Lang geleden, heel lang zelfs, maar dan tóch nog eens eentje in deze fijne rubriek.
* Time flies gelijk zot. Daarnet was het nog zomer en plots is het bijna kerstmis.
* Heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat het een behoorlijk bewogen half jaar was. Met hoge pieken en diepe dalen. Veel vreugde en veel verdriet. Moves van 180 graden en weer terug.
* Drukke werkweken ook. Maar dat is goed. Mag af en toe. Al blijf ik de work-life balance streng bewaken.
* Ik heb trouwens nog to-taal geen spijt van mijn keuze voor het zelfstandigenbestaan. In tegendeel zelfs. Het bevalt me énorm. Ik heb nog een aantal zeer specifieke ambities voor 2016, maar ik klaag allerminst over 2015. De onzekerheid die er bij momenten is, neem ik er met plezier bij. Mijn vrijheid en flexibiliteit zijn onbetaalbaar.
* In mijn meest close vriendinnengroepje zijn er 5 baby’s op één jaar tijd geboren. En dat heeft zo zijn gevolgen. Zeker de laatste maanden zijn we compleet uit mekaar gegroeid. We zijn elk op onze eigen manier door een zware periode gegaan en toch zijn we er niet voldoende geweest voor mekaar. Niet omdat we niet wilden, zelfs niet omdat we niet konden. Wel omdat we te weinig moeite gedaan hebben. Vind ik. En ik steek mijn hand absoluut ook in eigen boezem. Ik hoop dat het nog goed komt.
* De band met sommige ‘schoolmama’s’ en vooral met de ‘crèche-mama’s’ wordt dan weer beter en beter. De ‘crèche-mama’s’, dat zijn de moeders van de jongens waarmee Finn ooit in de crèche zat. Die boys zitten ondertussen allemaal op een andere school, maar om de zoveel weken spreken we met de ‘bende van vijf’ af voor een date. Ergens in een binnen- of buitenspeeltuin. Op de kerstmarkt of op een ander event. Win win-situatie. Wij praten bij en drinken een glaasje bubbels of een koffie, de jongens spelen zich te pletter. Hun vriendschap is zo warm, zo hecht, zo mooi. Ik hoop heel hard dat we deze traditie nog lang kunnen volhouden.
* Ik heb het gevoel dat het baby-tijdperk hier nu echt officieel voorbij is, zo met een kleuter van ruim 4 én een peuter die volgende maand 2 wordt. Er zijn nog wel twijfels en struggles. Uiteraard. Maar toch. Stabiliteit en routine overheersen. Ik voel ook dat ik opnieuw met een gerust hart me- en we-time kan inplannen. En dat ik bij momenten weer (keihard) wil gaan feesten.
* Ik zou nog voor een derde kind kunnen gaan natuurlijk. Maar- in tegenstelling tot een tijdje terug- is die wens wat naar de achtergrond verschoven. Straks zijn we helemaal uit de pampers en dan nog eens helemaal van vooraf aan beginnen, schrikt me meer dan ooit af. Soms denk ik zelfs dat een derde snotter nooit meer de koddigheid van deze twee zal kunnen evenaren, laat staan overtreffen. Maar bon, het gevoel hieromtrent is al een paar keer eerder veranderd en dat zal nog wel eens gebeuren.
* Dat we goed slapen speelt ook mee natuurlijk. Af en toe wil Finn midden in de nacht bij ons in bed duiken of staat ie om halfzeven al te zeuren dat ie ‘naar beneden wol gaan‘. Maar toch, het kind slaapt over het algemeen goed door. En Rowen is helemaal de max. Die moet je tegenwoordig wakker maken op een schooldag en in het weekend ligt hij om 9u nog te maffen.
* Op woensdag en in het weekend doen ze ook allebei nog een middagdutje. Heerlijk. Ik ga dat nog lang aanmoedigen.
* De ochtendspits verloopt de laatste tijd een stuk vlotter. Al kan Finn nog altijd behoorlijk zeuren en tegenwerken. Tegenwoordig loopt het meestal fout bij de sokken. Die zitten nooit goed van de eerste keer. En ook niet van de tweede keer. Of de derde keer.
* Rowen is tegelijk het liefste kind van de planeet én een klein duveltje. Als hij z’n zin niet krijgt, verandert het blonde engeltje in no time in een koleriek monstertje. Roepen, slaan, brullen als een leeuw of zijn broer aan de haren trekken. Alle truken worden boven gehaald en wie niet sterk is, moet slim zijn. Gelukkig is die extreme boosheid even snel weer vergeten. En maakt de brede glimlach die volgt altijd alles goed.
* Hij houdt sowieso van lawaai, dat kleinste kind van mij. Slaan en kloppen met hard speelgoed. Maar ook extreem luid roepen. In de crèche is het zijn manier om niet te moeten dutten (ja, daar wil hij dus liever niks missen). Keeltje open en hup, zo moet hij wel uit de slaapkamer geëvacueerd worden. Mini-man weet perfect wat hij doet en welke aanpak het gewenste effect creëert.
* Zo heerlijk om te zien hoe kleine Rowen in een rotvaart bijleert. Hij doet grote broer na en doet het soms zelfs beter. Hij is handiger en communicatiever. Ook al zegt hij nog niet veel woordjes. Paarsj (paard) en krrrraan (met een Franse ‘r’) zijn z’n huidige favorieten.
En onlangs deed het kind zelfs een week lang 2 keer per dag pipi op het potje. Omdat hij bleef zitten als hij erop gezet werd en begreep wat er zou gebeuren. Ondertussen is ie wel weer even pro pampers, maar het concept is tenminste toch al duidelijk. Dat is een jaar vroeger dan bij zijn broer.
* Mijn eerste activiteit van de dag is: de poep van mijn oudste afvegen. Hij heeft er een gewoonte van gemaakt om de dag te starten met een grote boodschap. En dan staat hij daar met zijn billen omhoog te wachten en te roepen tot ik mijn bed uitkom. Goeiemorgen ja.
* Finn blijft uitwerpselen in het algemeen trouwens hilarisch vinden. Hilarischer dan de rest van zijn ‘maten’. “Dat is Finn en die zegt altijd pipi en kaka”, hoorde ik een klasgenootje onlangs tegen zijn mama zeggen. Gênant ja.
* Hij gaat wel doodgraag naar school onze kakaman. En hij wil al veel meer komen ‘werken’ bij de juf dan vorig schooljaar. Bovendien houdt hij zich vaker spontaan creatief bezig. Vooral kleuren en plasticine bewerken, vindt hij leuk. En hij puzzelt nu ook graag. De liefde voor auto’s en machines is nog aanwezig hoor, maar véél minder exclusief dan vroeger.
* Finn is echt een grote jongen aan het worden. Hij komt zelf uit zijn bed, gaat alleen de trap op- en af, voert kleine opdrachten uit, je kan er bij momenten al goed mee onderhandelen, … En als ie met z’n kameraden in de speeltuin zit, ben ik gerust voor een paar uur. Dat is zó handig en relaxed. Leve de (semi-)zelfstandigheid. Nu Rowen nog.
* Net als alle vorige jaren ben ik laat met het kiezen van het kerstmenu. En net als alle vorige jaren hebben we nog geen plan voor oudjaar. Misschien nu al een chalet in de Ardennen reserveren voor de overgang naar 2017?
* 2015 was misschien wel één van de moeilijkste jaren uit mijn leven en toch heb ik geen moeite om vooral het positieve te zien en te onthouden. Ik heb een dak boven mijn hoofd, een fijne familie én een geweldig gezin, met voorop 2 prachtige, gezonde kinderen. What else do you need??
Ik wens ieder van jullie minstens even veel geluk in 2016. Nu al.