Fun met Finn én Rowen, part II.

Doeme toch. Ik vergeet te vaak om al die leukigheden op te schrijven. Het zijn er nochtans wel wat, de zotte uitspraken van mijn zonen. Hier nog eens een bloemlezing uit wat ik wél op tijd heb neergepend.

FINN (6,5 jaar)

“Mama, ik wil ook hubo doen.” Hij bedoelde judo, maar met een vader die nogal vaak naar de doe-het-zelf winkel gaat, ontstaat er al eens verwarring.

“Heeft dat kindje pluisjes en nietjes?” Hij had het over luizen en neten.

-In de categorie ‘minder sympathiek’: “Ik wou dat ik geen broer had, dan zou ik ook geen ruzie maken.”

-En bij grote opwinding: “Mama, ik kan al niet meer wachten tot het morgen is!”

 

ROWEN (4 jaar)

“Wij waren vandaag bij de dierenarts en daar was een jommes hond en een meisjes hond.” Jongens zijn altijd jommes bij mijn jongste.

“Als je dood bent, dan word je in een put gegooid en dan komt er zand tussen jou.” Niet eens zo’n slechte voorstelling van de werkelijkheid.

-Soms is Rowen minder schattig en wordt hij een kleine dictator met driftbuien. Terrible 4 it is: “Jij moet nu bukken en mijn kousen aandoen!”

-Als hij voor de zoveelste keer in Spiderman-outfit wil gaan slapen, inclusief zijn muts/masker en ik zeg: “Rowen, zo kan je toch niet ademen?” “Maar ik wil ook niet ademen!!”

-Als zijn keeltje pijn doet: “Mama, mijn kinnetje doet pijn.”

-En mijn favoriet: “Mama, als wij geslapen hebben, is het dan morgen?”

 

Meer lezen in dit genre? Hier ondermeer!

 

Jullie 8 favoriete posts van 2017.

Jullie favorieten van het voorbije jaar. Dank om zo vaak te komen lezen!
See you in 2018?

  1. Time flies. Zeker als je kleine kinderen hebt.
  2. En plots was het september.
  3. Fun met Finn en Rowen.
  4. Help, mijn kind is nog niet klaar voor de lagere school.
  5. Mijn 25 tips voor een betere work-life balance.
  6. 10 Simpele ideeën voor meer balans in je leven.
  7. Erika bekent: ik heb stoute kinderen.
  8. Hallo 2017, wij zijn er klaar voor. Of toch ongeveer.

Erika experimenteert: een workshop spelenderwijs leren.

Nee, de timing voor deze workshop kon écht niet beter voor mij en mijn moeder-vriendinnen. Met kinderen in het eerste leerjaar stellen we ons tegenwoordig meer dan eens vragen bij de grote hoeveelheid leerstof en vaardigheden die onze jongens moeten zien te verwerken en verwerven. En dan vooral bij de manier waarop. Veel ‘werkblaadjes’, veel ‘saaie oefeningen’. Uiteraard horen die er af en toe bij, zijn ze soms zelfs noodzakelijk, maar dan mag het in hun vrije tijd toch wel iets anders zijn, niet? Verder oefenen en leren, zonder dat ze het door hebben, zoiets?

En dus kwam Ilse Vansteenkiste van Educatief Plezier als geroepen. Als kleuteronderwijzeres en ervaren animatrice weet ze als geen ander hoe je die hele educatieve rimram mooi kan ‘camoufleren’. Op amper 2u tijd leerde ze ons dan ook een pak simpele, maar hele concrete tips en spelletjes aan. Voor sommige activiteiten heb je wat attribuutjes nodig, maar het zijn allemaal zaken die je ofwel in huis hebt, ofwel snel kan maken. Want zo handig zijn we helaas niet. Ons groepje moeders toch niet.

En omdat we het allemaal ook behoorlijk druk hebben en vaak te moe (of gewoon lui) zijn ‘s avonds en in het weekend, hebben we niet altijd zin in entertainment dat veel tijd vraagt. Het mag makkelijk zijn en liefst van al zit het gewoon geïntegreerd in zaken die we sowieso al doen. Denk: koken, tafel dekken, naar de winkel gaan, opruimen, …

Dat hebben we vooral geleerd, ja. Dat het leven van alledag vol zit met wiskunde, taal en nog een hoop andere schoolvakken. Je moet de momentjes alleen willen zien. En ze vervolgens pakken. Kinderen hebben heus niet door dat ze ‘studeren’ terwijl ze een boodschappenlijstje afwerken in de winkel, een tekening maken op een vuilzak vol scheerschuim of een wortel in vier gelijke stukken snijden.

Ilse geeft workshops aan ouders, aan professionelen uit de kinderzorg én aan studenten.

Time flies! Zeker als je kinderen hebt.

Mijn god wat gaat het hard. Alweer een jaar dat er bijna opzit. Ik voel me nog altijd een meisje, maar ik ben een vrouw van 34 met kinderen van 6 en bijna 4. En die lijken nog harder te hollen dan de tijd. De baby’s werden peuters, de peuters kleuters en nu zit er verdorie al eentje in het eerste leerjaar. Tijd voor een update, me dunkt!

FINN

Mijn oudste is nog steeds een mannetje van weinig woorden. Hij zit soms echt op zijn eigen planeet, of toch op z’n minst ergens heel hoog in de wolken. Al is ie ook super sociaal. Zijn vrienden zijn z’n leven. En zijn empathisch vermogen is meer dan aardig ontwikkeld. Hij ontfermt zich met veel liefde over kindjes en mensen die ziek zijn of pijn hebben. En als hij bloed bij een ander bespeurt, voelt hij soms zo hard mee dat hij zelf flauwvalt. Echt. Dat is nu al twee keer gebeurd. En laatst, toen ie zijn broer geheel per ongeluk een blauw oog had gemept, kon hij ‘s avonds zelfs amper de slaap vatten. Zoveel pijn deed zijn buikje. Van het schuldgevoel. Ja, je zou ‘m een softie kunnen noemen soms. Of kleinzerig op z’n minst. Maar eigenlijk vind ik het een waanzinnig fijne eigenschap van mijn kind, dat oprecht mee kunnen voelen.

Een mooi ontwikkeld EQ dus en over zijn IQ maak ik me eigenlijk ook geen zorgen. Er zit genoeg verstand in dat af en toe licht verdwaasde kopje van hem. Al is zijn cognitieve kunnen niet altijd voor iedereen zo duidelijk. Juist omdat ie verbaal minder sterk is en dat is toch wat mensen het eerst opmerken. Ondertussen doet hij wel echt enorm hard z’n best in het eerste leerjaar. Beter dan we verwacht hadden, daar moet ik eerlijk in zijn. Dat voorbehoud had evenwel nooit met onderschatting te maken, eerder met ‘op safe spelen’. Hij ervaart het zelf ook allemaal veel positiever dan wij ooit hadden durven dromen. Lezen vind ie leuk, schrijven kan hij al mooi en rekenen lukt ook best goed. Hij maakt toegewijd zijn huiswerk, is sowieso in het algemeen een stuk serieuzer geworden en voelt zich helemaal op zijn gemak in de grote school. Daar had ik op voorhand dubbel en dik voor getekend.

Nu, ondanks het feit dat hij op twee maanden tijd enorm veel heeft bijgeleerd, is er hier en daar ook nog wel wat werk aan de winkel. Beter luisteren, beter meewerken in de klas, meer oogcontact maken, juister formuleren,… Niet abnormaal vind ik, z’n schoolcarrière is juist begonnen. En ga je trouwens niet naar school om te leren? Om te ‘groeien’? Maar de juf bleef tijdens het oudercontact voor de herfstvakantie toch behoorlijk doorgaan op de ‘mankementjes’. Alsof het nu al vast stond dat Finn ook de komende jaren achterop zal hinken. Het was ongetwijfeld goed bedoeld, kwestie van kort op de bal te spelen en zo, maar wij vonden het wat jammer dat ze op die manier de waanzinnige evolutie die hij doorgemaakt heeft quasi compleet negeerde. Bovendien kunnen we gewoon niet meer doen dan we nu al doen. Hij wordt zowel thuis als op school goed begeleid en hij doet daarbovenop wekelijks nog een uurtje kine en logo om op de details te werken.

Echte hobby’s heeft onze oudste voorlopig nog niet. Omdat hij ze zelf niet per se wil. En omdat zo’n schoolweek op zich al zwaar genoeg is. Alleen de scouts, op zondag. Da’s echt honderd procent zijn ding. Omdat het daar om spel en vrienden draait. En het vrijheidsgevoel redelijk groot is. Volgend seizoen wil hij wel gaan bmx’en. (Inderdaad, we houden ons hart nu al vast. Want de combo niet zo handig+ kleinzerig lijkt me weinig ideaal in die sport.) Thuis houdt hij dan weer enorm van lego, tekenen en op zijn iPad spelen. Met die dingen kan hij probleemloos uren geconcentreerd bezig zijn. En deze herfstvakantie heeft hij met veel plezier een voetbalkampje afgewerkt.

Uiterlijk wordt onze Finneman echt een grote, stoere jongen. Zijn broeken moeten smal zijn, de haren glad naar achter gekamd. En in zijn mond gapen nu al 4 gaten. Uitgevallen melktand 3 en 4 hebben we helaas nooit teruggevonden. Hij heeft de laatste keer dan maar een tekening van zijn tand gemaakt als bewijs voor de tandenfee.

Quotes:

  •  “Dat boeit me niet, gast.”
  • “Mijn tand is los en mijn arm doet pijn en ik moet snuiten en hoesten.” Zelfbeklag is ook één van zijn talenten ja.
  • Toen de meester op voetbalkamp vroeg bij welke voetbalploeg hij normaal gezien voetbalt: “bij Spanje!” 
  • “Kijk mama, ik doe een schaarbeweging!” Een schijnbeweging dus.
  •  “Ronaldo, dat is een hele goeie ploeg hé?” 

 

ROWEN

De kleinste is minstens even luid als zijn broer. Zo niet luider. Maar voor de rest in hij in heel veel opzichten de tegenpool van Finn. Wél alert en wél verbaal. Altijd vrolijk ook. Prettig gestoord. Soms ook onprettig. En belachelijk schattig. Wat ie zelf ook verdomd goed weet. En gebruikt. Zeg maar misbruikt. Knuffelbaar is in zijn geval echt een understatement. Rowen is een klein blond knuffelmachientje. Nog altijd veel te vaak met een tut in zijn mond. En één aan zijn neus. En een papfles op zijn hoofd. For real. Zo slim in zijn uitspraken, zo fel in zijn handelingen en soms nog zo een kleine, kwetsbare baby.

Hij heeft ondertussen ook een avondvullend liedjesrepertoire opgebouwd. Van rupsje nooit genoeg, over de giraffen die de juffrouw straffen tot kind van de duivel en bakske vol met stro. En sowieso praat de kleine, blonde god honderuit. Met een heerlijk Franse r. En als hij danst, oogt dat heel modern. Met veel grondwerk.

Verder houdt ie van tekenen, van Paw Patrol en van puzzelen. Dju, dat laatste kan ie de laatste tijd echt supergoed. Spiderman- en ninja-vechtspelletjes blijven het ook nog altijd goed doen. Een pak minder fighting spirit en zelfvertrouwen helaas als ie ‘s ochtends aan de schoolpoort arriveert. Hij moet nu alleen de kleuterspeelplaats op en dat resulteert al twee maanden lang elke ochtend in traantjes en/of sippe lipjes. Zijn verlatingsangst piekt sowieso harder dan ooit tevoren. “Mama? Mamaaaa? Mamaaaaaaaaa?” Telkens ik 3 seconden uit het zicht ben. Of: “Mama, waarom moet jij altijd werken?” Zodra ik de boîte dreig te verlaten. En vervolgens kleeft het kind wanhopig tegen het raam, hysterisch schreeuwend dat ik niet weg mag of dat hij mee moet. Heftig hoor voor een moederhart. Héél heftig.

Oh en Rowen heeft een top 5  samengesteld van de klasgenootjes die hij, in januari, op zijn vierde verjaardagsfeest wil zien verschijnen. De eerste 4 zijn onwrikbare zekerheden, de nummer 5 wisselt van week tot week. Het thema ligt ook al vast: leeuwen. En hij krijgt zelf 2 stukken taart, de rest elk maar eentje.

Quotes:

  • Terwijl ie met z’n handen in de lucht pipi doet: “Kijk ‘ns mama, ik doe dat zonder vasthouden. Ik kan dat. Ik doe het in het midden, niet naast het toiletje.”
  • “Wij hebben in ons klasje gespeeld met ridder-mensen en ridder-paarden.”
  • “Mamaaaaa? Waarrrom… ???” En dan bedenkt ie één of andere nietszeggende vraag. Puur om mij nog een keer terug te roepen als ik zijn slaapkamer uit ben.
  • Kijk, ik kan mijn zever aflikken met mijn tong!” Geef toe, een talent.
  • “Ik hou van aaitjes. En van kusjes.”
  • “Finn is een flauwemans!” 
  •  “Vollenbak gast!” Auch.
  • “Fuck you bitch!” Nog veel meer auch.

En plots was het september.

Ik snap écht niet hoe het zo snel voorbij is kunnen gaan. Dat groot verlof van 2017. Daarnet was het nog juni en hoopten we hartstochtelijk dat de hittegolf toen de voorbode zou zijn van een fabuleuze zomer. Plots is het volop september, zijn de scholen weer open en kondigt de herfst zich genadeloos aan.

Zou een leven met kinderen dan toch harder gaan dan een leven zonder?
Of raast het sneller voorbij omdat we ouder worden?

Nee, tuurlijk niet. De klok tikt voor ons allemaal aan exact hetzelfde, genadeloze tempo. Al voelt niet iedereen die hete adem in zijn of haar nek. Hoe meer je in het moment leeft, hoe langer dat moment duurt. Hoe meer je combineert en vooruit loopt op de feiten, hoe korter het lijkt.

Nu, ik heb genoten hoor. Heel hard zelfs. Van onze waanzinnige reis naar Canada. (Waarover trouwens nog heel wat posts gepland staan!) Van dat weekend aan zee met de allerliefste vrienden. Van een waanzinnige feest-driedaagse op Pukkelpop. Van drie spetterende verjaardagsparties. Van mijn werk voor Familie, RTV en nog een paar andere zeer fijne opdrachtgevers. Van het spelplezier van mijn kinderen. Van de bezoekjes aan mijn ouders en grootouders.

Maar ik ben hier en daar ook vergeten te ademen. Dat moet ik even eerlijk toegeven. De intensiteit lag bij momenten misschien een beetje té hoog. Zowel qua werk als qua ontspanning. Er was altijd wel iets. Zelfs een zogezegd vrije dag werd al snel gevuld. Er tussendoor moest er ingepakt worden. En uitgepakt. En gewassen. En over-en-weer gereden. En gepoetst.

En getobt over al die fijne mensen waarmee ik nog wilde afspreken, maar waar er geen tijd meer voor overbleef.

Ik weet nochtans beter.

Ja, zo komt het dus dat het bijna Sinterklaas én Kerstmis én Nieuwjaar is. En dat ik eigenlijk alweer verlof kan gebruiken.

Om van mijn verlof te bekomen. 

Finn wordt 6 jaar! Tijd voor een tropical party (of twee).

Twee feesten heeft ie al gehad. Een derde komt er nog aan. Wéér met fijne mensen, mooie decoratie en lekkere taart en al. Nee, de 6e verjaardag van ons oudste kind laten we hier niet bepaald onopgemerkt voorbijgaan.

Studio Lala en ik, dat is al een paar jaar een topmatch. Creatief lijken, zonder het echt te hoeven zijn. He-le-maal mijn ding!

Ook de piñata moest er dit jaar opnieuw bij zijn. Op uitdrukkelijke vraag van het feestvarken. Handgemaakt door Lisa van Het Roze Waterpaardje. Levert echt zalige momenten op zo’n ding!

Eén taart wijkt wat af van het tropical thema. Dat komt omdat de jarige de laatste weken ook een obsessie voor bmx ontwikkeld heeft. Beide prachtexemplaren én de cupcakes zijn alleszins van de hand van mijn getalenteerde vriendinnetje Sofie’s toertjes.

Zelf een feest in aantocht? Ik mag een exemplaar weggeven van het extreem inspirerende Feest!-boek van Studio Lala. Laat in de comments even weten voor welke party je nog ideetjes zoekt en dan is het boek misschien wel van jou binnenkort. 

Ik maak de winnaar op 30 augustus bekend, via mijn FB-pagina.

Fun met Finn én Rowen. De eerste!

Ik heb er twee nu die praten. Serieus praten I mean. En dan vergeet ik eigenlijk nog veel te vaak om al die gekkigheden en absurde conversaties neer te schrijven. Een bloemlezing uit wat ik wél onthouden heb:

FINN:

“Omi, jij hebt dikke ballen!” Hij bedoelt billen. (En for the record: hij heeft ongelijk.)

“Ik weet nog niet wie de enge juf is.” Hij bedoelt: wie de strenge juf is.

“Als ik win dan heb ik gewonnen.” Duidelijk, toch?

“Als ik 10j ben, moet ik dan nog bolletjes? Want dan luister ik al.” Aha, tot dan blijven we bewust niet luisteren dus en hebben we dat beloningssysteem nog nodig?

“Mijn juf heeft ook een huis!” Gelukkig seg.

“Als wij gestorven zijn dan worden wij skiletten en dan kan iedereen ons zien.” Zoals de dino’s hé.

ROWEN:

“Picke-nicke, dat is gewoon boterhammen eten.” Nee, niet onder de indruk van deze klas-activiteit.

“Weet ik niet. Weet JIJ dat?” Zo jong en al altijd de bal terugkaatsen.

“Wij zijn met de juf naar de Colraat geweest.” (Hij bedoelt de Colruyt.)

“Mama, als je honger hebt dan moet je eten en als je dorst hebt dan moet je drinken. Ja hé? Ja hé mama?” Ik weet al helemaal hoe de wereld in mekaar zet, maar je moet toch even bevestigen moeder. Zoiets.

En tot slot nog een mooi bericht vanop het toilet: “Mama, ik heb een lange worst gedaan!” Knap hoor jongen.

 

Meer (vuile) praat van de oudste? Hier onder andere.

10 simpele ideeën voor meer balans in je leven!

  1. Het is niet omdat zowat alles mogelijk is in deze tijden dat je ook alles moet doen.
  2. De lat lager leggen, betekent niet dat ze niet meer hoog genoeg ligt.
  3. Probeer niet om het oncontroleerbare te controleren, maar focus op wat je wel in de hand hebt.
  4. Bezinnen is goed, piekeren nutteloos.
  5. Anticiperen is goed, op voorhand panikeren niet.
  6. Denk wat vaker in ‘magjes’ in plaats van ‘moetjes’. It’s all in the mind.
  7. Kijk nooit te ver vooruit. Bekijk een drukke week dag per dag. Bekijk een drukke dag opdracht per opdracht.
  8. Focus op het positieve. Verlies geen energie aan negatieve zaken, mensen en gedachten.
  9. Vrije tijd mag als eens écht vrije tijd zijn.
  10. Als je leven pas na je werk begint, kan het vermoedelijk beter.

 

Nog meer balans? Kijk ook eens naar deze tips!