Ik ben er klaar voor, voor dat nieuwe jaar. Gelukkig maar, want de eerste week is alweer gepasseerd.
Mijn kerstvakantie viel deze keer zowaar onder de noemer ‘rustig’ te klasseren. Wat nachtgebraak op oudjaar niet te na gesproken. Een kerstmarktje hier, een tripje naar zee daar. En maar een werkdag of drie. Veel tijd dus voor mekaar. Gezin, familie, vrienden. Tijd om op te ruimen ook. In mijn huis en in mijn hoofd. Heerlijk.
En ondertussen zijn zelfs de koffers voor onze eerste reis van 2017 gepakt. Het is dus nog niet gedaan met de rust, nee. Nog heel even presenteren vandaag, op het BK cyclocross in Oostende, en morgen vliegen we dan naar… Aruba. Tien dagen vitamine D tanken en batterijtjes laden. Lucky me. Ik besef dat hoor. Maar anderzijds kiezen we echtwel heel bewust voor dit soort tripjes. Gaan wanneer het kan, want een freelancer neemt anders altijd wel een jobke aan. En het is misschien de laatste keer dat we buiten de schoolvakantie met z’n allen weg kunnen. (Finn start in september in het eerste leerjaar.)
Benieuwd wel hoe die twee tjoepjes van mij de verre reis dit keer gaan verteren. Zuid-Afrika vorig jaar was een voorzichtig, maar geen zaligmakend succes.
Voor Finn ben ik er redelijk gerust in. Die zal zich al die uren onbeperkte schermtijd op het vliegtuig niet meteen beklagen. Hij is ook echt in een recordtempo aan het ‘groeien’ de laatste weken. Zeker zonder broer in de buurt, durft hij zelfs zonder meer voorbeeldig te zijn. Ok, het luisteren kan af en toe nog wat beter en sneller vooral, maar het kind eet goed, slaapt flink (al stond ie een paar dagen geleden, diep in de nacht, totaal versuft op de gang en wilde hij eerst pipi doen in de wasmand en vervolgensin bad!) en is- hou u vast- als een gek beginnen tekenen. De rust die daarmee gepaard gaat, mag voor mij eeuwigblijven duren. Wat. een. zaligheid. Zo moeten ouders van meisjes zich dus continu voelen.
Voor the other one, kleine Rowen, hou ik mijn hart dan wel weer vast. Dat ventje is de laatste tijd mijn schaduw, een magneet, een plakijzer. Echt niet normaal. Overal waar ik ga, staat hij ook binnen de 3 seconden. Mama is alles en moet alles doen. Alsof er nog melk uit mijn borsten komt. Doet iemand anders een poging, is die sowieso tevergeefs. Of het nu over aankleden of te slapen leggen gaat, mama mag dan gewoon terug van start beginnen. Heftig hoor, zelfs op het toilet en in de douche wijkt hij amper van mijn zijde. Geclaimd en gegijzeld voel ik me dan. (Als ik niet in huis ben, zijn er blijkbaar veel minder issues. Gelukkig. Maar ook een beetje pijnlijk voor mij.)
Bovendien slaapt Rowen dramatisch slecht. Hij heeft ontdekt dat hij uit zijn bed kan klimmen en doet dat dan ook zodra we uit het zicht zijn. Gevolg: ik blijf erbij, in een stoel naast zijn bed, tot hij slaapt. Soms duurt dat 5 minuten, soms een uur. Maar there’s no other option helaas. Alle andere methodes zijn getest en leiden puur tot meer hysterie en agressie. Met uiteindelijk hetzelfde resultaat: dat ik ernaast zit tot hij eindelijk gekalmeerd is en snurkt. Doe ik dat niet, blijft hij uren wakker. Tot middernacht als het moet. Compleet zot gedraaid. Altijd weer dat bed uit om mama te zoeken. En sowieso komt ie ergens halverwege de nacht naar het ouderlijk bed getrippeld. Waar hij zich dan, geruisloos (nu ja), tussen ons in nestelt. Gezellig tot op zeker hoogte, maar niet houdbaar natuurlijk. Benieuwd of een verandering van omgeving de routine kan doorbreken. En of hij door de warmte misschien ook iets minder intens in zijn belevingen wordt. Want geloof me, als Rowen transformeert in een tijger of in spiderman, dan heb je dat wel gezien. En zeker gehoord. Soms zit ie zelfs zo erg in zijn rol dat ie het niet meer nodig vindt om op tijd bij z’n potje te geraken. Terwijl hij het maar al te goed kan.
Maar hey, topkind voor de rest. Vrolijk, guitig, levenslustig. Geweldig knuffelbaar. Om op te vreten zo schattig. Altijd klaar voor een nieuw avontuur. En slim ook wel. Denk ik. Al vindt iedere ouder dat van zijn kind, vermoed ik. Nee, hij is gewoon heel alert en superverbaal. Zegt veel na en pikt snel nieuwe dingen op. Zijn woordenschat lijkt al enorm veel groter dan die van Finn op dezelfde leeftijd.
Enfin, benieuwd dus… Ik plan alleszins om keihard met de flow te gaan. En dan horen jullie het wel. Tot binnen een week of twee!
