Mijn Elle Milla must haves voor de herfst.

Elle Milla. Het meisje met de blog en de webshop. De blog leest een lekker eind weg en neemt je mee in het leven van mama Sarah en haar jongens Cis en Vin.De webshop is- zonder overdrijven- mijn online winkelwalhalla.Dat heb ik hier al meermaals verkondigd.

En jawel, de nieuwstedroplaat de fashionista in mij alweer serieus kwijlen. Alles wat Sarah selecteert is trendgevoelig, maar nooit t. Stijlvol bovenalles. En zo waanzinnig makkelijk te combineren.

Als jij je na deze post ook niet meer kan houden, shop dan zeker met de kortingERIKA15.Dan krijg je maar liefst15 procent korting. En de prijzen zijn sowieso al lief voor je portemonee.

blogpics - 5blogpics - 6blogpics - 13blogpics - 12blogpics - 10blogpics - 30blogpics - 16blogpics - 17blogpics - 14blogpics - 15

Erika blikt terug op de zomer van 2016.

Dat hij weer voorbij is de zomer. Die mooie zomer. En dat ik daar toch even stil bij wil staan. Bij zo veel liefde, (werk)plezier en fijne tripjes. Kwestie van me nog eens extra bewust te worden van al mijn grote en kleine gelukjes. Omdat ze niet vanzelfsprekend zijn en dat nooit mogen worden. En vooral omdat ik niks wil vergeten. Want wat voorbij is, komt nooit meer terug. Maar kan dus wel opgeslagen worden. Off- én online.

De maand juli begon met nog een hele hoop werk. Een filmpje voor het nieuwe casino van Middelkerke bijvoorbeeld. De presentatie van de Color Runs in Oostende en Hemiksem. Uren dubbingwerk voor de gloednieuwe Ketnet-reeks Diepzee. De voice-over van een spotje voor Bic. En heel wat dagen nieuws lezen bij RTV.

Maar na de 18e veranderende alles. Voor een dikke twee weken dan toch. Weg moetjes, hallo magjes. Zo was er plots tijd om vier dagen kinderloos te chillen in Mallorca. Om een flink pak Antwerpse zomerbars te testen. (Smokey Joe’s, Cargo Zomerbar in Park Spoor Noord, de official Zomer van Antwerpen-bar én Bocadero.) Om na drie jaar eindelijk nog eens in Pairi Daiza te geraken. Om romantisch te dineren in De Veranda. En de dag erop nog veel meer te eten, ter ere van de 75e verjaardag van mijn schoonmama. Ergens in een Waaslandse tuin dan nog wel.

In augustus waren er vier dagen onwaarschijnlijke quality-time op en rond het meer van Genève. Er was een babybezoek of twee. (Welkom Julie en Eloïse!) Een eerste festivalervaring voor de jongens (Linkerwoofer!). Een drie dagen durend feestweekend voor de verjaardag van mijn oudste. Een gezellige cinema-avond met vriendinnen (Bad Moms!). Een dagje zweten in Blankenberge (alwaar ik voor het eerst in pakweg 20 jaar nog eens in de Noordzee gezwommen heb!). De ontdekking van het Red Star Line museum. (Binnenkort lees je hier op de blog trouwens nog een pak meer over de fijne nocturnes voor kinderen daar!) En een tweedaagse naar de Gaume, het diepe zuiden van ons land. Daar waar Mira, de meter van Rowen, woont.

Maar er moest hier en daar toch ook al stevig gewerkt worden. Zo mocht ik de VIP-tent aan de aankomst van de eerste Dwars door het Hageland hosten. De laatste Verklapt inleiden in Vorselaar. Een prachtig verhaal voorlezen op de viering van 25 jaar Habbekrats in Gent. Mijn eerste huwelijksceremonie ooit in goeie banen leiden. (Proficiat Gerlinde en Maxim!) De Color Run in Brussel en de eerste kwalificatiematch van onze Belgian Lions voor Eurobasket 2017 in de Lotto Arena presenteren. En het nieuwe seizoen van TVL Wonen op gang trekken.

Rowen is- op twee weken verlof na- vier dagen per week naar de crèche blijven gaan. Finn heeft twee weken een half uur per dag privé-zwemles genomen (hij kan het nog altijd niet, maar doet het supergraag ;)) en maar liefst drie kampen afgewerkt: de Superheldenschool, Engels voor Bengels (allebei van Free-Time) en een hockeykamp zowaar. Net op het moment dat onze Red Lions het zo goed deden op de Olympische Spelen.

En over die Spelen gesproken. Wat heb ik genoten van deze uitzonderlijk gulle sportzomer! Het EK voetbal, Wimbledon, de Tour en dan Rio. Het was echt afkicken van zoveel moois.

Maar mispak je niet. Ook al is de balans (extreem) positief, er waren ook heel wat mindere of simpelweg uiterst gewone dagen bij de voorbije twee maanden. Dagen zonder veel euforie of speciale activiteiten.  En lang niet alles verliep lekker smooth of perfect volgens plan. Rowen is bijvoorbeeld nog niet droog (sorry juf!), heeft serieuze inslaapproblemen gehad (het lijkt er wel op dat ze voorbij zijn!), spuwt als hij boos is of zijn zin niet krijgt (danku grote broer voor het slechte voorbeeld!) en blijft de geluidsnormen geregeld overschrijden.

Enfin, komt allemaal wel goed. Piekeren en zorgen maken, bewaar ik voor de momenten waarop het echt niet anders kan. Voor nu, liefst gewoon meer van dit. Leven, werken, reizen. Graag zien en gezien worden. Tijd maken voor elkaar. Voor de mensen en dingen die er toe doen. Kortom: alles wat zo vanzelfsprekend is tijdens die zomervakantie, maar je zo vaak vergeet de rest van het jaar.

Lazise. Genieten aan het Gardameer.

Zuid-Tirol is makkelijk bereikbaar met de auto, maar omdat wij voor onze boerderijvakantie slechts een weekje konden vrijmaken, kozen we toch al snel voor het vliegtuig. De luchthaven van Verona ligt op ongeveer 2u rijden van centrumsteden Merano en Bolzano. En een passage aan het Gardameer is bovendien een leuk extraatje op de heen- of de terugweg. Wij spendeerden onze laatste uurtjes op Italiaanse bodem alleszins in het heerlijke Lazise, exact 23 km verwijderd van Villafranca Airport.

(Vliegen op Innsbruck is ook een optie trouwens!)

lazise - 4 lazise - 3 lazise - 5lazise - 7 lazise - 8

Sneaker alert! Hippe schoentjes in knalkleuren.

Ik vind ze ook mooi hoor die witte Adidasjes, al dan niet in de Stan Smith-versie. Maar laat ons even heel eerlijk zijn, ie-de-reen (groot én klein!) loopt er mee rond. Toch? Al minstens een seizoen of drie. Het lijkt wel een uniform. En dan haak ik toch een beetje af.

Voor mezelf ben ik nog op zoek naar het perfecte nieuwe paar, maar mijn jongens kunnen nu al keihard knallen. Voor hen heb ik bij Hippe Schoentjes de aller-coolste gele exemplaren gescoord. Dé kleur van de(ze) lente. Effen sneakers van CKS voor Finn. En zowaar een paar met zebra-design van Maá voor kleine Rowen. Je zal ze al van ver zien komen die twee van mij!
Fijn trouwens om ze te combineren met een sobere outfit of juist all the way the gaan met nog meer felle kleuren en prints.

hippe - 8hippe - 5hippe - 7hippe - 10

Ik schreef trouwens eerder al een lofzang over Hippe Schoentjes. Omdat het een zalige webwinkel is, met een duizelingwekkend assortiment. Bovendien vind je dankzij hun unieke meetsysteem altijd de perfecte maat voor je kleintje.

hippe - 1hippe - 2
(Het leuke truitje van Finn komt uit de nieuwe kinderkledingwinkel van Bol.com en het shirt van Rowen haal je bij H&M.)

2016, bring it on baby!

Processed with VSCOcam with t1 preset

2015 was turbulent. Daar heb ik het al eens over gehad. Maar we hebben het jaar alsnog in schoonheid weten af te ronden. Alsof alles net op tijd in de plooi is gevallen. Daar ben ik blij om. En ook wel een beetje trots op.

De kerstvakantie was er eentje om in te kaderen. Drukker wel dan die van een jaar geleden. Zo werd ik nog een aantal keer in de RTV-studio verwacht. Maar daarnaast was er toch vooral heel veel quality time met mijn mannen. Thuis, vlakbij huis en verder weg.

Zo was er de tractor run (een stoet met feestelijk versierde en verlichte tractoren) in Zoersel om de verlof-veertiendaagse op gang te trappen. De kinderen keken hun ogen uit, dolden met elkaar en vraten hotdogs. De ouders dronken rustig een beker glühwein aan de vuurkorf.

Kerstavond vierden we at our place, in het gezelschap van mijn ouders en grootouders. Met ondermeer gevulde kalkoen (hoe klassiek kan je doen?!) en voor mij vegetarische vidé op het menu. En helaas ook met een valpartij van de bobonne. Veel opschudding en blauwe plekken, maar gelukkig geen blijvende schade.

Finn kan nog steeds niet fietsen, ook al hebben we meer dan ooit geoefend. Met het hele gezin ernaast en erachter. Hem luidkeels aanmoedigend. Maar het kind blijkt niet echt zot van positieve feedback.
Ik: “Goed bezig Finn!… Heel flink!… Je bent er bijna!” Hij: “Nee, mama, jij mag dat zo niet zeggen!” Of nog erger: “Jij moet stoppen met praten mama!”

Op een ander is onze oudste sympathieker naar het schijnt. Dat drukte de mama van een kameraadje waar hij mocht gaan spelen me toch op het hart.

We gingen eindelijk koffie drinken in de nieuwste Maurice bar van vriendin Veronique. Deden inkopen op de markt. Bezorgden Rowen een zotte spelnamiddag bij een vrouwelijk leeftijdsgenootje. En Finn bijna een delirium in de speeltuin van de Brasschaatse Melkerij. Wat een feest was me dat daar weer met zijn vrienden. Voor de mama’s evenzeer trouwens.

Oudjaar werd last minute gecelebreerd met een etentje onder (nieuwe) vrienden en een pak fijne onbekenden in een restaurant in Mortsel. Alle vuurwerk en zelfs de aftelling naar het nieuwe jaar compleet gemist, maar wel goed gedanst. Met andere mannen zelfs.

Op nieuwjaarsdag vonden de festiviteiten plaats bij mijn ouders en konden mijn zus en haar lief er ook bij zijn. Altijd een meerwaarde. We aten taart en pistolekes en Finn las zijn nieuwjaarsbrief een keer of tien na mekaar voor. Weliswaar omdat zijn opi hem in ruil een cadeautje beloofd had.

Ook het eerste weekend van 2016 was een succes. Met een babybezoekje, een citytrip naar ‘t stad (wel jammer dat de kerstmarkt op de Grote Markt, het lichtspektakel en de foor stiekem al opgekraamd waren!) en de presentatie van een hartverwarmend (G-)Basketgala in Arendonk.

Voilà. En nu? Hoe moet het nu verder?
Bwah, ongeveer zoals we bezig zijn zeker? Ik klaag niet, ik ben content. Alles kan altijd beter en ik blijf ambitieus, maar ik heb geen giga lijstje goede voornemens en welomlijnde doelen. Uitgezonderd deze vijf misschien:

  1. Hard verder werken aan deze blog. 1000 bezoekers elke dag, dat moet je verdienen. En je bent maar zo goed als je laatste post.
  2. Zo veel mogelijk uitstapjes en reisjes maken. Liefst naar de zon. Met en zonder kinderen. Nieuwe plekken ontdekken, geeft me zuurstof en inspiratie.
  3. En één van die trips mag zeker richting Rio gaan. Ooit eens de Olympische Spelen meemaken, een klein stipje zijn in zo’n gi-gan-tisch stadion, uit volle borst je favorieten aanmoedigen, …  is echt een kinderdroom van deze sportfreak. En dat die spelen dit jaar in het tot de verbeelding sprekende Brazilië plaatsvinden, doet me nog net iets harder kwijlen ja.
  4. Terug voor de radio werken. Ik dacht dat het knagende gevoel langzaamaan wel zou verdwijnen, maar niets is minder waar. Ik mis de combinatie van woord en muziek elke dag een beetje meer. Forever mijn droomjob dus dat geradio en ik wil er zeker nog eens extra hard voor gaan dit jaar. (Al ben ik absoluut ook geweldig blij met het presentatie- en stemmenwerk dat ik nu al doe.)
  5. Nog véél tijd met mijn jongens, mijn lief en al mijn andere geliefden doorbrengen. Wat we dan precies doen, is van minder belang. Het gaat om het samenzijn en het opgaan in het moment.

It’s a family affair.

elle en tractors - 1

Ik mag mijn pollekes kussen ja. Niet omdat mijn leven altijd over roosjes loopt. (Dat doet het trouwens bij niemand. “Everybody is fighting a battle you don’t necessarily know about” is mijn motto!Wel omdat ik altijd goed omringd ben. Door twee geweldige kinderen en een fijne man. Maar ook, en niet in het minst, door een topfamilie. Lees: een heerlijke zus, een leuke schoonbroer, zalige ouders én twee geweldige grootouders. En daarmee heb ik meteen de hele Van Tielen-gang aan je voorgesteld. Mijn moeder en vader zijn allebei enig kind, dus geen tantes, nonkels, neven of nichten voor ondergetekende. En van de oorspronkelijk 5 grootouders en zelfs 1 overgrootmoeder die ik heb mogen kennen, blijven er anno 2015 nog maar 2 over: bomma of bobonne (voor Rowen en Finn) en opa (altijd en voor iedereen gewoon opa). Die laatste zijn- hou u vast- respectievelijk 83 en 91.

Dat houdt hen evenwel niet tegen om heel veel te betekenen in mijn leven én dat van de kinderen. De mama van mijn papa en de (stief-)papa van mijn mama babysitten nog zo goed als wekelijks op één van onze twee charels. Omdat ze dat doodgraag doen, niet omdat ze moeten. Naar eigen zeggen voelen ze zich op zo’n dagen een slordige 20 jaar jonger. Daarom breng ik de kinderen ook wel eens over en weer zonder dat het strikt noodzakelijk is. Omdat hun kleine geluk mij heel blij maakt. Ik geniet als ik hen zie genieten. En omdat de kinderen ook écht graag daar zijn. Het leven is er rustiger, simpeler en ze krijgen de hele dag lang de volle aandacht. En snoepjes of ander weinig voedzaam materiaal, dat ook wel natuurlijk. Maar daar heb ik me al lang bij neergelegd. Ik weet dat de tijd die wij samen hebben, die ZIJ samen hebben, niet meer eindeloos is. Zelfs niet meer zo lijkt. Ik hoop alleen dat we er nog maar eens een jaartje mogen bij doen. En een fijn kerstdinertje om te beginnen.

Merry Xmas folks!

Erika presenteert: Elle Milla. De blog én de shop.

elle en tractors - 7

Elle Milla, dat is het alter ego van Sarah Van den Bosch. Sarah en ik kennen elkaar nog uit de early MySpace daysMySpace begot. Waar is de tijd lieve mensen!

Ondertussen zijn we allebei een paar social media hypes, een blog én een stel kinderen verder. Maar we volgen elkaar nog altijd. De laatste maanden zelfs nog nét ietsje meer, want Sarah is ondertussen ook met een eigen webshop begonnen. En daaruit blijkt dat we min of meer dezelfde stijl en smaak hebben. Zeker als het over babykleding, deco-stuff en een eeuwige liefde voor zwart(-wit) of dierenprints gaat!

elle en tractors - 1

Sarah heeft een ruim assortiment kleding en accessoires voor hippe mama’s en dito kinders. En een hoop originele interieurspullen, waarvan ze de meeste zelf maakt.

Dit zijn alleszins mijn laatste aanwinsten uit de Elle Milla webshop: de Mona extra soft gilet en de Zebra soft pull. Heerlijk zachte cardigans. Bijzonder, zonder té te zijn. Comfortabel en toch stijlvol. Me like a lot lot lot.

elle en tractors - 8

elle en tractors - 6elle en tractors - 11elle en tractors - 12elle en tractors - 13

En omdat ik niet hou van kitcherige kerstlichtjes, heb ik deze Happy Lights-ballen gekozen als feestdecoratie voor de eindejaarsdagen.

elle en tractors - 1 (1)

Zelf pretty things shoppen? Er loopt deze week nog een XMAS SALE met een korting van 20% op alle artikelen van de Elle Milla Shop. What are you waiting for ??

Erika en Eskimo presenteren: de grote pyjama giveaway.

eskimo, lego, veerle - 1

Voorlopig is het weer nog iets te weinig winters, maar als het straks alsnog kouder en donkerder wordt, hul ik mezelf graag al vroeg op de avond in leuke nachtkleding. Niks gezelligers dan in een comfortabele, warme pyjama nog wat tv kijken met het hele gezin. En in een weekend waarin niks moet, blijven de pyjama’s vaak zelfs aan tot de middag erop. Heerlijk.

Voorwaarde is wel dat de pyjama’s in kwestie niet alleen cosy, maar ook mooi zijn. En geloof me, er is veel meer lelijke dan fraaie nightwear op de markt. Jawadde. Komt er dus op aan om meteen bij de juiste merken te kijken. En misschien zelfs gewoon meteen bij Eskimo, mijn absolute favoriet. Het oer-Belgische (Gentse!) label en haar dochtermerken Dodoo (voor kinderen) en Nightlife (voor youngsters) staan garant voor een combi van kwaliteit én esthetiek. Hier geen domme poezen of mismaakte honden op een minderwaardig stofje, maar originele pyjama’s, onesies en nachtkleedjes. Voor mannen, vrouwen, jongens en meisjes.

Ik heb mijn favoriete Eskimo-items alvast uitgezocht. En ze matchen pérfect met elkaar. Die drie-éénheid gaat onze chill-momenten nóg fijner maken.

eskimo, lego, veerle - 12

En jij kan hier trouwens jouw eigen pyjama-drievuldigheid in huis halen, want ik mag van Eskimo één pyjama voor volwassenen én twee kinderpyjama’s weggeven! Een redelijk schoon pakketje, me dunkt.

eskimo, lego, veerle - 11

Dus! Als je kans wil maken op drie prachtpyjama’s naar keuze, bezorg me dan in ruil jouw leukste voorleesboekentip in de comments. Ik maak de winnaar bekend via FB op donderdag 19 november.

Kinderen hinderen, zei ze.

finn - 1

10 waarheden gaf Siska Schoeters afgelopen weekend in de krant De Morgen. Maar we hebben er uiteraard maar ééntje onthouden: “Kinderen hinderen”. Met te midden van die uitleg, quotes als “Wie de roze wolk heeft uitgevonden, die moet eraan” én “Als ik de kinderen in bed leg, denk ik soms: ‘Yes! Ik ben zeven uur van die kleine fuckers verlost'”.

Klinkt hard als je het zo volledig contextloos hier of in je Facebookfeed onder de neus geduwd krijgt. Maar wie de moeite neemt om het volledige interview te lezen, merkt dat de Stubru-presentatrice meer dan voldoende tegengewicht geeft aan deze ‘krasse’ uitspraken. Siska ziet haar (stief-)kinderen doodgraag. Uiteraard. Welke moeder ziet haar kinderen niet doodgraag? Ze wil alleen voor één keer, héél eerlijk, het volledige plaatje vertellen. En tuurlijk weet ze dan dat een beetje controverse uitlokken altijd werkt. Ook nu weer, zo bleek dus al gauw.

Ideaal eigenlijk, want real life moederschap is precies waar ík ook al een hele tijd op hamer. Op de blog en in mijn boek. Om vrouwen bewust te maken van het feit dat andere moeders óók worstelen. Dat je mag lachen én huilen. En dat de buitenwereld het zeker niet altijd beter weet. Lijkt logisch en bijna banaal zelfs, maar niets is minder waar. Bewijzen zowel de reacties van opluchting (“Eindelijk durft iemand het zo zeggen!”) als die van shock (“Hoe durft iemand het zo te zeggen!”).

Kijk, dat hele rozewolkengedoe is inderdaad je reinste bullshit. Heel blij dat we die leugens eindelijk de wereld aan het uitkrijgen zijn. Maar ik wil toch evenzeer voorzichtig waarschuwen voor het andere uiterste. Want ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik kan diezelfde little fuckers bij momenten ook opvreten van geluk. En het is niet omdat je een zucht van verlichting slaakt als ze in hun bed liggen, dat je niet ongelooflijk content bent als je ze er ‘s ochtends (iets te vroeg weliswaar) weer breedlachend mag uitplukken. Bovendien wisten we allemaal zeer goed op voorhand dat een leven met kinderen anders zou zijn dan een leven zonder kinderen. Toch? Daar moeten we nu ook niet over beginnen zeveren. Veel hangt af van hoe je het ziet. Van je instelling, je filosofie.

Niks in het leven is zwart-wit. Het moederschap (of het ouderschap in het algemeen) dus evenmin. Er zijn goeie en minder goeie dagen. Er is werkdruk, slaaptekort en een gebrek aan vrijheid. Maar er is evenzeer een overload aan liefde, een zalige zin voor relativering én een besef dat alles voorbijgaat. Ook die hele lastige fases.

Zullen we daarom hier en nu een afspraak maken lieve moeders (en vaders)?
Laten we vanaf vandaag proberen om elkaar altijd beide zijdes van de medaille te tonen. Laat ons een evenwicht zoeken tussen de überperfecte instagramfoto en de postnatale depressie. Zoiets. Met onze mannen kunnen we dat toch al? Stoefen bijvoorbeeld over hoe hij je tijdens het vrijen alle hoeken van de kamer laat zien en daarna vrolijk zagen over hoe hij maar geen werk in het huishouden ziet. En ook onze so called ideale jobs mogen schaamteloos een aantal gebreken vertonen. Alleen met kinderen is het blijkbaar enorm moeilijk- en soms zelfs totaal ongehoord- om naast een positief ook een (iets) negatiever verhaal te vertellen. Onze kinderen horen wél perfect te zijn. Terwijl perfectie dus niet bestaat. Echt niet. Zelfs niet bij ultra schattige little fuckers.

 

Meer lezen over het échte moederschap?

Happy Mama. Het boek.

Parttime perfectionisme is the new black.

Erika bekent: het échte leven van een mama.

De perfecte moeder is een vader.

De 40 zinnen die elke peuter- en kleuterouder gebruikt.

13 dingen die je zegt, maar wel denkt als je net bevallen bent.

Try a little tenderness.

Erika schrijft een boek. De cover is er al!

HAPPY MAMA- cover
(Jumpsuit: Red Juliet)
(Fotografie: Selina De Maeyer)

De cover is er al. Nu nog de inhoud.

Verwacht geen pasklare oplossingen, regels of adviezen. Ik hou niet van betweters en ik weet het zelf ook niet beter. Ik doe namelijk maar wat. Mijn best in de eerste plaats. Soms is dat genoeg, soms duidelijk niet. Af en toe verlopen de dagen silky smooth. Af en toe ben ik de wanhoop nabij. En meestal is het iets daartussen. Maar ik ben een gelukkige mama. En hopelijk ben jij dat ook. En jij. En jij…

Dit boek komt er voor jullie. Omdat we verdorie allemaal hetzelfde zijn. Moeders, vrouwen. De beste club van de wereld! Herkenbaarheid zal dus voorop staan. En daarnaast voorzie ik inspiratie, aanmoediging, liefde, hoop en troost. Lees en laat lezen, maar doe er vooral je eigen ding mee. Het is jouw leven, het zijn jouw kinderen. Laat je nooit met de vinger wijzen of een schuldgevoel aanpraten.

Trouwens, deze blog was en is de inspiratie voor het boek. Alle ideeën en tips dus meer dan welkom. Welke thema’s, bezorgdheden, issues,… wil jij er zeker in? Laat maar weten in de comments. Veel dank alvast.

Dit wordt ONS boek.