Week van de pleegzorg

Tranen met serieuze tuiten heb ik gehuild gisterenavond. Dat ik een glas wijn te veel op had, heeft ongetwijfeld meegespeeld, maar de échte aanleiding was een Panorama-reportage op Canvas over pleegzorg. Kinderen die geen kind kunnen zijn, die geen veilige thuis hebben, die de warmte van een gezin niet kennen. Ik heb het daar moeilijk mee, dan breekt mijn moederhart. Want de wereld is zo verdomd oneerlijk. Je kiest niet waar je geboren wordt of in welke gezinssituatie je terecht komt. Je hebt gewoon chance of je hebt pech. Punt. En ook die zogenaamd slechte ouders moet je een zeker krediet geven, want ouder zijn is niet en nooit gemakkelijk. Zeker niet als je zelf nooit het goeie voorbeeld gekregen hebt. Ook punt.
De juiste omkadering kan dan wonderen verrichten. Professionele hulp is een optie (en daar zijn mensen die absoluut schitterend werk doen!), net als pleegzorg dus. Gezinnen die uit pure goedheid een kind met een figuurlijk zware rugzak en soms zelfs met een fysieke of mentale beperking, tijdelijk in huis nemen en proberen om het- al is het maar even- een veilig en liefdevol nest aan te bieden. Ik vind dat schoon. Ik vind dat die mensen een standbeeld verdienen. En ik vind vooral dat ik zelf ook de guts zou moeten hebben om mij in te schrijven als pleegouder en zo een verschil te maken. Is het niet meteen, dan is het wel als mijn eigen kinderen iets groter zijn. Want wat heel duidelijk bleek uit alle getuigenissen is dat, zowel voor het pleegkind als voor de pleegouders, het geluk- hoe kortstondig ook- altijd zegeviert over de miserie. Tranen van ontroering zijn dan ook de allermooiste.

Meer info? ‘t Is het moment! Vandaag begint de Week van de pleegzorg.

Pleegzorg Vlaanderen

2 Comments

  1. Oh spijtig! Heb de reportage gemist! Mijn vriend’s beste maat is 10 jaar geleden getrouwd met een Amerikaanse. Ze wonen nu in Salt Lake City in Utah en hebben 6 jaar geleden de zoon van een drugsverslaafde koppel in pleegzorg genomen. Ondertussen is de vader overleden en zit de moeder in de gevangenis. Ze hebben het kind 3 jaar terug geadopteerd. Nu moet je weten dat kinderen van drugverslaafden niet helemaal functioneren zoals gewone kinderen en het is tot hiertoe zeker een uitdaging geweest om hem op te voeden. Maar ook de loyaliteit van kinderen tegenover hun ouders (hoe “slecht” ze ook kunnen zijn) is niet te onderschatten. Het is elke dag een gevecht, maar elke stap vooruit is voor onze vrienden ook een feest. Hier is wat ze onlangs postte op fb “What people rarely see (unless they spend significant time with us-in our case: no one) is the impulsive, illogical, obsessive behavior my child displays over nearly everything. He has a disconnect in his brain. It’s a permanent condition he inherited from the choice his birth mother made to consume drugs and alcohol when he was still in her womb. While other children may argue with their parents, push buttons, stomp their feet and demand their own way, my son obsessively makes it a campaign, battles us to sometimes violent levels, and refuses to listen to logic, even when logic is causing his ears and finger tips to turn blue and go numb.” Tijdens mijn studies orthopedagogie heb ik met jongeren gewerkt die niet meer in hun eigen gezin konden verblijven. Eén van de jongens was als baby afgestaan door zijn moeder, omdat hij verwerkt werd tijdens een verkrachting. Hij werd snel geadopteerd, maar de adoptieouders hebben hem uiteindelijk terug afgestaan, omdat ze het na 12 jaar uiteindelijk toch niet meer zagen zitten. Die jongen, die al zo’n grote rugzak had, die net de puberteit inging … weer achtergelaten, verraden, … het was heel moeilijk/zo goed als onmogelijk zijn vertrouwen te krijgen en zijn zelfvertrouwen terug op te krikken. Hij was gebroken. Ik vind het mooi en broodnodig dat mensen zich daar voor willen engageren, maar … MAAR … bezint voor je begint! Het is niet altijd rozenkleur en maneschijn en het kan soms een zware strijd zijn. Maar zoals ik het graag vergelijk met mijn dochtertje met downsyndroom … het is een lange en zware weg, maar elke stap vooruit is een zegen en brengt je tonnen gelukzaligheid.

    • Lieve Anne-Fréderique,
      Da’s een reactie om stil van te worden. Dankjewel om deze verhalen met mij/ons te delen!! Je kan de repo trouwens herbekijken via de link in de post…
      Veel liefs!
      Erika

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.