
Erika bekent: het échte leven van een mama.
De perfecte moeder is een vader.
De 40 zinnen die elke peuter- en kleuterouder gebruikt.
13 dingen die je zegt, maar wel denkt als je net bevallen bent.
Try a little tenderness.