Ik had schrik ja. Misschien was ik deze keer toch net iets te impulsief geweest. Had ik de zaken net iets te optimistisch inschat. En ging ik me die zottigheid ter plaatse, en waarschijnlijk zelfs al op het vliegtuig, gigantisch beklagen. Maar nee hoor, niks van dat. Geen horrorverhalen whatsoever. Onze eerste verre gezinsreis is geweldig goed meegevallen. I swear. Hand op het hart en al. Zo goed zelfs dat ik een week na onze thuiskomst nog altijd op wolkjes loop.
Echt jong, tien dagen 24/7 samen zijn met man en kinderen doet wat met een moeder. Je wordt ontroerd, (figuurlijk) gevoed en af en toe ook (al even figuurlijk) gekraakt. Want ondanks de positieve boventoon waren er hier en daar natuurlijk ook moeilijke momenten in paradise. Ik denk spontaan aan a) een zware crisis op straat in Stellenbosch, b) een hysterische aanval in de wachtrij voor de Tafelberg kabelbaan, c) een tutincident tussen de wijnranken en d) een elleboogwonde (mét bloed!) in Franschhoek na een zoveelste val. Gelukkig zaten het lief en ik hier al snel op dezelfde lijn. Zelf boos worden of lekker meeflippen, waren opties, maar geen heel erg goeie. Betere ideeën: gezamenlijk kalm blijven en vervolgens a) gewoon wachten tot er terug wat redelijkheid in dat kleine lijfje sluipt b) met het hysterische kind toevallig een security medewerkster passeren, onbewust medelijden afdwingen en zo via een binnenweg naar het vertrekplatform van de kabelbaan geloodst worden, zodat je niet nog eens een uur in de brandende zon moet staan wachten. c) de gids terug naar de vorige wine estate laten fietsen om het vergeten tutje op te halen. d) eindeloos troosten, vieze Fanta laten drinken en een zo groot mogelijke pleister op de schade plakken. Eveneens succesvol gebleken: proberen om de humor van de situatie in te zien. Ook al krijg je dan weleens verontwaardigde blikken toegeworpen. Nee meneer, wij lachen ons kind niet uit, maar als hij voor de zoveelste keer (zonder reden en zonder erg, maar met veel drama) onderuit gaat, is dat ergens wel wat hilarisch. Voor ons toch.
Een paar cadeautjes achter de hand houden voor als ze het moeilijk kregen tijdens de lange vluchten of als we iets wilden afdwingen, was dan weer een magistraal idee dat een paar lezeressen me hier aan de hand gedaan hadden. Rowen heeft uren mannetjes gepropt in zijn verse Playmobil-busje en de tractor zorgde ervoor dat hij datzelfde woord ook leerde uitspreken (nu ja, kaktor zegt hij eigenlijk). Finn was op zijn beurt extatisch over een fonkelnieuwe graafmachine en de mini-stormtrooper werd letterlijk op gejuich onthaald. Ook de Ipad was een winner van jewelste. Ik durf de uren schermtijd niet uit te tellen, maar de combinatie tablet/persoonlijk videoscherm deed het nogal goed daar boven in de lucht. Alladin, Toy Story, Tarzan, hij heeft zijn klassiekers meermaals gezien. En daarnaast heeft hij zichzelf een hele hoop apps eigen gemaakt. Educatieve spelletjes gelukkig, daar hadden we wel voor gezorgd. Het kind bevond zich bij momenten in een soort van trance, alsof hij niet kon geloven dat hij zo lang ongestoord zijn ding mocht doen. Ach, allemaal voor de goeie zaak hé. Finn was by far het rustigste kind op het vliegtuig. Zo rustig dat, mocht ik niet af en toe gevraagd hebben of hij niet eens even naar het toilet moest, hij 11u lang niet van zijn stoel zou zijn gekomen. (Tijdens de nachtelijke terugvlucht heeft hij gelukkig ook wel een uur of vier/vijf geslapen). Boven en buiten verwachting.
Wel prognose-bevestigend: dat Rowen het up in the air een stuk lastiger had. Oké, het mannetje houdt van een Donald Duck tekenfilm op tijd en stond en ook een streepje Toy Story weet hij te appreciëren, maar echt lang op iets focussen is natuurlijk nog moeilijk voor een 2-jarige. Hij begreep ook totaal niet waarom hij per se vastgesnoerd moest zitten en zijn tafeltje moest inklappen tijdens het opstijgen en landen. Het is toch veel spannender om een tourke door het vliegtuig te doen? Hup, onder onze benen door, de gang in, achterdoor aan de toiletten, voorbij de stewardessen en via het andere gangpad weer naar onze rij. En dat een keer of 357. Ons kleine spookje voelde bovendien maar al te goed aan dat hij in een groot avontuur beland was en wilde daar liefst geen seconde van missen. Tijdens de heenvlucht heeft hij amper een uur geslapen. Gevolg: drie dagen wallen en zoveel opgestapelde vermoeidheid dat we nu pas het gevoel hebben dat hij weer helemaal bijgeslapen is.
Maar goed, laat ons het vanaf hier ook nog even over de bestemming hebben. Want die heeft me evenzeer beroerd.
De Zuid-Afrikaanse Kaap geeft je op geen enkel moment het zogenaamde ‘Afrikagevoel’, maar de regio is hoe dan ook prachtig. Compact (alle must-sees en -do’s liggen lekker dicht bij mekaar!). Veelzijdig. Kindvriendelijk. Gastvrij. En warm (qua mensen en qua weer, het is er zomer nu!). Het uurverschil bedraagt amper 1u (geen jetlag dus!). Overnachten is niet duur, het eten is goedkoop en de wijn is bijna gratis. Te lekker ook.
Eigenlijk heb ik maar één minpuntje gevonden: de apartheid die er- meer dan 25 jaar na de afschaffing- nog altijd verder sluimert. De blanken gloriëren, de zwarten en kleurlingen zijn het werkvolk. Zij wonen niet in zwaar beveiligde compounds en op sjieke landgoeden, maar hokken samen in de welbekende townships. Duizenden piepkleine, golfplaten huisjes omgeven door zand en vuilnis, zover je kan zien. Ik werd daar stil van. Ik word daar stil van. Maar ik heb ze niet durven fotograferen.
Hieronder de schoonheid die ik wél gecapteerd heb.
Lagoon Beach Hotel & apartments- Milnerton, Capetown
Mooiste zicht op de tafelberg in town.
De V&A Waterfront
Het ‘eilandje’ van Capetown. Resto’s en terrasjes à volonté, een reuzenrad en veel m’as-tu-vu.
Even compleet ter zijde, maar leve de superhandige Quinny buggy! Zo licht, zo praktisch.
Bakoven
Kustdorpje. Mooiste zicht op de 12 apostelen.
Camps Bay
Hip, fancy, trendy en zo. Dé plek voor sundowners.
De Tafelberg
De trots van de stad. En één van de nieuwe wereldwonderen. Mega must do.
Uitputting na de hysterie. Wanhoop en ingehouden boosheid worden heel snel weer liefde. Veel liefde.
Meest gehoorde vragen van Finn tijdens deze reis:
– “Maar wanneer gaan we nu naar Afrika???” (“Maar we zijn al lang in Afrika!”)
– “Gaan we nu wéér naar een ander huisje?” (We zijn drie keer van logement veranderd ja.)
Steeds terugkerende bezorgdheden van (een steeds weer vallende) Finn tijdens deze reis:
“Ik heb een sneetje!”
“Aaaaauw!”.
“Pas op voor mijn pijntje!”
“Ik kan niet zwemmen met mijn pijntje!”
“Ik heb bloeeeeed”
“Ik wil niet in bad, want dat gaat pijn doen!”
Het strand van Noordhoek. Het ‘eindpunt’ van een spectaculaire rit over Chapman’s Peak Drive.
Houtbaai
Dunes, dé strandtent van Houtbaai
Heerlijk laidback en kindvriendelijk. Ideaal voor een aperitiefje, het eten kan beter.
Llandudno beach
Belachelijk mooi strand in een prachtige baai. De plek ook waar Madonna en Elton John een optrekje neergepoot hebben. Heerlijk rustig bij zonsondergang.
Benieuwd naar het vervolg van mijn reisverslag?
Hou je maar al klaar voor deel 2 en deel 3 komende week. En ook voor een wat afwijkend deel 4. Een soort van Zuid-Afrika uncensored, oftewel esthetisch onverantwoorde foto’s zonder filter én zonder roze bril. Het leven zoals het is op reis met kinderen, quoi.
