I’ve got the power. Part II.

Af en toe moet een mens eens eerlijk zeggen waar het op staat. Voor zichzelf. En misschien ook wel voor andere ouders in een gelijkaardige situatie.

Ik deed het eerder al, in deze post. Ondertussen zijn we ruim een half jaar verder. We zijn zelfs net een nieuw jaar en een nieuw decennium ingestapt, dus vond ik het hoog tijd voor een update.

De marathon heb ik gelopen ondertussen. En met die kersen op mijn taart komt het, geloof ik, ook wel goed. Maar al de rest gaat net dat tikkeltje moeizamer. Er is vooruitgang, er is hoop. Er is liefde in so many ways. Maar het blijft elke dag keihard opnieuw beginnen. Vol verse moed.

Hoe goed je ook omringd bent (en dat ben ik absoluut!), kinderen in je eentje opvoeden, is gewoon niet simpel. Zeker niet als je luide, behoorlijk slecht luisterende kinderen hebt, die al eens durven tegenspreken, vaker niet dan wel tevreden zijn en maar niet leren dat genoeg écht wel genoeg is. Ook al herhaal je de regels eindeloos. Ik ben dan ook heel vaak de moeder die ik nooit wilde zijn. Zeuren. Zagen. Kijven begot. Roepen. Ja, zelfs tieren af en toe.

Anderzijds geniet ik ook van een aangenaam soort exclusiviteit. Ons kleine team versus de rest van de wereld. Samen slapen in het grote bed bijvoorbeeld. Die warme lijfjes midden in de nacht nog nét iets dichter tegen je aantrekken. Intens knuffelen. Samen de dag overlopen tijdens het avondeten. En daarna lekker chill met de beentjes omhoog op de bank tv kijken.

Mijn kinderen hebben de issues van elk ander kind, of toch zeker die van elke jongen van hun leeftijd, dat wil ik best geloven. Maar diegene die specifiek een gevolg zijn van de scheiding moeten ze er wel nog extra bijnemen. Geheel ongewild. Worstelend met vragen die ze zelfs niet eens verwoord krijgen. En met gevoelens die ze niet kunnen plaatsen. Dat is verre van evident voor een 6- en een 8-jarige. ‘Wild’ worden van het constante over- en weer moeten is zo’n issue. Keer op keer dat moeilijke evenwicht zoeken omdat je zowel je mama als je papa graag ziet en hen allebei wil verdedigen. Of onnodig de schuld op jou nemen voor domme zaken die mislopen tussen je ouders of spullen die achterblijven bij één van hen. Terwijl dat helemaal je verantwoordelijkheid niet is.

Strugglen doen ze dus. Met die issues en met zichzelf. Zozeer dat ze het mij bij momenten geweldig moeilijk maken. Meer en meer momenten zelfs. Alsof, zeker bij de oudste, het hele gegeven van de scheiding nu pas diep naar binnen sijpelt en hem totaal uit balans brengt.

Dat we diegenen die we het liefste zien, vaak het meeste pijn doen, is een troostende gedachte. Dat kinderen later, als ze wat groter zijn, wel zullen beseffen wie wat voor hen gedaan en opgeofferd heeft, is dat ook. Je ergens thuis voelen, betekent loslaten en jezelf kunnen zijn. Geen rolletje moeten spelen. En dat kunnen ze bij mij. Maar tegelijk ben ik er dus ook de dupe van.

Ik doe mijn best, elke dag opnieuw. En zij ook natuurlijk, op hun manier. Meer kunnen ze niet doen. Meer kan ik niet doen. Meer heb ik niet in de hand. Soms gaat het goed. Soms gaat het niet goed. De ene keer hou ik de strijd lang vol, de andere keer geef ik me sneller gewonnen. Ergens went het ook wel. Dat vallen en weer opstaan. De moed verliezen en weer terugvinden. Overnight steeds sneller terug opladen. En tegelijk helemaal niet. Want bijna elke intense dag samen eindigt met deze vraag: “Wanneer gaan we terug naar papa?” Alsof alles wat ik voor hen deed compleet vanzelfsprekend is, helemaal niks betekent. Alsof een (hun) rots in de branding nooit kan afbrokkelen.

(Tuurlijk weet ik dat ze hem gewoon keihard missen. En dat mogen ze uiteraard. Dat gemis zal ik altijd erkennen. Maar ergens doet het me pijn.)

14 Comments

  1. respect!!!!
    Ik leef met je mee, het is verdomd moeilijk om als éénouder je kinderen op te voeden. Maar wees gerust, die dankbaarheid gaat komen maar dat duurt nog wel even. Ik weet niet niet hoe ik je kan steunen, misschien moet ik eens een Erica-liedje schrijven ipv een slaapliedje.

  2. Heel herkenbaar. Hier ondertussen 9 jaar verder… en het betert 😉 Je groeit erin, jullie allemaal. En inderdaad, met vallen en opstaan (soms al eens meer vallen dan opstaan, maar soit…), maar je groeit. XO

  3. Hi Erika,
    knap hoe je jezelf kwetsbaar opstelt en met de situatie omgaat. Mogelijk willen de jongens met de laatste vraag gewoon weten hoe lang ze nog bij jou kunnen zijn en van je aanwezigheid kunnen genieten.
    Don’t be too hard on yourself.

  4. Je bent zo’n topmadame, topmama!!!

    Hier 5 jaar uit elkaar…. en sinds deze week gaat ze om de week naar de papa. Vond de vakanties al zo zwaar, maar nu ze haar eerste weekje weg is… komen de twijfels bij mezelf nog meer op als daarvoor…

  5. Je mag dat gemis voelen je mag emotioneel zijn net als je kids. Het is niet makkelijk om dat weg te stoppen en omgedraaid voor hen ook niet. Maar je mag je er niet door laten misleiden of jezelf negatief beoordelen.
    Prachtig hoe jezelf zo open en eerlijk opstelt dat ook niet makkelijk is.

  6. Hoi Erika,

    Opnieuw allemaal erg herkenbaar. En inderdaad, het went allemaal. Het wordt zo vanzelfsprekend dat je niet meer anders gewoon wil zijn. Lekker je eigen ding doen, samen knus met je kinderen, zonder infiltratie van een partner.
    Dat moeilijke moment van ‘waarom zijn jullie niet meer samen’, komt zo soms af en toe wel eens terug. Maar ondertussen vallen de koppels in de omgeving ook als vliegen, dus de enigen zijn ze al lang niet meer. Dat maakt het aanvaardbaarder voor hen als ook de vriendjes dit mee maakten.
    Het enige vervelende blijft inderdaad dat ‘versus je ex-partner’ staan. Hier moet je noodgedwongen zo duidelijk mogelijk afspraken maken, en het helpt om een aantal dingen dubbel te kopen.
    Wat ik zelf wel vervelend vind is dat alleenstaande partners vaak vertrekken vanuit een geslachtskwestie. Alsof alle mannen (of omgekeerd alle vrouwen) niet de juiste partners zijn. Ik begrijp wel dat je herkenning vindt tussen vriendinnen (of omgekeerd vrienden) en dat van daar uit zulke gedachten opkomen. Of dat je je eigen situatie projecteert op het hele mannelijke (of vrouwelijke) geslacht, dat kan ook. Dat is ergens spijtig, want zo gun je niemand een lege pagina om terug samen vol te kribbelen.

    Proficiat tenslotte van je marathon, dat zie ik me niet snel na doen. Tenzij ik mijn skeelers mag aanbinden, dan is het wel weer terug een eitje.

    Vriendelijke groeten,

    Stijn Wuytens

  7. Akkoord hier met Bruno, je teveel focussen op de dingen die “mislopen” of een negatief beeld geven, zet jezelf een paar stappen achteruit. Uiteindelijk helpt dat ook de kinderen niet. Zelfs als de ouders in de beste omstandigheden en nog steeds als beste ma en pa na de scheiding omgaan met hen, zullen ze het binnenin wel voelen/weten dat er iets gebroken is dat niet meer geheeld kan worden. Focussen op de toekomst, de kansen die ze daar (gaan) krijgen is beter. Ik ga uit van elk kind zelf en (jammer genoeg maar zo is het nu eenmaal) niet meer vanuit “het gezin”. Elk kind heeft zijn talenten, die helpen ontwikkelen en begeleiden, zelfs al loopt het al eens tegen een muur, lijkt voor mij nu het beste uitgangspunt. Later zullen ze wel beseffen dat ma of pa, beter nog, ma en pa, dat uitstekend gedaan hebben.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.