Erika vindt werk.

foto erika

Zal ik eens het één en ander rechtzetten? Toch datgene wat de media scheef hebben gezet. Al ben ik mij er meteen ook van bewust dat- hoewel ik het subject ben in dit alles- jullie hoe dan ook zullen twijfelen aan mijn ‘ware’ versie van de feiten. Want het kan toch niet dat al die kranten, boekskes en nieuwssites fout waren? Nee toch? O jawel. Of laat ons op zijn minst stellen dat ze de redelijk banale en bijgevolg weinig interessante waarheid, creatief wisten om te toveren tot een sappig vervolgverhaal. Altijd fijn immers om voor continuïteit in je verslaggeving te zorgen en de geniale koppen te kunnen gebruiken die je na elke vorige episode al op het schap klaar gelegd had. Denk: Erika stopt bij de VRT- Erika had een burn-out- Erika overwint haar burn-out- Erika vindt geen werk na haar burn-out- Erika heeft eindelijk weer werk- Erika vindt nog meer werk. Als je het zo leest, is het bijna jammer dat de reeks nog niet in boekvorm uitgebracht is. Move over Tiny!
Hoe het allemaal begon? Wel, in mei 2013 besloot ik om de VRT te verlaten. Officieel omdat ik andere horizonten wilde verkennen. Officieus omdat we niet langer op dezelfde lijn zaten en ik mezelf op termijn daar onder de toren niet meer zag functioneren. Ik deed mijn job op zich nog wel graag, maar de omgeving waarin ik hem moest uitvoeren, maakte me niet meer gelukkig. Dan kan je aanmodderen en je vastklampen aan je loonbriefje of je kunt kiezen voor de sprong in het onbekende. Ik koos voor de laatste optie. En een paar maanden later, toen ik met meer afstand kon terugkijken op de gebeurtenissen, schreef ik een opiniestuk voor De Morgen. Het ging over het belang van feedback op de werkvloer. Niet dé reden waarom ik de openbare omroep vaarwel heb gezegd, wel één van de factoren die de beslissing beïnvloed heeft. Ik stelde de eindredacteur vervolgens voor om het stuk te kaderen binnen de ‘heersende burn-outboom’. Dat debat woedde toen (ook al) hevig en ik vond het precies wel slim om de maatschappelijke relevantie van mijn schrijven te benadrukken. Haha, was me dat een slechte suggestie! Want ook al staat het nérgens in de eigenlijke tekst, plots werd ik het burn-outmeisje. Gebrandmerkt voor het leven. Of toch voor heel lang, zo blijkt. Daarom, voor eens en voor altijd en for what it’s worth: ik-heb-geen-burn-out-gehad! Mijn vrienden, mijn lief, mijn familie, de mensen die mij écht kennen kortom, zullen dat bevestigen. Wat niet wegneemt dat ik er- achteraf bekeken en als conclusie van de gigantische hoeveelheid zelfreflectie die bij dit hele circus kwam kijken- wel dicht tegenaan heb gezeten. En ja, zo word je het bijna burn-outmeisje natuurlijk.
Komaan zeg, stel je voor dat alles wat mensen bijna hebben of doen of laten wereldnieuws zou zijn? Of alle opdrachten die je als zelfstandige uitvoert elk afzonderlijk de pers halen? Want dat is exact de huidige situatie. Eind vorig jaar schreef ik een scherpe blogpost over mijn zoektocht naar werk en die bijdrage werd plots aanzien als de langverwachte, nieuwe episode in de Erika-soap. Ook hier dus de rechtzetting, voor wat ze waard is. Ik kon effectief geen fijne, nieuwe job in dienstverband vinden en de manier waarop ik die frustrerende sollicitatieperiode ervoer, wilde ik even op tafel gooien. Puur rationeel, allerminst emotioneel. Om hulp heb ik nooit geschreeuwd, laat staan gesmeekt. Ik hoopte enkel een paar mensen wakker te schudden en te benadrukken dat ik wel degelijk beschikbaar was.
Ondertussen heb ik de zoektocht naar een fulltimebetrekking volledig stopgezet en heel bewust gekozen voor het statuut van zelfstandige. In die hoedanigheid doe ik in de eerste plaats veel dingen die ik daarvoor ook al in bijberoep mocht realiseren. Reclamespots en animatiefilms inlezen bijvoorbeeld. En evenementen of corporate filmpjes presenteren. Kan je daarvan leven? Nee jong. Met een opdracht van nog geen halve dag voor bandenfabrikant Michelin bijvoorbeeld, zou ik het echt niet redden hoor. Maar gelukkig zijn er recent- en voor een stuk dankzij de fel besproken blogpost- een aantal structurele samenwerkingen bijgekomen. Mijn gloednieuwe job als nieuwsanker voor RTV (de TVL van de Kempen en Mechelen) voorop. Verder ook communicatie- en coachingopdrachten voor Diploid (een Leuvense start-up die zich bezighoudt met genoominterpretatie), Spindokter (gespecialiseerd in niet-commerciële communicatie) en My Personal Branding (een bedrijf dat professionals in het algemeen en advocaten in het bijzonder begeleidt op het gebied van personal branding). En een pak schrijfwerk. Want ik word de auteur vanHappy Mama’. Een inspirerend boek voor jonge moeders, over roze en andere wolken. Jawel, Erika gaat een boek schrijven. Als dat geen mooie primeur is om mijn reeks columns voor deze krant mee te beëindigen.

(Deze column verscheen afgelopen weekend in HALLO, één van de weekendbijlages van Het Belang van Limburg.)

Wat vooraf ging:

Erika zoekt werk. Nog altijd.

Erika zoekt werk. De follow-up.

Foto: Madelien Waegemans.

19 Comments

  1. Gelooft iemand eigenlijk nog wat ze in de boekskes schrijven? Blijkbaar wel, aangezien jij je genoodzaakt voelt om dit stuk te schrijven… Ik lees het alleszins allemaal niet (wist ik veel van je bijna burnout 😉 ). Veel succes met je boek, ik kijk er heel erg naar uit… Lijkt mij ideale leesvoer, beter dan boekskes 🙂

  2. Yihaaa, een boek, tof! Hier en daar een donderwolkje in de wondere wereld van peuters opvoeden, naast die fantastische roze, daar wil ik wel iets over lezen 🙂

  3. De roze wolk, wat was het ontnuchterend toen ik effectief zwanger was en herstelde van een keizersnede en tepelkloven had en overspoeld werd door babybezoek :p

  4. Mooi stukje! En herkenbaar. Bedankt om dit zo openhartig te delen. Succes met al wat je doet en nog gaat doen. Je komt mij over als een zeer zelfzekere maar tzt ook zelfkritische dame die dus durft beslissingen nemen. Er zijn er gewoon veel te weinig zulke. Proficiat!

  5. Ik heb u eigenlijk niet gevolgd omdat uw problemen en uw eerste brief waarover u het had in een periode waren ik lekker mijn eigen burnout aan het opbouwen was.
    Met andere woorden ik was zelf zo goed als 100% met de job bezig en had geen of bijna geen oog voor de rest. En ook ik vind/vond dat ik geen erkenning kreeg voor mijn prestaties. Nu kom ik hier bij toeval terecht, herstellende van mijn burnout. Het moet mij toch van het hart, dat ik denk dat u wel degelijk een burnout heeft gehad. En dat is geen schande lijkt me. Ik heb uw originele brief gelezen. U schrijft letterlijk dat u graag erkenning kreeg van bovenaf voor uw werk en dat niet kreeg. Dat is een ideale voedingsbodem voor burnout, zoeken naar erkenning. Het is uiteraard niet mijn bedoeling om u te brandmerken. Totaal niet. Ik heb niet liever dat u gelukkig bent en op uw pootjes terecht komt.
    Ik zou zeggen dat vanaf het moment dat u thuiskomt en het werk niet meer kan loslaten, u begint te piekeren over dat werk en over het werk denkt in een negatieve context. Dan ben je op zijn minst een vogel voor de kat en mag je voor mijn part al spreken van een burnout.
    Desalniettemin wens ik u het allerbeste toe en ook voor mezelf, want ik ben nog herstellende terwijl u al terug aan het werk bent wat ik heel fijn vind.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.