Tranen met serieuze tuiten heb ik gehuild gisterenavond. Dat ik een glas wijn te veel op had, heeft ongetwijfeld meegespeeld, maar de échte aanleiding was een Panorama-reportage op Canvas over pleegzorg. Kinderen die geen kind kunnen zijn, die geen veilige thuis hebben, die de warmte van een gezin niet kennen. Ik heb het daar moeilijk mee, dan breekt mijn moederhart. Want de wereld is zo verdomd oneerlijk. Je kiest niet waar je geboren wordt of in welke gezinssituatie je terecht komt. Je hebt gewoon chance of je hebt pech. Punt. En ook die zogenaamd slechte ouders moet je een zeker krediet geven, want ouder zijn is niet en nooit gemakkelijk. Zeker niet als je zelf nooit het goeie voorbeeld gekregen hebt. Ook punt.
De juiste omkadering kan dan wonderen verrichten. Professionele hulp is een optie (en daar zijn mensen die absoluut schitterend werk doen!), net als pleegzorg dus. Gezinnen die uit pure goedheid een kind met een figuurlijk zware rugzak en soms zelfs met een fysieke of mentale beperking, tijdelijk in huis nemen en proberen om het- al is het maar even- een veilig en liefdevol nest aan te bieden. Ik vind dat schoon. Ik vind dat die mensen een standbeeld verdienen. En ik vind vooral dat ik zelf ook de guts zou moeten hebben om mij in te schrijven als pleegouder en zo een verschil te maken. Is het niet meteen, dan is het wel als mijn eigen kinderen iets groter zijn. Want wat heel duidelijk bleek uit alle getuigenissen is dat, zowel voor het pleegkind als voor de pleegouders, het geluk- hoe kortstondig ook- altijd zegeviert over de miserie. Tranen van ontroering zijn dan ook de allermooiste.
Meer info? ‘t Is het moment! Vandaag begint de Week van de pleegzorg.