De 40 zinnen die elke peuter- en kleuterouder gebruikt.

reis - 2

En als je nog een baby in huis hebt, kan je alvast beginnen oefenen…

  1. Geef alstublieft antwoord als ik je iets vraag!
  2. Heb jij geen oren misschien?
  3. Ben ik tegen een muur aan het praten?
  4. Niet in je neus peuteren.
  5. En je snot zeker niet opeten.
  6. Hoeveel keer moet ik dat nu nog zeggen?
  7. Niet praten met je mond vol.
  8. Hoe weet je nu dat het niet lekker is als je het niet eens geprobeerd hebt.
  9. Als je je bord niet leeg eet, krijg je geen puddinkje.
  10. Ga eens rechtzitten aan tafel.
  11. Voetjes van tafel.
  12. Niet zo hangen aan tafel.
  13. Niet gillen in huis.
  14. Wees eens lief voor je broertje/zusje.
  15. Zeg eens ‘sorry’.
  16. Nu is het écht tijd om te gaan slapen.
  17. Wat hadden wij afgesproken?
  18. Jij hebt helemaal niks te willen.
  19. Weet je wat mama/papa allemaal zou willen?
  20. Moet ik tot drie tellen?
  21. Ik tel tot drie…
  22. Praat ik misschien Chinees?
  23. Wat zeg je dan? (‘Danku’. ‘Pardon’. ‘Sorry’. ‘Alstublieft’.)
  24. Waag het niet hé!
  25. Stop daarmee! Nu!
  26. Zeg eens ‘dag’ aub.
  27. Geef eens een kus.
  28. Jij bent de grootste, wees eens flink.
  29. Kijk naar mij als ik iets zeg.
  30. Stop met je broer/zus te slaan!
  31. Laat je broer/zus gerust!
  32. Doe ‘ns even normaal aub.
  33. Voila, dat komt ervan.
  34. En daarnet moest je nog geen pipi doen?
  35. Niet met je vuile handjes aan de muren.
  36. Ook niet aan de ruiten.
  37. Allez vooruit, nog één kusje.
  38. Allez vooruit, nog heel even tv kijken dan.
  39. Mama/papa heeft maar twee handen.
  40. Nu is het genoeg geweest!

75 Comments

  1. Hier eigenlijk helemaal niet herkenbaar. Dat zijn vooral de zinnen die ik niet wil zeggen en dus (voorlopig met succes) vermijd.

    • zucht…er bestaat uiteraard ook perfecte mama’s en perfecte kindjes, die nooit in hun neusje peuteren en van in het begin netjes aan tafel eten… (mama’s, laat ons mild zijn voor elkaar, want zeg nu eens eerlijk: wat probeer je met zo’n reactie te bereiken? tonen dat jij het beter aanpakt dan de schrijfster van dit stukje?). Misschien (niet zeker, maar misschien) kijk je hier binnen een paar jaar anders tegenaan, als jullie baby/dreumes een echte peuter/kleuter is…

    • Hoi, heel blij voor jou dat je kinderen meteen weten wat wel en niet mag in het leven. Ben ik wel jaloers op! Groetjes, Erika

      • Dames toch. Waarom voelen jullie je zo aangevallen? Zijn jullie dan zo onzeker over jullie opvoeding?
        Ik veroordeel toch niet wat jullie doen. Ik schrijf nergens dat jullie slechte mama’s zouden zijn. Het enige dat er staat is dat ik het anders probeer te doen.
        Dat mag toch wel, denk ik?
        Iedereen heeft een bepaalde kijk op opvoeding en doet wat voor hem/haar het beste voelt. In mijn geval is dat natuurlijk/onvoorwaardelijk opvoeden met geweldloze communicatie. Daar passen (een aantal) van deze zinnen niet in. Het is niet meer of minder dan dat.

        Marlies: waar lees je dat ik een perfecte moeder zou zijn of mijn zoon een perfect kind? Dat zijn we namelijk verre van en heb ik nog nooit beweerd.

        Misschien moet je dit eens lezen?
        http://momastery.com/blog/2013/06/21/quit-pointing-your-avocado-at-me/

        • Iedereen doet het anders, dat mama-zijn. Maar waarom moet er zo direct gereageerd worden? Ik voel helemaal wat TheMiss hier schrijft en probeer dat ook zo toe te passen. En neen, mijn meiden zijn ook niet perfect, net als ik dat niet ben! Maar aanpak kan ook op een andere manier! Dankjewel TheMiss om uw mening hier te delen!

          • hallo hallo, misschien zat ik nogal rap op mijn paard. Ik lees zelf veel blogs, en als ik het niet eens ben in wat een blogster schrijft, of me niet in iets kan vinden, dan post ik net geen reactie. Ik wil hiermee niet zeggen dat dat de enige juiste manier van reageren is, zeker niet! Maar door wel te reageren en te zeggen dat je met succes vermijdt om dergelijke dingen te zeggen lees ik (misschien ten onrecte) kritiek op mama’s die dat wel zeggen… en ik houd niet van onderlinge kritiek op elkaar, dus in dat opzicht heb je volledig gelijk. Dit gezegd zijnde: ik ben ook voor volledig geweldloze communicatie, maar neuspeuteren, met eten gooien, danku en alstublieft zeggen, doen mijn kindjes in elk geval niet spontaan… En ik vind het heerlijk in dit stukje om herkenning te vinden bij anderen…

      • Uhum….. Wacht maar de mijne is bijna kleuter -af. Volgend jaar in het eerste leerjaar. En dan komt er op een bepaald moment sh…. ( chips noemen we het nu) uit mama haar mond. Mijn zoon van zes antwoord:” Mama dat mag je toch niet zeggen”
        En nu gaat iedereen zeggen maar er zijn toch andere woorden oh ja ik gebruik “potvolkoffie en sapperdepimpompetten” Maar als je met je teen ergens tegen botst is de ‘chips’ er vlugger uit dan de sapperdepimpompetten.

        En ik heb waarschijnlijk de 40 zinnen al gebruikt en ik ben opvoedster van opleiding.
        Maar met je eigen kind is het net even anders.
        Ik las hier iets over depressies enz… Ik denk dat dat eerder komt omdat de kids geen structuur hebben en net een gebrek aan regels.
        Maar ieder zijn methode en mening enz….

        Groetjes Jill( de opvoedster en mama die eerder voor belonen als straffen is en die heel hard haar best doet net zoals alle mama’s hier om haar kind goed op te voeden)

      • Maak je geen zorgen, TheMiss haar zoontje is amper 14 maand… We horen het wel waar ze binnen een paar jaar staat met haar grote, superieure principes en haar boekenwijsheid. Misschien is ze tegen dan soms zelf wel eens “onzeker over haar opvoeding”.

    • Ik had ook een schoonzus die haar kinderen onvoorwaardelijk/natuurlijk ging opvoeden en dat lukte perfect! Altijd was er plezier, alles kon, alles mocht! … Tot ze tieners werden! Onuitstaanbare kereltjes werden het, ze kenden geen normen,waarden, structuur was ook al ver zoek en ze waren nog eens onbeleefd erbij ! Beschamend als je ergens met hen kwam. Vrije opvoeding was dat! Bovendien kan de oudsten(ondertussen 16 jaar) nog steeds geen gezag aan!!!

      • Kijk een keer naar onze huidige maatschappij vol depressies, eenzaamheid, gebrek aan empathie. Me dunkt dat de standaardopvoeding ook ter discussie gesteld kan worden op basis daarvan.
        Onvoorwaardelijk/natuurlijk opvoeden is trouwens absoluut niet grenzeloos opvoeden, iets wat jouw schoonzus dan blijkbaar wel heeft gedaan.

  2. mijn oudste zei een paar weken terug (toen het nogal chaotisch was in de badkamer met mijn zindelijk wordende tweejarige peuters): mama toch, je had beter maar twee kindjes gekregen he, nu heb je veel te veel werk… (en dat heb ik nochtans nooit, vanzenleven niet voorgezegd of zelfs maar gedacht!) Maar het gaf me wel voldoening dat zij inzag dat het niet altijd gemakkelijk is…

  3. Haha, absoluut helemaal herkenbaar!
    Nog eentje dat regelmatig voorkomt hier; “dat komt ervan…” 😉

  4. De eerste spruit komt er nu aan, maar als juf ken ik er ook een paar. ‘Ik kan niet vliegen’, ‘zie je niet dat ik even bezig ben’, …. Zalig om te lezen, zal ze maar alvast opslaan zeker!

  5. Zijn toch ook de zinnen die ik eerlijk gezegd probeer te vermijden…
    Ik ben niet aan het omkopen/chanteren vna een kind. Een kind moet dingen doen vanuit zijn eigen intrinsieke motivatie.
    Al reageer ik natuurlijk ook als de kinderen iets écht gevaarlijks doen, en soms verlies ik gewoon ook eens mijn geduld en gebruik ik een van de veertig zinnen.
    Maar dingen als “geef eens een zoen” etc, dat zal ik nooit gebruiken, een kind moet geen zoen geven als het dat niet wil… Hetis niet omdat wij dat fijn vinden, dat elk kind dit fijn vindt om tegen zijn wil in fysiek te gaan zijn.
    Net zoals een kind verplichten/omkopen om zijn bord leeg te eten, een kind weet perfect zelf wel wanneer het genoeg heeft. Zo leer je verkeerde gewoonten aan en kan een kind niet meer naar zijn lichaam luisteren, met meer kans op obesitasontwikkeling tot gevolg etc.
    Neen, ik probeer deze zinnen zoveel mogelijk te vermijden, ik ben meer voor het “praten met je kind en uitleggen waarom iets verwacht wordt”

    • Dag Ellen,

      Dank voor je reactie. Mijn woordenschat is gelukkig iets uitgebreider dan enkel de 40 zinnetjes die hier opgesomd staan. Dus het is niet omdat ik ze af en toe gebruik, dat ik mijn kinderen daarna niet verder uitleg geef en opvoed. Geweldig als jouw kind meteen weet dat het niet mag neuspeuteren of op de tafel klimmen, altijd perfect eet en nooit lastig is. Maar de mijne hebben helaas wat hulp nodig daarbij. Met omkopen heeft het trouwens bijzonder weinig te maken. Eerder met stimuleren. En kusjes hoef ik niet per se te krijgen, maar ik vind het- net als elke mama denk ik- wel fijn als ik erop getrakteerd word. Net zoals ik erop sta dat mijn zonen elkaar een kusje geven om het goed te maken.

      Groetjes,
      Erika

      • Oh, maar dat weet ze niet hoor ;). Neuspeuteren zal ik idd ook meestal wat van zeggen, maar verplichte affectie (ook al vind ik kusjes krijgen nog zo plezant) of verplichte sorry’s zijn niet aan mijn gedachtengoed besteed. Wat maakt het uit dat een kind sorry zegt “omdat het moet”, als het niet meer is dan een woord voor het kind… Sorry zeggen of een goedmaakkusje is gemakkelijk he, maar het menen…
        Oh, en ze is wel eens lastig hoor, meer dan eens (maar dat vind ik, omdat ik moe loop, anders kan ik veel meer verdragen) dus ik bezondig me ook wel eens aan een aantal zinnetjes, maar ik probeer het merendeel ervan te vermijden.

        • mijn kind weet perfect wanneer het genoeg heeft… als het om koekjes en snoepjes gaat klopt dat zeker. Patatjes en groenten en boterhammen vergen soms wat extra motivatie!

          • ik heb toch ook wel graag dat mijn kindjes leren sorry zeggen hoor. Niet ten alle koste, en in alle omstandigheden. Maar bepaalde zaken moet je volgens mij toch aanleren als ze klein zijn. Niets zo vervelend als een volwassene die iets fout doet en zich daar niet voor weet te excuseren. Mijn dochters zijn dus vlot in het ‘sorry mama’ zeggen. Mijn zoon zegt het nooit als hij het moet zeggen, enkel als hij het wil zeggen. Ik kan hem ook niet verplichten, maar het hem enkel voordoen, aanbieden om aan te leren. Zijn latere vriendin zal er mij ongetwijfeld dankbaar voor zijn…

    • vragen om een kus is net hetzelfde als verplichten je laat alleen weten dat je er graag 1 wilt vervolgens kan hij of zij er zelf voor kiezen om er 1 te geven of niet
      ik vind het best vreemd dat je het gelijk ziet als verplichten
      en iedere moeder verliest wel eens haar geduld ze zeggen niet dat alle 40 zinnen in 1 week langskomen maar over een langere periode

  6. Ik probeer dit toch ook heel hard te vermijden. En mijn kinderen hebben absoluut veel hulp nodig bij het ontdekken van grenzen. Maar dat kan echt op een positievere manier. Een kind verplichten om zijn bord leeg te eten, sorry te zeggen, dag te zeggen, … Ik heb toch ook liever dat ze dingen doen uit intrinsieke motivatie dan dat ze zonder het te menen sorry zeggen omdat mama dan stopt met zagen

    • Dag Josie,

      Ik begrijp wat je bedoelt, maar nogmaals, er is niks negatiefs aan dit lijstje. Het lijken mij juist heel erg ‘menselijke’ uitspraken. En ze gaan altijd gepaard met verdere argumentatie. En als dat eens niet het geval is, dan is het waarschijnlijk om dat je het als ouder even gehad hebt. Al even menselijk me dunkt. Er staat bovendien niks in over een kind verplichten zijn bord leeg te eten. Dat heb ik nooit gedaan en zal ik nooit doen. Maar met een beetje aanmoediging lijkt me absoluut niks mis. En dat een kind sorry moet zeggen, weet het helaas niet van zelf. Beleefdheid is iets wat je moet aanleren. En sorry zeggen is eveneens beleefdheid. Bij volwassenen kan je ook niet altijd weten of ze het echt menen, maar het is wel een belangrijk ritueel.
      Groetjes,
      Erika

      • Mooi gezegd Erika.
        Sorry, daag, kusje geven zijn allemaal kleine rituelen die aangeleerd dienen te worden met de nodige context erbij.

      • Ik vind dit ook allemaal heel erg herkenbaar! Ik krijg soms wel eens te horen dat ik te hard ben, maar ik geloof net zoals jij dat een kind beleefdheid moet aangeleerd worden. En daar horen oa ‘dag’ en ‘sorry’ bij. Hier ook gepraat met de mond vol, neuspeuteren, slechte houding, met veel ‘scheelt er wat met je oren??’ tot gevolg
        Kinderen hebben nu eenmaal wat regels en discipline nodig, volgens mij worden we daar nog voor beloond!
        You’re doing it right ☺

  7. Haha, niet alleen oefenmateriaal voor binnen een jaar of 2, maar ook herinneringen aan de eigen kindertijd. Hier was het ook vaak van: “jij bent de oudste, wees een de flinkste” 🙂

  8. welk stuk van NEE versta je niet, papa (en af en toe ook mama) is geen klimrek… En er passeren er nog wel een aantal andere…

  9. pleading guilty… vooral als ‘k zelf stekekapot ben…

    Het is voor mij in theorie allemaal heel mooi dergelijke dingen te proberen mijden, en alles positief te benaderen, maar het is beter toe te geven dat je ze gebruikt, aangevuld met 40 lieve zinnetjes 😉

  10. En ook: wacht even,ik kan niet alles tegelijk, doe eens voort, laat eens zien hoe snel jij dat kan, haast u want we gaan bijna te laat komen,oei we gaan nu écht wel te laat komen!

  11. Oh ja. Ik herken er ook heel veel en zal er ook openlijk voor uitkomen.
    Ik wil vooral een menselijke mama zijn en geen perfecte.

    Nog een paar van bij ons:
    – Hoeveel scheppen moet ik nog eten?
    – Een paar.
    – Een paar is twee.
    – Zucht, enkele scheppen dan.
    – Wat is enkele?

    En dan wordt ook veel gestimuleerd (niet gechanteerd dus) geen televisie voor de speelkamer is opgeruimd.

    Good job mom!

  12. Super! Ik sta er niet altijd achter dat ik ze zeg, maar het is soms gewoon sterker dan mezelf. Ik ben geen opvoedrobot, ik ben ook soms moe, boos of ongeduldig. Kunnen de mensen die deze zinnetjes beweren te mijden anders 40 alternatieven geven? Daar kan ik dan in de toekomst mee aan de slag. Een positieve insteek kan nooit kwaad hé!

      • Alternatief is proberen te communiceren zoals je zelf wilt dat er tegen jou wordt gepraat. Stel, je hebt echt een zware dag op het werk en je hebt een kort lontje. Dan wil je toch niet dat je partner tegen jou zegt “Doe eens normaal, joh.” dan hoor je veel liever “wat is er aan de hand?” of “Ik weet dat je een moeilijke dag had maar ik word verdrietig/boos/… als jij x doet/zegt. Kan je proberen om x.”
        Dat klinkt heel geforceerd als ik het zo neerschrijf, in de praktijk is het makkelijker, het vergt gewoon oefening en een ‘klik’ in je hoofd.
        Boeken die echte aanraders zijn, zijn How2talk2 kids en Luisteren naar kinderen.

        • mag ik daar toch nog even op repliceren dat ik denk dat dergelijke communicatie in de praktijk niet altijd mogelijk is. Ik denk aan de volgende situatie: ik ververs een onwillige peuter op de ververstafel. De tweede onwillige peuter bezeert zich intussen en valt (tweeling), terwijl de kleuter (na een vermoeiende dag op school) zeurt dat de tv onmiddellijk aanmoet. Dan breng ik het niet altijd op om te zeggen: ‘ik weet dat je een moeilijke dag had, maar (envovoort)’. Dan zeg ik (even rustig): liefje, je ziet toch dat mama maar twee handen heeft. Ik kan niet toveren he. Ik roep dat niet naar haar toe, maar ik appeleer op haar realiteitszin: mama kan inderdaad niet toveren, dus moet ze even wachten… Met de uitspraken van Erika is m.i. niets verkeerd, zolang er ook heel dikwijls op een andere manier gecommuniceerd wordt. Het zijn zoals ze zegt menselijke uitspraken die gepaard gaan met verdere communicatie, tenzij we het even gehad hebben (niets menselijks is mij vreemd)…

          • Inderdaad Marlies, tenzij we het even gehad hebben. En dat valt al eens voor. Bij jou, bij mij en ik vermoed bij elke andere moeder. En anders hoor ik heel graag haar geheim 🙂

        • Ik denk eerlijk gezegd dat elke mama dat de mooiste manier van communiceren vindt. En ook heel vaak toepast. Alleen lukt het niet al-tijd. Niet bij mijn kinderen en ook niet bij andere dierbaren. We zijn ook maar mensen en tussen droom en daad staan nu eenmaal vaak praktische bezwaren.
          We spreken hier gewoon over 40 simpele,herkenbare zinnetjes. Niet meer en niet minder. Dingen die we zelf al eens zeggen, dingen die we vaak horen. Er staat niets eens bij tegen wie of wanneer ze gezegd worden, in welke context en op welke toon. En laat dat nu net de factoren zijn die je nodig hebt om een situatie goed te kunnen inschatten.

        • Ik zou dan eerder zeggen “Mama moet even eerst dit doen, je zal even geduld moeten hebben”. Omdat voor mij (persoonlijk dus ;-)) “ik kan niet toveren hé” ergernis uitdrukt. En die ergernis mag er natuurlijk zijn, maar op die moment heeft dat kind daar geen boodschap aan. Ik zou dan bijvoorbeeld wel later daarop terugkomen en zeggen dat ik niet altijd direct kan doen wat de kleuter wilt en dat hij soms even geduld moet hebben.

          Again: zeg ik hiermee dat wat jij omschrijft echt niet oké is? Natuurlijk niet. 😉

          En je hebt gelijk dat we gewoon soms de fut, het geduld, de energie en zelfs de goesting niet hebben om het op die manier te doen. Dat is maar menselijk. Maar ik probeer dan gewoon kort te zeggen hoe en wat. Maar steeds zonder mijn kind het gevoel te geven dat wat hij doet mij ergert (al kan dat wel zo zijn, en mag hij dat zelfs weten, maar dan niet met zo’n tussendoor zinnetje, wel later met wat uitleg).

  13. nog een veel gebruikte hier, daar we steeds overal te laat zijn… 🙂

    “seg weet je wel hoe laat het al is”
    Nu kreeg ik daar deze week antwoord op van mijn dochter; “seg hoe moet ik dat weten, ik kan wel nog niet lezen hé”.
    Tja daar sta je dan.

  14. 17, 23, 26 & 27 zijn mijn favorieten 🙂
    Vooral ‘zeg eens dag’ en ‘geef es een kus’ komen hier al veel uit de mond bij onze 13-maand oude dochter.

  15. Super! Alle 40 al wel eens gebruikt…
    Hilarisch momentje bij ons:
    Zoontje van 2 roept : ‘Mama, kom hier!’ en toen het wat te lang duurde : ‘Mama, kom hier zeg ik!’

  16. Weet je wat het toppunt van schattigheid is…. als je merkt dat ‘grote’ broer (2,5) die zinnetjes overneemt voor zijn jonger broertje. ‘ Vincent, op je poep zitten’ 😉

  17. Natuurlijk gaat het om veel meer dan enkel gebieden en verbieden. Zo goed als alles wordt hier zo goed mogelijk uitgelegd, zodat mijn dochter van 3,5 snapt waarom ze iets niet mag of net wel moet. Eerlijkheid gebied mij echter te zeggen dat heel wat van bovenstaande zinnen in min of meerdere maten gebruikt worden, andere dan weer niet.

    “Geef eens een kus” is een zin die ik nooit gebruik. Ik deed dat vroeger ook niet graag op commando. Wel wordt er altijd begroet, maar dat mag ook een handje geven zijn.

    En zo heeft elke ouder zijn visie en wordt elk kind anders opgevoed. Maar één ding hebben we allemaal gemeen: we proberen allemaal onze kinderen te laten opgroeien tot beleefde, verstandige en zelfstandige volwassenen en dat doen we met alle liefde die we in ons hebben. En uiteindelijk is dat waar het allemaal om draait, ongeacht de manier waarop we dat doen.

  18. Zeer herkenbaar. Op een gegeven moment zei mijn zoon eens dat hij zelf maar drie handen had toen ik hem eens iets vroeg.
    Wat de discussie over ‘geweldloze communicatie’ evenals het ‘stoppen met belonen gedoe’ betreft… Ik kan als leerkracht alleen maar zeggen, dat kinderen af en toe best wat sturing nodig hebben!

  19. Hilarisch!
    Ik heb ze alle 40 gebruikt (behalve die van broer/zus wegens gebrek aan) en kan er waarschijnlijk nog minstens 40 aan toe voegen. 🙂

  20. Mijn zoon zegt makkelijk sorry,
    Nu ben ik aan het proberen dat hij snapt dat hij ervoor moet zorgen dat hij zo weinig mogelijk sorry moet zeggen.
    En het is niet erg, wordt langs beide kanten ook vaak gezegd.

  21. nummer 41: waarvoor dient een zetel ? ( als ze weer eens denken dat de zetel een trampoline/klimrek/turnmat is).

    Kunnen we zo geen cd-tje maken met al die standaard zinnetjes? :).

  22. zo veel reacties seg! Ik vond ze geweldig… alle 40 en moest er heel hard om lachen! 🙂 en gebruik ze zelf ook! Good job Erika! X

  23. er zijn een heleboel van die 40 zinnen die ik nooit wil gebruiken, maar als ik heel eerlijk ben, dan floepen ze er toch af en toe eens uit. Meestal tijdens de avondspits, als de kinderen allevier doodop, vuil en hongerig zijn en tegelijk vanalles willen. Ben ik nu een slechte moeder? Nee. Maar wat ik wel probeer te doen, is achteraf, op een rustig moment, uitleggen hoe het kwam dat ik boos of ongeduldig werd. Op de jongste twee (2×2) maakt dat nog geen indruk, maar de oudste twee (3 en 4) begrijpen dat wel. Het enige wat ik echt nooit doe, is ze verplichten om een hand of zoen te geven aan iemand die op bezoek komt, zelfs al is dat dan opa, oma of de koning. Ze mogen van mij ook van ver een zwaaien of een highfive doen als ze zich daar prettiger bij voelen. Voor mij heeft dat niets met beleefdheid te maken maar met het respecteren van hun grenzen.
    Maar echt, iedere moeder gooit er wel eens iets uit dat minder opvoedkundig verantwoord is. Toch? Please say yes 🙂

  24. Ik vind dit hilarisch. En veel zinnetjes zijn herkenbaar en heb ik mezelf wel eens horen zeggen.

  25. heel herkenbaar, zelfs nu nog en mijn kids zijn 15 en 12! 🙂
    Alleen die 18 en 19 vind ik persoonlijk echt not done. Kinderen mogen absoluut heel zeker wel iets willen en daar ook voor uitkomen. Ik zeg hen, ook toen ze nog kleuters waren, dat ze mij mogen komen vertellen wat ze willen en wat ze nodig hebben, maar dat dat niet betekent dat ze ook krijgen wat ze willen (hopelijk kan ik hen wel geven wat ze echt nodig hebben 😉 ).

  26. toen ik klein was zeiden mijn ouders: ‘kindjes die willen, krijgen op hun billen’, om mij eraan te doen denken dat ik niet moest zeggen: ‘ik wil…’, maar wel ‘mag ik alstublieft …’. Ik leer dit nu ook aan mijn kindjes. En ik zeg ook dikwijls als er hier door drie kindjes vanalles gewild wordt (met dreinen, zeuren en driftbuien – het zijn nu eenmaal geen engeltjes) dat ik flinke kindjes wil. Dat helpt! Ik denk dat alles ervan afhangt hoe dingen gezegd worden, en wat de boventoon is. Ik zeg mijn kinderen herhaaldelijk dat ik hen graag zie, bied hen structuur en vrijheid. Ik denk dat de weerstand die sommige mama’s ervaren bij het lezen van bepaalde uitdrukkingen, mogelijk verband houdt met hun eigen opvoeding. Zo zei mijn eigen moeder herhaaldelijk toen wij klein waren en we wilden niet luisteren: ‘dat zal ik onthouden’. We konden niet rap genoeg doen wat ze vroeg. Mijn zus vindt dat een vreselijk zinnetje, en vermijdt om dit tegen haar kindjes te zeggen. Ik vind dat eigenlijk wel een goed zinnetje (ook al werd het véééél tegen mij gebruikt toen ik kind was), en gebruik dit spontaan tegenover mijn oudste dochter (bijna 5 jaar). Om maar te zeggen dat mijn oudste zus dat blijkbaar in haar jeugd helemaal anders heeft aangevoeld dan ikzelf, en dat zo’n dingen blijven doorwerken, ook in de opvoeding die je zelf aan je kinderen biedt…

  27. Ik laat vrijwel nooit commentaren achter bij blogs… maar wat een “gezeur” van die moeders die ‘deze zinnetjes juist niet willen gebruiken’…. Pfffff lijkt me behoorlijk onwaarschijnlijk ten eerste en tweede staan er helemaal niet zulke verschrikkelijke dingen tussen! ‘Niet met je vuile handjes aan de muren’ bijvoorbeeld, jij laat je kinderen dat wel doen?? Kom op zeg!! Dit stukje is toch gewoon grappig bedoeld met een kern van waarheid?? Het is toch juist bedoeld om te laten zien dat we allemaal niet perfect zijn?? Maar goed, gelukkig zijn er dus wel véél meer ”perfecte” moeders dan ik had gedacht!!!

Leave a Reply to Nathalie Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.