Mogen mijn kinderen nog even kind zijn aub?

Ik heb niet de stilste kinderen. Noch de flinkste. Laat staan de braafste. Maar dat betekent niet dat ze het slecht menen, die twee van mij. Hun hartje zit meer dan op de juiste plek. Het zijn gewoon levendige, behoorlijk stereotype jongens. Hevig, enthousiast, wild en misschien een tikkeltje te luid. Zwijgen kost hen behoorlijk veel moeite. Niet bewegen nog meer. En als het toch allemaal even lukt, is het zelden voor lang.

Thuis vormt die heftigheid zelden of nooit een probleem. Ze worden uiteraard op de vingers getikt als ze echt over de schreef gaan. Maar we hebben hier de luxe van een alleenstaand huis en een grote tuin. Dus af en toe compleet loos gaan kan perfect.

Maar op een ander wordt hun gedrag steeds vaker in vraag gesteld. Of zo lijkt het toch. Recent nog op vakantie in het prachtige Zuid-Tirol (het verslag van die reis volgt zéér snel trouwens!). Verwijtende, afkeurende blikken. Al dan niet aangevuld met vermanende woorden. Soms zelfs recht in hun of mijn gezicht. Op de luchthaven, in de trein, in het bos. Plekken waar mijn koters gewoon complexloos genoten van voor hen geweldig spectaculaire dingen. Met mij of hun omi altijd in de buurt. Om in te grijpen als het spel te heftig werd of het plezier zich in iets te luid gekir begon te vertalen. Hun vrijheid stopt immers waar die van een ander begint. Respect en beleefdheid blijven basiswaarden die ik er tot in den treure zal inpompen. En vooral: ik heb er zélf het meeste last van als ze zich misdragen. Wees gerust. Maar continu en voor het minste (of voor niks!) berispen, doe ik niet. Omdat het de zaken soms juist verergert en omdat er in mijn ogen ook minstens even veel momenten waren waarop ze wél netjes binnen de figuurlijke lijnen kleurden. Ik houd het trouwens niet vol om non-stop te blijven vermanen. Daar ben ik eerlijk in. Menselijk ook, denk ik.

Als je bijvoorbeeld al een paar uur wacht op je vlucht en je krijgt vervolgens nog twee uur vertraging aangesmeerd, dan is het geweldig moeilijk om je kinderen al die tijd onbeweeglijk en muisstil ter plaatse te houden. Of moet ik ze vastbinden aan hun stoel? Hun mond afplakken? Ik kan het ook niet vermijden dat ze per ongeluk tegen een mede-passagier aanstoten op de bus. Toch was dat ‘incidentje’ voldoende reden voor een knorrige Nederlandse man om zwaar uit te pakken tegen mijn jongste. De tweejarige begreep natuurlijk niet wat er aan de hand was en stak als tegenreactie deugenieterig zijn tong uit. Waarop de man in kwestie helemaal door het lint ging. “Sorry meneer, het zijn kinderen. Het is al laat en ze hebben ook al lang moeten wachten”, zei ik (veel te) beleefd om de boel te bedaren. Maar inwendig kookte ik van woede. Hoe kan je in godsnaam zo onverdraagzaam zijn? En hoe onwaarschijnlijk zielig ben je als je zo reageert op een levenslustige peuter?

Ook op het vliegtuig heb ik weer discussies gehad met de stewardessen. Zij worden keer op keer behoorlijk lastig als Rowen zich niet wil laten vastgespen voor het opstijgen of het landen. Ik begrijp dat het voor zijn eigen veiligheid is en ik weet dat ze hun procedures moeten volgen. Dat ze ook maar hun job doen. Maar je gaat mij toch niet vertellen dat mijn kind de enige tweejarige is die niet helemaal snapt waarom hij op bepaalde momenten plots ingesnoerd moet worden en zijn auto’s niet op het uitklapbare tafeltje mag zetten? Een tweejarige moet verplicht een eigen stoel nemen, maar de bijhorende gordel is niet aangepast aan kleine kinderen. Ze glippen er gewoon onderdoor als ze willen. En dat willen ze dus.

Ander voorbeeldje, vanop de trein. Een ritje van nog geen kwartier. Overdag, in een redelijk lege coupé. Jawel, plaats à volonté dus om te spelen. Op de grond en op de uitklapbare stoeltjes. Geen geluidloos spel, daar moet ik niet onnozel over doen, maar oorverdovend irritant was het nu ook weer niet. Toch vond één van de weinige andere passagiers het al na ongeveer drie minuten nodig om haar ongenoegen te uiten. In het Italiaans. En niet in vriendelijk Italiaans. Ja mevrouw, ik weet dat een trein geen speeltuin is en ik moedig het ook niet aan om ‘m als dusdanig te gebruiken, maar ik kan het niet helpen dat mijn kinderen mogelijkheden zien op zo’n moment.

Zelfde verhaal tijdens een bergwandeling, ver van de bewoonde wereld. Finn zingt vrolijk liedjes onderweg. Tot grote ergernis blijkbaar van een zeldzame passant. De man steekt een hele preek af tegen Finn, over hoe hij door zo veel lawaai te maken geen dieren zal kunnen zien. In het Duits dan nog wel. Terwijl hij heel goed had gehoord dat mijn kind die taal niet machtig is. Een onrechtstreeks verwijt bijgevolg aan zijn moeder, aan mij. Ik had mijn kinderen niet voldoende in toom gehouden in deze sacrale omgeving.

Ja jong, ik ben echt nog wat in shock. Heb ik echt zo’n irritante kinderen? Of te domme kinderen? Moeten ze alles ineens snappen? Al op 2 jaar even goed weten als een volwassene hoe de wereld in mekaar zit? Zijn volwassenen überhaupt altijd zo beleefd en respectvol? Komt hun eigen theorie altijd zo mooi overeen met de praktijk? Mogen kinderen hun grenzen niet aftasten? Hoort dat niet bij het hele leerproces? Ben ik niet streng genoeg? Is mijn opvoeding nu al mislukt? Ben ik gewoon de foute mensen tegengekomen? Of is onze maatschappij aan het verzuren? Moeten verdraagzaamheid en respect niet van beide kanten komen? Kunnen ouderen niks meer van jongeren verdragen? Ze zouden nochtans beter moeten weten. Vroeger vond men een kind dat stilzat abnormaal. Tegenwoordig lijkt het de norm. Kinderen moeten maar meteen in de pas lopen. Peuters en kleuters moeten maar meteen weten wat wel en niet hoort. En nieuwsgierigheid en enthousiasme moeten maar meteen in de kiem gesmoord worden.

Wat zijn jullie ervaringen/meningen hieromtrent?

133 Comments

  1. Er is daar maar één verklaring voor: de mensen kunnen niks meer verdragen.
    Dat kinderen niet 24/24 de hele boel op stelten moeten zetten, ok. Maar kinderen blijven kinderen en gedragen zich daar dan ook naar. Als dat al niet meer mag?!

  2. Ik herken hier ook heel veel in. Ook toevallig 2 zonen waaronder ook een finn ☺ maar aan die namen ligt het zeker niet. Het is jammer dat de mensen zo weinig verdraagzaam zijn en dan vooral tegen kleine kinderen. Bij ons is het al zo erg dat ikzelf eigenlijk al stress krijg om op openbare plaatsen te komen met die 2 van mij. Eigenlijk zou dat niet mogen zijn maar ja.

    • @Melissa
      Ik snap je zorgen maar ik denk dat bij veel menen het idee heerst dat kinderen teveel losgelaten worden en er niet meer streng met regels opgevoed wordt. Dat is bij jouw kinderen waarschijnlijk niet zo, maar bijv. op de basisschool bij ons zie je dit wel. Ik hoop dat je het nu een beetje kan inzien..

  3. Kinderen moeten respect hebben voor de mensen en dieren en materialen. Maar kinderen moet kinderen blijven, daar hoort lopen, spelen, roepen en tieren bij. Mensen hebben NIET het recht om andermans kinderen met de vinger te wijzigen, daar zal jij als mama wel het nodige voor doen indien dat nodig is!

  4. Ik herken het volledig, op onze vlucht kwam de stewardess ons snoepjes geven om onze zoon van 2 te kalmeren niet voor ons maar omdat zij hoofdpijn had (vond ik toch wat raar). En het gordelverhaal ook zeer herkenbaar, dat nog nooit iemand daar een alternatief voor heeft gevonden.

  5. Nog niet zo lang geleden, onze oudste had het moeilijk met het vele lawaai en liet dat dan ook blijken, niet luid maar wel met een duidelijk ongelukkig gezicht. De nonkel van mijn schoonzus: “ze moet dat maar leren, zet ze ne keer bij mij af. Ik zou het ze wel leren, dat hoort er allemaal bij.” Heb je dat nog nooit te horen gekregen?
    Bijna was ik erop in gegaan, om te vragen of hij dan zoveel dingen tegen zijn zin deed? Dingen die hem echt niet liggen, die ervoor zorgen dat ze nog 2 dagen naweeën heeft? Mijn schoonzus zei erop “dat het een specialleke is” (ze heeft autisme)… Die onverdraagzaamheid uit zich bij die oudere generatie op veel manieren…

    • Hey Inge ,
      Mijn zoon van 7 heeft ook Ass. Hij is wild luid druk en dag is oké voor mij we redden ons wel maar die onverdraagzaamheid is er mij ook te veel aan. Ik beloon goed gedrag met knikkers en het werkt super, maar bij een moeilijk moment gaan mensen zich dan toch moeien waardoor het volledig uit de hand loopt en de naweeën zijn natuurlijk voor jou en vooral voor je kind en kan nog dagen aanslepen. Toch fijn dat ik niet de enige ben die het zo ervaart.

  6. Mensen kunnen inderdaad niets meer van elkaar verdragen. De maatschappij… Iedereen heeft teveel volgens mij maar is ongelukkig…

  7. Heel herkenbaar. Wij hebben een onverdraagzame buur. Een keer het zwembadje buiten, hoera eindelijk goed weer, daar staat de zure buurman. Hij houdt niet van het kinderlawaai. Vreselijk. Terwijl we er echt op letten dat ze niet heel de buurt bijeen gillen. Zelf maait hij wel rond kinderbedtijd het gras af. Daar probeer ik dan niets van te zeggen want ik weiger mee te doen aan dit zure gedrag. Gelukkig hebben we fantastische andere buren die spelende kinderen geweldig vinden. Daar trek ik me dan aan op of vertel dit aan meneer citroen met uitgestreken gezicht als hij een buurtonderzoek voorstelt.

  8. Ik besef dat ik mij met mijn antwoord niet populair zal maken bij de mama’s, maar aangezien hier geen kritische noten te vinden zijn, kan ik het niet laten… Uiteraard mogen kinderen kinderen blijven. Maar zijn daar geen andere plaatsen voor dan in de trein? Ikzelf heb geen kinderen en erger mij inderdaad af en toe blauw aan onbeleefd gedrag, niet luisteren naar de ouders en ongehoord lawaai. Ben ik dan verzuurd? Misschien wel hoor, maar ik vind vooral dat de tijden -niet ten goede- veranderd zijn…
    U stelt dat rustige kinderen vroeger abnormaal gevonden werden, maar ik herinner mij vooral dat er plaatsen waren om te spelen en mij uit te leven en plaatsen waar ik rustig moest zijn. En vooral: dat ik luisterde naar wat mijn ouders mij opdroegen.
    Waarom moeten kinderen vandaag zo nodig overal kunnen spelen? Waarom konden wij ‘in onze tijd’ (ik ben 50) wel stil en gemanierd zijn op restaurant, op de trein, in klas en in winkels?
    Ik herken het dus ook… alleen van de ‘andere kant’. En weet u wat mij nog het meest van al stoort? Dat het momenteel bon-ton is om alle gedrag van kinderen te tolereren: is het echt normaal dat een 2-jarige zijn tong mag uitsteken naar een volwassene? Moet een kind serieus niet luisteren als het niet begrijpt waarom het in het vliegtuig vastgesnoerd moet worden?

    • Beste Linda, ze waren niet onbeleefd en ze deden niemand bewust kwaad. Uiteraard zijn er betere plekken, maar ik kan mijn kinderen niet continu in een bunker of in mijn eigen tuin houden. Ze moeten al doende leren. Het zou fijn zijn mochten ze daar de tijd voor krijgen. Ik tolereer bovendien niet alles. Allerminst. Ik ben namelijk zelf diegene die het meeste last heeft van lastig gedrag. En ja een kind moet vastzitten, maar daarom begrijpt een tweejarige nog niet meteen waarom. Gegroet!

      • Tja als de tong uitsteken niet onbeleefd is… En natuurlijk doen kinderen niemand ‘bewust’ kwaad. Anders zijn het psychopaten. Het is aan de ouders om de weg te wijzen (en als zij het niet doen, voelen omstaanders zich misschien geroepen om te tonen hoe het ook kan). Ik wil wel duidelijk stellen dat ik nog nooit (!) gereageerd heb in dergelijke vervelende situaties: ik vind niet dat ik andermans kinderen moet opvoeden. Dus ik lijd in stilte (al een geluk dat u meer last hebt van uw kinderen dan de omstaanders. Omgekeerd zou belachelijk zijn) Maar ik vind wel dat er vaker naar excuses dan naar straffen/corrigerende maatregelen gegrepen wordt. Dat het gedrag vaak (uit gemakzucht ?) vergoelijkt wordt en dat er heel weinig zelfkritiek is bij jonge moeders. Daarbij sluit ik me helemaal aan bij Miel van hieronder (die het duidelijk niet alleen tegen u, maar ook tegen de andere mamaatjes heeft). Groeten terug

        • Dag ‘Lindaatje’, ik denk dat je net als Miel van hieronder nog eens opnieuw moet lezen. Het stuk begint met zelfkritiek. Niks mijn kind perfect kind. Maar ook geen gebrek aan opvoeding. Opgroeien is een leerproces dat ik mijn kinderen toesta, dat wel. Fijn dat jijzelf en je kinderen alles meteen perfect deden. En ik hoop dat je niet al te veel meer hoeft te ‘lijden’ onder het vreselijke gedrag van de kinderen van andere ‘mamaatjes’. Gegroet!

          • Ik wou eigenlijk een volwassen discussie en een beetje tegenwind bieden in dit gesprek van mamaatjes met kindjes die zich niet begrepen voelen. Uw laatste antwoord past daar niet echt in. Ook niet de tweede herschreven versie. En als u echt vindt dat u begint met zelfkritiek, dan zit daar al het eerste probleem ( ‘ze menen het goed’ en ‘het zijn gewoon levendige jongens’)
            Groetjes

          • Lieve Linda, ik denk dat jij met grotere frustraties zit dan ik. Dus bij deze beëindig ik deze eerder onvolwassen discussie. Ik laat me niks aanpraten door mensen die noch mij noch mijn kinderen kennen. En lezen wat ze willen lezen in plaats van wat er staat. Geniet van het leven!

          • En laat nu net daar de kern van het probleem zitten. Troost u met de gedachte dat het heel makkelijk is voor mensen (en psychologisch gezond) om de eigen tekortkomingen op de wereld te projecteren. Dat geldt zowel voor mama’s die weigeren gezag over hun kinderen te nemen, als verzuurde treinreizigers die ‘gewoon van hun rust willen genieten’. De wereld is vibratie, oproer, muziek, golven. De enige die het hier begrepen heeft, is het kind.

        • Linda, u zegt het zelf, u heeft geen kinderen … Voor ik kinderen had wist ik het ook beter dan sommige ouders en weet sommige dingen ook aan gebrek aan opvoeding. De praktijk echter liet mij nederig buigen 🙂 Sommige ouders zijn gezegend met makkelijke en rustige kinderen, anderen zijn gezegend met kinderen die iets meer temperament hebben. ‘Vroeger’ werden zo’n kinderen inderdaad gestraft of misschien zelfs geslagen. Gelukkig maar dat deze praktijken verdwenen zijn, lijkt me niet echt bevorderend voor het psychisch welzijn.

          • Dat is zo waar! Voor je kinderen hebt denk je ‘ wacht maar! de mijne zal wel braaf zijn! De mijne gaat opgevoed zijn!’ … En dan komt de realiteit .. Dat je nog 24/24 streng mag zijn, dat er dan nog momenten zijn dat je ze ‘niet in de hand hebt’ .. En je bent ook maar een mens eh .. Als je in de luchthaven al 4 uur ‘flinke opvoedende mama’ geweest bent en je tegen je eigen principes in dan toch maar de tablet bovenhaalt in de hoop dat één of ander breindodende app peuterman koest houdt ; maar ook die app na een kwartiertje de drang tot ‘kind-zijn’ niet meer kan temperen .. tjah, dan heb je als mama ook heel soms nood aan een break en denk je ‘ whatever, laat hem maar effe uitrazen en eens goed rondlopen doorheen de gate’ . En wie zegt ‘ in mijnen tijd was’t gene waar’ die heeft 100% gelijk. In ‘uwen tijd’ moesten de kinderen niet op me restaurant in de eerste plaats , en ‘in uwen tijd’ zal er vast ook niet met ‘t vliegtuig op reis geweest zijn , … En in ‘uwen tijd ‘ mochten de kinderen in brutaliteit buiten op straat spelen , .. Onze kinderen moeten langs alle kanten aan vrijheid inboeten en dan verschieten we ervan dat dit zich vroeg of laat wreekt. Een kind mag tegenwoordig niet in zijn eigen tuin spelen of er staat al een zure buur te klagen , als dat al niet meer kan , dan doen we het toch gewoon in de trein?

          • Ik dacht net hetzelfde: als je geen kinderen hebt, weet je echt niet was het is. De tijden zijn nu eenmaal veranderd. Iedereen is blijkbaar mondiger geworden ;-). Ik heb twee jongens (2,5 en bijna 4 jaar) en een meisje (5 maand, die heb ik voorlopig nog onder controle ) en het is allemaal zeer herkenbaar! Mijn zoon is twee en zegt niet alleen nee, hij schreeuwt het met bijhorende stamp en slagbewegingen, en liefst voor een zo groot mogelijk publiek!

    • Helemaal mee eens, van ouderen dien je te leren, ik zie het ook kinderen van vorige buren geen hels lawaai en de kinderen van de buren hier ook soms overdreven lawaai.. verschil? De ene ouder gaf dicipline de andere te weinig.. en dat gaan de ouders en de kinderen zelf later zuur opbreken met te weinig gezag, je hebt love maar ook tough love.

      • Lindaatje heeft geen kinderen – alleen dat is al genoeg om uw ‘mening’ met een korrel zout te nemen. Bedankt, Erika.. dit is 1 van de zeldzame EERLIJKE artikels die ik in lange tijd tegen kwam. Had het nodig vandaag 🙂

  9. Het is best triest om lezen, maar jammer genoeg realiteit. Mensen zijn enorm onverdraagzaam geworden. Of zijn we dit misschien altijd al geweest en was er vroeger meer respect om (onnodige) commentaar weg te laten.
    Kinderen moeten kinderen zijn. Wij hebben 3 kindjes van jonge leeftijd dus kabaal a volonté. En zolang het niet de spuigaten uit loopt of gevaarlijk (voor hun zelf en anderen) is, mogen ze spelen, kabaal maken,…

    • Lieve Linda en mutti’s ,

      Ik ben sinds 11 maanden moeder , en wat heb ik ontdekt ?
      Ik ben totaal gewijzigd van inborst en ik heb voor het eerst in mijn leven een klein beetje geduld.
      Niks loopt nog exact zoals gepland waar dit vroeger wel zo was . Ik met mijn extreme ongeduldigheid en onverdraagzaamheid ben al een pak slimmer geworden. Manieren zal mijn zoon zeker hebben , maar ik garandeer jullie dat hij ook zal groeien , bloeien en bijzonder veel lawaai maken.
      Want ook ik word af en toe tot stilte gemaand in de trein als ik weer eens passioneel te luid vertel…. en dan praat ik nog net dat tikkeltje harder om mijn punt van vrijheid op openbare plaatsen te benadrukken .
      Omdat lieve Linda en mama’s ook wij grote meisjes soms standaard altijd luid blijven. Dus mens-erger-je niet , leven en laten leven en vooral proberen je eigen ding te doen. Mits respect en verdraagzaamheid! Maar laat elkander toch eens met rust of ga op een eiland wonen. We zijn nu eenmaal met een paar miljard op een veel te kleine bol ☺

  10. Heel herkenbaar!!!
    Een kind een kind laten zijn met alles erop en eraan is blijkbaar niet meer een vereiste de dag van vandaag! Wat eigenlijk heel respectloos is…
    Mensen vergeten hoe zij zelf waren als kind…alsof zij nooit kattenkwaad uithaalden, eens luidruchtig waren….
    Dikke knuffel!

  11. Het ligt alvast niet aan jouw kinderen ;-). Thuis valt het me zelden op hoe druk die van mij zijn, maar op verplaatsing wordt dat vaak (pijnlijk) duidelijk, vooral door blikken/opmerkingen/reacties…

  12. Volgens mij heeft het er ook mee te maken dat heel veel mensen er tegenwoordig voor kiezen om geen kinderen te krijgen om hun eigen leven ten volle te leven. (dat zie ik toch steeds vaker in mijn omgeving) Wat heel mooi is, ik wou dat ik het soms ook nog eens kon, maar wie geen kind heeft, beseft niet hoe “moeilijk” het soms is. Ik ben me heel bewust over het feit dat ik sinds de komst van mijn eigen kind bv. veel verdraagzamer ben tegenover luidruchtige kinderen op het vliegtuig. Als niet-ouder zat ik zeker heel de vlucht lang te rologen. Nu hoop ik vooral dat de ouders zelf ook wat rust gegund is op hun vakantie :-).
    Oudere generaties hebben het er ook moeilijker mee omdat zij hun kinderen gewoon anders hebben opgevoed. Opvoeden evolueert met generaties en soms zelfs sneller nu de techniek ons constant voor nieuwe dilemma’s en te begrenzen zaken stelt. Het kolenkot en een pak rammel was misschien vroeger effectief, maar nu gewoon niet meer aan de orde.
    Ik kreeg dit weekend zelf ook een vermanende “sssssssst!” te horen van een oudere man toen mijn peuter in het plantencentrum zichzelf al huilend tegen de grond had gesmeten omdat het perse een grasmachine mee naar huis wou nemen en dat niet mocht. Tja. Het enige wat ik kon denken op dat moment was “die man heeft zeker geen kleinkind, wat een gemis moet dat zijn zeg”.

  13. Iedereen leeft zoals hij woont, in zijn blokje en als daar iemand binnen komt dan voelen die zich niet meer op hun gemak en dat zal je geweten hebben. Laat ze gewoon kind zijn met alles erop en eraan

  14. Ik heb twee jaar terug iets vergelijkbaars voor gehad, en ik ben er nog altijd niet goed van. Toen we een ijsje gingen kopen tijdens de Gentse Feesten, en we op het voetpad ernaast (voor een dure kledingwinkel) stilstonden om het op te eten, liep mijn jongste dochter constant rond en kroop ze op het verhoog aan de etalage van die winkel (aan de buitenkant). De winkeldames kwamen mij eerst zeggen dat dat niet mocht. Iets later, toen ze het weer deed (het is nu eenmaal een kind en ik dacht niet dat ze daarmee de wet overtrad) nam de dame van achter de winkelruit een foto van haar. Ik ging binnen vragen waarom: “omdat we dan bewijs hebben dat ze er zelf opgekropen is als er iets voorvalt”. Ik protesteerde vriendelijk dat het maar een kind was, en dat ik haar toch moeilijk kon vastbinden (maar kookte vanbinnen) en kreeg er het verwijt bovenop dat ik een slechte moeder was omdat ik mijn dochter niet in toom kon houden… Nog begint mijn hart 10 keer sneller te kloppen als ik eraan terugdenk…
    En dus neen: het ligt niet aan jouw kinderen of aan de mijne. Het ligt aan bepaalde mensen die blijkbaar compleet verzuurd zijn, niks kunnen verdragen én het nodig vinden overal ongevraagd hun mening over te spuien.

    • Nu vind ik toch dat jij hier ook fout zit. Als de winkeldame (dure winkel of niet) komt zeggen dat dit gedrag niet mag, dan mag dit niet. Het is dan toch aan jou (en jou kind) om het eigendom van een ander (en hun regels) te respecteren. Want ja, ze is misschien onverdraagzaam tegenover kinderen die mogelijk hun vingerafdrukken op de etalage achterlaten. Maar het is nog steeds haar etalage en dus haar keuze.

      Van mij mogen kinderen ook altijd over en op elk ‘verhoogje’ stappen, want dat is nu eenmaal leuk! Maar als er een eigenaar/winkelbediende komt zeggen dat dit niet mag, dan mag het niet meer.

    • Ik zou uit mezelf al zeggen dat mijn dochter daar niet op zou mogen met een ijsje. Dat is gewoon respect Voor andermans Dingen. En nee ik ben geen perfecte moeder!! En ik kan ook veel Verdragen als kinderen bijv huilen, druk zijn op een vlucht. Het hoort erbij. En idd als iemand je vraagt je kind van , in dit geval voor de winkel met ijs, de verhoog te houden dan is dit aan de moeder.

  15. Heel herkenbaar. Al moet ik wel eerlijk toegeven dat ik soms bij mijn eigen kinderen ook wel eens over de schreef ga, een lastige dag op het werk… Of thuis en ik durf ook al eens te streng zijn. Ook stel ik mij soms vragen bij het onderwijssysteem van de laatste jaren, het huiswerk en de leerstof van mijn 11 jarige dochter vind ik niet echt normaal meer. Een boekentas van 10 kg is blijkbaar doodnormaal, soms studeren tot acht uur ‘s avonds… Etc… Ik ben nu bijna veertig maar ik weet zeker dat ik in de lagere school nooit zoveel heb moeten doen laat staan tot acht uur huiswerk maken. Zijn wij daar uiteindelijk slechter van geworden? Naar mijn mening wordt er de dag van vandaag veel te veel verwacht van de kinderen.

  16. Eigenaardig, zo weinig zelfkritiek. “De mensen kunnen weinig verdragen” want wij zijn zo breed van opvatting dat onze kinderen zich overal mogen uitleven. Rekening houden met andere reizigers, gasten, kijkers enz. hoef je als ‘mijn kind’ niet. Iedereen heeft zich gewoon aan te passen aan onze opvattingen over een soort opvoeding. En er zijn maar twéé mogelijkheden: stokstijf stil zitten of doen wat ze willen. Precies alsof een kind een stuk opgedraaid speelgoed is. Lang wachten? Waarom niet gaan wandelen? Veiligheidsgordel vastsnoeren? Waarom dan ook niet ongecontroleerd de weg over steken? Kinderen moeten inderdaad als kinderen kunnen genieten , maar de nonchalance van sommige ouders wordt graag uitgelegd als ‘het zijn nu eenmaal kinderen’. en al de rest zijn onverdraaglijke monsters.

    • Beste Miel, dat is allerminst wat ik gezegd heb. Lees misschien nog eens opnieuw. Mijn kinderen worden in de eerste zinnen al bekritiseerd. Ik ken de theorie en jij duidelijk ook, maar de praktijk durft daar al eens van te verschillen. Mijn kinderen zijn blijkbaar niet slim genoeg om alles al te snappen op 2 en 5 jaar. En ze krijgen duidelijk ook geen tijd om het te leren. Nochtans zijn we allemaal kind geweest. En heus niet allemaal zo’n perfect kind. Gegroet!

      • Erika, wie spreekt hier over perfecte kinderen ? Bestaan ze ? Mijn stelling is dat kinderen wél veel dingen begrijpen als ze door hun ouders rustig en regelmatig er op gewezen worden. Uiteraard een 2-jarig kind is al wat anders. Maar geloof me: kinderen hebben (meestal) ouders !! En die zijn en blijven verantwoordelijk voor het ‘kind’ zijn van hun kinderen. En denk nu maar niet dat ik die spruitjes in een dwangbuis zie. Onverdraagzaamheid is een medaille met twéé kanten.

        • Dag Miel, nogmaals: staat er ergens dat ik hardnekkig weiger om mijn kinderen rustig en regelmatig op die dingen te wijzen? Integendeel. Ik doe het constant. Tot het even niet meer gaat. Ik ben geen robot en zij ook niet. De meeste ouders, zowel die van vroeger als die van nu, doen hun stinkende best. Daar wil ik toch wel van uitgaan. Dat dat niet altijd lukt, of dat het niet altijd het gewenste effect heeft, is een realiteit. Eentje die niks te maken heeft met gebrek aan begrip, respect, beleefdheid of verantwoordelijkheidszin what so ever.

          • Erika, denk aan je bloeddruk !
            Wij (Vera 😉 en ik) zijn gezegend met een braaf jongetje (1,5j), eentje waarvan de opa en oma nog dachten ‘er zit precies niets in’. Niets is minder waar want hij heeft wel degelijk een persoonlijkheid, maar een redelijk zacht temperament.
            Ikzelf ben streng, maar rechtvaardig en dat wil voor mij zeggen dat ik hem een wereld aanbied om ‘loos’ te gaan, doch eentje met grenzen. Maar het gedrag of de persoonlijkheid van een kind heb je niet zomaar in de hand. Sterker nog, als je de fases van ontwikkeling nagaat (jaja, net examen ontwikkelingspsychologie gehad), is net datgene waar sommigen (ik niet meer sinds dat ik ze ken) zich aan kapot ergeren eigenlijk een typische fase. Eentje waar ze zichzelf als uniek persoontje leren kennen, waar ze beseffen ‘ah, ik ben ik, ook zonder mijn mama’. Of een fase waar ze al spelende de wetten van de natuur ontdekken. Een fase waar ze door om te gaan met anderen, leren wat gepast of ongepast gedrag is (sociale leerschool). En in elke fase heb je een conflict, met jezelf, met je ouders of met je omgeving. Dus laten we deze bekrompen reacties ook maar gewoon als leerschool bekijken. Want zoals jij en ik ermee moeten leren omgaan, moeten zij dat op een dag ook. Of we het nu leuk vinden of niet.
            It takes a village to raise a child… Maar laat dat dorp ook liefdevol corrigeren, aanmoedigen en belonen, grenzen aangeven met zachte hand, en met een knipoog naar de moeder van ‘ja, ik heb dat ook gekend, die nee-fase’.
            Erika, je jongens zien er heerlijk uit. Die van mij ook. En ja, ze zijn perfect, omdat deze liefde nu eenmaal onvoorwaardelijk is. Stel je voor dat ze dat niet was ! Dan zijn ze op hun vijfde al aan de deur gezet – bij momenten.
            Genieten doen we door tijd te nemen, en door tijd te nemen, voelen ze zich geliefd. Laat liefde nu de mooiste waarde zijn om mee te geven in je opvoeding. Laat tolerantie de belangrijkste waarde zijn, maar soms wat op de achtergrond door de prestatiemaatschappij waar we in leven.
            Dus, denk aan je bloeddruk – er zijn miljoenen moeders die met je meedenken !
            Succes met je woonprogramma nog, je doet het supergoed !

          • Hey Femke,
            Dankjewel voor je lieve mail. Heb je mooi verwoord allemaal. Ben helemaal mee 😉 En no worries, mijn bloeddruk is oké. Als ik het opschrijf, is het uit mijn systeem 😉
            Groetjes aan Vera! 😉
            X

    • Beste Miel, ik kan mij wel volledig aansluiten bij uw opinie. Ben ook blij dat je ‘sommige’ ouders zegt. Want ik ken persoonlijk voldoende ouders die wel streng kunnen zijn met hun kinderen. Mijn buurman staat er bijvoorbeeld alleen voor met drie kleine kindjes en die kinderen zijn af en toe wel druk (uiteraard), maar hij heeft ze altijd onder controle. En de man is geen monster of zo hoor: hij is uiterst liefdevol, maar hij spendeert ontzettend veel tijd met hen en ik hoor hem soms tot in den treure uitleggen waarom iets niet mag of waarom iets moet. En dat werkt wonderwel. Ik heb hem nog nooit horen zeggen ‘het zijn nu eenmaal kinderen’. Hij laat ze verontschuldigingen aanbieden, zaken herhalen, goeiedag zeggen. Opvoeden heet dat, denk ik :-). Groetjes Miel. Ik hoop dat jij je niet verzuurd voelt. Ik in ieder geval niet 🙂

        • Dat is waar. Zolang kinderen dat dan niet gaan aanzien als een soort vrijbrief… Kinderen kunnen er vaak ook niet aan doen. Het is veel vaker de veel te ruime tolerantiegrens van ‘mamaatjes’. Sorry dat je mij dat verkleinwoord kwalijk neemt, maar van sommige vrouwen krijg ik het echt op mijn heupen. En ik richt mij hiermee nu niet op u of op iemand anders die hier reageerde, maar in het algemeen lopen er echt behoorlijk wat vrouwen rond die geen ‘neen’ kunnen zeggen tegen hun kinderen en dan verwonderd zijn dat hun koters onhandelbaar zijn.

          • Wat ik mis in deze discussie is het besef dat context alles is. Wanneer mijn meisjes (5 en 3 jaar) net anderhalf uur superflink geweest zijn op restaurant (niet rondlopen, (redelijk 🙂 rustig praten en lachen, lekker eten, kortom het ideale plaatje), weet ik dat meteen na dat restaurantbezoek de stoom er af moet. Als ik er dan bijvoorbeeld voor zou kiezen om meteen daarna boodschappen te gaan doen, zouden de andere mensen in de winkel wellicht vinden dat mijn kinderen wilde en onopgevoede wezens zijn, want dan zou er rondgespurt en geschaterd en geroepen worden. Denkt u echt dat de kinderen van uw buurman nooit onhandelbaar zijn? Dat hij altijd rustig en geduldig is? Dat uitleggen en “neen” zeggen altijd helpt? Denkt u dat een kind dat uitgeslapen en huppelend aan de dag begint, zich op dezelfde manier gedraagt als een kind dat je na een drukke schooldag om 15u30 ophaalt? Soms zijn er momenten of dagen dat het even niet lukt. En dat is bijzonder frustrerend, voor alle partijen. Natuurlijk is het noodzakelijk om structuur aan te bieden, neen te zeggen (wel honderd keer per dag, jawel), uit te leggen wat kan en niet kan (elke dag opnieuw, jawel) en is het via hun ouders dat kinderen sociale vaardigheden aanleren, maar het ene moment is het andere niet en het is oh zo gemakkelijk om te veralgemenen en te veroordelen op basis van een momentopname. want dat is wat je ziet wanneer je kinderen observeert in een winkel, een restaurant, een speeltuin. Het is een momentopname. Mijn kinderen passen de ene dag in het ideale plaatje, maar de andere dag helemaal niet. Opvoeden is een langetermijnproject en het zou wel heel erg zijn als dat project alleen zou afgerekend worden op de minpunten. Mildheid lijkt me een belangrijke levenshouding. Zelfkritiek ook. En verder: “opvoeden is af en toe eens diep ademhalen”… Andere ouders zien opvoeden is ook af en toe eens diep ademhalen en vooral je inlevingsvermogen aanspreken 🙂

  17. Ik steek het erop dat we met veel te veel, veel te dicht bij elkaar wonen. En je kan ook niet meer goed doen. Als ik mijn 2 kinderen op restaurant met een iPad laat spelen (zonder klank op te zetten), dan kan de jeugd niet meer zonder schermpjes en krijg je commentaar, als ze ne keer rondlopen is’t ook niet goed. Blijkbaar is het enig aanvaarde kleuren, want dat mocht vroeger ook 🙂 . Beetje overdreven maar soms vraag je je af wat er nog goed is.

    Anderzijds zie je dat we meer en meer in een samenleving komen waar er voor alles “schuld” moet zijn. En bij schuld hoort dan ook boete en compensatie. Beetje op z’n Amerikaans. Als je kind van een speeltuig valt en de ouders spannen een rechtszaak aan, wat gaan we dan doen? Speeltuinen verbieden?

    En er is een groot gevoel van “ik heb recht op”. Ik ben op pensioen, ik heb hard gewerkt, ik heb nu recht op rust. Ik ben op vakantie, ik heb hard gewerkt, ik heb recht op rust. Ik loop al de ganse dag achter mijn kinderen aan, ik heb recht op rust.

  18. Er is al veel gezegd en ik heb niet echt het idee nog veel te kunnen toevoegen. Ik herken het alleen wel echt, al is het al een hele tijd geleden dat het hier eens gebeurde. Het allerergste dat osn ooit overkwam, was in een héél druk wegrestaurant naast de Franse autostrade, rond lunchtijd (spitsuur!!). Sorry, maar dat lijkt me nu echt niet de plaats waar je rust en kalmte moet gaan zoeken op een zomerse weekenddag. Een ouderpaar met één kind keek ons toen echt bliksemend aan toen ons oudste dochtertje, 3 jaar oud en blij om na een hele tijd rijden effe uit de auto te kunnen, wat teveel lawaai maakte. Uiteraard zeiden we dat ze stiller en rustiger moest zijn!! Maar moesten we haar dan een mep geven? In een hoek zetten ergens? Toen ik zo boos werd omwille van die vreselijke blikken, vroeg ik wat er mis was, en kregen we een preek dat dat gedrag echt niet te tolereren was enzenz… Ik word er nog steeds witheet van als ik eraan denk. En had tegelijk heel veel medelijden met hun dochtertje van pakweg een jaar of 7, die stilletjes naast hen zat en die ik de hele tijd dat ze daar waren geen woord heb zien zeggen.
    Ik denk dat jij, net als ik en zovele (bijna alle) mama’s keihard je best doet om je kinderen manieren te leren, te leren wat er moet en mag en wat niet, te leren hoe de maatschappij werkt, enz. Ik denk dat kinderen ‘vroeger’ misschien inderdaad ‘strenger’ werden opgevoed, en op die manier meer ‘welgemanierd’ waren, maar ik denk in alle eerlijkheid dat het een goede zaak is dat die tijden voorbij zijn. Uiteraard moeten er grenzen zijn, dat is voor kinderen erg belangrijk. Maar die moeten ze ook leren, dat komt niet vanzelf, en dat komt al helemaal niet door het, om het extreem uit te drukken, hardleers erin te drammen, denk ik. Uiteraard wil ik dat ze zich gedragen, maar zijn er even goed momenten dat dat me echt niet lukt. Op sommige momenten kan ik daar al beter mee om dan op andere. Maar kinderen moeten idd kinderen blijven, en kansen krijgen dat te leren. Net als ook mama’s geen perfecte mensen zijn, en ook wel eens een dag hebben dat het wat minder gaat. hallo zeg, mag dat nog? Mijn dochtertjes van 2 en 4 worden soms ook wel eens scheef bekeken, en ik probeer hen echt in toom te houden, wat me meestal ook lukt. Net zoals ik denk dat dat bij jou en de meeste andere moeders meestal lukt. Maar dus niet altijd, en dan is het ècht wel het laatste wat je nodig hebt dat anderen je daarop vermanen. Ik snap ergens wel wat Linda en Miel zeggen, dat er grenzen zijn en dat het geen excuus moet zijn, maar ik vraag me in alle eerlijkheid en zonder een of andere verwijtende/polariserende/… discussie aan te willen gaan, echt af of ze zelf kinderen hebben, en zoja, of zij dan nooit eens van die momenten hebben gehad… Misschien waren zij de uitzondering op de regel, en dus de perfecte ouders. Of misschien zijn ze vergeten hoe moeilijk het is. Of misschien beseffen ze ook niet ten volle hoe hard de maatschappij veranderd is, niet in het minst ten opzichte van jonge ouders, zowel werkend als niet-werkend, èn ten opzichte van kinderen. Er zijn zoveel dingen die meespelen. Maar ik blijf erbij dat kinderen kinderen zijn, en dat de momenten die hier in jouw blog aangehaald worden, ook maar ‘momenten’ zijn. Net zoals dat bij mijn kids het geval is. Er zijn dagen met veel van die ‘momenten’, dat ze lastig zijn, een slechte dag hebben, het moeilijk hebben met wat alle indrukken die ze opdoen, … Die dagen kan ik hen soms zelf wel eens tegen de muur plakken, en vraag ik me echt af hoe ik dit moet doen. Opvoeden is heus niet zo simpel, en ik durf toch te zeggen dat ‘de boekskes’ en ‘de methodes’ van vroeger niet de beste waren en zeker niet die die het best zullen aansluiten bij de huidige maatschappij, die niet meer hetzelfde is als 20 jaar geleden! Iedereen doet z’n best, jij zeker ook! En er zijn nu eenmaal mensen die zich aan alles storen, of die het ‘anders’ zien en zichzelf nu eenmaal ‘beter’ vinden. Die vinden dat ‘de mamaatjes’ (want hoe ‘goedbedoeld’ dat verkleinwoord misschien hierboven, die term is echt heel kleinerend en denigrerend!!! en ik durf te denken dat het ook zo bedoeld was, maar kom…) er niks van bakken. Maar ik denk echt dat dat zeker en vast niet de gelukkigste mensen zijn die er rond lopen…

    En by the way: vroeger staken de kinderen ook ècht wel hun tong uit hoor 😉 En ik bewonder je dat je na die helletocht van vertragingen en al dat gedoe nog zo beleefd kon zijn…

    Conclusie: je kinderen zijn géén etters, maar gewone kinderen! 🙂 En jij doet het goed! Je durft zelfs open en bloot al deze dingen hier neerschrijven, wat je toch op z’n minst zelfkritiek en in vraag stellen kan noemen. ‘Goe bezig’ als je ‘t mij vraagt, en dat is gemeend!!

    • Dag lieve Barbara,

      Je hebt absoluut nog wel een paar belangrijke zaken toegevoegd en mooi verwoord. Dankjewel voor je hele fijne, eerlijke en genuanceerde reactie. Je hebt 100 procent begrepen wat ik bedoel en hoe het is. Goe bezig dus ook! 😉

      Lieve groeten, Erika

      • Erika, lees als je wil mijn reactie op het bericht van Barbara. Het treft mij weer dat je de bloggers die proberen de dingen in hun perspectief te zien kortaf verwenst. De andere correspondenten die je naar de mond praten en naast de kwestie laveren krijgen ‘lieve groeten’. Terwijl ik alleen maar wou zeggen dat andere mensen beschouwen als onverdraagzaam in hun juist perspectief moet gezien worden. En wat mij nog meer ongerust maakt en ergert is de opkomst van de ‘opvoedingswinkels’. Wat en wie is daar de oorzaak van ? Niet de kinderen , wél de volwassenen. Vriendelijke groeten en by the way: vroeger konden wij als kind ook het rund uithangen op straat, op de vele pleinen, in de sport enz. Mét heel veel vrienden.

        • Dag Miel, ik antwoord zoals ik aangesproken word. Ik sta open voor alle argumenten en visies. Maar niet voor alle manieren waarop die soms verkondigd worden. We doen allemaal ons best in het leven, daar wil ik vooral vanuit gaan.

    • Barbara, ja kinderen ėn kleinkinderen ! Gelukkig maar, opvoeding ging vanzelf ? Haha, dat dacht je maar. Waar ik niet zo goed mee overweg kan: meteen de anderen onverdraagzaam klasseren en appelen met citroenen vergelijken. Een kind(je) dat uuuuren in een auto heeft gezeten is wel wat anders dan voortdurend perpetuum mobile spelen. Terecht mag je dan reageren (maar dat moet niet). En wees gerust wij hebben onze kinderen nooit in een dwangbuis gestopt, al hadden we soms reden én goesting te over. Let wel, je kunt in mijn betoog nergens aantonen dat ik kinderen ‘ettertjes ‘ noem. Maar wees redelijk in kritiek naar andere volwassenen toe.

  19. Ik denk dat je gewoon pech had met al die zure volwassenen. Toen wij onlangs nog eens een vlucht namen met onze twee dochters (3 en bijna 1) was vooral de oudste erg lastig (na uren wachten en vertraging kon ik het haar moeilijk kwalijk nemen, al wees ik haar uiteraard terecht), maar alle medepassagiers (veel omaatjes en opaatjes :-)) waren ontzettend lief. En ze zeiden ons constant wat voor lieve kindjes wij hadden en dat het toch wel lastig moest zijn voor hen (terwijl de oudste op een bepaald moment haar keel serieus openzette..). En ook toen we onverwacht ‘s avonds laat een tussenstop moesten maken (het was een pechdag…), kregen we heel veel hulp en begrip: met twee slapende kindjes is het niet zo evident om de bagage naar het hotel te sleuren, maar er waren zeker twee, drie mannen die spontaan te hulp schoten.
    Troost je: er zijn ook nog heel veel begripvolle mensen. Je had gewoon pech 😉 Maar ook dat kan ons allemaal overkomen. Laat je vooral niet afschrikken om de kindjes overal mee naartoe te nemen. Zo leren ze alles stap voor stap.

  20. Ik begrijp je helemaal. Ik heb ook 2 zoontjes (5 jaar & 3 jaar). En ja, het zijn jongens… die redelijk luidruchtig spelen met alle toeters en bellen. Maw het zijn KINDEREN! Wij ervaren het ook regelmatig dat kinderen geen kinderen meer mogen zijn, krijgen dikwijls boze blikken dat we onze kinderen beter in toom moeten houden. Laatst zaten we op een terrasje iets te drinken en de kinderen liepen op en af op een laag muurtje, valt de jongste en kreeg ik te horen : ja dat moest er van komen, eigen schuld, dat laat ge toch niet toe dat ze daarop spelen. Euhum, moeten ze dan gelijk een kamerplantje op een stoel naast ons komen zitten… Nee hoor, volgens mij niet! Volgens mij ben je zeker goed bezig Erika.

  21. Hier wil ik nu toch ook even op reageren. Ik ben zelf jonge mama van een zoontje. Ik ben opgeleid als pedagoge en heb een aantal jaren als leerkracht in een ‘zware’ concentratieschool in Anderlecht gewerkt. Om maar te zeggen dat ik toch al wat nagedacht, gelezen en zelf ervaren heb inzake kinderen en hun opvoeding. En ik sluit me volmondig aan bij de kritische stemmen van Linda en Miel hierboven.
    Kinderen worden niet enkel opgevoed door hun ouders, gelukkig maar. Ze krijgen ook heel wat zaken mee van hun grootouders, kleuterleidsters, leerkrachten en waarom niet, buren en toevallige passanten. Dit gezag als ouder ondermijnen is géén goed idee, al is het wel je eerste (begrijpelijke) reflex: ‘het is mijn kind en ik zal zelf wel zeggen hoe het zich moet gedragen’. Alleen, ga je ook zo reageren als je kind in de klas terecht gewezen wordt? Heeft je kind altijd gelijk, en zo ja, ga je ervan opkijken als het zich als een ettertje gaat gedragen? Met andere woorden, je kind aanleren dat hij enkel en alleen naar jou dient te luisteren, is jezelf in de voet schieten, daar ben ik van overtuigd.
    Er wordt vaak verwezen naar situaties waarbij jongeren zich als boefjes gedragen op straat, zichzelf of anderen in gevaar brengen en waarbij voorbijgangers om ter minst reageren en vooral snel doorwandelen. Vinden we dat niet godgeklaagd? Waar is de betrokkenheid, de samenhorigheid, de solidariteit met de mens die lastig gevallen wordt? En gaat het hier in wezen niet over hetzelfde?
    Ik mag hopen dat mijn zoon terecht gewezen wordt als hij zich niet gedraagt. Door mij als het even kan, maar even goed door zijn papa, zijn opa, zijn juf of die meneer in de bus. Ik zal de laatste zijn om hen tegen te spreken. Ik wil immers graag dat mijn zoon naar volwassenen leert luisteren, en niet enkel naar mij. Dat hij leert dat hij zich altijd beleefd en respectvol moet gedragen, ook als zijn ouders niet in de buurt zijn. Een kind opvoeden is lastig, tijdrovend en soms ontzettend zwaar. Ik hoop dus dat ik op een beetje medewerking en hulp van zijn omgeving mag rekenen. Waarom zou ik het allemaal alleen beter weten?
    Om nog even op de concrete situaties waarvan hier sprake te reageren: mijn kind heeft absoluut zijn tong niet uit te steken naar mede-busreizigers, stewardessen of wie dan ook die hem een opmerking geeft. Dat is een kwestie van respect, vind ik. In de natuur wordt inderdaad niet luidkeels geroepen en gezongen, om de aanwezige dieren zo weinig mogelijk te storen. In het vliegtuig worden de veiligheidsregels gerespecteerd en op de trein mag gespeeld worden, maar liefst niet in het gangpad waar anderen gepakt en gezakt zich naar een plaatsje proberen begeven.
    We hoeven het hier natuurlijk helemaal niet eens over te zijn, lieve Erika. Toch hoop ik dat jij mijn kind terecht wijst, mocht het geval zich ooit voordoen dat we met onze zonen toevallig op hetzelfde speelplein belanden, ik even niet oplet en hij terwijl voorkruipt op de glijbaan, of zoiets.

    • Dag Alexandra, dank voor je reactie en je expertise. Maar bij mijn weten, zeg ik nergens dat ik alles zelf wil doen of altijd gelijk heb. En ik ben het absoluut eens met de theorie. Maar in de praktijk, en dat zou je uit ervaring moet weten, zijn geen twee kinderen dezelfde. Sommigen doen en weten meteen wat ze moeten doen. Anderen hebben wat langer tijd nodig om te leren (luisteren). En nee een kind moet zijn tong niet uitsteken, daar wijs ik hem zelf ook op, maar voor een tweejarige is het heus niet meer dan deugnieterij. Er zit geen evil plan achter. Een volledig besef van de situatie kan je nog niet verwachten op die leeftijd. Groetjes, Erika

      • Ik vind trouwens dat er toch wel een verschil is tussen enerzijds een juf of opa die mijn kind kent en hem berispt en anderzijds een wildvreemde die dat doet terwijl ik er bovendien bij ben. In dat laatste geval is het toch wel aan mij om te bepalen wat wel of niet door de beugel kan?

    • beste Alexandra,
      Ik ben zelf al 14 jaar opvoedster bij kinderen die de stempel meekregen van “moeilijk opvoedbaar” dus denk dat ik zelf ook al heel wat teksten, lessen, workshops, ed heb gevolgd en gezien om te weten hoe je “moet ” opvoeden” .
      Maar ik ben ook mama van 3 grote deugenieten van 10j ,6j en 5 jaar en ik moet zeggen hoe het zo mooi in de boekjes staat, staat soms heel haaks dan hoe je het als mama bekijkt of kan toepassen.
      En ik wil de eerste mama nog tegenkomen die het super vind dat haar kind door een wildvreemde word terecht gewezen (en ik heb het niet over een opa, oma, tante,…). Wees gerust dan steekt je “moeder gevoel ” heel snel op of ze nu gelijk hebben of niet.

      Ik merk heel hard dat mensen EN kinderen heel hard veranderd zijn. en het is waar dat wij als ouders de grootste taak hebben, maar daarin bijgestaan worden door verschillende derden, maar eerlijke wildvreemde mensen neen sorry daar pas ik voor 🙂
      Groetjes

      • Je bent haar tegen gekomen. Ik dus. Ik zal het niet ‘super’ vinden, maar als de wildvreemde mijn kind niet enkel en alleen berispt om zijn of haar frustraties te uiten maar wel om duidelijk te maken dat bepaald gedrag niet hoort, zodat mijn kind hier uit kan leren, en als de opmerking op een rustige, respectvolle manier geuit wordt, zal ik mijn kind aanmanen ernaar te luisteren. Zo leert hij dat naar volwassenen geluisterd wordt, en niet enkel naar mama, papa, oma en de juf. It takes a village to raise a child, lees ik hier en daar, maar ik heb de indruk dat de ware betekenis van dit gezegde aan de meesten hier voorbij gaat: de opvoeding van kinderen samen durven aanpakken, als groep mensen die voor gelijke waarden gaat en ze ook durft uitdragen. Alleen zo kan een kind naar mijn mening kennis maken met de maatschappij waarin hij is terecht gekomen, en alleen zo zal hij begrijpen dat we met zijn allen zorg dienen te dragen voor die samenleving.. Dan gaat het helemaal niet over verzuurde individuen die een kind geen kind willen laten zijn, maar net over medemensen die zich betrokken genoeg voelen bij mijn kind om het te willen ‘mee-sturen’. En daar voel ik mij als ouder goed bij, zelfs dankbaar voor.
        Ook nog even dit, goed voor je dat je weet hoe je ‘moet’ opvoeden, Lynsey! Deel je die kennis hier even, dat weten wij het ook 😉

        • Ik vind het ook absoluut niet erg wanneer mijn -soms erg aanwezig en af en toe extreem prinsesserig- meisje wordt terechtgewezen door derden wanneer mijn aanpak zelf faalt of wanneer ik zelf niet in de onmiddellijke nabijheid ben om onmiddellijk te reageren. Ik ben het eens dat we een gemeenschap zijn. Maar veel is de manier waarop. Bv. toen mijn dochter als 3-jarige guitig haar tong uitstak op de tram ‘s ochtends (ze heeft helaas zo’n periode gehad en hoe meer ik ervan zei, hoe uitdagender ze dat ging toepassen, dus elke keer weer uitleggen en berispen soit…) Dan hielp het als er reactie kwam. Maar de manier hoe deed veel. Wanneer die uitgestokentonggekregen dame/meneer reageerde “ooooh maar dat is niet mooi hoor, ik denk dat jij een veel liever snuitje hebt dan dat!” dan dook mijn dochter onder de stoel en kroop er daarna weer poeslief onderuit en was de rest van de reis de dikste vriendin van die mevrouw/meneer. Wanneer er zuur werd gereageerd, of wanneer mensen daar boos om werden dan wist ik het… de reis is verpest want nu is madam koppig voor geen enkele reden meer vatbaar… Wil dat dan zeggen dat die mensen niet boos mogen reageren? Nee, dat moet mijn kind óók leren dat niet iedereen haar een schattig prinsesje vindt.

          Maar ik merk wel dat mensen in hun reacties de basisbeleefdheid ZELF vaak achterwege laten. Tja, hoe wil je dan dat kinderen dat leren? Als mijn dochter een woedeaanval krijgt, dan weet ik zelf echt wel dat dat verre van aangenaam is voor anderen. En hoe ik dan probeer te sussen tegen beter weten in… als er dan een zagevent commentaar geeft over “in mijnen tijd…” dan zeg ik steevast “in uwen tijd hadden mensen nog respect voor jonge moeders en waren ze zo beleefd ion hun commentaar voor zich te houden. Help liever even!” Staart-benen-afdruipmanoeuvre.

  22. Hallo Erika,
    Echt tof artikel! Eerlijk en oprecht!
    Ik heb zelf pittig en temperament zoontje van 3. Sinds 2 w broertje erbij…. ieder kind is uniek maar mensen veroordelen drukke kinderen nu eenmaal. Brave kindjes die blijven zitten aan tafel, in de bus, … zijn tegenwoordig de norm. Zelf ervaar ik ook veel commentaar in de zin van… Amai zo 2 jongens…
    Heel fijn om herkenbare verhalen te lezen!

  23. Ik ben zelf mama van een hevige zoon van drie, waarvan ik me soms afvraag of hij wel oren heeft. Ik vind eigenlijk dat bijna iedereen heel verdraagzaam is en ik neem mijn zoon overal mee naar toe. Soms uiteraard eens een boze blik of een plotse opmerking. Ik probeer mij hier niet te veel aan te ergeren en door de ogen van die mensen te kijken: ze hebben misschien een slechte dag, ze staan onder druk, of ze hebben een andere mening over opvoeden… Toen onze zoon bijna twee was zijn we naar Australië gereisd en de stewardessen waren allemaal heel begripvol. Tijdens de vlucht is het inderdaad het moeilijkste als de gordels dicht moeten en hiervoor is niet veel tijd. Maar na een tijd snappen kinderen wel dat dit moet. Ik begrijp eerlijk gezegd dat dit moeilijk is voor de stewardessen en waarschijnlijk was ze opgejaagd. Het zingen in de bergen vind ik wel gek maar als je in de bergen dierenspotters tegen komt dan kan dit gebeuren. Wat de vrouw in de trein betreft, denk ik dat ze gewoon en ander idee heeft van opvoeden.
    Volgende keer meer geluk en trek je maar niets aan van de boze blikken of opmerkingen en focus op iedereen die wel begripvol is.

  24. Trek het je niet aan,Erika! Kinderen zijn natuurlijk kinderen en geen mini-volwassenen en zo moet dat zijn! Zelf heb ik 2 zonen opgevoed.De ene van nature druk en actief,de andere rustig en volgzaam. Vooral over mijn actieve zoon kreeg ik vaak opmerkingen… Ze kregen dezelfde opvoeding maar ze waren anders. Nu zijn ze beiden volwassen en gelukkig ,allebei op hun manier! Laat je jongens maar springen,hollen,zingen en roepen! Nu zijn ze kinderen en later volwassen… Spijtig van al die zure mensen….

  25. Wij wonen nu al vier jaar in Texas, maar elke zomer hou ik mijn hart vast…. Want dan gaan we onze familie in Europa bezoeken. Vrijdag vertrekken we. Mijn twee zonen (6 j en 20 mnd) en ik. Het begint meestal al met gezeur op het vliegtuig. Mijn oudste was vorige zomer stickers op een blad aan het plakken. Dat stoorde de man voor ons, want mijn zoon duwde te hard op het tafeltje dat aan zijn stoel vastzat. Ik weet nog altijd niet hoe hij daar last van kon hebben. Bovendien was hij ongelooflijk onbeschoft. De vlucht duurt 11 uur en mijn kinders liepen niet rond, zaten stil en fluisterden. De Texanen rond me prezen mijn kinders, de Europeaan was onbeschoft. Ok, het klinkt als een vooroordeel, maar na vier jaar begin ik een patroon te zien.

    De maatschappij in Amerika is gericht op de toekomst. Kinderen zijn rijkdom. Ik krijg hier elke dag complimenten van vooral bejaarden over mijn kinders. Twee weken geleden op restaurant waar ze onder tafel zaten, rondrenden als zotten, propjes papier schoten met hun rietjes kwam na het eten een oudere man met me praten. Hij had zo genoten van onze jongens te zien spelen. Ik kan me dat in Europa niet voorstellen. De maatschappij is anders georganiseerd. Wij zijn verwend. Er wordt voor ons gezorgd door de overheid. Iedereen vindt dat normaal. In Europa moet je niet de hulp van je kinderen vragen of zelf aan de kassa in de Walmart gaan staan als je 80 bent en een hoorapparaat voor je vrouw wil kopen. Niet dat ik de situatie in Amerrika goedkeur. Het is het andere extreme. Maar wij beseffen in Europa niet hoe verwend we zijn. Hoe goed we het hebben. Kinderen zijn geen rijkdom (letterlijk).

    Bovendien worden wij voortdurend omringd in Europa door het verleden en geschiedenis. Ik vind dat dat ons wereldbeeld ook erg beïnvloed. Dingen die ouder zijn, worden op handen gedragen. Verandering is griezelig en gevaarlijk. Nieuwe gebouwen lelijk. Nieuwe mensen, kinderen, vervelend.

    En dan is er ruimte. In Europa zitten we op elkaars lip. Mijn kinders hebben altijd moeite de eerste weken met hun ruimtebeleving. Ze botsen tegen mensen aan en krijgen op de dijk dan een klap in het gezicht van een wildvreemde. In de supermarkt zijn de gangpaden zo smal en zwaai je dan eens per ongeluk met je arm tegen het been van een boze mevrouw.

    Ik weet dat dit een clichéverhaal is en ik zeg niet dat het in Amerika beter is. Integendeel, wij willen terug naar Europa verhuizen. Ik wou gewoon even mijn verhaal vertellen en bedenkingen geven. Niets is wetenschappelijk onderbouwd. Ik heb dit om zes uur ‘s morgens, in bed en op mijn telefoon getypt.

    Kinderen mogen inderdaad geen kinderen meer zijn. Ik neem deze zomer een beetje Texas met me mee en ga iedereen verblinden met mijn stralende glimlach. Mijn kinders gaan tegen andere mensen lopen en teveel lawaai maken. Ik hoop dat er dan andere ouders gaan glimlachen naar mij of een complimentje komen geven. Wantja, ik ga dat doen. Ik laat het leven van mijn en andermans kinderen niet verzuren. Tijd voor een revolutie, peins ik.

    • Dag Liesje,

      Dankjewel voor zo’n fijn mailtje recht uit je Texaanse bed. Zitten hele interessante bedenkingen bij…

      Goeie vlucht gewenst alvast (ik duim ;)) en een fijn verblijf in Europe 😉
      X

  26. Wat vind ik dit leuk om lezen! We zijn zelf een dikke maand geleden verhuisd naar Washington DC en ik heb zelf ook al ervaren dat je hier helemaal niet zo bekeken wordt. Integendeel, ik heb hier al 100 keer gehoord hoe braaf en lief en schattig en whatever mensen m’n kids vonden, zelfs op momenten dat ze zich niet zo flink gedroegen. Dat viel me al op, en over de mentaliteit heb je echt helemaal gelijk! Als er iets is dat ik al wel doorheb, is het hoe ongelooflijk er voor ons ‘gezorgd’ wordt in Europa en hoe vanzelfsprekend dat allemaal verwacht wordt… De mentaliteit zal er zeker ook wel voor iets tussen zitten dus… Anyway, dit vind ik, als nieuwkomer hier, dus leuk om te lezen 😉

    • Hey Barbara, ooh Washington! Ik vond dat zooooo’n fijne stad! Succes daar. En inderdaad héél boeiend die verschillen in mentaliteit tussen Amerika en Europa… x

  27. Jouw artikel heeft duidelijk wat losgemaakt bij je lezers Erika. Een teken dat er meer mensen mee worstelen denk ik dan.
    Volgens mij heeft het ook te maken met het feit dat “kritiek” op je kroost aankomt alsof er een vlijmscherp mes in hart wordt geplant. Je weet dat ze iets doen dat je zelf niet zo geweldig vindt maar owee als iemand een scheve blik werpt op de hartjes van ons hart.
    Ok die van mij heeft haar tong niet uitgestoken naar vreemden (denk ik toch niet, maar ik wil het niet op papier zetten :)) anderzijds heeft ze meer dan eens liggen krijsen op een supermarktvloer omdat ze “nooit” maar dan ook “nooit” iets leuks kreeg. (dutske)
    Mijn dochter heeft ondertussen de pugergerechtigde leeftijd bereikt en ik kan je nu al zeggen, dat dweilen van supermarktvloeren, doet ze niet meer 😉 Wat ervoor in de plaats komt daar ga ik niet over uitweiden.;)
    Lieve Erika ik vrees dat ik niet kan geloven dat die engeltjes van jou (want eerlijk zo zien ze er toch uit) ooit iets mispeuteren. Die snoetjes, echt ik geloof het niet 😉

  28. Dankje voor deze blog. Het is inderdaad behoorlijk pijnlijk om te zien (onder andere in de commentaren hier) hoe weinig kindvriendelijk onze maatschappij is. Kinderen horen achter gesloten deuren te blijven, niet deel te nemen aan het openbare leven tot ze braaf in de rij kunnen staan. Maar dan is de vraag alleen maar: hoe leren ze hoe ze in de rij moeten staan? Juist, door het te doen. Doordat ze zien dat mama en papa dat ook doen en dat zie je niet als je altijd thuis zit natuurlijk.
    Dus ja, neem je kinderen mee! Graag zelfs!
    En kleine tip, van moeder tot moeder met luide en misschien ietwat eigenwijze kinderen: loslaten is de key tot succes. Trek het je niet aan dat mensen kijken, zeg geen sorry, verontschuldig je niet. Als mijn kinderen in de winkel een gigantische meltdown krijgen, dan ga ik me niet excuseren. Dan ga ik naast mijn kind zitten en trek ik me niks aan van zeurende medemensen. Mijn kind heeft me nodig op dat moment.
    Als mijn kinderen wat luid zijn als we ergens op bezoek zijn en ons gezelschap vindt dat lastig, dan gaan we weg naar een plek waar ze kunnen uitrazen. Want die energie moeten ze ook kwijt.
    Zijn er mensen die boos kijken op de bus omdat mijn kinderen me de oren van het hoofd vragen over alles wat ze zien, dan kijk ik lekker de andere kant op en geef antwoord op de vragen van mijn kinderen. Want voor die zuurpruimen is het leven misschien een sleur, maar als je de wereld door de ogen van je kinderen kan zien, is elke dag een avontuur vol nieuwe dingen. Het leven zo bekijken, dat brengt je meer geluk dan je te ergeren 🙂 (en dat is dan weer jouw overwinning op al die zuurpruimen… Moehahahaha)

    Dus ja, ik vrees dat ik zo’n “mamaatje” (sinds wanneer is mama een scheldwoord?) die lekker geniet van haar kinderen. En ik schaam me er ook niet voor. Ik geniet er lekker van. En mijn kinderen ook 🙂

    • Dag Maja, ik vind het zelfs heerlijk als mijn jongste mij ‘mamaatje’ noemt 😉 Dankjewel voor je fijne reactie, je geeft me moed!x

  29. Amai. Van onverdraagzaamheid gesproken. Nu eerlijk, als ik een zware dag heb gehad, heb ik ook liever een rustige trein dan joelende bengels. Maar dan denk ik aan hoe ik vroeger zelf was en zet ik m’n iPod net iets harder. Laat kinderen kind zijn. Liever spelende bengels dan van die kinderen die vergroeit zijn met hun iPad of computer.

    • Hey Katrien, begrijp ik absoluut. Dan wil ik ook rust aan mijn hoofd. En als ouders hun best doen om kinderen stil te houden, ook al lukt dat niet helemaal, kan je eigenlijk niet meer vragen. Dan brengt muziek in de oren redding 🙂
      x

  30. Kinderen moeten vooral kinderen kunnen zijn. Blijkbaar liggen de grenzen wat wel/ niet kan soms mijlenver uit elkaar. Ik heb vier drukke, levendige, lieve kinderen die niet vies zijn van af en toe wat kattenkwaad. Ze testen vrolijk uit tot waar ze kunnen gaan. Ooit zei iemand mij zolang ze anderen en zichzelf geen pijn doen, kunnen ze experimenteren. Dat vind ik wel een goede richtlijn. Pick your battles is een andere niet te versmaden levensles. De juf van de derde dochter gaf me in deze gisteren nog gelijk.
    Ik merk dat hier een generatieconflict mee speelt en soms ook een wedstrijd tussen moeders die de perfecte kinderen schijnen te hebben. Van de eerste durf ik wel eens wakker te liggen. De tweeds interesseert mij niet. Zolang we maar gelukkig zijn …
    Ik merk dat hier

    • Dat is zijn twee richtlijnen die ik ook probeer te hanteren 😉 En ik denk dat je ook twee belangrijke zaken oppert… Dankjewel en blijf vooral heel gelukkig daar! 🙂 x

  31. Ik kan eerlijk gezegd de twee kanten wel zien.
    Natuurlijk mogen kinderen joelen en zingen in de natuur.
    Maar ik vind ook dat mensen mogen aangeven dat ze zich storen aan het gedrag van een kind. Als ze dit met respect. Je moet niet gaan schreeuwen tegen een kind, maar rustig vragen of het iets stiller kan zijn, daar lijkt me niets mis mee. Ik denk niet dat dat wil zeggen dat deze persoon daarom verzuurd is.
    Da’s mijn kleine bijdrage.

  32. Situatie: bus staat stil aan het station, buschauffeur rookt buiten zijn sigaretje. Mijn zoon loopt in de (lege) bus en grijpt een baar en staat met zijn ene been op één bank en met zijn andere been op de andere bank, over het middenpad heen. Ik wijs hem terecht en hij gaat zitten met zijn boek en leest. Na 5 minuten komt de boze buschauffeur binnen en roept: mijn bus is geen speelplaats he manneke! Wat zijn dat voor manieren! Ik kookte van woede, ten eerste is mijn zoontje autistisch en hij schrok zo van die man dat ik vreesde voor het verdere verloop van onze daguitstap. Ten tweede vond ik het niet kunnen dat iemand anders mijn kind zo ter orde riep. Moest ik mijn zoontje laten begaan, geen probleem. Maar hij ging onmiddellijk zitten na mijn opmerking en zat al enkele minuten braaf te lezen. Ik vind niet dat het aan andere mensen is om mijn kind terecht te wijzen nadat ik dat zelf al deed. Andere situatie: kind zit in midden van de doorgang in de binnenspeeltuin op tablet te tokkelen met flesje cola ernaast. Mijn kind loopt per ongeluk flesje om, inhoud over de tablet. Boze ouders eisen vergoeding vr tablet. Serieus? Hun (enig) kind in een indoorspeeltuin achter een scherm met cola om 9u terwijl ze op haar achterwerk in de weg zit en iedereen rond haar moet slalommen? Ik heb drie kinderen, waarvan twee autistisch en eentje met een verstandelijke beperking. Ik ken de blikken en de opmerkingen, dat ik een hoofddoek draag helpt ook niet bepaald. Ik wens niemand een kind met een label toe, maar ik zou soms eens van plaats willen wisselen en kijken hoe zij een kind zouden straffen of in toom houden. Wat doe je met een verstandelijk gehandicapt kind? Time-out? Hij snapt niet waarom. Slaan??? Nooit meer met de trein of nr een pretpark? Wil dat zeggen dat ik hen laat begaan? Helemaal niet. Maar er zijn grenzen en ‘pick your battles’ is inderdaad mijn strategie. Er zijn belangrijkere dingen dan constant in hun nek te hijgen bij alles wat ze verkeerd doen. Ik heb geen decibelmeter in mijn tuin en zolang ze niet in het midden van de nacht de boel bij elkaar krijsen of de stereo op max zetten moeten mijn buren wat geplons en gejoel in het zwembad kunnen verdragen. Wij gaan volgende week met de trein, een rit van 3 uur enkele reis, ik zie er nog wat meer tegenop dan daarnet na het lezen van sommige reacties…

    • Dag Aisha,

      Ongelooflijk bedankt voor je reactie. Ik hoop dat je je toch niet al te hard laat afschrikken voor die treinrit 🙂 De positieve reacties en gelijkgestemde zielen zijn gelukkig een pak talrijker dan de andere. Ik begrijp je alleszins helemaal. Het is absoluut ook hoe ik het zie. Je doet je best als ouder, je probeert hen de ‘do’s & don’ts’ van het leven bij te brengen. Maar het blijven kinderen. Kinderen die het normaal gezien niet ‘evil’ bedoelen, die simpelweg hun grenzen aftasten en die de consequenties van hun daden nog niet (helemaal) kunnen inschatten. Dat kunnen veel volwassenen zelfs niet 😉 En een kind met een beperking maakt het belang van verdraagzaamheid helemaal duidelijk. Jij doet wat je kan, net als je kind, maar dan nog kan het zijn dat je de zogezegde ‘standaard’ niet haalt. Dan valt toch niemand iets te verwijten? Sinds wanneer is keihard proberen en je best doen niet meer genoeg?

      Enfin, je lijkt me alleszins een sterke mama die verdorie goed bezig is! 😉
      Erika

      • Hallo iedereen,

        Erika, uw bericht heeft heel wat emoties losgemaakt bij heel wat mensen. Bij mij ook, toen ik de verschillende posts las had ik de drang om mijn mening neer te schrijven.

        Ik ben een man van bijna 51 jaar (de oudere generatie dus) en heb zelf geen kinderen maar ik ga proberen dit objectief te benaderen. Ik ben wel peter aan een nu puberende jongen maar dat is nog een hemelsbreed verschil met eigen kinderen.
        Ik zal waarschijnlijk veel repliek krijgen waar ik het recht van spreken haal omdat ikzelf geen kinderen heb. Doe geen moeite, ik reageer daar toch niet op. Ik ga hier ook niet beweren dat ik veel weet van opvoeden.

        Heb ik soms last van schreeuwende en spelende kinderen op publieke plaatsen? Ja
        Deel ik de mening van sommige ouders dat kinderen nooit overlast kunnen geven? Neen
        Zal ik daarop reageren en mijn ongenoegen uiten? Neen
        Moeten kinderen onvoorwaardelijk alles mogen en kunnen? Neen, zeer zeker niet.
        Als de kinderen in mijn buurt komen zal ik trachten te zien waar ze mee bezig en hun proberen aan te spreken (in kindertaal op hun niveau) over de zaken waarmee ze aan het spelen zijn of de dingen die hun interreseren.
        Als een kind aandacht krijgt van een volwassene die zich op hun niveau gedraagt dan worden ze in het algemeen wat rustiger. Daar moet je natuurlijk wel wat voorzichtig mee zijn want als je als oudere man een kind aanspreekt word je al snel argwanend bekeken.
        Als het voor mij echt te erg word zal ik de ouders aanspreken maar dat word in de meeste gevallen niet goed ontvangen. Sta als ouder open voor opmerkingen en kritiek van anderen. Ga niet onmiddellijk in de verdediging. Misschien leer je er nog iets uit.

        Mijn eerste indruk dat ik heb van ouders is dat 99 % het ouderschap hebben onderschat. Maar niettemin kiezen ouders zelf om kinderen te krijgen en is het hun taak om hun kinderen op te voeden op een goede manier. Ouders moeten de krijtlijnen uitzetten voor hun kinderen en de kinderen mogen op de lijn lopen maar niet ernaast. Als ze ernaast lopen dienen de ouders volgens mij in te grijpen.
        Waar liggen die lijnen? De meeste ouders denken dat zij die lijnen zelf mogen bepalen. Daar ben ik het niet mee eens. Die lijnen worden uiteraard voor een groot deel door hun bepaald maar ook zeker door de maatschappij waarin wij leven en de geplogendheden die hier gelden. In sommige landen kan het zijn dat de mensen meer verdraagzaam zijn naar kinderen toe. Ik ga nu heel kort door de bocht gaan maar de wereld is klein en als je vind dat de mensen hier weinig verdraagzaam zijn moet je maar gaan wonen waar je denkt dat het beter is. Maar je kan niet best of both worlds hebben. In het algemeen is het hier in Belgie goed leven voor iedereen. Je moet hier de bluts met de buil aanvaarden als je hier woont.

        In het verleden heb ik veel programma’s bekeken die over opvoeding van kinderen gingen. Wat bleek uit elk van die programma’s? Dat het gedrag van de kinderen bepaald word door de opvoeding van de ouders. Als ouders moeilijke kinderen hadden was het steeds de fout van de ouders.
        Op reis gaan met uw kind bijvoorbeeld. Ik ging vroeger heel regelmatig naar eurodisney in Parijs tijdens de kerstperiode. Daar zag ik soms ouders met kinderen die tussen de 6 maand en de 2 jaar waren in de vrieskou lopen. Dan heb ik het moeilijk om te geloven dat je als ouder zegt dat je voor de kinderen naar Disney gaat. Als je jonge kinderen hebt, pas je aan, doe dingen waar ze zich goed bij voelen. Als op reis gaan niet lukt stel je reisplannen een aantal jaren uit tot als de kinderen oud genoeg zijn om ook van de reis te genieten. In plaats van langde reizen doe daguitstappen op maat van de kids, pas je aan aan hun doen en laten. Als ouder moet je je dikwijls wegcijferen ten gunste van uw kinderen, dat is heel normaal, deal with it.

        Om even te reageren op de dingen die je aanhaalt.

        Wat de situatie op het vliegtuig betreft gaat veiligheid steeds voor op alle andere zaken en heb je je aan te passen aan de regels.
        Kunnen de kinderen zich niet stilhouden in het vliegtuig overweeg dan andere manieren van reizen (bv met trein, met auto met ingelaste tussenstops). Pas u aan aan de kids.

        Het feit dan je in een bijna lege coupé van een trein zit geeft je niet het recht om deze wagon op te eisen en je kids maar laten te betijen. Al zit er maar één ander reiziger, hou er rekening mee, hou rekening met de reglementen die gelden op die plaats. Het was maar een ritje van 15 minuten. Dan krijg ik de indruk dat je wil zeggen dat het gedurende korte tijd wel moet kunnen dat de kinderen de “plaats a volonté” mogen gebruiken en dan moet je als medepassagier maar verdraagzaam zijn. Langs de andere kant zou het toch niet echt een probleem mogen zijn om je kinderen 15 minuten kalm te houden tot aan de bestemming?

        Je beweert ook dat een kind dat stil zat abnormaal was. Vroeger was het zo dat je buiten kon spelen en dan was ja als kind actief bezig. Maar als je binnen was op als je op restaurant of bij familie was moest je braaf blijven zitten op de ztele of de stoel mocht je pas spreken als je iets gevraagd werd. Is dat goed? ik weet het niet. Ik denk dat de goede manier van opvoeden ergens tussen in ligt.

        Wat mij ook stoort is dat ouders al maar te gemakkelijk hun kinderen laten bezig zijn met smartphone, tablets, xbox, playstation,….. Dat is natuurlijk gemakkelijk, je koter is rustig en jij kan wat anders doen of gewoon rusten. Laat ze zich niet verliezen in de informaticering. Neem af en toe eens een bal of een pop vast, maak tijd en speel met uw kinderen. Je zal er zelf ook vrolijker van worden. Ik weet dat veel mensen hier zullen op reageren dat ze ook nog moeten werken. Stel prioriteiten. Werken doe je meestal voor de luxe. Als je enkel zou werken voor wat nodig is en elementair is voor u en uw gezin dan ga je al snel vaststellen dat je niet zo veel nodig hebt.

        Wat het vroeger anders? Ja, maar tijden veranderen en men moet mee evolueren.
        Was het vroeger beter? ik weet het niet, ik zie enkel dat de mensen van mijn generatie het niet zo slecht hebben gedaan in het leven. Wij lopen niet allemaal gefrustreerd of psychopatisch rond.

        Zou ik mijn kinderen op een strenge manier opvoeden? Ja, ik denk het wel. Fysiek geweld is uiteraard uit den boze. Zelf de “corrigerende tik” vind ik niet nodig. Met praten kan je veel oplossen. Kinderen begrijpen dikwijls veel meer dan wij volwassen denken.
        Maar ik zou zeker de lijnen uizetten en de kinderen (proberen) duidelijk te maken wat ik verwacht. Volgens mij hebben kinderen dat ook nodig, als ouder moet je consequent zijn naar je kinderen toe. Volgends mij loopt het daar ook vaak fout. Afhankelijk van hoe je je als ouder voelt bv. na een zware werkdag, na een goede nachtrust, bij ziekte, als je vermoeid bent,…. allemaal verschillende gemoedstoestanden die u anders gaan doen reageren nar de kinderen toe die niet begrijpen dat je nu anders reageert op dezelfde situatie als gisteren. Heel verwarrend voor kinderen. Zou ik als ouder verdragen dat vreemden mijn kind aanspreken over hun gedrag? Ja zeker, maar dan wel op een vriendelijke en constructieve manier. Misschien kan ik er iets uit leren. Ouders zijn niet perfect en soms denk je dat je je kind goed opvoed. Misschien moeten ouder de opvoeding die ze hun kinderen geven regelmatig in vraag stellen. De manier waarop je kinderen opvoed moet volgens mij constant aangepast en gecorrigeerd worden naargelang de situatie, de gemoedstoestand en de leeftijd van de kinderen.

        IK zal hier waarschijnlijk veel repliek op krijgen, maar so be it.

        Ik wil besluiten met te zeggen dat als iedereen wat meer wederzijds begrip, respect en verdraagzaamheid zo tonen dat onze leefwereld veel mooier zou zijn voor iedereen.

        Groetjes,

        Jean-Luc

    • Hallo Aisha,
      Ik was eigenlijk van plan om niet meer te reageren, maar uw verslag raakt mij echt en ik wou nog eventjes duidelijk maken dat de reden waarom ik nooit reageer op ‘lastige kinderen’ (van mensen die ik niet ken) onder meer komt omdat ik ten volle besef dat ik als buitenstaander de situatie nooit volledig kan kennen! Een kind kan net op school gepest zijn, zijn hondje (of erger) verloren zijn…. Een moeder kan net een heel stresserende dag achter de rug hebben… Of ze kan zich in uw situatie bevinden… Alleen ‘durf’ ik hier op deze blog wel reageren omdat ik mij hier wel min of meer een beeld kan vormen van de mentaliteit (van de ouders).
      Een kind van 2 bedoelt niks kwaads als het zijn tong uit steekt, maar als het er niet op gewezen wordt dat dit niet kan, dan steekt het op 10 jaar nog steeds zijn tong uit en op 20 zijn middenvinger…
      Een kind moet op en neer kunnen springen op een drempel, maar als de eigenaar van die drempel dat niet wil, dan snap ik echt niet dat je als volwassene reageert met ‘ik denk niet dat het strafbaar is’….
      Een dame hierboven heeft haar kinderen volwassenen zien worden, wel: ik ben ondertussen op de leeftijd gekomen dat de kinderen van mijn vriendinnen ook volwassen geworden zijn… Die vriendinnen zelf zijn ondertussen ook uitgegroeid van mamaatjes tot volwassen vrouwen en zijn nu ook in staat om op een volwassen manier van gedachten te wisselen over hun broedjes van toen. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ze dat op jongere leeftijd ook allemaal nogal persoonlijk namen en mijn mening als persoonlijke aanvallen beschouwden… Wat helemaal niet het geval is… Mensen zijn mensen. Mensen maken fouten en mogen dat ook. Ik vind het alleen een probleem als ‘men’ denkt dat men ‘goed bezig’ is en de schuld gemakkelijkheidshalve op de verzuurde ouderen steken… Maar van mij zal je geen last hebben op de trein Aisha! Ik steek mijn oortjes met muziek ook in en probeer alles rond mij te negeren… Veel succes volgende week.

  33. Hey Erika,
    Fijn iets van jou te lezen, en jammer dat we elkaar nooit gesproken hebben toen we samen op unief zaten, we hadden het waarschijnlijk goed met elkaar kunnen vinden. Ik heb ondertussen zelf een jongenstweeling van bijna 8j en vond wat je schreef herkenbaar. Eerst was ik helemaal akkoord, maar ik lag er nog even over na te denken voor ik ging slapen, en realiseerde me dat ik in die moeilijke jonge jaren mezelf enkele trucjes had aangeleerd om rottige reacties van anderen te vermijden. Die kids zijn op zulke momenten echte kleine pain-in-the-ass’en, maar de grove reacties van omstaanders zijn wat je bloed dan echt doet koken. Ik heb me toen voorgenomen dat het anders moest kunnen. Ik vulde een ruime handtas met allerlei kleine spulletjes, en die gaven me een zee van mogelijkheden in geval van wachten of dreigende verveling. De handtas als schatkist vol verassingen, enkel te gebruiken door de kids in geval van verveling, hèhè, saaiheid werd plots iets om naar uit te kijken! (een beetje overdrijving mag hé) Een spiegeltje (snoeten maken, licht vangen en richten, wasem maken,…), een krijtje, een wasspeld, een kammetje (kapsels maken), een pluimpje (kietelmateriaal), whitboardstift (voor in de trein> tekenen op het raam en netjes afvegen als je weggaat), een kleine toverlei (in de speelgoedwinkel te koop), een kazou, een boek kaarten (hoger/lager, sorteren op kleur, eenvoudige goocheltrucs, kaartenhuis bouwen, waaier maken,…), een stressbal (ja, ook klein mannen vinden dat geweldig), kleine stickertjes (om de boodschappen mee te versieren/”prijzen” te plakken terwijl ze in de kar zitten), of simpelweg spelletjes met de vingers (duimworstelen, ladderspel, Sammy zegt…, dieren nadoen ahv vingers,…) of raadseltjes (“Het is geel en het smaakt zuur…”, “Het is rood met zwarte stippen…”),… Ik kan nog even doorgaan (laat maar weten of je meer wilt 😉 ), maar er zijn dus mogelijkheden om je kinderen bezig te houden, te boeien, en “saaie” momenten om te vormen tot toffe momenten van spel en samen bezig zijn! Ok, dat lukt niet altijd (even lang) maar geloof me, ik heb enkele geweldige herinneringen van samen wachten op de trein of rustig blijven in de wachtzaal bij de dokter. In elk geval, keep up the good spirit, en blijf zoeken naar de leukere kantjes van schijnbaar ellendige momenten! Kids=fun! (ook al ben ik net als vele moeders vaak héél blij met een mojito ofzoiets als ik uitgeteld in de zetel plof 😉 )
    Ciao, Tine

    • Hey Tine,

      Inderdaad ja 🙂 Merci voor je fijne mail en je leuke tips! Ik heb meestal wel wat spullen bij, maar helaas is de lokroep van het nieuwe of het andere toch net iets groter op zo’n ‘kritieke’ momenten. Enfin, ‘t is wel altijd het proberen waard natuurlijk. Elke minuut die je op een rustige(re) manier kan invullen, is er eentje gewonnen 🙂

      Erika x

  34. Na een lange schooldag vraag ik weleens aan mijn onstuimig zoontje: ‘En, braaf geweest vandaag?’ Dan antwoordt hij: ‘Ja mama, maar niet hééél de dag.’ Ok, denk ik dan. We zijn er bijna maar nog niet helemaal.
    Hij wordt vijf. Hij is zich van de situatie bewust, ik ook. Er wordt aan gewerkt, geef ons de tijd. Of moet dat ook al rap rap?
    Laten we allemaal wat meer ons tong uitsteken. Dat wordt zeker lachen! Misschien een tip voor de zuurpruim op de trein 😉

  35. Beste Erika,
    Ik reageer meestal niet op posts, omdat ik ervaren heb dat mensen zich vaak nogal snel aangevallen voelen als iemand er een andere mening op nahoudt en die mening dan ook verkondigt/verdedigt. Toch heb ik, na het heel aandachtig lezen van alles wat hier geschreven staat, beslist om mijn gedachten hier te delen. Als mama van vier kinderen, als leerkracht, en tevens als persoon met een hoge gevoeligheid voor drukte en lawaai.

    Ik ben het met de meesten hier eens dat vreemde mensen niet moeten uitvliegen tegen onze kinderen, vooral als we er zelf bij zijn. Een opmerking geven kan volgens mij in sommige situaties wel. It takes a whole village to raise a child, echt wel. Alleen moet de gever van die opmerkingen ervoor zorgen dat wat hij/zij zegt dus inderdaad pedagogisch verantwoord is, en dus niet gewoon een uiting van frustratie.
    Dit gezegd zijnde…
    Ik ben het ook eens met de minderheid die hier zegt dat we het probleem van beide kanten moeten bekijken. Natuurlijk moeten kinderen vooral kind mogen zijn, maar dat wil niet zeggen dat ze anderen moeten/mogen hinderen. Kinderen moeten van kleinsaf aan gewoon gemaakt worden dat we met elkaar rekening houden in onze maatschappij. Mijn twee oudste jongens (intussen tieners) waren echte wildebrassen, steeds enthousiast en druk in de weer. Maar doordat wij het hen voordeden en uitlegden, gedroegen ze zich doorgaans heel fijn als we met hen ergens heen gingen. Op de trein praatten we op gedempte toon, we speelden spelletjes en hadden veel plezier, maar we zorgden ervoor dat het niet storend was voor andere passagiers. Als we ergens langer moesten wachten, gingen we op zoek naar een plaats met minder volk of meer ruimte om de kinderen wat te laten ravotten. We probeerden om steeds een evenwicht te vinden tussen de behoeften van de kinderen en aanpassing aan de omgeving.
    Mijn jongste wordt over enkele maanden drie jaar. Ze weet (en verwoordt):
    – in het vliegtuig doe je een gordel aan, net als in de auto. Als het vliegtuig omhoog of omlaag gaat, geeft mama je een lolly om geen pijn te hebben in de oortjes. Je mag in het vliegtuig niet rondlopen (alweer: net als in de auto), maar je krijgt van de “mevrouw” (stewardess) een broodje en sap. Je mag in het vliegtuig niet roepen, want sommige mensen willen slapen of lezen, en we willen hen niet storen.
    – in de trein doe je geen gordel aan, maar je blijft toch mooi zitten op de bank (of staan tussen de banken). Je kan spelen, maar rustig om anderen niet te storen.
    – als mijn broers studeren, speel ik in de keuken of in de salon. Als ik in de eetkamer kom, moet ik stilletjes zijn om hen niet te storen.
    – buiten kan ik rennen, roepen, tieren,… zoveel en zo hard ik wil. Binnen moet ik een beetje rustiger zijn.
    – de honden vinden het leuk als ik achter hen aan ren of met dingen gooi. De poezen niet, die worden dan bang. Als ze slapen mag ik hen niet storen.
    – …
    Mijn dochtertje is heel erg open, staat goed in haar basis en weet heel goed wat ze wil en niet wil. Wij voeden haar op met veel oog en respect voor haar behoeften, en mede daardoor begrijpt zij dat ook anderen behoeften hebben. Misschien ook doordat wij alles steeds zo verwoord hebben, ik weet het niet.
    Wat ik eigenlijk wil zeggen, is: een kind, hoe jong ook, kan goed begrijpen dat je rekening moet houden met anderen (mens en dier), net zoals ook met hen rekening gehouden wordt. Vooral als de ouders zelf het goede voorbeeld geven. Als ouder moet je, ook als je moe bent, het kader scheppen en daarbinnen consequent opvoeden.
    Ikzelf kan me soms mateloos ergeren als ik – bijvoorbeeld in de trein of de supermarkt – te maken krijg met rennende, schreeuwende, wilde kinderen. “Dit is hier geen speeltuin”, denk ik dan. Als de ouders er bij zijn en die reageren niet, voel ik frustratie naar de ouders toe. Ik neem het hen in stilte kwalijk dat ze hun kroost niet tot de orde roepen. Maar als de ouders wel reageren, hoe miniem ook, dan voel ik een glimlach op mijn lippen. Wég frustratie. Dan denk ik: die ouders proberen hun kinderen bij te brengen wat wel en wat niet hoort. En lukt het niet meteen, ach ja… het zijn tenslotte kinderen nietwaar?

    (Conclusie: niet het gedrag van de kinderen op zich, maar het feit of de ouders laten begaan dan wel opvoedend reageren is bepalend voor het gevoel dat het mij geeft)

    Groetjes van een mamaatje dat ook maar probeert er het beste van te maken 🙂

    • Hoi Isabelle,
      Soms schrijft iemand iets waarvan je denkt ‘ja, zo zit het in mijn hoofd’! Dat had ik toen ik jouw conclusie las: het gaat niet om het gedrag van de kindjes, maar hoe de ouders ermee omgaan. Ik ben al vaak van treincompartiment veranderd omdat kindjes veel lawaai maken. Ik ben migrainepatiënt (en mama), zij zijn kindjes, what can you do. Wanneer ouders de kindjes eraan herinneren dat ze andere mensen niet mogen storen, ga ik met plezier ergens anders zitten, ook al luisteren de kindjes niet meteen. Enkel wanneer ouders niet eens proberen, ben ik wat geïrriteerd. Ook dan bedenk ik me dat de mama misschien zelf een migraine-aanval heeft, of twee uur geslapen. Maar de irritatie is er wel.

      Ouders verdienen respect, kindjes verdienen respect en omstaanders ook.

      Groetjes,
      Joke

    • In mijn opvoedplan gaat het helemaal zoals jij beschrijft, lieve Isabelle. Maar mijn supercute schattige lieve dochtertje van 5 kan af en toe in een extreem monster veranderen, waar op zulk moment echt gewoon geen lievemoederen aan is. Slapestijd, moe van school, honger… Soms na een weigering van de stomste dingen eerst, kan een extreme woedeaanval volgen, die niet lang duurt, maar liefst wel in het openbaar plaatsheeft. Hoezo terrible twos? Terrible 12345! En ik ben zo een principemama die dan niet toegeeft aan de grilletjes. Ze zal daar zelf gaandeweg moeten mee leren omgaan, ik herken het en begeleid haar, maar zo lang ze er niet zomaar kan uit ‘snappen” dan moeten ik en de omgeving die woede aanval uitzitten. Op zulke momenten zijn woorden als “denk aan de anderen” juist olie op het vuur bij haar (lees: ze beseft dat ze een publiek heeft en voert het dramagehalte op). Ik weet tegenwoordig steeds vaker de lont uit het kruidvat te trekken vlak voor zo’n bui en dan moet ik strenge mumzilla worden en super consequent, of het gaat echt fout. Nu krijg je toch altijd commentaar: ofwel ben je te streng (de preventieve fase) ofwel ben je te soft (de fase van hulpeloos afwachten tot het overwaait en dan pas ingrijpen, troosten en berispen).

      Vorige week op de camping heb ik weer een aankomende aanval getemperd door kind consequent in “de hoek” te zetten tegen de dissel van de caravan en dat te blijven zetten ondanks protest en weglopen en ander drama, waar iedereen van mee kon genieten. Ze kalmeerde vrij snel en ging over tot koppen ipv blinde woede en daarna was ze plots weer keilief en braaf. Dat ik daarna een compliment kreeg van een papa die ook zo een karakterkindje heeft, deed me meer deugd dan de voor de zekerheid reeds geopende fles wijn 🙂
      Voor de rest is het echt een megabeleefd lief kindje, maar die buien…

      Ik heb al lang door dat iedereen een verhaal heeft, zo ook kinderen en hun ouders. En nee, niet elke ouder doet het goed, zeker niet. Daar ben ik al vaak mee geconfronteerd geweest, met kinderen die slecht tot zelfs gewoon niet opgevoed werden. Maar die conclusie trek je pas na vele voorvallen, niet na 1 incident op een trein buiten alle context…

      • trouwens, niet alleen woede aanval, maar het kan ook ontaarden in een ongehoorzame bui, waarbij elke “doe nu rustig” ontaardt in nog gekker, vervelender of drukker gedrag, luider zingen, harder gillen, echt super vervelend. kleutervermoeidheid maakt opvoeden zwaar en geduld hebben quasi onmogelijk 😀 Ik zie dit niet alleen bij mijn kindje, maar bij veel kleuters . Het gekke is dat oudere mensen dat blijkbaar compleet vergeten zijn over hun kinderen 🙂

        • Wel zitten hier in terrible two … Eigenlijk al vanaf de dag een, nu en t zal nog zeker duren… Geschreeuw constant, overdag niet slapen, enkel wandelende buggy of (gelukkig en meestal) op de bus, tot 2 jaar kon ik in geen enkel winkel binnen stappen, direct geschreeuw. Nu zelfde buien, als t iets wilt of niet wilt is gillen luider en luider en ook nog gillen voor pret en uit protest. Mijne oren doen t niet goed, t is als radiogolf die niet goed ingesteld is… Ik doe mijn best, ik vertel, herhaal, eis, maar meestal is t zo dat je kunt geen word uit krijgen Door zijn gekrijs, en hij hoort t ook niet, en gaat erger schreeuwen. In de rest is een super vrolijk, enthousiaste, speelse, vriendelijke kind zonder maar enige agressie neiging tegen kinderen wel tegen ons ouders soms en dat geschreeuw en gillen… Ik weet niet waar is mijn schuld, ik heb ook wel ervaring als opvoedster met andere kinderen ging t wel beter…

        • En idd of je nu beter moet opvoeden ofwel omg u bent hier in België hier mag u zoiets niet doen aan een kindje (echt n soepele tik, want ik mishandel mijn kind nooit, ik hou ervan enorm)…

  36. laat kinderen kinderen zijn! zolang mogelijk! laat ze spelen, ontdekken, rennen!
    ik vind het vreselijk om kinderen de hele tijd bezig te zien met smartphone en tablet
    ps als je aan die zeurpieten vraagt hoe hun kindertijd was, dan speelden ze op straat en haalden kattekwaad uit in de velden en in het bos, maar er is geen plaats meer op straat en er is te weinig veld en bos, hmmm wie heeft daar nu weer voor gezorgd? tja diezelfde generatie zeurpieten

  37. amai, wat zijn hier al veel comments op geschreven! Ik ben zelf mama van 3 jonge kindjes, en ik herken me (gedeeltelijk) in wat je schrijft. Mijn drie kindjes zijn ook geen stilzitters, al moet ik ook wel toegeven dat ze ook niet van de meest onrustige zijn. In de tuin of buiten tout court mogen ze van mij zoveel lawaai maken als ze willen (zolang ze geen ruzie maken), maar als er anderen in de buurt zijn is dat een ander verhaal: zoals je zegt: hun vrijheid eindigt waar die van een ander begint. Dus als we met de trein gaan, weten ze dat ze op hun stoeltje moeten blijven zitten. Ik laat hen zelfs niet tussendoor wisselen van plaats met broer en zus. Voor ik het weet, liggen ze namelijk in het gangpad ;-). Laatst ging dat niet zo goed: de treinrit duurde te lang en ze begonnen zich te vervelen. Ik heb achteraf tegen hen gezegd dat we nu een tijdje niet meer met de trein zouden gaan en hen ook uitgelegd waarom. Ik geloof dat ze het wel begrepen. Maar goed, ik heb gemakkelijk praten: ik moet de trein niet nemen (doe dat meer om hen een plezier te doen) en bovendien zijn mijn jongsten 3 jaar (oudste 5,5). Die begrijpen al meer dan een tweejarige… De kindjes hebben ook wel al eens gevlogen (maar nog niet met mij). Ik heb gehoord dat dat redelijk meeviel. Maar ook daar: ze waren iets ouders als je jongste. Dan komt de rede. Ik zou het niet appreciëren als iemand anders iets tegen mijn kind zou zeggen, vooral omdat ik zelf altijd mijn best doe om ze altijd respectvol te laten zijn. Maar anderzijds: dat geldt ook voor jou en voor alle andere dames die hier reageerden. We hebben het beste voor met de kinderen, maar we zijn niet perfect, dus ook wij laten al eens een steekje vallen. Zolang mijn kind niemand anders opzettelijk pijn doet, zou ik het appreciëren als vreemden zich niet met mijn opvoedingsstijl bemoeien… Doen ze dat toch (zoals de man die je zoon in het Duits aanmaande om stiller te zijn in de bergen), dan zou ik dat niet appreciëren, maar wel aan mijn kinderen duiden waarom die man dat zegt…

  38. Helemaal herkenbaar!!!
    Voor de kinderen waren dacht ik dat ik wist hoe het zou lopen, had ik mooie tactieken, opvoedingsmethoden, ideeën, enz…over hoe ik het zou doen.
    Nu heb ik drie, waaronder twee hevige karakterkes!:-) Ze ontdekken graag, zijn erg nieuwsgierig naar het leven, en kunnen daarbij wel eens druk en luid zijn. Maar ze zijn wel heel lief, menen het goed, erg fijne kinderen. Allen zién toevallige passanten dat niet. Mijn kinderen vallen namelijk enkel op als ze buiten hun grenzen gaan (of de grenzen die door anderen opgelegd zijn). Ik blijf ook hameren op bepaalde waarden zoals respect voor iedereen en materiaal, beleefdheid, … Maar ik wil ze ook graag de vrijheid geven om te ontdekken. Ze zijn ook heus niet altijd druk en luid. Maar dat valt dus niet op.
    Het stoort me dan, en breekt mijn moederhart als ik merk dat anderen die ze niet kennen commentaar geven, hen lastig vinden, vervelend…wat dat is een momentopname! Ze is hun gedrag op dàt moment, maar zo zijn ze niet (altijd)!!
    Erika, je doet dat goed!

  39. Ocharme die Duitse man, ik zing meestal uit volle borst mee met mijn zoon 😀

  40. Hallo

    Ik herken dit eigenlijk niet. Onze kinderen gaan zo goed als overal mee, restaurant, citytrip, …. Nog nooit kregen wij een opmerking over hun gedrag. En nee, ze zijn niet muisstil, zitten ook niet voortdurend stil.
    Meestal krijgen we opmerkingen over hoe koddig en schattig ze wel niet zijn.

    Ik moet er wel bij zeggen dat wij een tweeling hebben van 2. Dolenthousiaste, in alles geïnteresseerde wezentjes.

    Dus die onverdraagzame mensen kwamen wij voorlopig nog maar 1 keer tegen. Deze vakantie zelfs, toen onze kids in onze hotelkamer ( tussenstop na 6u in de auto) aan het spelen waren met hun duplo’s in hun enthousiast rollenspel. Daar werd mijn man aangesproken op het balkon door Vlaamse mensen met de vraag ( 18u45 ‘s avonds) of onze kinderen wat stiller konden spelen.
    Verbouwereerd door deze opmerking, vooral omdat ze eigenlijk binnen aan het spelen waren in onze kamer hebben we er geen woorden aan verspild en zijn we maar gaan wandelen. Tot nog grotere vreugde van onze kinderen.

    Maar dit was dus de 1ste keer.

    Waar ik wel niet mee akkoord ben is dat kinderen van 2 nog niet veel begrijpen. Misschien komt het ook doordat ze hier met 2 van dezelfde leeftijd zijn maar ondertussen voelen ze min of meer aan wanneer ze stiller moeten zijn. vb als de 1 nog slaapt en de ander uitgehaald wordt ( slapen samen), bezoek aan een kerk op reis,…

    De vliegtuiggordel is herkenbaar, onze dochter zag alle kanten van onze rij en haar stoel. Vervelend, maar enkel mijn man had er last van 😉
    In de luchthaven lieten ook wij ze rondlopen want er stond ons nog een moment te wachten waarop ze dit niet gingen kunnen. Ze doen er niemand kwaad mee en gingen overal onnozel gaan doen.

    Zullen er verzuurde mensen zijn? Waarschijnlijk wel, lees ik dan in de krant dat een school of kinderdagverblijf teveel lawaai maakt. Anderzijds zijn dit misschien mensen die gefrustreerd zijn over andere zaken en dit de druppel is. Ik doe geen poging om ze te begrijpen.

    Ik doe een poging om mijn kids te laten zijn wie ze zijn, opgevoed met waarden en normen ( dank u, hallo,…) En probeer ze door uitleg te geven duidelijk te maken waarom iets wel of niet mag ( tot vervelens toe)

    Kinderen moeten kinderen kunnen zijn en liever rondlopen en alles beleven dan gefocust zijn op de ipad, iphone, … andere snufjes.

    • Misschien hoorde die man zijn TV onvoldoende ? Dat noem ik nu terecht een overdraagzaam iemand. Dat ouders met kinderen ook vakantie mogen nemen begrijpt hij blijkbaar niet. Voor de rest: een positieve boodschap!

        • Miel

          Nee, hij wou op zijn terras rustig zijn wijntje uitdrinken.
          Ik heb er mij niet in opgejaagd maar toen we erna naar het restaurant van het hotel gingen moet hij er ook ergens gezeten hebben. Toen kregen we overal complimenten over hoe flink ze wel zijn ( ook al liepen ze even rond + maakten ze wat plezier aan de tafel) Toen kwam hij niets zeggen…

  41. -ik denk dat ik ook wat wil zeggen- 😉
    Als mama van 4 musketiers leek het er soms op dat ik nooit de mama kon zijn die ik eigenlijk wou zijn… Want ik was (en vaak nog “ben”) the greatest 4 constant aan het bijsturen: ‘Kijken doe je met je oogjes, niet met je handjes!’, ‘Doe het wat stiller wil je? Je bent hier niet alleen!’ ‘Kijk voor je, er lopen hier nog mensen rond…’ ‘Blijf van de etalage af, niemand vindt ramen poetsen leuk’, ‘De “Doe de walvis-move” in het zwembad mag wat minder explosief, de mensen aan de rand van het zwembad zouden graag zelf kiezen wanneer ze nat willen worden…’
    Wat impliceerde dat ik al de boeken die ik mee had op vakantie ongelezen weer terug mee naar huis moest nemen, met de hoop dat het een volgende vakantie wel zou lukken om deze te lezen. Zouden de omstaanders gezien hebben dat ik mijn wanhopige ogen verborg onder een enorme zonnebril? Maar ook … Zouden de omstaanders gezien hebben dat Mats (nu bijna 10j) het blinde jongetje naar het zwembad begeleidde met de woorden: ‘Wil je over het kriebelende gras lopen of kies je voor de harde stenen?” Heeft er iemand gezien dat Daan (14j ondertussen) het huilende kleine meisje haar verplichte badmuts weer goed zette zodat ze tenminste kon zien waar ze zwom? Was er iemand die zag dat Fée (eergisteren 9 geworden) op ‘r knietjes ging zitten en de veters strikte van dat kindje dat er steeds over viel? Viel Rik (net 13) op toen hij activiteiten verzon voor zijn veel jongere neefje en nichtje omdat zij zich zouden amuseren? Ik vrees ervoor want toen -tijdens die luttele ogenblikken- was er geen chaos die de musketiers veroorzaakten. De “doe de walvis-move” van Daan was spetterend, ik raad iedereen aan z’n boek een beetje verder van de rand van het zwembad te lezen. Met als resultaat dat alle kinderen in het zwembad walvissen werden en zich opzij lieten vallen onder het toeziende oog en bijhorende tips van onze toekomstige Chiroleider Daan. De omstaanders hebben zich een vol uur niet over hun kroost moeten bekommeren. Dat heeft mijn erg luide walvis voor hen gedaan. Trots. Apetrots! En als hij volgende keer roept ‘Doe de walvis!’ stuur je kinderen maar naar hem, hij zal hen de move leren.

  42. Ik bots nu pas op je blog van in juni en ik begrijp je helemaal. Ik heb 3 jongens van 2, 4 en 6. En wij doen ons best om ze op te voeden als levenslustige jongens met voldoende zelfvertrouwen maar zeker ook respect naar anderen. Het is niet altijd gemakkelijk om hen in de pas te laten lopen en soms vind ik het zelf heel lastig als ze zich buitenshuis eens niet gedragen. En dan heeft dat idd veel te maken met ‘wat zullen de mensen denken’, maar ook omdat het soms frustrerend is als ze een ‘niet luisterdagje’ hebben. Maar zoals al aangehaald, ze zitten in een leerproces en wij trachten hen veel te brengen maar perfect verloopt dat niet. Ik heb zelf ook gemerkt dat begrip en geduld veel groter is voor andermans kinderen sinds ik er zelf heb. Het ene kind is het andere niet. Onze oudste is plichtbewust, relatief rustig en gedraagt zich dan ook zoals ‘verwacht’ wordt wanneer we ergens naar toe gaan. Tijl, onze 2de is een veel heviger karakter en een echte koppigaard ook maar wel super grappig. Zo eentje die op 3-jarige leeftijd heel wat driftbuien heeft gekend. Als ouder leer je zelf ook voortdurend bij: je kan immers niet bij elk kind dezelfde aanpak toepassen en een gelijk resultaat verwachten. Dus heel veel respect voor jouw levendige jongens 🙂 Vergelijken met hoe het vroeger was en negatieve niet opbouwende kritiek geven op de huidige generatie mama’s heeft volgens mij weinig zin. We leven in het nu. En als mama kan ik zeggen dat ik zeker en vast regelmatig nadenk over mijn aanpak en wat ik beter of anders kan doen. Zelfkritiek is er dus zeker maar die mag niet de overhand hebben. En dan nog een laatste aan de kritische dame: er is wel een groot verschil tussen een 2-jarige of bv een 6-jarige die zijn tong uitsteekt naar een volwassene. Zo een klein peutertje dat zijn tong uitsteekt is gewoon grappig. Hij voelde dat die ‘stoute meneer’ kwaad werd tegen zijn broer en reageerde dus op een zeer onschuldige leeftijdseigen manier. Daar moet je niet veel kwaad achter zoeken hoor. Eens ze wat ouder worden, hebben ze zelf geleerd en gehoord dat dit eigenlijk niet kan. De meeste mensen vinden dat gewoon grappig. Er zijn volwassenen die veel ergere dingen doen dan een tong uitsteken… Bedankt voor je verhaal Erika!

  43. Ja uw kinderern zijn irritant en je ik mag uw kinderen irritatant vinden net zoals ik u irritant mag vinden.

  44. Ik vind het een mooi geschreven blog en zo herkenbaar! Ik vind het mooi hoe je erin staat en je toestaat dat je kinderen zichzelf mogen ontdekken en zichzelf mogen vormen . Jammer dat er veel ook negatieve reacties geplaatst zijn. Waarom moet een kind gevormd worden maar de ouders hun wens? Waarom kinderen onderdrukken in hun eigen ik? Laat ze aub lekker zichzelf zijn en zelf de wereld ontdekken . Ja je geeft ze normen en waarden mee maar het hoeft er niet ingeprent te worden. Het zijn geen robotten die je naar wens kan vormen! Het zijn kinderen die op hun eigen tempo mogen ontwikkelen.kinderen zijn geen slaven! Ze hebben een eigen persoonlijkheid ! Elk kind is uniek niemand is hetzelfde. Als ouder kun je niet meer doen als je best. Ik heb zelf vergelijkbare kinderen hoe meer ik ze probeer te vormen hoe ongelukkiger ze worden.Het zijn kinderen en ik verpest ze liever met verwennen dan met verbale agressie. En kijk mijn oudste nu. Ontwikkeld tot een super mooi kind! Ik ben blij dat ik hem zichzelf heb laten zijn en op zijn tempo zijn grenzen heeft laten kennen. Oordelen is zo makkelijk tegenwoordig! Mensen NIEMAND is perfect! Laat iedereen in hun waarde en wijs niet zo snel met de vingers. In theorie is alles perfect maar in de praktijk is het vallen en opstaan. Ik lees in iedergeval een mama die veel liefde in zich heeft en haar uiterste best doet haar kinderen normen en waarden mee geeft en wel degelijk uitlegt waarom iets wel of niet mag. Maar het zijn geen robotten die gelijk luisteren ! Dat is niet abnormaal dat is normaal Het zijn kinderen die nog moeten leren en ontdekken . de 1 is daar sneller in als de ander. Kinderen doen dit niet om kwaadwil! Ze voelen nog niet wat wij voelen.

    Je blog is inmiddels al veroudert maar ik wilde toch nog even reageren:)

    Ik geef je een dikke pluim:) kop op

  45. Je neemt duidelijk je kinderen mee naar ongeschikte plaatsen. Kinderen van die leeftijd horen daar niet. Eigenlijk zijn die mensen niet kwaad op je kind, maar aan jouw gebrek aan respect voor hun ruimte. Kinderen krijgen is nu éénmaal offers maken. Als ze nog niet klaar zijn om een ander te respecteren, hoor je ze niet mee te nemen. Troost je, het betert wel!

    • Hoi, dankjewel voor je genuanceerde reactie. Ik zal mijn kinderen vanaf nu weghouden op alle openbare plaatsen. Minstens tot hun 12e. En dan hoop ik dat ze zo, door nergens te komen en niks bij te leren, spontaan klaar zijn voor de wereld. Groetjes!

  46. Toevallig op deze post gestoten bij het googlen. Wel Erika, vandaag voor de eerste keer in het bestaan van onze kinderen (3 en 4), zijn ze en mezelf brutaal de vinger gewezen over het gedrag van onze kinderen in een restaurant in Oostende. Hoewel de eigenaar zeer begripvol was, vonden 2 gepensioneerde dames met een veel te grote hond naast hun tafel hun moment gekomen om onze kinderen terecht te wijzen, erop te roepen en hun beklag tegen de ober te maken. Toen ze opvallend verder vezelden over het gedrag van onze kinderen, heb ik ze aangesproken. Hoewel ze er betrekkelijk marginaal uitzagen, beweerde de éne nors lerares geweest te zijn en de andere had naar eigen zeggen zelf kleinkinderen die veel braver waren omdat “ze deftig werden opgevoed”. Meteen werd geoordeeld dat we wellicht een “vrije opvoeding” hanteerden en slechte ouders waren omdat ze drie maal de trap op en neer hadden gelopen van het restaurant en nogal luidruchtig waren. Ik heb zeer rustig meegedeeld dat de opvoeding van onze kinderen een privé-zaak betreft, hun mening niet gewenst was en ze zelf getuigden van ongemanierd gedrag. Helaas, is de schade berokkend. Mijn vrouw en ikzelf zijn er danig van geschrokken dat er mensen bestaan die zodanig gefrustreerd en onverdraagzaam zijn, dat ze zelf fysiek en verbaal durven uit te halen naar kinderen van 3 en 4 jaar oud omdat ze even niet rustig bij hun koffie konden roddelen aan hun tafeltje. Je voelt je meteen schuldig en een ‘slechte’ ouder, terwijl we gewoon weten dat onze kinderen soms druk durven zijn en er zelf zeer streng en soms verbaal/fysiek op ingrijpen. De moment dat je dat niet lukt (we waren met een andere koppel aan het eten en het praten), word je er meteen op afgestraft. We hebben zelf besloten voorlopig niet meer op restaurant te gaan, tot onze kinderen (hopelijk) wat rustiger en gedisciplineerder worden. Chapeau wel voor de ober en de eigenaar van het restaurant. Deze nam het op voor onze kinderen en zei dat ze wellicht misschien wat enthousiast waren, maar dat kleine kinderen nu éénmaal wat luidruchtiger kunnen zijn dan volwassenen. Blij dat er tussen de hoop verzuurden, nog begripvolle mensen bestaan…

  47. Hallo!
    Mensen hebben commentaar op anderen vooral om zichzelf ervan te overtuigen dat ze beter zijn. De ander klein maken om jezelf groter te maken, weet je. Feit is dat we vaak kinderen, anderen, niet accepteren en als een last zien. Jammer! Ik herken het helaas ook allemaal Erika!
    Vanwaar die obsessie ook met opvoeden trouwens? Alsof we daar onze eigenwaarde uit moeten halen… Het woord ‘opvoeden’ dateert van het jaar 1958! Dat zegt wel wat. We willen allemaal dat het goed komt met onze kinderen. Uiteraard. En we doen ons best. Misschien zelfs iets te veel. Ik geloof dat kinderen veel leren door imitatie. Dus geef vooral het goede voorbeeld. Loop jij over alles en iedereen te zeuren? Veel kans dat je kind dat later ook zal doen!
    Uiteindelijk worden ze wel volwassen. Maar eerst zijn ze kind. Gelukkig maar. Ik heb het gevoel dat we tegenwoordig alle enthousiasme en leergierigheid van onze kinderen proberen te temperen. Dat is zonde. En later verwijten we ze dan dat ze niet meer leergierig en enthousiast zijn. Tja.
    Het boek ‘The continuüm concept’ van Jean Liedloff is een aanrader (wel confronterend)

  48. Hallo allemaal!
    Opvoeden kost enorm veel tijd en energie. In het begin moet het kind het woord “Nee” gehoorzamen. Ik probeer Jantje te verwijderen van waar hij nog niet aantoe is, zodat ik zo min mogelijk “nee” hoef te zeggen. Eerst leren wij hen wat voor gedrag wij van hen verwachten. Dit kan allemaal op een hele leuke en aanvaardbare manier, maar het is wel arbeids intensief. Wat mij de ogen opende, was de notie dat ik niet mijn kind’s vriendje hoef te zijn. Ik ben degene die hem dingen aanleert, of dat nu leuke of minder leuke zaken zijn. Niet dichter bij het water, Jantje. Als Jantje toch naar voren stapt, pak ik zijn hand. Daar houdt hij niet van en hij zet het op een schreeuwen.
    Dat geeft niets, want voordat Jantje heeft geleerd om niet zo’n kabaal te maken, en te doen wat ik zeg, omdat ik het beter weet dan hij, neem ik hem voornamelijk mee naar plaatsen die kind EN maatschappij vriendelijk zijn: het bos, het strand, de speelplaats. Soms neem ik Jantje naar de supermarkt. Als hij zich misdraagt gaan we direct naar buiten, want andere mensen hoeven hieraan niet blootgesteld te worden. Als Jantje de enige kleuter hier was, zou het niet zo uitmaken, maar met zoveel kinderen, kunnen we ze niet naar eigen believen laten krijsen. Beetje bij beetje laat ik Jantje proeven van plaatsen waar mensen samen komen. Als het misgaat, vertrekken we meteen. Het is verbazend hoe goed dit werkt. Ook in de VS., waar ik woon.

  49. Dank je voor dit te delen. Soms krijg ik van mijn omgeving ook het idee dat er iets met mijn meisje scheelt. Ja meisje daar heb je dan nog eens de gender vooroordelen, meisje horen flink netjes rustig en braaf te zijn ten alle tijden. Wel mijn schat staat graag al luid gillend van plezier aardappelen op te graven in haar beste jurk 🙂 Thuis hebben we weinig problemen maar mensen op bezoek zijn onder de indruk van ons geduld en dan denk ik soms waarom? Omdat ik toesta dat ze luid meegilt met haar cd’s maar wel vraag dat even lekker op haar kamer te doen en niet kwaad wordt? En kind moet vrij kunnen spelen en vooral thuis, in openbare plaatsen zijn er natuurlijk andere grenzen.
    Misschien zouden we als volwassenen ook wat minder stress en frustraties hebben als we aventoe eens rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan (en de tekst luidkeels meezingen).
    Deze blog doet me straks na een dag van commentaren met een geruster gevoel slapen.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.