Het is hier de laatste weken elke avond dezelfde show. Circus Rowen. Starring, jawel, ons kleine ventje.
Roepen, tieren, flippen. Schreeuwen om ons, en vooral om mij. Algemene hysterie quoi. Gewoon omdat meneertje niet wil slapen. Pjapen zoals hij het zelf noemt. Nooit meer als het van hem zou afhangen. Hij wordt al mottig als hij het woord nog maar hoort.
Nochtans was slapen hier al een hele tijd de vanzelfsprekendheid zelve. Zelfs de middagdut werd niet in twijfel getrokken. Een minder nachtje zat er nog wel eens tussen natuurlijk, of een iets te vroeg begin van de dag. Maar oké, dan was er meestal wel iets aan de hand. Oververmoeid, niet vermoeid genoeg of ziek. En ja, er werd ook al eens wat tijd gerokken tijdens het bedritueel. Dan had ie plots weer een andere auto nodig. Of nog een verhaaltje. Of een laatste knuffel. Maar dit? Ik weet niet hoe het plots zover is kunnen komen. En ik vraag me nog harder af wanneer het weer overgaat. Of hoe ik zelf kan bijdragen aan een oplossing.
Bang ik het donker? Schrik om alleen te zijn? Nachtmerries? Te gehecht geraakt aan mij/ons omdat we deze zomer al zoveel tijd samen hebben doorgebracht? Of gewoon een fase zoals een andere? We hebben er voorlopig het raden naar. Maar omdat hij zó luid en zó gruwelijk hartverscheurend weent, handelen we vaak heel pragmatisch. Té pragmatisch waarschijnlijk. Lang(er) laten wenen is immers geen optie, omdat zijn broer wél wil slapen. En die jongen elke minuut rust heel hard nodig heeft.
Maar het alternatief voor dat laten bleiten tot hij door heeft dat het hem niet vooruit helpt, is dus dat we tegenwoordig al ver op voorhand stress krijgen voor de bedmomenten. En dat we onze avonden volledig kwijt zijn aan troosten, kalmeren, deals proberen maken en soms zelfs regelrecht waken aan zijn bed. Tot het kind letterlijk omver valt van de slaap.
Vroeger uit de kamer proberen te verdwijnen, lukt niet. Zelf niet als ik, in een ultieme poging om onzichtbaar te worden, op mijn knieën richting de deuropening kruip. (Komt dat zien! :)) Of als ik ‘m vertel dat mama nu écht wel heel dringend naar het toilet moet. Eén beweging die een nakend vertrek uit zijn kamer suggereert, en hup, de kleuter veert recht. Hij wil niet liggen. Niet loslaten. Niet toegeven aan de (gigantische) vermoeidheid.
Ik voel mij ondertussen, naast machteloos, dus ook behoorlijk radeloos. Een kerngezonde jongen van 2,5 die plots enorme problemen heeft met iets wat al lang geen issue meer was? Wie heeft er ervaring met deze alweer bijzonder interessante fase? Welke aanpak zou ik eens moeten proberen? Of zijn geduld en consequent blijven ook in deze weer hele schone deugden?