Finn wordt 6 jaar! Tijd voor een tropical party (of twee).

Twee feesten heeft ie al gehad. Een derde komt er nog aan. Wéér met fijne mensen, mooie decoratie en lekkere taart en al. Nee, de 6e verjaardag van ons oudste kind laten we hier niet bepaald onopgemerkt voorbijgaan.

Studio Lala en ik, dat is al een paar jaar een topmatch. Creatief lijken, zonder het echt te hoeven zijn. He-le-maal mijn ding!

Ook de piñata moest er dit jaar opnieuw bij zijn. Op uitdrukkelijke vraag van het feestvarken. Handgemaakt door Lisa van Het Roze Waterpaardje. Levert echt zalige momenten op zo’n ding!

Eén taart wijkt wat af van het tropical thema. Dat komt omdat de jarige de laatste weken ook een obsessie voor bmx ontwikkeld heeft. Beide prachtexemplaren én de cupcakes zijn alleszins van de hand van mijn getalenteerde vriendinnetje Sofie’s toertjes.

Zelf een feest in aantocht? Ik mag een exemplaar weggeven van het extreem inspirerende Feest!-boek van Studio Lala. Laat in de comments even weten voor welke party je nog ideetjes zoekt en dan is het boek misschien wel van jou binnenkort. 

Ik maak de winnaar op 30 augustus bekend, via mijn FB-pagina.

Mogen mijn kinderen nog even kind zijn aub?

Ik heb niet de stilste kinderen. Noch de flinkste. Laat staan de braafste. Maar dat betekent niet dat ze het slecht menen, die twee van mij. Hun hartje zit meer dan op de juiste plek. Het zijn gewoon levendige, behoorlijk stereotype jongens. Hevig, enthousiast, wild en misschien een tikkeltje te luid. Zwijgen kost hen behoorlijk veel moeite. Niet bewegen nog meer. En als het toch allemaal even lukt, is het zelden voor lang.

Thuis vormt die heftigheid zelden of nooit een probleem. Ze worden uiteraard op de vingers getikt als ze echt over de schreef gaan. Maar we hebben hier de luxe van een alleenstaand huis en een grote tuin. Dus af en toe compleet loos gaan kan perfect.

Maar op een ander wordt hun gedrag steeds vaker in vraag gesteld. Of zo lijkt het toch. Recent nog op vakantie in het prachtige Zuid-Tirol (het verslag van die reis volgt zéér snel trouwens!). Verwijtende, afkeurende blikken. Al dan niet aangevuld met vermanende woorden. Soms zelfs recht in hun of mijn gezicht. Op de luchthaven, in de trein, in het bos. Plekken waar mijn koters gewoon complexloos genoten van voor hen geweldig spectaculaire dingen. Met mij of hun omi altijd in de buurt. Om in te grijpen als het spel te heftig werd of het plezier zich in iets te luid gekir begon te vertalen. Hun vrijheid stopt immers waar die van een ander begint. Respect en beleefdheid blijven basiswaarden die ik er tot in den treure zal inpompen. En vooral: ik heb er zélf het meeste last van als ze zich misdragen. Wees gerust. Maar continu en voor het minste (of voor niks!) berispen, doe ik niet. Omdat het de zaken soms juist verergert en omdat er in mijn ogen ook minstens even veel momenten waren waarop ze wél netjes binnen de figuurlijke lijnen kleurden. Ik houd het trouwens niet vol om non-stop te blijven vermanen. Daar ben ik eerlijk in. Menselijk ook, denk ik.

Als je bijvoorbeeld al een paar uur wacht op je vlucht en je krijgt vervolgens nog twee uur vertraging aangesmeerd, dan is het geweldig moeilijk om je kinderen al die tijd onbeweeglijk en muisstil ter plaatse te houden. Of moet ik ze vastbinden aan hun stoel? Hun mond afplakken? Ik kan het ook niet vermijden dat ze per ongeluk tegen een mede-passagier aanstoten op de bus. Toch was dat ‘incidentje’ voldoende reden voor een knorrige Nederlandse man om zwaar uit te pakken tegen mijn jongste. De tweejarige begreep natuurlijk niet wat er aan de hand was en stak als tegenreactie deugenieterig zijn tong uit. Waarop de man in kwestie helemaal door het lint ging. “Sorry meneer, het zijn kinderen. Het is al laat en ze hebben ook al lang moeten wachten”, zei ik (veel te) beleefd om de boel te bedaren. Maar inwendig kookte ik van woede. Hoe kan je in godsnaam zo onverdraagzaam zijn? En hoe onwaarschijnlijk zielig ben je als je zo reageert op een levenslustige peuter?

Ook op het vliegtuig heb ik weer discussies gehad met de stewardessen. Zij worden keer op keer behoorlijk lastig als Rowen zich niet wil laten vastgespen voor het opstijgen of het landen. Ik begrijp dat het voor zijn eigen veiligheid is en ik weet dat ze hun procedures moeten volgen. Dat ze ook maar hun job doen. Maar je gaat mij toch niet vertellen dat mijn kind de enige tweejarige is die niet helemaal snapt waarom hij op bepaalde momenten plots ingesnoerd moet worden en zijn auto’s niet op het uitklapbare tafeltje mag zetten? Een tweejarige moet verplicht een eigen stoel nemen, maar de bijhorende gordel is niet aangepast aan kleine kinderen. Ze glippen er gewoon onderdoor als ze willen. En dat willen ze dus.

Ander voorbeeldje, vanop de trein. Een ritje van nog geen kwartier. Overdag, in een redelijk lege coupé. Jawel, plaats à volonté dus om te spelen. Op de grond en op de uitklapbare stoeltjes. Geen geluidloos spel, daar moet ik niet onnozel over doen, maar oorverdovend irritant was het nu ook weer niet. Toch vond één van de weinige andere passagiers het al na ongeveer drie minuten nodig om haar ongenoegen te uiten. In het Italiaans. En niet in vriendelijk Italiaans. Ja mevrouw, ik weet dat een trein geen speeltuin is en ik moedig het ook niet aan om ‘m als dusdanig te gebruiken, maar ik kan het niet helpen dat mijn kinderen mogelijkheden zien op zo’n moment.

Zelfde verhaal tijdens een bergwandeling, ver van de bewoonde wereld. Finn zingt vrolijk liedjes onderweg. Tot grote ergernis blijkbaar van een zeldzame passant. De man steekt een hele preek af tegen Finn, over hoe hij door zo veel lawaai te maken geen dieren zal kunnen zien. In het Duits dan nog wel. Terwijl hij heel goed had gehoord dat mijn kind die taal niet machtig is. Een onrechtstreeks verwijt bijgevolg aan zijn moeder, aan mij. Ik had mijn kinderen niet voldoende in toom gehouden in deze sacrale omgeving.

Ja jong, ik ben echt nog wat in shock. Heb ik echt zo’n irritante kinderen? Of te domme kinderen? Moeten ze alles ineens snappen? Al op 2 jaar even goed weten als een volwassene hoe de wereld in mekaar zit? Zijn volwassenen überhaupt altijd zo beleefd en respectvol? Komt hun eigen theorie altijd zo mooi overeen met de praktijk? Mogen kinderen hun grenzen niet aftasten? Hoort dat niet bij het hele leerproces? Ben ik niet streng genoeg? Is mijn opvoeding nu al mislukt? Ben ik gewoon de foute mensen tegengekomen? Of is onze maatschappij aan het verzuren? Moeten verdraagzaamheid en respect niet van beide kanten komen? Kunnen ouderen niks meer van jongeren verdragen? Ze zouden nochtans beter moeten weten. Vroeger vond men een kind dat stilzat abnormaal. Tegenwoordig lijkt het de norm. Kinderen moeten maar meteen in de pas lopen. Peuters en kleuters moeten maar meteen weten wat wel en niet hoort. En nieuwsgierigheid en enthousiasme moeten maar meteen in de kiem gesmoord worden.

Wat zijn jullie ervaringen/meningen hieromtrent?

Erika en Eskimo presenteren: de grote pyjama giveaway.

eskimo, lego, veerle - 1

Voorlopig is het weer nog iets te weinig winters, maar als het straks alsnog kouder en donkerder wordt, hul ik mezelf graag al vroeg op de avond in leuke nachtkleding. Niks gezelligers dan in een comfortabele, warme pyjama nog wat tv kijken met het hele gezin. En in een weekend waarin niks moet, blijven de pyjama’s vaak zelfs aan tot de middag erop. Heerlijk.

Voorwaarde is wel dat de pyjama’s in kwestie niet alleen cosy, maar ook mooi zijn. En geloof me, er is veel meer lelijke dan fraaie nightwear op de markt. Jawadde. Komt er dus op aan om meteen bij de juiste merken te kijken. En misschien zelfs gewoon meteen bij Eskimo, mijn absolute favoriet. Het oer-Belgische (Gentse!) label en haar dochtermerken Dodoo (voor kinderen) en Nightlife (voor youngsters) staan garant voor een combi van kwaliteit én esthetiek. Hier geen domme poezen of mismaakte honden op een minderwaardig stofje, maar originele pyjama’s, onesies en nachtkleedjes. Voor mannen, vrouwen, jongens en meisjes.

Ik heb mijn favoriete Eskimo-items alvast uitgezocht. En ze matchen pérfect met elkaar. Die drie-éénheid gaat onze chill-momenten nóg fijner maken.

eskimo, lego, veerle - 12

En jij kan hier trouwens jouw eigen pyjama-drievuldigheid in huis halen, want ik mag van Eskimo één pyjama voor volwassenen én twee kinderpyjama’s weggeven! Een redelijk schoon pakketje, me dunkt.

eskimo, lego, veerle - 11

Dus! Als je kans wil maken op drie prachtpyjama’s naar keuze, bezorg me dan in ruil jouw leukste voorleesboekentip in de comments. Ik maak de winnaar bekend via FB op donderdag 19 november.

Erika onthult: haar (poging tot) ochtendroutine.

delhaize - 1

In een ideale wereld, sta ik rustig op vóór de kinderen wakker zijn. En neem ik vervolgens uitgebreid de tijd om mezelf klaar te maken, te ontbijten en de krant te lezen.

Maar tussen droom en daad staan meestal nogal wat praktische bezwaren. Want mijn jongens worden zelden wakker op het uur dat ik voor hen in mijn hoofd heb. Zodat er vervolgens niet veel anders op zit dan behelpen en meegaan met de flow. Hun flow.

De schoolbel is onverbiddelijk en daarvoor moeten de mini’s nog deftig eten, gewassen én aangekleed worden. En dat doen ze consequent nooit spontaan, laat staan met toegewijde medewerking. Want eigenlijk willen die kleine lui veel liever tv of youtube kijken en met elkaar spelen in plaats van zich efficiënt voor te bereiden op hun school-/crèchedag.

delhaize - 1

Ondergetekende holt haar eerste uren van de dag dus standaard en con-ti-nu achter de feiten aan. En vooral achter haar nageslacht. Pampers worden rechtstaand ververst, tanden poetsen kan ook in hangende positie en de rest van het aankleedproces gebeurt letterlijk on the go. Een broek in de badkamer, een t-shirt in de keuken en een trui in de gang. Zoiets. En ergens tussen dat gehol, getemper en gesus, probeer ik ook nog eens mezelf klaar te maken voor een nieuwe werkdag. Mijn pyjama switchen voor een outfit met nét iets meer street credibility bijvoorbeeld, een laagje mascara aanbrengen en vooral: iets in mijn mond steken. Zonder ontbijt ben ik een vod.

Het komt er daarom sowieso altijd op aan om dat me-gedeelte ‘s ochtends tot het absolute minimum te beperken. Geen tijd voor een fruitslaatje of een gekookt eitje, de vitamientjes moeten sneller tot mij komen. Iets wat tegenwoordig zowaar behoorlijk aardig lukt dankzij de nieuwe ontbijtgranen van Delhaize. Even wat melk of yoghurt erbij, de microgolf in indien nodig en hup, binnenschrokken die handel. Dat laatste lukt bij extreem tijdsgebrek zelfs in de auto. Weet ik uit al even extreme ervaring.

delhaize - 2 (1) delhaize - 1 (1)

Anyway, wil je de nieuwe Delhaize ontbijtgranen zelf ook eens uitproberen tijdens jouw morning rush? Surf dan naar de e-shop van Delhaize. Daar kan je één van deze lekkere potjes gratis reserveren. Leg het gekozen product in je mandje en ga eventueel verder met online winkelen. Bij het afronden van je bestelling geef je dan de volgende code in : BLCER1XXPP. Zo krijg je het potje Delhaize ontbijtgranen in Pluspunten terugbetaald en betaal je geen kosten voor het klaarmaken van je pakketje. Je bestelling wordt in het afhaalpunt Collect Delhaize.be van jouw voorkeur klaargelegd. (De aanbieding is geldig tem 29 november).

Smakelijk babies!

delhaize - 1

Een leuk filmpje van onze grote ochtendrace kan je trouwens bekijken via mijn FB of IG.

Project positief

Processed with VSCOcam with t2 preset

Geluk vermenigvuldigt zich als je het deelt. Daarom bedacht Bydagmarvalerie Project Positief. Een lijstje positieve vragen, dat dezer dagen vrolijk rondreist in de blogosfeer. 

Ik werd getagd door Blissfulstayathomemom en tag op mijn beurt Miss Fabuleus, Elle Milla en Byebyecheeseburger. Spread the happiness girls!

♧ Wat is je favoriete quote en waarom?

Ik heb er veel. En ik zou ze beter deftig noteren en bijhouden in één of ander bestandje. Want telkens als deze vraag mij gesteld wordt, moet ik weer heel diep nadenken. Ik kies dus voor een quote die ik nog niet zo lang geleden voor het eerst gehoord heb. Ze komt niet van één of andere grote denker of staatsman, maar van een mama: Die andere moeders doen ook maar wat! Het is de lijfspreuk van de Club van Relaxte moeders, waar ik eerder al iets over schreef.

♧ Welke droom zou je in je leven willen realiseren? Yes you can!

Ik zou graag een marathon lopen. En een opleiding tot yogadocente volgen. De job van mijn leven vinden. En nog héél veel reizen. Maar het zijn geen dromen die bepalend zijn voor mijn geluk. Ik droom klein en op korte termijn en ik ben eigenlijk snel tevreden. Als iedereen die ik graag zie maar gezond en happy blijft! (Lees hier meer over mij, mijn leven en mijn dromen)

♧ Wat betekent geluk voor jou?

Geluk zit in kleine dingen. Maar je moet het willen zien. En voelen. De lach van mijn kindjes. De zon op mijn gezicht. Eels of Fleetwood Mac op het juiste moment op de radio. De tintelingen in mijn lijf na een zware inspanning. De voldoening na een fijne job. Mijn grootouders een mooie middag bezorgen. Een goed gesprek…

♧ Wie kan jou ontzettend opvrolijken?

Mijn kindjes. Ze zijn nog zo klein, maar ze lijken het perfect aan te voelen als ik een moeilijk moment heb. Een lach en een knuffel en ik kan er meestal weer tegen. Niks beters om te leren relativeren dan een kind op de wereld zetten.

♧ Waarvoor mogen we je ‘s nachts wakker maken?

Eigenlijk liever nergens voor. Ik word al vaak genoeg wakker voor de jongens.

♧ Waardoor kreeg je voor het laatst een lachbui?

Een zotte uitspraak van Finn. Voorbeelden vind je hier.

♧ Op welke prestatie ben je ontzettend trots?

Dat ik een universitair diploma gehaald heb, terwijl ik al aan het werken was. Dat ik al een paar keer 20km gelopen heb. Dat ik een zekere job heb durven ruilen voor een onzekere carrière, omdat ik ondanks alle so called glitter and glamour niet gelukkig was.

♧ Welke boodschap zou je graag aan anderen willen meegeven?

Kijk naar alles wat je wél hebt in plaats van naar wat je niet hebt. Zoek geluk in kleine dingen. Maak meer tijd voor je lief en je kinderen dan voor je werk. Beweeg. Eet gezond. En wees lief voor mekaar. Tenslotte doen we allemaal gewoon ons best.