Het is een fase.

Processed with VSCOcam with t2 preset Processed with VSCOcam with t2 preset
Processed with VSCOcam with t2 preset Processed with VSCOcam with t2 preset

Een troostend en zowat alles verklarend zinnetje als het over de groeipijntjes van onze kinderen gaat. Een plotse afkeer van groenten? Het is een fase. Terrible two and even more terrible three? Fases uiteraard. Geobsedeerd door uitwerpselen, Bob de bouwer of dinosaurussen? Een fase, of wat had je gedacht.

Maar dat ook mijn ouderlijk leven in fases verloopt, daar had ik gek genoeg nog niet bij stilgestaan. Tot ik heel recent besefte dat er weer een nieuwe aangebroken was. Plots. Of zo leek het toch. Het betreft, zo blijkt, de fase waarin ik voel dat ik weer even meer aan mezelf moet denken. Mag denken. Omdat ik het nodig heb, omdat het mij goed doet. Enorm goed zelfs.

Want hoe graag ik ook mama ben en hoeveel geluk, plezier en trots ik ook puur uit mijn titel, ik val niet samen met die status alleen. Ik ben ook nog een vrouw, een lief en een onderneemster. Om maar een paar rollen te noemen. En hoewel ik meermaals heb verkondigd dat ik maar al te goed wist hoe ik al die facetten van mijn persoonlijkheid moest verenigen, week de praktijk dikwijls af van de mooie theorieën in mijn hoofd. Geen probleem in mijn vorige fase (ik lag er niet eens wakker van dat ik niet aan mijn eigen theorieën beantwoordde), wél in de deze dus. Alles is perceptie. Ook het beeld dat je over jezelf hebt.

Nu, ik geloof nog altijd eerder in een eigen leven mét mijn kinderen, dan een eigen leven naast mijn kinderen. Dat blijft een essentiële nuance. Maar dat leven van mij (met kinderen) mag weer (even?) wat meer body krijgen. Uitstapjes voor de kinderen? Natuurlijk. Maar ook uitstapjes waar ik iets aan heb. Avonden thuisblijven en babysitten? Zeer zeker. Maar ook avonden waarop ik ongegeneerd uitga en weiger te denken aan mijn levende wekkers de ochtend erop. Pampers en plasticine? Geen probleem. Maar ook yoga, concertjes en citytrips.

(Praktische bezwaren die ik gemakkelijkheidshalve even negeer:
-Mijn beste vrienden en vriendinnen zijn zelden beschikbaar om mij te vergezellen, wegens zelf nog in een andere fase zittend.
-Door er zelf minder te zijn, belast ik mijn (groot-)ouders nóg meer dan nu soms al het geval is.)

Als ze er niet zijn, als ik niet bij hen ben, mis ik mijn jongens. Maar het doet me tegelijk ontiegelijk veel deugd om even weg te zijn en te resetten. Ik kom altijd terug met een lichter hoofd en meer energie. Een heerlijk gevoel dat ik bijna vergeten was. Omdat ik er voorheen geen nood aan had. Dacht ik. Of misschien wilde ik gewoon niet in de verleiding komen. Ook een optie. Een goeie zelfs.

Whatever. Ondertussen zijn ze 4 en ruim anderhalf, die kinderen van mij. Zij zijn gegroeid en veranderd, en ik ben dat ook. Ik evolueer netjes mee met hen. Pas me aan. De grote, continue zorg heeft plaats gemaakt voor een even intense, maar net iets minder intensieve vorm. En dat is goed. For now. Want hey, ook dít is een fase. En dus is het ergens altijd een beetje wachten op de volgende.

Nog meer bekentenissen van een moeder lees je hier. Of in boekvorm.

‘t Is weer voorbij die mooie zomer.

zomer2015 - 1 zomer2015 - 2

Twee maanden. Twee dikke, vette, volle maanden. Op voorhand een eeuwigheid, achteraf niet meer dan een ogenblik. Een intens ritje met de rollercoaster. Intens in alle betekenissen van het woord. De goeie en de minder goeie. Helaas. Al ga ik u de laatste variant besparen. Voorlopig toch.

Oh, en dat het weer best meeviel voor een Belgische zomer. Gelukkig maar, want we hebben vooral aan staycation gedaan. Onze buitenlandse gezinsvakantie was in juni al een feit.

Beste WE-time

1. Blankenberge for president. Geef ze een combi van zon-zee-strand en mijn kinderen zijn gelukkig. Ik word gelukkig van hun geluk. Win win.

2. Dolle pret in eigen tuin. Of in die van de grootouders. Ook hier zijn water en zand de snelste weg naar geluk.

3. Dat dagje Parijs. Omdat WIJ niet alleen 4 is. Soms is WIJ ook weer even 2.

4. Alle Antwerpse zomerbars én het immense zomeraanbod van de provincie Antwerpen.
Tip: nog heel de maand september organiseert de provincie leuke activiteiten! Wij hebben ondermeer Vertelfeest ‘t Verhalenhof in het Rivierenhof in Deurne én oogsten en bereiden op de kinderboerderij daar al aangevinkt.

5. Verjaardagsparty 1, verjaardagsparty 2 én verjaardagsparty 3.

Ook (zomerse) aanraders: de Kabouterberg in Kasterlee en de Fly Inn in Malle.

Beste ME-time

1. Het sunset-concert van Oscar & The Wolf aan het Q Beach House in Oostende. Wisten jullie trouwens al dat mijn zus vanavond voor het eerst de avondspits presenteert op Qmusic? Samen met de liefste Sam Debruyn? Trots!

2. Die vrijdag op Pukkelpop. Vroeger vond je me daar drie dagen lang. En deed ik er nog wel een zomerfestival of zeven bovenop. Tegenwoordig ben ik blij met één dagje pret op de wei. Al mag ik die mooie Lokerse Feesten-avond ook niet vergeten natuurlijk.

3. Op het MAS, aan een parelende tafel.

4. Fietsen en lopen waar het kon, yoga sowieso elke ochtend. Sport is en blijft mijn motor.

5. Terrasjes. Met mijn lieve vrienden en vriendinnen. We zien elkaar veel te weinig, maar dat komt de kwaliteit van het samenzijn dan weer ten goede.

Beste WORK-time

1. Presentatie van de Color Run in Hemiksem. Zotjes. En volgende week mag ik weer, maar dan in Brussel. Wie doet er mee?

2. Op bezoek in de Tour. Wat-een-belevenis.

3. Presentatie van de allereerste veiling ooit op de zeedijk, in Wenduine. Voor Vakantieveilingen.be

4. Presentatie van Hestival. Een superfijn, gratis festival mét topaffiche, in Heist-op-den-Berg.

5. De lancering van mijn boek. Ik kan het nog niet helemaal vatten. Zo blij en zo benieuwd (naar jullie reacties!).

Erika schreef een boek. Haal Happy Mama nu in huis!

happy - 1

Het voelt alsof ik een derde kind gebaard heb. Zo moe, trots, maar ook een beetje onzeker ben ik. Want het is toch best wel spannend om het resultaat van ontelbare uren, eenzaam schrijfwerk plots los te laten op de wereld.

Daarom een paar ‘richtlijnen’.

Wat je NIET moet verwachten van Happy Mama:

  • Dat het een zwangerschaps-/moederschapsbijbel, een handleiding of een praktische gids is.
  • Dat ik precies weet hoe het moet.
  • Theorie, definities, uitleg van ‘experten’.
  • Een verhaal over suikerspinroze wolken.
  • Een verhaal over gitzwarte wolken.

Wat je WEL mag verwachten van Happy Mama:

  • Het échte leven van een zwangere vrouw en de praktijk van het moederschap.
  • Ups, downs en vooral heel veel daartussen. Niks verbloemd, maar zeker ook niks slechter voorgesteld dan het is.
  • De successen, maar evenzeer de mislukkingen.
  • De zorgen, maar zeker ook de vreugde.
  • Tonnen trial & error.
  • Een stevige dosis ironie en zelfrelativering.

Voilà, veel leesplezier! En aarzel vooral niet om mij van feedback te voorzien. Of om het boek (al dan niet virtueel) vrolijk te sharen.

Happy Mama! koop je hier. Of in je vertrouwde boekhandel, vanaf 29/08.

8 dingen waar papa’s beter in zijn dan mama’s.

Processed with VSCOcam with t2 preset

8 Dingen waar papa’s beter in zijn dan mama’s.

  1. Een papa kan meteen na zijn thuiskomst met de kinderen beginnen spelen. Zonder eerst hardnekkig te willen acclimatiseren of opruimen.
  2. Een papa zit altijd in the moment. Hij speelt mee met de kinderen zonder ondertussen stiekem to do-lijstjes te maken.
  3. Een papa helpt zijn kinderen om hun grenzen te verleggen. Hij geeft hen tonnen zelfvertrouwen.
  4. Een papa kan makkelijk loslaten en goed relativeren. Problemen worden opgelost als ze zich stellen. Op voorhand piekeren vindt hij zinloos.
  5. Een papa neemt de kinderen helemaal mee in zijn wereld. Ze mogen samen met hem timmeren, gras maaien of toestellen herstellen.
  6. Een papa is gek op stoeien, worstelen en paardje rijden.
  7. Een papa laat zijn kinderen rustig iets proberen. Trial and error. Als het echt niet lukt, zal hij wel ingrijpen. Eerder niet.
  8. Een papa kan elk stuk speelgoed, hoe groot of klein ook, in mekaar zetten of weer maken.

Zin in meer lijstjes en vooral meer herkenbare verhalen en bedenkingen bij het moederschap? Ik heb zowaar een heel boek vol geschreven: HAPPY MAMA! Inspiratie voor jonge moeders: over roze en andere wolken. Vanaf 29 augustus in de winkel en nu al keihard te reserveren via deze link!

Erika schrijft een boek. De cover is er al!

HAPPY MAMA- cover
(Jumpsuit: Red Juliet)
(Fotografie: Selina De Maeyer)

De cover is er al. Nu nog de inhoud.

Verwacht geen pasklare oplossingen, regels of adviezen. Ik hou niet van betweters en ik weet het zelf ook niet beter. Ik doe namelijk maar wat. Mijn best in de eerste plaats. Soms is dat genoeg, soms duidelijk niet. Af en toe verlopen de dagen silky smooth. Af en toe ben ik de wanhoop nabij. En meestal is het iets daartussen. Maar ik ben een gelukkige mama. En hopelijk ben jij dat ook. En jij. En jij…

Dit boek komt er voor jullie. Omdat we verdorie allemaal hetzelfde zijn. Moeders, vrouwen. De beste club van de wereld! Herkenbaarheid zal dus voorop staan. En daarnaast voorzie ik inspiratie, aanmoediging, liefde, hoop en troost. Lees en laat lezen, maar doe er vooral je eigen ding mee. Het is jouw leven, het zijn jouw kinderen. Laat je nooit met de vinger wijzen of een schuldgevoel aanpraten.

Trouwens, deze blog was en is de inspiratie voor het boek. Alle ideeën en tips dus meer dan welkom. Welke thema’s, bezorgdheden, issues,… wil jij er zeker in? Laat maar weten in de comments. Veel dank alvast.

Dit wordt ONS boek.

Erika vindt werk.

foto erika

Zal ik eens het één en ander rechtzetten? Toch datgene wat de media scheef hebben gezet. Al ben ik mij er meteen ook van bewust dat- hoewel ik het subject ben in dit alles- jullie hoe dan ook zullen twijfelen aan mijn ‘ware’ versie van de feiten. Want het kan toch niet dat al die kranten, boekskes en nieuwssites fout waren? Nee toch? O jawel. Of laat ons op zijn minst stellen dat ze de redelijk banale en bijgevolg weinig interessante waarheid, creatief wisten om te toveren tot een sappig vervolgverhaal. Altijd fijn immers om voor continuïteit in je verslaggeving te zorgen en de geniale koppen te kunnen gebruiken die je na elke vorige episode al op het schap klaar gelegd had. Denk: Erika stopt bij de VRT- Erika had een burn-out- Erika overwint haar burn-out- Erika vindt geen werk na haar burn-out- Erika heeft eindelijk weer werk- Erika vindt nog meer werk. Als je het zo leest, is het bijna jammer dat de reeks nog niet in boekvorm uitgebracht is. Move over Tiny!
Hoe het allemaal begon? Wel, in mei 2013 besloot ik om de VRT te verlaten. Officieel omdat ik andere horizonten wilde verkennen. Officieus omdat we niet langer op dezelfde lijn zaten en ik mezelf op termijn daar onder de toren niet meer zag functioneren. Ik deed mijn job op zich nog wel graag, maar de omgeving waarin ik hem moest uitvoeren, maakte me niet meer gelukkig. Dan kan je aanmodderen en je vastklampen aan je loonbriefje of je kunt kiezen voor de sprong in het onbekende. Ik koos voor de laatste optie. En een paar maanden later, toen ik met meer afstand kon terugkijken op de gebeurtenissen, schreef ik een opiniestuk voor De Morgen. Het ging over het belang van feedback op de werkvloer. Niet dé reden waarom ik de openbare omroep vaarwel heb gezegd, wel één van de factoren die de beslissing beïnvloed heeft. Ik stelde de eindredacteur vervolgens voor om het stuk te kaderen binnen de ‘heersende burn-outboom’. Dat debat woedde toen (ook al) hevig en ik vond het precies wel slim om de maatschappelijke relevantie van mijn schrijven te benadrukken. Haha, was me dat een slechte suggestie! Want ook al staat het nérgens in de eigenlijke tekst, plots werd ik het burn-outmeisje. Gebrandmerkt voor het leven. Of toch voor heel lang, zo blijkt. Daarom, voor eens en voor altijd en for what it’s worth: ik-heb-geen-burn-out-gehad! Mijn vrienden, mijn lief, mijn familie, de mensen die mij écht kennen kortom, zullen dat bevestigen. Wat niet wegneemt dat ik er- achteraf bekeken en als conclusie van de gigantische hoeveelheid zelfreflectie die bij dit hele circus kwam kijken- wel dicht tegenaan heb gezeten. En ja, zo word je het bijna burn-outmeisje natuurlijk.
Komaan zeg, stel je voor dat alles wat mensen bijna hebben of doen of laten wereldnieuws zou zijn? Of alle opdrachten die je als zelfstandige uitvoert elk afzonderlijk de pers halen? Want dat is exact de huidige situatie. Eind vorig jaar schreef ik een scherpe blogpost over mijn zoektocht naar werk en die bijdrage werd plots aanzien als de langverwachte, nieuwe episode in de Erika-soap. Ook hier dus de rechtzetting, voor wat ze waard is. Ik kon effectief geen fijne, nieuwe job in dienstverband vinden en de manier waarop ik die frustrerende sollicitatieperiode ervoer, wilde ik even op tafel gooien. Puur rationeel, allerminst emotioneel. Om hulp heb ik nooit geschreeuwd, laat staan gesmeekt. Ik hoopte enkel een paar mensen wakker te schudden en te benadrukken dat ik wel degelijk beschikbaar was.
Ondertussen heb ik de zoektocht naar een fulltimebetrekking volledig stopgezet en heel bewust gekozen voor het statuut van zelfstandige. In die hoedanigheid doe ik in de eerste plaats veel dingen die ik daarvoor ook al in bijberoep mocht realiseren. Reclamespots en animatiefilms inlezen bijvoorbeeld. En evenementen of corporate filmpjes presenteren. Kan je daarvan leven? Nee jong. Met een opdracht van nog geen halve dag voor bandenfabrikant Michelin bijvoorbeeld, zou ik het echt niet redden hoor. Maar gelukkig zijn er recent- en voor een stuk dankzij de fel besproken blogpost- een aantal structurele samenwerkingen bijgekomen. Mijn gloednieuwe job als nieuwsanker voor RTV (de TVL van de Kempen en Mechelen) voorop. Verder ook communicatie- en coachingopdrachten voor Diploid (een Leuvense start-up die zich bezighoudt met genoominterpretatie), Spindokter (gespecialiseerd in niet-commerciële communicatie) en My Personal Branding (een bedrijf dat professionals in het algemeen en advocaten in het bijzonder begeleidt op het gebied van personal branding). En een pak schrijfwerk. Want ik word de auteur vanHappy Mama’. Een inspirerend boek voor jonge moeders, over roze en andere wolken. Jawel, Erika gaat een boek schrijven. Als dat geen mooie primeur is om mijn reeks columns voor deze krant mee te beëindigen.

(Deze column verscheen afgelopen weekend in HALLO, één van de weekendbijlages van Het Belang van Limburg.)

Wat vooraf ging:

Erika zoekt werk. Nog altijd.

Erika zoekt werk. De follow-up.

Foto: Madelien Waegemans.