Want er moet nog iets bij. Ik was in al mijn euforie even vergeten om het ook over zotte zaterdag te hebben. De meest chaotische dag van de week ten huize Schelfhout- Van Tielen.
Op de 6e dag van de week is alle structuur die de vijf dagen ervoor zorgvuldig werd opgebouwd, plots he-le-maal zoek. Want op zaterdag hebben wij in de regel geen verplichtingen. Geen school, geen hobby’s, niks. En hoe goed dat ook klinkt, het is het niet. Toch niet voor onze little monsters.
Al van bij het opstaan gaat het fout. Want dat gebeurt altijd te vroeg. En kinderen die niet uitgeslapen zijn, hebben zelden een goed humeur. En dat geldt in de eerste plaats voor Finn. De vermoeidheid van een week volle gas geven op school zit duidelijk nog in zijn kleine lijf. Vervolgens is er gedoe met het eten en wordt er gezeurd en gezaagd… over alles. Alle manieren zijn weg, alle afspraken vergeten. En zelfs happy Rowen blijft niet immuun voor de slechte vibes van zijn broer. Hij neemt die onrust over en wordt bij momenten even onhandelbaar. Samen spelen zonder elkaar pijn te doen, spullen kapot te maken of krijsend het huis rond te rennen, is dan geen optie meer blijkbaar.
Ja, afgelopen zaterdag was weer even een reality check. Zeker omdat ik er alleen voor stond. En maar geen greep kreeg op die twee. Negeren werkte niet, straffen had geen impact, belonen was onmogelijk. En tegen de tijd dat ik mezelf en de jongens had klaargemaakt voor een wandeling naar de winkel, was ik op van de stress. Mottig van de stress zelfs.
Na de boodschappen heb ik mijn nageslacht afgezet bij hun omi en opi. En ja hoor, daar ging het magischerwijs plots wél goed. Braaf gedut allebei en de rest van de dag flink gespeeld en poeslief geweest. Wreed. Heel wreed.
Zijn er nog gezinnen waar de eerste weekenddag altijd wat (euh, zeg maar: véél) zwaarder valt?
