Facebook

“Waaaat? Jennifer Aniston? En jij mag die ontmoeten? Waaaauw! Zoooo jaloers!”
Dat was de gemiddelde reactie van vrienden en collega’s toen ik mijn press junket-tripje naar LA, in opdracht van 20th Century Fox Belgium, bekend maakte. Het kan niet anders of die mensen hebben net zo’n geweldige herinneringen aan Friends als ik. Friends! De sitcom die Jen bombardeerde tot wereldster en onze jeugd mee kleurde. Zoveel geestige series waren er immers nog niet op tv toen, series tout court mocht je eerder een zeldzaamheid noemen. Van Netflix of Play was er nog lang geen sprake, je keek gewoon elke week vol spanning uit naar de volgende aflevering. Of je moest de dvd-box kopen. Wordt dat eigenlijk nog gekocht tegenwoordig, dvd’s?
Het voordeel van die old skool kijkcultuur is, denk ik, dat het daarom allemaal zo goed is blijven hangen. Of zouden we later even goede herinneringen overhouden aan shows die we in deze huidige binge viewing-tijden verslinden? Ik betrap mezelf alleszins nog geregeld op een hilarische Joey-quote (How are U doing!? London baby!) of een eigen interpretatie van de Smelly Cat song van Phoebe. Central Perk deed mij dromen over koffiebars lang voor het fenomeen bij ons zijn intrede deed. En oh ladies, raise your hands please, als je destijds niet op z’n minst heel even dacht om jezelf de wereldberoemde Rachel Green-coupe te laten aanmeten. Ie-de-reen wou haar kapsel. De Flair kon er ei zo na een aparte editie aan wijden. Jennifer had naast dat gegeerde kapsel trouwens nog iets bijzonder gewilds in haar bezit. Iets dat ze ondertussen wel kwijt is gespeeld aan Angelina Jolie: Brad Pitt. Misschien wel de mooiste man op aarde. Ach, ze bleek het ook perfect zonder hem en ‘haar’ te redden in Hollywood. Na Friends volgden een hoop rollen in goed onthaalde (romantische) komedies en Jen is op haar 46^ste nog altijd een ongecontesteerde A-lister. Ze heeft recent zelfs een nieuwe, jongere hottie aan de haak geslagen: Justin Theroux. Neefje van ja.
En bovenop al dat moois is er nu eindelijk ook dé rol waar ze al zo lang op hoopte. De rol waarmee ze bewijst dat ze, los van alle glamour, een steengoede actrice is. Want hoewel comedy aartsmoeilijk is, word je in Tinseltown pas echt serieus genomen als je ook op geloofwaardige wijze een eerder dramatisch personage kan vertolken. Lees: als je het aandurft om er slecht uit te zien, te verdikken en pijn te lijden voor je job. En dat doet Jennie voortreffelijk als Claire Bennett in CAKE. Claire is een vrouw die gebukt gaat onder vreselijke pijnen, zowel fysiek als mentaal. Overal littekens dus, een hoop tranen en ook een flinke dosis cynisme. Gelukkig. Die bittere geestigheden én de verschijning van een very sexy Australische tegenspeler maken de zware prent nét verteerbaar. Ik vind huilen in de bioscoop het bewijs dat de film mij op de één of andere manier geraakt heeft en dat gevoel verwacht ik eigenlijk ook als ik een kaartje koop. Als jij daarentegen niet houdt van traantjes plengen in de cinema, zou ik je toch eerder het lichtere werk van Miss Aniston aanraden. Dat neemt evenwel niet weg dat het meisje op z’n minst een oscarnominatie had moeten krijgen voor deze acteerprestatie. Echt. Vond zij zelf ook waarschijnlijk. Maar die discussie zijn we tijdens de 5 minuten die ik voor het interview kreeg dus niet aangegaan. Waar we het wél over gehad hebben, zie je zeer binnenkort online, in de facebookcampagne van 20th Century Fox. CAKE komt bij ons op 8 april in de zalen.

(Deze column verscheen afgelopen weekend in Hallo, de weekend tv-bijlage van HBVL.)