One born every minute.

IMG_0487

Omdat je tegenwoordig met guilty pleasures hoort te pochen in plaats van ze te allen prijze verborgen te houden, pen ik mijn eigen bizarre pleziertje hier zonder enige gêne neer. Ik, Erika Van Tielen, kijk graag naar One Born Every Minute. Inderdaad, dat bevallingsprogramma op Vitaya. Al wordt de show officieel omschreven als een documentairereeks over de kraamafdelingen van Leeds General Infirmary en het Princess Anne Hospital in Southampton.
Ik kijk elke dag als het kan. Het is mijn Thuis. Mijn beloning na een drukke avondspits met de twee jongens. En ja, ik ben er mij van bewust hoe ironisch dat klinkt. Stop je die twee koters in bed, ga je ter ontspanning kijken naar het nageslacht van andere mensen! Engelse mensen dan nog wel. Soms lichtjes marginaal, soms veel te jong om al te werpen (dat gaat vaak samen aan de overkant van het kanaal), maar bijna altijd geestig. Niet uitlach-geestig, maar British grappig. Tongue in cheek dus, heerlijk (zelf)relativerend. Echt, barende vrouwen en vaders in spe met goeie humor zijn de max. Die laatsten zeker als ze op uiterst onbeholpen en daarom bijzonder schattige wijze hun vrouwen door de weeëngolf loodsen. De camera durft, als het moment suprème eraan komt, ook heel subtiel in te zoomen op de vertwijfeling, de angst of het water in hun ogen. Mannen die onbewust hun kwetsbaarheid tonen, ik vind dat schoon ja.
De vroedvrouwen die de spil van de materniteit en bij uitbreiding van het programma vormen (dokters komen er amper aan te pas) zijn ook fijne meisjes. Met liefde voor hun vak en voor elkaar. Gezellige boel hoor daar tussen de bevallingen door. Snoepjes en mopjes. Tot er actie moet ondernomen worden. Dan sjees je met hen mee door de gangen. Dan weerklinkt er gekreun in alle toonaarden en op alle mogelijke geluidsniveaus, vloeit het bloed rijkelijk en gaan benen vaker open dan toe. Onvermijdelijk in deze context tot nader order. Maar lieve sceptici, het wordt nooit ever vulgair. Vrouwen (en mannen) worden met respect gefilmd. Het metaverhaal is en blijft immer het wonder der natuur. Het gaat over hoe de komst van een vers mensje ons keer op keer beroert. Over hoe mannen en vrouwen plots ouders worden. Over hoe nieuw leven alle andere betrokken levens voorgoed verandert. Want geef toe, het is toch waanzinnig straf hoe zoiets banaals (alleen al in Groot-Brittannië wordt er elke minuut een baby geboren!), iets wat van alle mensen en alle tijden is, toch zo bijzonder blijft.
Dat ik regelmatig een traantje wegpink bij het ter wereld komen van kinderen waar ik buiten een beperkt aantal tv-minuten geen enkele band mee heb, toont bovendien aan dat het programma integer gemaakt is. Anders zouden mijn traanklieren heus niet zo bereidwillig meewerken. Zo zijn ze wel die traanklieren van mij. Meer dan 40 camera’s registreren alle situaties en conversaties van de (toekomstige) ouderparen van bij de aankomst op de materniteit tot de geboorte van hun kind. Daar wordt vervolgens een, volgens mij, heel evenwichtige montage van gemaakt. Zo worden gênante momenten netjes afgewisseld met minder gênante momenten. En tussendoor leer je de hoofdrolspelers beter kennen aan de hand van interviews die werden afgenomen zowel voor als na de grote dag. Het resultaat zijn mooie portretten van echte mensen in het kader van de meest menselijke gebeurtenis die er bestaat. Guilty hoef ik me als kijker dus eigenlijk niet te voelen. Meer nog, zoals One Born Every Minute zouden er meer programma’s gemaakt en bekeken moeten worden. Wat niet wegneemt dat we het lang niet slecht doen op televisiegebied hier in België. De Biker Boys motiveerden mij voor het eerst sinds lang weer voor een zondagse tv-avond. Tegen de sterren op wordt beter met het seizoen. En ik ben ook absoluut verrukt dat De Ideale Wereld terug is van weggeweest.

(Deze column verscheen afgelopen weekend in Hallo, een bijlage van Het Belang van Limburg.)