mama – Erika Van Tielen

Grijze wolken counteren? Praten, bleiten en slapen!

November 9, 2015Erika Van Tielen 4 Comments

Een fragmentje uit Happy Mama om de week te beginnen.

“Hoe gelukkig je ook bent met dat verse wezentje, niemand kan je behoeden voor de momenten waarop het allemaal wat minder gesmeerd verloopt. Elke (jonge) mama heeft slechte dagen. Sommigen hebben zelfs slechte maanden en een paar uitzonderingen hebben een slecht jaar. Maar niet iedere moeder durft ervoor uit te komen. Uit vrees waarschijnlijk dat ze als ‘zwak’ bestempeld zal worden. Nochtans doet erover praten al wonderen. Herkenbare verhalen zijn geweldige oppeppers. Weten dat je niet alleen bent, een perfect medicijn. En gewoon eens goed bleiten was en is bij mij ook steevast succesvol. Even alle spanning en emotie eruit, even vooral niet sterk zijn. En daarna slapen. Lang en veel slapen. If possible.”

En ondertussen schrijf ik hier rustig verder aan een post over ‘wapenstilstand’. Een bestand in mamaland welteverstaan. En tot welk ‘verdrag’ dat eventueel zou kunnen leiden. Schoon toch met 11 november in het vooruitzicht?

De Thule Urban Glide 2. Omdat met twee (meestal) leuker is dan alleen.

November 2, 2015Erika Van Tielen 2 Comments

Met twee ben je beter dan alleen. Zo hoort het in een goeie relatie en zo is het ook in de buggy. Nadeel is wel dat de kans op fysieke agressie wat groter wordt. Als de broer zo dichtbij zit, zou het zonde zijn om hem niet op z’n minst een beetje pijn te doen. Toch?

Nee, ik zie oprecht veel voordelen aan het duo-transport van mijn jongens. Zeker in deze nieuwe Thule Urban Glide 2. Hij ziet er goed uit, is voor een tweezit heel licht en dus wendbaar én er is onderaan een gigantisch opbergvak voorzien. Want met kinderen heb je altijd (te) veel bij. De zitjes kunnen achteruit voor een dutje en ook de kappen hebben meerdere standen.

Ik gebruik mijn Urban Glide graag voor wandelingen bij ons in de buurt, in het park of in het algemeen op plekken waarvan ik weet dat er voldoende ruimte is. Een tweezit is immers per definitie breder dan een klassieke buggy en geraakt niet zomaar door elke deur. En ‘m proberen rond te manoevreren in een volle koffiebar lijkt me ook geen sterk idee. Opgevouwen is de dubbele buggy wél heel compact en dus makkelijk op te bergen en te transporteren.

Thule is een Zweeds merk dat ik vooral kende van de dakkoffers, maar ze ontwikkelen daarnaast dus evenzeer producten voor sportieve/actieve ouders. Zo heeft Thule in het Actief Gezin-gamma ook fietsstoeltjes, fietskarren en kinderdragers.

De Thule Urban Glide is er in 3 kleuren (zwart, blauw, rood) en bestaat ook in éénzit-versie.
Waar te koop? Zoek hier een dealer bij jou in de buurt.

Help! Mijn kleuter heeft geen hobby.

October 2, 2015Erika Van Tielen 28 Comments

Ik was zelf pas vijf toen ik voor het eerst een (bescheiden) hobby had. Pré-ballet, één uurtje per week. Nothing less, maar vooral nothing more.

Tegenwoordig zou dat de wenkbrauwen doen fronsen. Niet omdat het ballet betrof. Wel omdat ik er zo ‘laat’ mee begonnen ben. En het betere tutu-werk bovendien niet combineerde met minstens drie andere vrijetijdsactiviteiten.

Mijn oudste zoon is vier jaar nu en als ik het zo hoor en zie, is hij begot de enige van zijn maten zonder hobby.

Ik ben (voorlopig) niet verontrust, maar ik zou liegen als ik zeg dat ik de druk niet voel. Flarden van een gesprek met drukbezette collega-moeders in de cafetaria van de lokale sporthal vorige week, zinderen nog na. Terwijl onze koters zich aan een proefles multimove waagden, klonken de mama-gesprekken ongeveer zo: “De mijne doet … en … en juist, ook nog…”. ‘Oh ja, die van ons ook … en dan nog …. en ….”. “En straks gaan we nog snel even langs de bib.” “En zaterdag naar het zwembad”. “Oh en met de wintervakantie voor de deur, denken we aan skiles op de borstels.” “En hockey misschien, want het moet toch niet altijd basket of voetbal zijn, hé…”

Kinderen moeten gestimuleerd en talent mag gecultiveerd worden. Helemaal mee akkoord. Maar uiteindelijk kunnen ze de essentiële dingen in het leven toch allemaal, niet? En hebben kleuters niet ook recht op en vooral nood aan écht vrije tijd? Ravotten en spelen zonder meer, zonder specifiek doel zelfs? Kan dat nog? Mag dat nog? Zomaar wat aanmodderen als je vier bent?

Hoe het dan bij Finn zit? Wel, die multimove vond hij op zich best leuk. Alleen heeft het kind na de bewuste les drie uur lang geslapen en is hij vervolgens even uitgeput opgestaan. Doodmoe en niet bepaald vrolijk.

Een hele week naar school gaan, is voor hem al uitdagend en vermoeiend genoeg. Daar hoeven niet nog eens zeven hobby’s bij. Finn weet trouwens niet eens wat een hobby is. Terwijl zijn vrienden hun ‘extraatjes’ doen, is mijn jongen dus aan het dutten of lekker aan het spelen. Met kranen en gravers. In de tuin. Of binnen in zijn ‘kamp’. Geen idee welke specifieke vaardigheden hij ermee leert, maar dat hij er deugd en plezier van heeft, is duidelijk. Lijkt me voldoende dus. Voor een kleuter van vier.

Later zien we dan wel weer. Ik laat me niet meer opjagen. En stiekem ben ik ook blij dat Taxi Van Tielen nog even niet hoeft uit te rijden.

‘t Is weer voorbij die mooie zomer.

August 31, 2015Erika Van Tielen 2 Comments

Twee maanden. Twee dikke, vette, volle maanden. Op voorhand een eeuwigheid, achteraf niet meer dan een ogenblik. Een intens ritje met de rollercoaster. Intens in alle betekenissen van het woord. De goeie en de minder goeie. Helaas. Al ga ik u de laatste variant besparen. Voorlopig toch.

Oh, en dat het weer best meeviel voor een Belgische zomer. Gelukkig maar, want we hebben vooral aan staycation gedaan. Onze buitenlandse gezinsvakantie was in juni al een feit.

Beste WE-time

1. Blankenberge for president. Geef ze een combi van zon-zee-strand en mijn kinderen zijn gelukkig. Ik word gelukkig van hun geluk. Win win.

2. Dolle pret in eigen tuin. Of in die van de grootouders. Ook hier zijn water en zand de snelste weg naar geluk.

3. Dat dagje Parijs. Omdat WIJ niet alleen 4 is. Soms is WIJ ook weer even 2.

4. Alle Antwerpse zomerbars én het immense zomeraanbod van de provincie Antwerpen.
Tip: nog heel de maand september organiseert de provincie leuke activiteiten! Wij hebben ondermeer Vertelfeest ‘t Verhalenhof in het Rivierenhof in Deurne én oogsten en bereiden op de kinderboerderij daar al aangevinkt.

5. Verjaardagsparty 1, verjaardagsparty 2 én verjaardagsparty 3.

Ook (zomerse) aanraders: de Kabouterberg in Kasterlee en de Fly Inn in Malle.

Beste ME-time

1. Het sunset-concert van Oscar & The Wolf aan het Q Beach House in Oostende. Wisten jullie trouwens al dat mijn zus vanavond voor het eerst de avondspits presenteert op Qmusic? Samen met de liefste Sam Debruyn? Trots!

2. Die vrijdag op Pukkelpop. Vroeger vond je me daar drie dagen lang. En deed ik er nog wel een zomerfestival of zeven bovenop. Tegenwoordig ben ik blij met één dagje pret op de wei. Al mag ik die mooie Lokerse Feesten-avond ook niet vergeten natuurlijk.

3. Op het MAS, aan een parelende tafel.

4. Fietsen en lopen waar het kon, yoga sowieso elke ochtend. Sport is en blijft mijn motor.

5. Terrasjes. Met mijn lieve vrienden en vriendinnen. We zien elkaar veel te weinig, maar dat komt de kwaliteit van het samenzijn dan weer ten goede.

Beste WORK-time

1. Presentatie van de Color Run in Hemiksem. Zotjes. En volgende week mag ik weer, maar dan in Brussel. Wie doet er mee?

2. Op bezoek in de Tour. Wat-een-belevenis.

3. Presentatie van de allereerste veiling ooit op de zeedijk, in Wenduine. Voor Vakantieveilingen.be

4. Presentatie van Hestival. Een superfijn, gratis festival mét topaffiche, in Heist-op-den-Berg.

5. De lancering van mijn boek. Ik kan het nog niet helemaal vatten. Zo blij en zo benieuwd (naar jullie reacties!).

De 40 zinnen die elke peuter- en kleuterouder gebruikt.

May 31, 2015Erika Van Tielen 75 Comments

reis - 2

En als je nog een baby in huis hebt, kan je alvast beginnen oefenen…

Geef alstublieft antwoord als ik je iets vraag!
Heb jij geen oren misschien?
Ben ik tegen een muur aan het praten?
Niet in je neus peuteren.
En je snot zeker niet opeten.
Hoeveel keer moet ik dat nu nog zeggen?
Niet praten met je mond vol.
Hoe weet je nu dat het niet lekker is als je het niet eens geprobeerd hebt.
Als je je bord niet leeg eet, krijg je geen puddinkje.
Ga eens rechtzitten aan tafel.
Voetjes van tafel.
Niet zo hangen aan tafel.
Niet gillen in huis.
Wees eens lief voor je broertje/zusje.
Zeg eens ‘sorry’.
Nu is het écht tijd om te gaan slapen.
Wat hadden wij afgesproken?
Jij hebt helemaal niks te willen.
Weet je wat mama/papa allemaal zou willen?
Moet ik tot drie tellen?
Ik tel tot drie…
Praat ik misschien Chinees?
Wat zeg je dan? (‘Danku’. ‘Pardon’. ‘Sorry’. ‘Alstublieft’.)
Waag het niet hé!
Stop daarmee! Nu!
Zeg eens ‘dag’ aub.
Geef eens een kus.
Jij bent de grootste, wees eens flink.
Kijk naar mij als ik iets zeg.
Stop met je broer/zus te slaan!
Laat je broer/zus gerust!
Doe ‘ns even normaal aub.
Voila, dat komt ervan.
En daarnet moest je nog geen pipi doen?
Niet met je vuile handjes aan de muren.
Ook niet aan de ruiten.
Allez vooruit, nog één kusje.
Allez vooruit, nog heel even tv kijken dan.
Mama/papa heeft maar twee handen.
Nu is het genoeg geweest!

Stop de klok! Rowen is 16 maanden.

May 27, 2015Erika Van Tielen 4 Comments

Wat gaat het toch hard. Het leven met kinderen bedoel ik dan. Mijn eerstgeborene blaast begot 4 kaarsjes uit deze zomer. En ‘kleine’ broer is al bezig aan zijn 2e levensjaar. 16 maanden is hij gisteren geworden. En ik kan niet anders dan hem bestoefen. Echt, wat een kind. Altijd vrolijk, altijd blij, altijd tevreden. Of is hij zo omdat ik als meer ervaren mama ook meer rust heb gevonden, en dus meer kan genieten? Een combinatie van beide, vermoed ik.

Even in detail overlopen.

* Hij stapt! Sinds 30 april om precies te zijn. In eerste instantie uiterst voorzichtig en met nog serieus veel kruipen tussendoor, maar na anderhalve week leek het al alsof ie nooit iets anders gedaan had. Toen we aan zee waren onlangs, heeft ie zich dan ook te pletter geoefend. Op de autodrome (terwijl Finn aan het gokarten was), op de dijk én in het mulle zand. En ja, als je het daar kan, kan je het overal.

* Rowen heeft al 8 tandjes, nummer 9 is onderweg. Wordt een hoektand. Bij momenten een pijnlijke affaire, merk ik.

* Zijn broer wilde geen tutje (heeft zelfs nooit begrepen wat hij met het ding moest aanvangen), maar Rowen is verslaafd. Ik moet echt opletten dat het geen tutterkind wordt. Zo eentje dat het ding dag en nacht en zelfs tijdens het spelen in z’n mond heeft. Moeilijk wel om het af te nemen, want de tut zorgt vaak voor instant troost en hij kan er zo giga veel plezier van hebben.

* Ik heb het sterke vermoeden dat hij sneller met taal is dan Finn. Meer dan papa, mama en kaka komt er weliswaar nog niet uit (en ook niet altijd op de juiste momenten), maar hij begrijpt best al veel, vind ik. Hij kan zijn wensen ook behoorlijk goed duidelijk maken met louter lichaamstaal en een paar geluidjes. Als ik ‘s ochtends bijvoorbeeld vraag: waar is je tutje?, wijst hij de weg en laat me onder zijn bedje kijken. Hij loopt zelf naar de kapstok voor z’n jasje als we naar de crèche moeten vertrekken. En hij doet zijn slabbetje uit, maakt een stopteken met zijn handen of steekt zijn tut terug in de mond als hij gedaan heeft met eten.

* Hij geeft heel graag high fives.

* Hij maakt ook leuke vroemgeluidjes als hij zijn auto’s laat rijden. Heeft ie zeker van z’n broer afgekeken. Net als het feit dat hij ‘woah!‘ zegt als hij met zijn speelgoedzwaard begint te zwaaien.

* Sinds hij een jaar geworden is, begint er ook echt een broederband te ontstaan. Al is het wel nog een zware haat-liefde verhouding. En als het (voorzichtige) samenspel ontaardt, laat Rowen zich zeker niet doen. Hij slaat gewoon terug. Vrij hard zelfs.

* Hij is heel erg geobsedeerd door het grote toilet. Als we de deur als eens vergeten dicht te doen, zal hij in een onbewaakt moment razendsnel naar de pot stappen en zijn handjes in het water stoppen. De trap heeft ook lang een enorme aantrekkingskracht uitgeoefend op hem, maar die fascinatie is nu wat aan het minderen, merk ik.

* Hij weent nooit als ik hem afzet in de crèche, maar als ik hem kom halen, kraait hij van plezier. Mocht hij kunnen, hij zou over het hekje jumpen van blijdschap. Hoe bevestigd kun je worden in je moederschap seg!? Absoluut zalig.

* Zijn pamper verversen is een hel. Rowen blijft to-taal niet stilliggen. We zijn hier ondertussen specialist in het aan- en uitdoen van pampers in alle mogelijke standjes en zelfs on-the-go.

* Hij slaapt meestal door, maar nog niet altijd. Nu, als hij wakker wordt, is het gelukkig slechts heel even. Tutje of flesje brengen en hup, hij droomt weer lustig verder. Hij drinkt wel nog behoorlijk wat flesjes, ons zuiperke. Eentje voor het slapengaan (samen met een boterham), eentje tussen 23 en 24u en soms nog eentje als ie ergens tussen 3 en 4 wakker wordt. Als hij wél tot de ochtend doorslaapt, krijgt hij dan nog een fles (en een boterham), voor we naar de crèche vertrekken. De hoeveelheid voor het slapengaan opdrijven, werkt niet. Hij drinkt altijd exact dezelfde portie.

* Niks mooiers dan de smile waarop hij mij elke ochtend trakteert als ik hem uit zijn bedje haal. Hij lacht trouwens de hele dag door. Heerlijk, heerlijk, heerlijk.

Erika bekent! Het échte leven van een mama.

May 13, 2015Erika Van Tielen 14 Comments

Lobke van Leuke Wereld deed het al. En zij haalde de mosterd dan weer bij deze moeder.
Om maar te zeggen: moederschap is niet altijd even mooi. Vuile pampers geuren vooralsnog niet naar lavendel. Borsten exploderen, lekken en imploderen. En zelfs zen boeddhisme lijkt ons niet te kunnen redden. So what?

Want hey, het is oké…

-om je baby snel te leren zelf zijn of haar papfles vast te houden.

-om tijd te winnen door je kind een maaltijd uit een pakje voor te schotelen.

-om ‘s ochtends een beetje me-time te creëren door je vroege vogels voor tv te laten ontbijten.

-om borstvoeding geven of kolven te combineren met social media. Of met je eigen maaltijd.

-om te kolven tout court. Ook al is dat één van de zotste zichten die er bestaan en mag je niet te veel nadenken bij wat je aan het doen bent.

-om je kinderen langer in de crèche of in de nabewaking te laten, zodat je nog even rustig iets kan afwerken of kan gaan winkelen of sporten.

-om het verhaaltje voor het slapengaan stiekem wat in te korten als je te moe bent om veel voor te lezen.

-om met de vader van je kinderen de kaka- en pipi-hoeveelheden van de mini’s te bespreken.

-om het spelen en onnozel doen over te laten aan de papa.

-om een zever-, teruggegeven melk- of tomatensausvlek niet opgemerkt te hebben en dus met vuile kleren op het werk toe te komen.

-om je kind vuil in bed te stoppen omdat jullie allebei geen zin meer hebben in een badsessie.

-om te laat door te hebben dat je borstcompressen doorweekt zijn. Met alle gevolgen vandien.

-om ‘s nachts je lief aan te stompen en te vragen of hij even wil gaan kijken wat er scheelt met het kind.

-om zelfs gewoon te doen alsof je het gehuil niet gehoord hebt. Zodat hij sowieso moet gaan.

-om continu snot uit de neus van je kinderen te peuteren.

-om je mails te checken met een baby op je schoot.

-om je kleuter ‘s nachts in het ouderlijk bed te laten kruipen omdat je op dat uur écht geen zin hebt in dramatische discussies.

-om je kind een cadeautje te beloven om zo sneller iets gedaan te krijgen.

-om je kind tijdens de film stil te houden met popcorn.

-om je kinderen drie keer per dag boterhammen te geven als er geen tijd/ goesting meer is om te koken. Drie keer boterhammen mét choco zelfs.

-om je kinderen op vakantie veel te laat te laten opblijven omdat ze anders toch continu blijven krijsen in bed en jij zo ook niks aan je avond hebt.

-om af en toe je kalmte niet te bewaren en hard te schreeuwen tegen je kinderen. Ook al weet je dat dat zelden iets uithaalt.

-om af en toe te wenen. Uit pure machteloosheid. Of door complete oververmoeidheid.

-om het internet vol met foto’s van je kleintjes te gooien. Want zijn ze niet ultramooi en übercute?

-om continu te praten over je kinderen. Of te schrijven.

-om te zeggen dat de favoriete broek, trui of rok van het kind nog in de was zit, omdat je wil dat hij of zij een andere aandoet.

-om je kinderen een hele dag in pyjama te laten rondlopen als je toch niet wegmoet.

-om te zeggen dat de melkjes op zijn als je vindt dat het kind er al genoeg gehad heeft.

-om te zeggen dat Dora of Bob of de Monstertrucks zijn gaan slapen of lunchbreak hebben omdat het kind ook dringend in bed moet.

-om opgelucht adem te halen als de kinderen gedropt zijn na een zware ochtendrush of in hun bed liggen na een al even heftige avondspits.

-om véél kusjes te vragen in ruil voor een kleine toegeving.

-om te blijven proberen jezelf en je kinderen (of je kinderen samen) in één leuke foto te krijgen.

Stop de klok! Dinsdag 28 april 2015.

April 28, 2015Erika Van Tielen 6 Comments

Soms wou ik dat het kon. De tijd even keihard stilzetten. Mijn gelukjes op hun hoogtepunt bevriezen. Maar zelfs al zou ik mezelf op die manier voor eventueel ongeluk kunnen behoeden, ik zou ook geen nieuw geluk meer leren kennen. Beter dus, lijkt me, om de klok puur hypothetisch even te stoppen. Daarom ook deze nieuwe rubriek.
Een soort foto van mijn leven. Gemaakt op dat ene specifieke moment. Niks foefelare, niks trucare,… Gewoon mijn leven, liefdes en gedachten zoals ze zijn, hier en nu.

* Ik wilde deze week enorm graag naar zee. Naar het appartement van mijn schoonouders. Met mijn eigen mama en met de kindjes. Maar omdat de lente niet helemaal in topvorm is, hebben we toch maar besloten om thuis te blijven. Toch altijd een hele verhuis met twee kinderen+ bagage en die doe ik niet om daar wat binnen te gaan zitten. Jammer, want ik had geen werkverplichtingen en gigantisch veel zin in het simpele leven daar. Slapen, eten, wandelen, spelen en genieten van zon, zee, strand en van elkaar. Nothing more, nothing less. Half mei doen we een nieuwe poging. Hopelijk meer geluk dan.

* In tussentijd maak ik van de gelegenheid gebruik om eindelijk aan mijn boek te beginnen schrijven. De deadline komt al aardig in zicht.

* Mijn lief moet dringend terug gaan werken. Niet dat ik hem uit het huis wil, in tegendeel zelfs. I love having him around. Hij transformeert zich tussen twee producties in immers altijd tot dé perfecte huisman. Maar ik weet gewoon dat het hem deugd zal doen en dat de actie en het sociale contact de kleine frustraties of ergernissen die er nu soms zijn, snel zullen vernietigen. Nieuwe impulsen zijn belangrijk en je geliefden missen is op een gekke manier ook wel goed. Liefde mag immers nooit ever vanzelfsprekend worden.

* Rowen is nog altijd een heerlijke baby. Nu ja, peuter eigenlijk, maar hij is de kleinste in huis en daarom noem ik ‘m gemakshalve nog altijd baby. Enfin, het kind lacht altijd én charmeert daarbij alles en iedereen die ook maar een beetje in de buurt komt. En toch is hij niet zo perfect als hij meestal laat uitschijnen. Mini weet verdomd goed wat hij wil én vooral wat hij niet wil. En dat laat hij ook almaar duidelijker merken. Soms zelfs met licht gegrom of met lichte slagen en verwondingen. Niet verontrustend als hij zijn eigen broer te lijf gaat. Dat is zelfverdediging die ik begrijp en soms zelfs stiekem aanmoedig. Wel erg als hij zijn leeftijdsgenoten in de crèche iets te hardhandig aanpakt.

* Hij stapt ook bijna, onze kleinste man. Bijna, maar nog niet helemaal. Lang stilstaan en een stap of anderhalf, dat lukt. Maar dan gaat ie toch maar gauw weer zitten. Bang? Geen zin om zich te concentreren? Of blijft hij liever kruipen omdat hij dan veel sneller is waar hij moet zijn? Ach, hij doet maar. Ik stimuleer, maar push zeker niet. Dat hij zijn eigen tempo maar volgt. Al zouden zijn gehavende knietjes wel blij zijn met de switch van kruipen naar lopen, denk ik.

* Finn, de grootste in huis (toch in de categorie ‘kinderen’), doet dan weer af en toe alsof hij terug een baby is. “Ik kan dat (nog) niet”, is een zinnetje dat we dezer dagen vaak te horen krijgen. Regressie om aandacht te vragen? Ik vermoed het. En bovendien is hij bij momenten echt stout. Ook op school was de juf, die normaal gezien altijd op hoop en positivisme leeft, gisteren lichtjes ten einde raad. “Hij doet zijn eigen goesting, negeert mij en luistert dus helemaal niet”, klonk het. Tjakka. Wij dus instant overgeschakeld op een strenger opvoedingsplan. Van (te) mild en met het idee: ‘hij weet nog niet beter’, naar ‘hij weet het wel degelijk’ en dat spelen met onze voeten moet verdorie rap gedaan zijn. En kijk eens aan, het lijkt (meestal) te werken. Vragen negeren, niet luisteren of stout zijn, betekent immers geen computer of tv kijken en in extreme gevallen de verwijdering van zijn belangrijkste speelgoed. Al moeten we het dreigement wel nog vaak herhalen. En ik doe dat niet graag, zo de hele dag zeuren tegen mijn kinderen en constant op scherp staan. Maar het moet. En het is nu óf we hebben problemen die niet meer zo makkelijk op te lossen zijn. Ja jongens, wat heb ik dat opvoeden toch onderschat. Geef mij maar gewoon wat pampers en papflessen. Zorgen voor en verzorgen is veel meer mijn ding.

* Finn is officieel geobsedeerd door zijn piemel. Hij vindt de zijne groot en de mijne klein. En hij haalt het ding constant uit zijn boxershort. Vanochtend nog ging hij zijn knie poetsen met zijn piemel. For real. Al is het niet gelukt. Hij laat trouwens ook ‘boertjes met zijn poep’. Echt gezegd ja.

* Hij heeft ook eindelijk begrepen dat hij ‘s nachts in zijn eigen bed moet blijven liggen. Zelfs al wordt hij even wakker om naar het toilet te gaan. Ons bed is verboden terrein tot de ochtend. Een spidermanpop houdt de wacht en Finn durft hem niet voorbij. Hij weet bovendien dat de computer de kast in gaat, zodra hij toch midden in de nacht onder onze lakens zou kruipen.

* Smeltmoment: de boys op het springkasteel. Rowen komt erbij en Finn zegt tegen de andere kindjes: “Oppassen iedereen! Mijn kleine broer komt erbij!”.

* Ik mis de zon en de lente nu al. Soms vraag ik me af waarom ik, los van praktische bezwaren, niet vaker een paar dagen naar de zon boek of gewoon verhuis naar een land waar die bol altijd schijnt. Ik ben zoveel meer waard op een mooie lente- of zomerdag.

* Wel een reis naar Spanje geboekt alvast. Begin juni zijn we weg voor een weekje. Can-not-wait.

* Ik heb eindelijk business cards laten maken en drukken. Feel like a pro. A real entrepreneur. Eentje die almaar blijer wordt met haar keuze voor zelfstandigheid.

* Ik twijfel over een derde kind. Mijn hoofd en mijn lief zeggen nee, mijn hart schreeuwt ja. Het voelt alsof ik er nog niet klaar mee ben. Met zwanger zijn en bevallen enzo. Ik weiger trouwens ook radicaal om mijn babystuff al definitief weg te geven. En dat zowat al mijn close vriendinnen in verwachting zijn, helpt ook niet natuurlijk.

* Topquote: Sarah Bettens in DM: “Sinds ik kinderen heb, heb ik geen tijd meer, maar wel rust. Ik hoef niet langer na te denken over mijn prioriteiten. Natuurlijk ga ik de kinderen van school halen. Natuurlijk eten we samen. Natuurlijk maken we nadien een puzzel. Dat dat allemaal zo vanzelfsprekend is en dat ik dat allemaal zo graag doe, maakt me heel rustig. Elke dag is een productieve dag, want ik heb ‘m samen met mijn kinderen doorgebracht.” Spot on, zou het niet beter kunnen zeggen. Al lijkt dit er wel een beetje op.

25 dingen waar je bij een tweede kind niet meer wakker van ligt.

January 23, 2015Erika Van Tielen 32 Comments

Je kan het ook niet helpen. Dat je de eerste keer alles zo belachelijk perfect wil doen. En er is ook helemaal niks verkeerds mee. Alleen het beste voor jezelf en voor je baby, uiteraard. Maar achteraf, en zeker als je zwanger bent van nummer 2, besef je dat het allemaal gerust een pak relaxter en minder freaky kan. En dat het zo ook nog méér dan goed genoeg is.

Daarom 25 dingen waar ik niet meer van wakker lag tijdens mijn tweede zwangerschap of waar ik nu, met twee kinderen in da house, mijn slaap niet meer voor laat:

1. Dat ik heel af en toe eens een glaasje cava dronk tijdens mijn zwangerschap. Ik kon dan echt een hele avond blijven nippen aan dat ene glas.

2. Dat ik in zwangere toestand af en toe salade, sushi en godbetert chocomousse at. Als je niet zwanger bent, wil je toch ook geen voedselvergiftiging oplopen door slechte vis of een rot ei? Of hoop je toch ook niet dat er een kat op je tomaten geplast heeft? Met gezond verstand en een scherpe neus kom je al een heel eind.

3. Dat ik niet het hele scala zwangerschapsboeken heb herlezen. De essentie wist ik nog en wat ik was vergeten, had wellicht een goeie reden.

4. Dat ik weer met een keizersnede zou moeten bevallen. De eerste was in spoed en redelijk heftig, deze kon alleen maar beter meevallen. En zo geschiedde.

5. Dat de babykamer bij de geboorte nog lang niet klaar was. Het heeft toch 6 maanden geduurd voor hij daar zijn eerste nacht heeft geslapen. Of gelegen alleszins.

6. Dat mijn geboortelijst zo belachelijk kort was. Enerzijds omdat ik het meeste toch al in huis had, anderzijds omdat ik ondertussen wist dat heel wat items op zo’n lijst niet strikt noodzakelijk zijn. Geloof me, er worden zwangere vrouwen een hoop behoeften aangepraat die je in realiteit niet of amper hebt.

7. Dat ik deze keer minder lang borstvoeding heb gegeven. Nu ja, ik ben sneller op de borst-fles combi overgeschakeld. Waarom? Omdat ik letterlijk leeggezogen werd en verder doen, betekend had dat ik te uitgeput zou zijn geweest om al mijn andere mama-taken goed uit te voeren.

8. Dat ik het oudste kind al eens vaker voor tv of voor de computer zet zodat ik mij kan focussen op het jongste. Of zodat ik zelf eindelijk iets kan afwerken.

9. Dat ik niet altijd vers kook voor de kindjes. Soms uit tijdgebrek, soms uit goestinggebrek. Als in: ja, ik koop meer dan eens kant-en-klare babyvoeding. Al blijf ik er natuurlijk wel op toezien dat mijn kinderen zo gezond en evenwichtig mogelijk eten.

10. Dat ik mij niet meer zo nauwkeurig afvraag: mag hij dit nu al wel eten? Of drinken? Ik handel veel meer op gevoel.

11. Ik panikeer ook niet als één van de jongens een dag wat minder of juist veel meer eet. Kinderen kunnen hun voedselopname behoorlijk goed zelf reguleren. Wij hebben trouwens toch ook niet elke dag en elk moment even veel honger?

12. Dat mijn kinderen soms wenen. Tuurlijk probeer ik die momenten te beperken. En ik zal altijd asap troosten, voeden, verschonen of entertainen. Maar als ik alles geprobeerd heb en het gehuil stopt niet, moet ik mij daarbij neerleggen en gewoon hopen dat het snel overgaat. Ik kan ook geen twee kinderen tegelijk helpen, ik heb maar twee handen. Eentje zal altijd iets langer moeten wachten. Al let ik er uiteraard wel op dat het niet altijd dezelfde is.

13. Dat ik niet meer rechtveer bij het minste kreuntje of kreetje. Meestal is er niks ernstigs aan de hand. Twee tellen later ben je dus nog op tijd.

14. Dat ik niet meer elke 3 minuten ga kijken of mijn slapende baby nog wel ademt. De meeste baby’s blijven echt wel gewoon ademen.

15. Dat mijn baby onder of boven of tussen de curves van Kind en Gezin zit. Hij is goed zoals hij is. Ik laat mij niks meer aanpraten.

16. Dat mijn baby trager/sneller rolt of kruipt of stapt dan die van iemand anders. Ik ken mijn kinderen het beste. Als er echt iets mis is, zal ik het heus wel merken en het juiste ondernemen.

17. Dat ik te weinig slaap. Helemaal wennen doet het natuurlijk nooit, maar energie verspillen door er boos en lastig om te worden, helpt mij ook niet vooruit. Dus blijf ik- indien nodig- opstaan, flesjes/tutjes aanbieden of nachtmerries bezweren en hoop ik daarna zo snel mogelijk weer in mijn bed te kunnen.

18. Dat één van de kinderen ziek is of zich pijn gedaan heeft. Niet leuk, maar het gebeurt en het zal nog gebeuren. Ik kan alleen maar proberen om ze snel op mogelijke gevaren te wijzen, ze te beschermen waar het kan en ze zo goed mogelijk te verzorgen als het te laat is.

19. Dat ik niet meer elk sprongetje en bijhorende problemen tot in detail analyseer. Kinderen hebben goeie en minder goeie momenten. Fases die mogen blijven duren en fases waarvan je hoopt dat ze héél snel weer voorbij zijn.

20. Dat er altijd wel ergens speelgoed of andere rommel rondslingert. Opruimen in een huis met kinderen is een never ending story. Een proper huis een illusie.

21. Dat je ergens te laat komt. Ik doe sowieso mijn best om op tijd te komen, maar met kinderen kan er altijd iets onverwachts gebeuren. Liefst nét voor het geplande vertrek. Het positieve daaraan is evenwel dat ik ze gelijk wanneer als excuus kan gebruiken. Zelfs al is het mijn eigen stomme schuld dat ik niet op tijd op een afspraak verschijn.

22. Dat ik mijn kinderen al eens een dag of een weekend naar mijn (groot)ouders breng. Leuk voor hen, leuk voor mij.

23. Dat het drukker is met twee kinderen in huis. Dat je vrije tijd (als koppel) nog meer ingeperkt wordt. Ik probeer gewoon met de flow mee te gaan en mijn of onze momentjes te pakken zodra het kan. Tijdens de schooluren of na 19u ‘s avonds. Ik weet ook dat het niet altijd zo intens zal zijn als nu. Kinderen worden snel groot. En ze leren mekaar ook entertainen, dus op termijn heb je met 2 kinderen eigenlijk minder last en werk dan met eentje.

24. Dat je maar één kind graag kan zien. No way, je kan al je kinderen even graag zien en je ziet ze allemaal ook elke dag een beetje liever.

25. Dat ik geen goeie mama ben. Alle mama’s zijn goed of proberen dat toch te zijn. En ik weet het nu wel zeker: die andere moeders doen ook maar wat!

(foto: Thomas Legrève)

Erika werd mama. Mijn Flair-columns verzameld.

November 15, 2014Erika Van Tielen 6 Comments

Throwback naar het jaar 2011. Het jaar waarin ik voor de eerste keer zwanger werd. Van de man die ik nog maar een half jaar eerder had leren kennen. Wat de bedoeling was voor alle duidelijkheid. Maar bon, het ging toch allemaal snel en hard. Een carrière die op volle toeren draaide, een bloeiend liefdesleven én een groeiende buik. Intense momenten die ik toen wekelijks probeerde te vatten in een column voor Flair. De kans dat schrijfsels in printversie langer dan een paar weken bewaard worden, is redelijk klein, dus heb ik ze destijds op een blog gegooid. Voor de eeuwigheid. En vandaag lijst ik ze nog ‘ns netjes op hieronder. Gewoon doorklikken op het topic dat je interesseert!

Hoe het begon

Het besef

Zij die zonder zonden zijn