reisblog – Erika Van Tielen

Op reis met kinderen: Westkaap, Zuid-Afrika. The uncensored part.

February 25, 2016Erika Van Tielen 6 Comments

Niet dat ik de waarheid in mijn vorige posts verdraaid heb. Of bepaalde zaken verzwijg of vergoeilijk. Dat niet. Maar de eerlijkheid gebiedt me wel om te zeggen dat ik enkel de allermooiste foto’s bij mijn relaas geplaatst heb. En hoewel die een goed beeld geven van onze reis, zou het verhaal niet compleet zijn zonder jullie ook de minder esthetisch verantwoorde snapshots te tonen. Ongefilterd en ongecensureerd. Een impressie ook van incidenten en accidenten. En van gewonigheid. Want het is niet omdat je in een mooi buitenland bent (of er naartoe vliegt) dat alles elke minuut crazy spectaculair is.

Het leven zoals het is… tijdens een lange vlucht.
Eten, drinken, spelen, hangen, liggen. En heel veel schermtijd. Uuuuuren schermtijd. Op twee verschillende schermen zelfs. Dat voor je neus en dat van je Ipad. Ja, het kleuterleven kan mooi zijn.

Het leven zoals het is… in een huurauto.
Wie stapt er in langs een deur als het ook langs de koffer kan? En waarom zou je in diezelfde beweging je broer ook niet even ambeteren?

Het leven zoals het is… onderweg.
Af en toe stuik je tegen de grond en heb je verzorging nodig. En vettige Fanta.

Entertainment op de achterbank is belangrijk. Soms een lach, vaak een traan, af en toe een slaapje. En veel lawaai vooral.

Het leven zoals het is… in het vakantiehuis.
Met de Ipad in bed. Omdat je je ouders zover hebt gedreven dat ze een beetje rusten mét dat ding, uiteindelijk beter vinden dan helemaal niet rusten zonder dat ding.

Het leven zoals het is… op een warme dag in de stad.
Een ideaal moment om in crisis te gaan. Boos zijn, weglopen, krijsen, op de grond gaan liggen,… Liefst als er zo veel mogelijk mensen op staan te kijken. In alle hysterie is je broer de enige die je begrijpt.

Het leven zoals het is… op een fietstocht door de wijngaarden.
Even zwaar in crisis gaan omdat je tut nog op de vorige estate is blijven liggen. Laat de gids maar gezellig terugrijden, zo warm is het niet. En daarna uitgeput en helemaal bezweet in slaap vallen in de kar. Je vader zal wel trappen.

Het leven zoals het is… op restaurant.
Je ouders rustig laten eten, wat is daar nu interessant aan? Ontdek de omgeving en laat ze maar achter je aanhollen. Terwijl je broer rechtopstaand meer naast dan in zijn mond propt. En breek het kot een beetje af eventueel.

Het leven zoals het is… aan Kaap de Goede Hoop.
Ook op het einde van de wereld kan je kaka doen. Op die manier geef je je moeder de unieke kans om je pamper op een mythische plek te verversen.

Het leven zoals het is… al je weer naar huis gaat.
Eerst gezellig met z’n twee op de koffers hangen en mekaar daarna al even gezellig afslaan op het vliegtuig. Toch plaats genoeg daar en ook weinig mensen die je kan storen.

Nog een paar dingetjes om af te ronden:

Wij vlogen met KLM vanuit Amsterdam. Het kan ongetwijfeld beter en goedkoper, maar we wilden voor de kinderen geen gedoe met tussenstops.
Als koppel vind je makkelijk leuke hotelletjes op bijzondere plekken, zelfs in het hoogseizoen. Als je daarentegen een dubbele kamer of een appartementje voor 4 (of meer) nodig hebt, is het aanbod beperkter en boek je best ruim op tijd. Wij waren er wat laat bij. Al hebben we al bij al nog best leuke logies gescoord.
We hebben behoorlijk veel gedaan en gezien, maar natuurlijk was het niet de reis die we zonder kinderen gemaakt zouden hebben. Urenlang tafelen en wine tasten, Robbeneiland bezoeken, stevige bergwandelingen maken,… forget it. Op voorhand. Of je raakt alleen maar heel erg gefrustreerd.
Je moet sowieso toegevingen doen als het aankomt op eten, schermtijd, tutgebruik,… Pedagogisch totaal onverantwoord kunnen zijn, is dus een must als je dit soort reizen met peuters/kleuters wil maken.

Nog meer tips voor een reisje met je kroost? Hier!

Op reis met kinderen: Westkaap, Zuid-Afrika. Part II.

February 21, 2016Erika Van Tielen 3 Comments

Deel 1 van mijn reisverslag was all about de praktische kant van de zaak. Hoe de kinderen dit tripje en de lange vluchten verteerd hebben. En over Capetown en omgeving natuurlijk.

In dit tweede deel laat ik je al een stukje van de winelands zien en neem ik je mee op (een soort van) safari.

Daarvoor hadden we onze uitvalsbasis verlegd naar Paarl. Niet het mooiste stadje in de wijnstreek, dat is zonder twijfel Franschhoek, maar wel de plek waar we voor 3 nachten een supercoole villa konden huren in een poepsjieke estate. Een dorp op zich. Alles spikker dan span ook, een leger tuinmannen en nanny’s ter uwer beschikking én slagbomen aan de inkom. Zonder de juiste vingerafdruk kom je er niet in. Toch is het verre van een vakantieresort, de meeste mensen wonen hier permanent. Bij deze dus nog eens bijzonder veel dank aan de lieve Belgen ter plaatse, die ervoor gezorgd hebben dat we toch even mochten proeven van het bijzondere leven in Val de Vie Estate. Het was er ook echt thuiskomen. Veel plaats, geen pottenkijkers en een leuk zwembadje in de tuin.

Franschhoek
Een touchke Frankrijk in Zuid-Afrika. Super idyllisch gelegen, flaneren verplicht en op zowat elke straathoek een sterrenrestaurant. Maar daar ga je met kleine wildebrassen natuurlijk niet echt relaxed naartoe. Dus dronken we koffie bij BICCCS, kochten souvenirs op het zaterdagse marktje (naast een speeltuin!) en genoten van een mini-carnavalsparade.

Val de Vie Estate

Aquila Private Game Reserve- Touwsrivier

De beste optie als je niet in het Krügerpark geraakt (want dat ligt toch op een dikke 1000 km van Kaapstad) of als je bengels te jong zijn voor de real thing. In de meeste wildparken is de minimumleeftijd voor een game drive 6 jaar, in Aquila mogen zelfs baby’s mee op de truck. De wildheid van het gegeven is er dan ook beperkt. Je moet zo’n private game reserve eerder bekijken als een (hele) grote (en dure) zoo. De gidsen weten perfect hoeveel dieren ze van elke soort in huis hebben en ook ongeveer waar ze altijd staan, liggen of hangen. Maar voor kinderen maakt dat geen f*ck uit natuurlijk. Integendeel. Ze zien snel en van belachelijk dichtbij wat ze willen zien. Geen tijd dus om verveeld te geraken en te beginnen zeuren. Bij een echte safari kan dat wel even anders zijn. Finn was het meest onder de indruk van de leeuwen en Rowen ging uiteraard in extase bij een kudde zebra’s. Gerd en ik genoten dan weer vooral van het plezier dat de kinderen beleefden. (Wij hebben zelf de meest magische safari-herinneringen aan Namibië en Tanzania.)

Kom zeker nog ‘ns terug piepen voor deel 3, later deze week!

Op reis met kinderen: Westkaap, Zuid-Afrika. Part I.

February 19, 2016Erika Van Tielen 8 Comments

Ik had schrik ja. Misschien was ik deze keer toch net iets te impulsief geweest. Had ik de zaken net iets te optimistisch inschat. En ging ik me die zottigheid ter plaatse, en waarschijnlijk zelfs al op het vliegtuig, gigantisch beklagen. Maar nee hoor, niks van dat. Geen horrorverhalen whatsoever. Onze eerste verre gezinsreis is geweldig goed meegevallen. I swear. Hand op het hart en al. Zo goed zelfs dat ik een week na onze thuiskomst nog altijd op wolkjes loop.

Echt jong, tien dagen 24/7 samen zijn met man en kinderen doet wat met een moeder. Je wordt ontroerd, (figuurlijk) gevoed en af en toe ook (al even figuurlijk) gekraakt. Want ondanks de positieve boventoon waren er hier en daar natuurlijk ook moeilijke momenten in paradise. Ik denk spontaan aan a) een zware crisis op straat in Stellenbosch, b) een hysterische aanval in de wachtrij voor de Tafelberg kabelbaan, c) een tutincident tussen de wijnranken en d) een elleboogwonde (mét bloed!) in Franschhoek na een zoveelste val. Gelukkig zaten het lief en ik hier al snel op dezelfde lijn. Zelf boos worden of lekker meeflippen, waren opties, maar geen heel erg goeie. Betere ideeën: gezamenlijk kalm blijven en vervolgens a) gewoon wachten tot er terug wat redelijkheid in dat kleine lijfje sluipt b) met het hysterische kind toevallig een security medewerkster passeren, onbewust medelijden afdwingen en zo via een binnenweg naar het vertrekplatform van de kabelbaan geloodst worden, zodat je niet nog eens een uur in de brandende zon moet staan wachten. c) de gids terug naar de vorige wine estate laten fietsen om het vergeten tutje op te halen. d) eindeloos troosten, vieze Fanta laten drinken en een zo groot mogelijke pleister op de schade plakken. Eveneens succesvol gebleken: proberen om de humor van de situatie in te zien. Ook al krijg je dan weleens verontwaardigde blikken toegeworpen. Nee meneer, wij lachen ons kind niet uit, maar als hij voor de zoveelste keer (zonder reden en zonder erg, maar met veel drama) onderuit gaat, is dat ergens wel wat hilarisch. Voor ons toch.

Een paar cadeautjes achter de hand houden voor als ze het moeilijk kregen tijdens de lange vluchten of als we iets wilden afdwingen, was dan weer een magistraal idee dat een paar lezeressen me hier aan de hand gedaan hadden. Rowen heeft uren mannetjes gepropt in zijn verse Playmobil-busje en de tractor zorgde ervoor dat hij datzelfde woord ook leerde uitspreken (nu ja, kaktor zegt hij eigenlijk). Finn was op zijn beurt extatisch over een fonkelnieuwe graafmachine en de mini-stormtrooper werd letterlijk op gejuich onthaald. Ook de Ipad was een winner van jewelste. Ik durf de uren schermtijd niet uit te tellen, maar de combinatie tablet/persoonlijk videoscherm deed het nogal goed daar boven in de lucht. Alladin, Toy Story, Tarzan, hij heeft zijn klassiekers meermaals gezien. En daarnaast heeft hij zichzelf een hele hoop apps eigen gemaakt. Educatieve spelletjes gelukkig, daar hadden we wel voor gezorgd. Het kind bevond zich bij momenten in een soort van trance, alsof hij niet kon geloven dat hij zo lang ongestoord zijn ding mocht doen. Ach, allemaal voor de goeie zaak hé. Finn was by far het rustigste kind op het vliegtuig. Zo rustig dat, mocht ik niet af en toe gevraagd hebben of hij niet eens even naar het toilet moest, hij 11u lang niet van zijn stoel zou zijn gekomen. (Tijdens de nachtelijke terugvlucht heeft hij gelukkig ook wel een uur of vier/vijf geslapen). Boven en buiten verwachting.

Wel prognose-bevestigend: dat Rowen het up in the air een stuk lastiger had. Oké, het mannetje houdt van een Donald Duck tekenfilm op tijd en stond en ook een streepje Toy Story weet hij te appreciëren, maar echt lang op iets focussen is natuurlijk nog moeilijk voor een 2-jarige. Hij begreep ook totaal niet waarom hij per se vastgesnoerd moest zitten en zijn tafeltje moest inklappen tijdens het opstijgen en landen. Het is toch veel spannender om een tourke door het vliegtuig te doen? Hup, onder onze benen door, de gang in, achterdoor aan de toiletten, voorbij de stewardessen en via het andere gangpad weer naar onze rij. En dat een keer of 357. Ons kleine spookje voelde bovendien maar al te goed aan dat hij in een groot avontuur beland was en wilde daar liefst geen seconde van missen. Tijdens de heenvlucht heeft hij amper een uur geslapen. Gevolg: drie dagen wallen en zoveel opgestapelde vermoeidheid dat we nu pas het gevoel hebben dat hij weer helemaal bijgeslapen is.

Maar goed, laat ons het vanaf hier ook nog even over de bestemming hebben. Want die heeft me evenzeer beroerd.

De Zuid-Afrikaanse Kaap geeft je op geen enkel moment het zogenaamde ‘Afrikagevoel’, maar de regio is hoe dan ook prachtig. Compact (alle must-sees en -do’s liggen lekker dicht bij mekaar!). Veelzijdig. Kindvriendelijk. Gastvrij. En warm (qua mensen en qua weer, het is er zomer nu!). Het uurverschil bedraagt amper 1u (geen jetlag dus!). Overnachten is niet duur, het eten is goedkoop en de wijn is bijna gratis. Te lekker ook.

Eigenlijk heb ik maar één minpuntje gevonden: de apartheid die er- meer dan 25 jaar na de afschaffing- nog altijd verder sluimert. De blanken gloriëren, de zwarten en kleurlingen zijn het werkvolk. Zij wonen niet in zwaar beveiligde compounds en op sjieke landgoeden, maar hokken samen in de welbekende townships. Duizenden piepkleine, golfplaten huisjes omgeven door zand en vuilnis, zover je kan zien. Ik werd daar stil van. Ik word daar stil van. Maar ik heb ze niet durven fotograferen.

Hieronder de schoonheid die ik wél gecapteerd heb.

Lagoon Beach Hotel & apartments- Milnerton, Capetown
Mooiste zicht op de tafelberg in town.

De V&A Waterfront
Het ‘eilandje’ van Capetown. Resto’s en terrasjes à volonté, een reuzenrad en veel m’as-tu-vu.

Even compleet ter zijde, maar leve de superhandige Quinny buggy! Zo licht, zo praktisch.

Bakoven
Kustdorpje. Mooiste zicht op de 12 apostelen.

Camps Bay
Hip, fancy, trendy en zo. Dé plek voor sundowners.

De Tafelberg
De trots van de stad. En één van de nieuwe wereldwonderen. Mega must do.

Uitputting na de hysterie. Wanhoop en ingehouden boosheid worden heel snel weer liefde. Veel liefde.

Meest gehoorde vragen van Finn tijdens deze reis:
– “Maar wanneer gaan we nu naar Afrika???” (“Maar we zijn al lang in Afrika!”)
– “Gaan we nu wéér naar een ander huisje?” (We zijn drie keer van logement veranderd ja.)

Steeds terugkerende bezorgdheden van (een steeds weer vallende) Finn tijdens deze reis:
“Ik heb een sneetje!”
“Aaaaauw!”.
“Pas op voor mijn pijntje!”
“Ik kan niet zwemmen met mijn pijntje!”
“Ik heb bloeeeeed”
“Ik wil niet in bad, want dat gaat pijn doen!”

Het strand van Noordhoek. Het ‘eindpunt’ van een spectaculaire rit over Chapman’s Peak Drive.

Houtbaai

Dunes, dé strandtent van Houtbaai
Heerlijk laidback en kindvriendelijk. Ideaal voor een aperitiefje, het eten kan beter.

Llandudno beach
Belachelijk mooi strand in een prachtige baai. De plek ook waar Madonna en Elton John een optrekje neergepoot hebben. Heerlijk rustig bij zonsondergang.

Benieuwd naar het vervolg van mijn reisverslag?
Hou je maar al klaar voor deel 2 en deel 3 komende week. En ook voor een wat afwijkend deel 4. Een soort van Zuid-Afrika uncensored, oftewel esthetisch onverantwoorde foto’s zonder filter én zonder roze bril. Het leven zoals het is op reis met kinderen, quoi.

Beautiful Bantry. Naar Ierland voor de première van Broer.

January 17, 2016Erika Van Tielen Leave a Comment

BROER, de nieuwe film van Geoffrey Enthoven, vanaf nu woensdag 20 januari in de zalen. Een warme aanrader. Niet in het minst omdat de prachtige beelden van de hand van mijn lief zijn. En de film geproducet is door de peter van onze oudste zoon.

Vorig weekend mochten we mee op première-trip naar Bantry, in Ierland. Een idyllisch dorp aan het begin van de Wild Atlantic Way, waar het grootste deel van de prent gedraaid is. Dat het een feestje was, hoef ik u niet te vertellen. Ik laat de beelden voor zich spreken. (Toch diegene die niet gecensureerd werden.)

Erika doet nog eens zot.

January 13, 2016Erika Van Tielen 10 Comments

Aan het begin van een nieuw jaar durf ik opvallend sneller en radicaler beslissen dan een paar maanden later. Geruggesteund door weinig originele motto’s als : “no time to lose!”, “je hebt meer spijt van de dingen die je niet doet, dan van de zaken waar je wel voor gaat!” en “een nee heb je, een ja kan je krijgen!”. Maar vooral omdat ik elke januari opnieuw een enorme drive voel opborrelen. Alsof alle tellers tijdens de jaarwissel netjes gereset zijn en je volledig opnieuw kan beginnen. Heel even lijkt het alsof alles weer mogelijk is. Als je het maar hard genoeg wilt.
Trouwens, van uitstel komt veel te vaak afstel. (Ow yeah, another cliché for the win!) “Doen Van Tielen!”, denk ik dus, “voor je je weer bedenkt!”. En die enorme dadendrang geldt dan evenzeer voor ideeën, mails en gesprekken op professioneel vlak, als voor allerhande privé stuff.

En op dat laatste vlak heb ik vorige week best wel bijzonder impulsief gehandeld.
De man en ik beseften dat we begin februari allebei nog vrij waren, dat we dringend nood aan zon hadden en dat we de kinderen graag mee op reis wilden nemen. Dus… boekten we in de rapte 4 vliegtickets richting Kaapstad, Zuid-Afrika. Yep, een stad en een land hier nogal behoorlijk ver vandaan. Op een uur of 12 vliegen zo ongeveer.

Nochtans schreef ik onlangs dit stuk over reizen met kinderen, waarin ik ondermeer aangeef dat verre reizen heel even uit den boze zijn met een peuter en/of kleuter in huis. En heel eerlijk: zelfs mijn laatste, relatief korte vliegreis met de kinderen was een kleine… euh grote ramp.
Maar dan nog zie ik deze trip heel hard zitten. Ik leef volledig op hoop en excitement. Even doorbijten en dan 10 dagen genieten. Zoiets. Van de warme zomerzon, de prachtige Afrikaanse natuur en van elkaar natuurlijk.
Er is bovendien geen uurverschil met België. Dus we kunnen van veel dingen last hebben daar, maar al zeker niet van een jetlag. Ha!

To be continued.

Eindejaarslijstje 3: de reisjes van 2015.

December 30, 2015Erika Van Tielen Leave a Comment

Dat het verdorie een goed reisjaar is geweest. Bijna zo goed als in mijn hoogdagen bij Vlaanderen Vakantieland.

Mijn 11 bestemmingen van 2015:

A few days in LA. Voor een interview met… Jennifer Aniston!
Hello Helsinki! At work in de Finse hoofdstad.
Divonne-les-Bains. Om de nieuwe Michelin Cross Climate banden te testen in een prachtig decor.
Op handelsmissie naar Qatar en de U.A.E. Ook een mooie combi van work en pleasure.
Op gezinsvakantie naar Andalusië.
Op bezoek in de Tour!
Paris, mon amour.
Vakantie in eigen land: Blankenberge!
Chinaaa! Een paar dagen Peking met de mams.
Bloggers of the Caribbean baby! Guadeloupe! Part I, part II, part III, Part IV & part V. Ondertussen staan er ook korte sfeerfilmpjes van die overzeese reis online!
Sagres, Portugal. Daar waar het kindvriendelijkste resort van Europa staat. Ik wil nu al terug.

Erika exploreert: de eilanden van Guadeloupe. Part V: Basse-Terre.

November 7, 2015Erika Van Tielen 4 Comments

Basse-Terre is puur natuur. Het eiland wordt gedomineerd door de vulkaan La Soufrière en die is een zware beklimming naar het schijnt meer dan waard. Wij hadden er helaas geen tijd voor, maar hieronder zie je de prachtplekken die ik wél heb mogen ontdekken.

MUST SEE/ MUST DO

La Cascade aux Ecrevisses. Ongeveer halfweg La Route de la Traversée en diep in het nationaal park. Niet de grootste of meest indrukwekkende waterval, wel een mooie en makkelijk toegankelijke. Zwemmen kan als je niet bang bent om eerst over en tussen een hoop stenen te huppelen.

Spa, resto en ecolodge Tendacayou. Hét paradijs op aarde, zonder overdrijven. Wat een vibes, wat een creativiteit, wat een schoonheid. Perfect geïntegreerd in het landschap en met magistrale views. Een middagje in de SPA is al veel, maar een overnachting maakt het helemaal af. Hier slaap je in luxueuze boomhutten, of zeg maar -kastelen, en wordt douchen een wel héél bijzondere ervaring.

Parc des Mamelles. De lokale zoo. En misschien wel de mooiste die ik al gezien heb. Heel bijzonder en in perfecte harmonie met de natuur aangelegd. Een heerlijke uitstap met kinderen!

Snorkelen in het Réserve Cousteau, onder begeleiding van de heerlijke Antoine van An-Ba Dlola op de Plage Caraïbes in Pointe-Noire. Een uitgeweken Corsicaan die zijn passie voor de oceaan op een bijzonder aanstekelijke manier overbrengt. Samen met hem zwem je tussen de mooiste koraalriffen, vissen én waterschildpadden. Een ongelooflijke ervaring!

MUST EAT

An Ba Rezen La op de Plage Caraïbe in Pointe-Noire. Het restaurant van Léonce, de liefste chef ter wereld. Local food met liefde bereid. En zó geweldig lekker.

Resto/snack Les Amaryllis. Tegenover Parc des Mamelles. Hier haal je een snelle en lekkere hap voor of na een bezoekje aan de zoo of de waterval.

MUST SLEEP

Hotel Habitacion Grande Anse in Deshaies. Mooie bungalows en een heel fijn zwembad. Het strand ligt aan de overkant van de straat.

Meer lezen over de andere eilanden van Guadeloupe?
Grande-Terre.
La Désirade.
Marie-Galente.
Les Saintes

Meer foto’s bekijken? Check mijn IG en FB.

Erika exploreert: de eilanden van Guadeloupe. Part IV: Les Saintes.

November 6, 2015Erika Van Tielen 2 Comments

De archipel van Les Saintes telt 2 bewoonde eilanden: Terre-de-Haut en Terre-de-Bas én 7 hele kleine eilandjes. Wij hebben enkel Terre-de-haut bezocht.

CTM Deher vaart vanuit Trois Rivières op Basse-Terre en brengt je op amper 20 minuten ter plaatse.

MUST SEE

Het Fort Napoléon. Voor het museum, maar vooral voor het onwaarschijnlijke uitzicht op één van de mooiste baaien ter wereld.

De kleurrijke huizen. Hadden we in België maar zo’n vrolijke gebouwen.

De mooie stranden. Alweer. Sorry dat ik in herhaling val.

MUST EAT

De lokale specialiteit: Les tourments d’amour. Met liefde en trots gemaakt door Madame Apollinaire. Bij haar thuis af te halen. De originals zijn gevuld met coco, maar ondertussen heeft ze ook andere smaken in het gamma. Snel zijn is de boodschap, want ze bakt maar één keer per dag en op=op.

Le Kanaoa. Hier kan je lekker eten of rustig logeren. De eigenaar lijkt wel de schaduwburgemeester van het eiland. Sympathieke man die op al je vragen en wensen een antwoord heeft.

MUST DO

De koraalriffen voor de kust ontdekken in een transparante kayak. En het eiland verkennen met de ninebot (de voormalige segway). Via de lieve mensen van Takekayak/Centre Econautique/ Clear Blue Caraïbes.

Erika exploreert: de eilanden van Guadeloupe, Part III: Marie-Galante.

November 5, 2015Erika Van Tielen Leave a Comment

Marie-Galante. Eiland van suikerrietplantages en ruim. En van een schier eindeloze reeks droomstranden uiteraard. Guadeloupe heeft alléén maar droomstranden. Echt heel vervelend.

Om er te geraken namen we in Pointe-à-Pitre de Express des Îles.
Alex Brute was onze man ter plaatse. Topgids en een heel lieve man. Kent alles en iedereen op het eiland. Hij heeft ook zijn eigen taxi.

MUST SEE

Château Murat Ecomusée. Een voormalige suikerrietexploitatie en een museum over de geschiedenis van het eiland.

Distillerie Poisson/ Domaine du Père Labat. De oudste. Al actief sinds 1860. Je kan er een rondleiding krijgen, verschillende soorten degusteren én uiteraard een voorraad inslaan. Vooral de 59 graden rum is heel bijzonder.

La geule Grand Gouffre. Een natuurlijke triomfboog.

MUST EAT

Le Touloulou. Restaurant, discotheek en hotel (bungalows) in één. Een heerlijke plek aan een prachtig strand.

De voorbije dagen deelde ik ook al mijn impressies van Grande-Terre en La Désirade.

Erika exploreert: de eilanden van Guadeloupe, Part II: La Désirade.

November 4, 2015Erika Van Tielen Leave a Comment

Deel 1 van mijn Guadeloupe-verslag ging over Grande-Terre, vandaag is La Désirade aan de beurt.

La Désirade ligt op 45 minuten varen van Saint-François/ Grande-Terre (wij deden de oversteek met Archipel I van Les Bateliers de l’Archipel). En het is er très, très calme. Hier kom je voor de natuur, de witte zandstranden en… de grote populatie leguanen.

MUST SEE

Morne du Souffleur. Een fotogeniek kapelletje van waaraan je een fe-no-menaal uitzicht op het eiland hebt. Je kan te voet of- zoals wij deden- met de 4X4 naar boven.