Erika experimenteert: Lilies.

Lies Franckaert is geen doordeweekse schoonheidsspecialiste. En haar zaak Lilies is geen klassiek schoonheidssalon. Dat zag en voelde ik meteen toen ik de praktijkruimte op het Antwerpse Zuid binnen wandelde.

De setting, de kleuren, de geur. Haar zachte stem, het tempo waarop en de toewijding waarmee ze de handelingen uitvoert, … Alles voelt zo ongelooflijk goed. Omdat zij jou zo ongelooflijk goed aanvoelt. 

Lies gaat ervan uit dat je je uiterlijk niet kan loskoppelen van je innerlijk. De conditie van je huid verraadt veel over je mentale en fysieke gezondheid. 

De gelaatsbehandeling (met massage) is dus maar een onderdeel van haar werk. Ze creëert een eigen universum. Een kader ook om eens écht tijd voor jezelf te maken. Om bewust met je lichaam en de verzorging ervan om te gaan. Ze gaat op zoek naar je pijnpunten. De letterlijke of de figuurlijke. En bij diepere blokkades verwijst ze je graag door naar specialisten in de reguliere of de alternatieve geneeskunde.

Ik kwam alleszins van een andere planeet na anderhalf uur in haar handen. En terug op aarde heb ik nog de rest van de dag nagenoten. En liefde gevoeld.

Ik ben nochtans geen zweverig type hoor.

Lies werkt heel bewust enkel met producten van Alqvimia. Omdat het merk haar visie helemaal deelt.

Alqvimia richt zich op het maken van verzorgingsproducten uit de krachtige, actieve stoffen van planten en bloemen. De producten focussen op herstel, het activeren én het optimaliseren van de werking van lichaamseigen processen. Kwestie van de natuurlijke schoonheid te stimuleren en te accentueren. Mooi toch?

Mijn 25 tips voor een betere work-life balance.

Nee, ik heb er geen burn-out voor moeten krijgen. Zelfs geen bijna burn-out. Het moederschap heeft voor de klik gezorgd en de keuze voor het ondernemerschap deed de rest. Mijn leven is het merendeel van de tijd heerlijk in balans. Ik werk én ik geniet. Werk en vrije tijd lopen quasi over in elkaar. Daar kan je jaloers op zijn óf je kan er kei-hard zelf voor gaan. 

Zo’n evenwicht overkomt je immers niet, je kiest ervoor. Heel bewust. En ook al besef ik dat niet iedereen op elk moment in zijn of haar leven in de mogelijkheid is om de stappen te zetten die ik heb gezet. Ik ben er wél van overtuigd dat iedereen iets kan doen. Je hebt altijd keuzes in het leven. En zelfs de kleintjes betekenen soms een wereld van verschil.

Ik zet je dus graag op weg. Zodat je kan stoppen met afgunstig te zijn op mensen die het wel voor mekaar lijken te hebben. Het zijn uiteraard geen absolute waarheden die ik verkondig, wel stukken uit het parcours dat ik zelf heb afgelegd. Ideeën en tips waarvan ik hoop dat ze ook voor jou betekenisvol kunnen zijn.

  1. Less is more. Durf keuzes maken. Voor jezelf en voor je kinderen. Een dag heeft maar 24u en van die 24 slaap je er best ook een paar.
  2. Kwaliteit is belangrijker dan kwantiteit. Vroeger was ik nooit thuis, er viel altijd wel érgens iets te beleven. Maar als ik heel eerlijk ben, was het niet elke avond zo’n groot feest. Terwijl ik nu driedubbel geniet als ik op stap ga.
  3. Leer dus nee zeggen. Ik zeg meer nee dan ja. Zowel op professioneel gebied als privé. Als je wil kan je elke dag volproppen, maar op de duur werk je eerder een lijstje af. En beginnen ook leuke dingen aan te voelen als een verplichting. Het is trouwens niet verboden om zo weinig mogelijk tegen je zin te doen.
  4. Bekijk alles wat je doet en iedereen die je ziet even heel kritisch. Met welke vrienden wil ik écht contact houden? Welke afspraken doen er écht toe? Van wie of voor wie moet ik dit? Wat gebeurt er als ik hier of daar niet naartoe ga? Weinig meestal. Geloof me. Forget the FOMO!! En steek zeker geen tijd in negatieve zaken of mensen.
  5. Oftwel: kijk naar wat je écht gelukkig maakt, wat écht van belang is. Vul aan met al de rest.
  6. Weet ook waarom je voor iets kiest. Is het niet voor de inhoud, dan misschien wel voor het geld. Of voor de leuke mensen. Elke reden is in principe valabel, zo lang jij ze bewust geeft.
  7. Plan voldoende tijd voor je lief, je gezin, je familie en je vrienden. Zij zijn je core, zij zullen er in principe altijd voor je zijn. Dat kan je helaas niet van je werkgever zeggen. Je kinderen zijn ook maar één keer klein, je (groot-)ouders leven niet eeuwig.
  8. Maak je niet al te druk om alles wat je niet meer kan doen omdat je kinderen hebt. Je krijgt er andere dingen voor in ruil. En het verloopt ook allemaal in fases. Als je kinderen ouder worden, krijg je vanzelf weer meer ruimte voor jezelf.
  9. Kijk sowieso naar wat je hebt in plaats van naar wat je niet hebt.
  10. Heb geen spijt. Je neemt beslissingen op een bepaald moment in je leven. Je hebt geen vat op de toekomst.
  11. Keuzes en prioriteiten verschillen trouwens van levensfase tot levensfase. Het is dus helemaal oké om ze af en toe te herbekijken.
  12. Neem weer een old school agenda. Zo hou je een veel beter overzicht op je activiteiten.
  13. Laat genoeg ruimte vrij in je agenda. Rustmomenten zijn zo belangrijk. Ofwel neem je die rust effectief, ofwel creëer je zo ruimte voor onverwachte dingen of afspraken. Toevalligheden of onverwachte uitnodigingen maken mij altijd gelukkig.
  14. Ik gruwel van een agenda die weken of maanden op voorhand vol zit. Dat je wil afspreken en het eerstvolgende vrije weekend bevindt zich 3 maanden verder.
  15. Een halve dag vrij is beter dan niks, maar hier en daar probeer ik ook een dag of een paar dagen leeg te houden. Voor een tripje in binnen- of buitenland. Want echte stress verdwijnt niet instant en letterlijk afstand nemen helpt. Eén langere vakantie per jaar is trouwens weinig. Dat moet je een heel jaar uitkijken naar en daarna teren op die paar weken. Probeer je vakantiedagen eens te verdelen over het hele jaar.
  16. Hobby’s voor je kinderen zijn tof, want je wilt hun ontwikkeling stimuleren of je wil dat ze mee kunnen met hun vriendjes. Uiteraard. Maar is het écht nodig dat ze én tekenschool én muziekschool én judo én scouts doen? Jij bent immers vaak diegene die maar over en weer moet rijden.
  17. Durf voor jezelf te kiezen. En denk dan even ook echt alleen aan jezelf. Hoe kort of klein die momentjes ook zijn, pak ze nondedju! Een massage of een yogasessie kan wonderen verrichten.
  18. Sport in het algemeen doet wonderen. Voor je lijf en voor je hoofd!
  19. Als het financiële je tegenhoudt om je werk anders aan te pakken of van werk te veranderen, bedenk dan goed wat je wil: nu leven? Of later leven? Sparen is fijn en een goed pensioen komt hopelijk ooit enorm van pas. Maar wil dat zeggen dat je alleen maar moet werken voor later? Misschien komt er geen later. The time is now babies! En now kan je misschien ook met een beetje minder centen gelukkig zijn.
  20. Durf te zeggen wat er scheelt. Tegen je lief of tegen een baas. Misschien zijn je wensen zo zot nog niet of is je probleem veel minder groot dan je denkt. Een nee heb je, een ja kan je krijgen.
  21. Word zelfstandige, ga 4/5 werken of probeer gewoon zoveel mogelijk flexibiliteit op je werk te versieren. Alles wat je écht gelukkig maakt enkel in korte avonden en weekends proppen, zorgt voor véél stress.
  22. Durf springen. Maak je dromen waar. Keuzes zijn niet per se for life. Niks in het leven is definitief. Als iets niet uitdraait zoals verhoopt, begin je gewoon opnieuw. Mij helpt het om te denken: “Wat is het ergste dat me kan overkomen als ik hiervoor ga?” En meestal valt dat gewéldig goed mee.
  23. Leg de lat misschien ook eens wat lager. Dat wil namelijk niet zeggen dat je ze niet hoog genoeg legt. 
  24. Je kan nooit ever aan ieders verwachtingen voldoen of voor iedereen even goed doen. Probeer dat dus ook niet. Wees mild voor jezelf.
  25. Meer houvast nodig? Meer zicht op je werkpunten en levensdoelen? Dan is de succesplanner van Niki en Stephanie misschien wel iets voor jou. (Met de code ErikaSP17 koop je ‘m zelfs met 25 procent korting!)

Jij nog tips? Vul gerust aan in de comments!

 

Ik geef ook lezingen over dit thema. Meer info via Read my Lips.

Erika bekent: ik heb stoute kinderen.

Eerlijk duurt het langst lieve mensen. En levert ook meer op dan het hoog houden van de schijn. In het beste geval misschien zelfs wat herkenning en troost. En die zou ik wel kunnen gebruiken ja.

Niet dat je me zover krijgt dat ik zeg dat ik gefaald heb als moeder. Zo helder kan ik het nog wel bekijken. Maar helemaal goed pak ik het precies toch ook niet aan, die opvoeding van mijn kinderen. Mijn twee luide, bijzonder levenslustige kleuters. Die overal opgemerkt worden. En niet zelden in weinig positieve zin.

De jongste kan zich nog verschuilen achter de zogeheten terrible three. Heeft zijn broer ook mogen doen destijds. Maar five zou toch funky moeten zijn, dedju?

Ze zien mekaar doodgraag, mijn jongens. En toch geeft de ene de andere vaak liever een djoef op de mulle dan een liefdevolle knuffel. Ze weten best wanneer het allemaal wat stiller mag of zelfs moet. En toch scheppen ze er plezier in om juist dan hun keeltje nog wat verder op te zetten. Ze beseffen heel vaak perfect dat ze beter kunnen, en toch doen ze dat bewust niet.

“Blijf van mekaars lijf. Eet verder. Eét verder. Finn, je bent weer vergeten dat je aan het eten bent. Blijf daar af. Laat je broer gerust. Raap dat op aub. Meen je nu dat je dat melkje weer omver gegooid hebt? Die boterhammen zijn goed zoals ze zijn. Gisteren moesten ze zoals bij opa, nu zijn ze zoals bij opa en is het weer niet goed. Wat zeg je dan? Juist ja, pardon/alstublieft/dankuwel. Kleed je verder aan. Je hebt nog geen schoenen aan. Vraag gewoon wat je nodig hebt lieve schat in plaats van meteen hysterisch te panikeren. Nee, je gaat die dikke jas aandoen anders ga je kou hebben. Stap in de auto aub. Aan je eigen kant. Geef die tut terug aan je broer aub. Stop met ruzie maken over dat ‘dingetje’. Waarom willen jullie toch altijd per se met hetzelfde spelen, jullie hebben tonnen speelgoed verdorie! Blijf in je bedje liggen aub. Ga terug naar je bedje aub. Het interesseert me niet wie er begonnen is. Jullie zullen allebei wel iets gedaan hebben. Enzoverder enzovoort…”

Waarom? Waarom toch? Waarom maken ze het hun moeder soms zo verdomd moeilijk? Waarom leren ze zo weinig bij? Waarom snappen ze na al die tijd nog altijd niet dat de ochtend-en avondrituelen voor iedereen een stuk aangenamer zouden verlopen als ze voor één keer meewerkten? De procedure is elke dag exact dezelfde, waarom doen ze niet eens spontaan wat van hen verwacht wordt? Waarom zien ze niet in dat braaf zijn een pak meer oplevert dan stout zijn?

Soms, enfin, meer dan mij lief is, voel ik mij een soort sergeant. Altijd drillen. Altijd opjagen. Iets te vaak mijn stem verheffen. De wanhoop uitschreeuwen. De goesting krijgen om fysiek pijn te doen zelfs, in de ijdele hoop dat dát wel een oplossing zou zijn. Dat ze dan wél de klik zouden maken. Maar zo ben ik niet. Echt niet. Zo wil ik ook niet zijn.

Nu voor je me vertelt dat er heus wel andere manieren zijn… Lief en kalm heb ik ook geprobeerd, hoor. Blijf ik proberen zelfs. Alles geduldig uitleggen. Positief zijn en belonen als het kan. Straffen en streng zijn als het moet. Maar allemaal met even veel of eerder even weinig effect. Een oplossing is altijd geweldig tijdelijk. In de long run is er geen blijvende vooruitgang. Frus-tre-rend, niet normaal.

En toch weet ik dat het goed komt. Ooit. In een zo dichtbij mogelijke toekomst pleassssse. Voor ik compleet gaga word. Want eigenlijk ben ik heel stabiel van nature. En blij. En content. En op een dag moeten mijn crazy kinders dat ook wel zien en voelen en… overnemen. Ja toch?

Er zijn trouwens nog altijd een hoop waanzinnig fijne momenten. Die mag ik nooit vergeten. Dan zie ik de mooie mensen die diep vanbinnen in die kleine monstertjes verscholen zitten. Nee, ik zou ze voor geen geld ter wereld willen missen, mijn jongens. Hoe vaak ik ze ook (binnensmonds) vervloek. Weet je trouwens dat ze de eersten zijn om hun mama te komen troosten als ze haar zelf hebben doen huilen?

I love them to pieces. En juist daarom doet hun dagelijkse circus me soms zo vreselijk veel pijn.

Pret met Rowen, part I.

Na maar liefst 11 lijstjes Fun met Finn is het hoog tijd voor een allereerste Pret met Rowen. Klinkt iets minder allitererend, I know, maar de inspiratie wil even niet mee. En de inhoud is belangrijker dan de titel, toch?

Gek eigenlijk dat het zo lang geduurd heeft voor onze jongste een eigen rubriek te pakken heeft. Z’n mondje staat niet bepaald stil. Hij is veel sneller beginnen praten dan zijn broer en doet het bovendien liever, spontaner én beter. Het kind heeft op drie jaar écht al een behoorlijk uitgebreide woordenschat. Al vergelijk ik zijn repertoire vooral met dat van Finn natuurlijk, en die is toch altijd meer een man van daden dan van woorden geweest.

Anyway, het is een feest om Rowen bezig te horen. Voor alles heeft en geeft ie een uitleg. En soms blijft hij- alsof hij de aandacht nog harder naar zich toe wil zuigen- even licht stotterend hangen: “Ma, ma, ma, ma… .” Om dan vervolgens zijn visie, bemerking of oplossing uit de doeken te doen. De werkwoorden minder goed vervoegd dan een tijdje terug weliswaar. Maar bon, dat schijnt een normale fase te zijn.

Wij horen ‘m, tussen al die gekkig- en slimmigheden die vaak zo goed geformuleerd zijn dat de mop er (te) snel af is, heel graag deze oneliners geven:

“Ik ga da meer ni doen.” Dat hij het dus niet meer gaat doen. Ja schattig is ie genoeg, hoor. Braaf iets minder. Maar zo komt hij er toch altijd een beetje mee weg.

“Niks! Nihiks!” Nog voor we onraad ruiken, verklapt onze kleinste jongen zichzelf. Heerlijk.

“Wawel!” Als in ‘wél waar’.

“Papot!” Stuk dus.

“Zo is dat niet mama!” Hij weet het altijd beter dan zijn moeder uiteraard.

Erika experimenteert: met de TGV naar Disneyland, Parijs.

Of we een paar dagen naar Disneyland in Parijs wilden? Om te genieten van het park zelf uiteraard, maar vooral om de treinreis er naartoe uit te testen. En te kijken of de verwondering dáár ook al zichtbaar wordt? Of de magie van zo’n bijzondere trip zich al laat voelen in het station, op het perron of in de TGV-wagon?

Wel, ja. En nog geen klein beetje. Ik had het gevoel zelfs dat de chase in dit geval better was dan the catch. De trein is altijd een beetje reizen, wil het cliché. En voor jongens van 3 en 5 is het bovendien zeer avontuurlijk reizen. Zelf zeulen met de trolleys. Kijken naar de wirwar van mensen en het komen en gaan van treinen. Pipi doen op een rijdend toilet. Liggen, hangen, zitten in je eigen, bijzonder ruime stoel. Ongestoord tekenen. Snel een appelsapje halen in de bar. Onbeperkt spelletjes spelen op de iPad. Kijken naar het voorbijrijdende landschap. Discussiëren over de familierelatie tussen jouw trein en Thomas de trein. Leren dat TGV staat voor Train à Grande Vitesse en proberen om die gekke, Franse woorden zelf uit te spreken. En dan vooral niet vergeten om op tijd uit te stappen. Want vanuit Brussel-Zuid sta je op amper anderhalf uur in Marne-la -Vallée, het TGV-station van Disneyland. 

Een TGV-ticket boek je trouwens al vanaf 25 euro voor een enkele reis.

 

Disneyland zelf hapt een nét iets groter stuk uit je budget. Inkom, hotel (wij logeerden in het Disneyland hotel) en eten zijn allemaal erg duur en daar krijg je- mijns inziens-  iets te weinig kwaliteit voor in de plaats. Voeg daar nog wat uitgaven in één van de honderdduizend Disney-boetieks aan toe en je bent op 3 dagen tijd makkelijk even veel kwijt als voor pakweg een weekje Aruba. Bovendien was het deze week waanzinnig druk in het park. Vermoedelijk omdat sommige regio’s in Frankrijk en Engeland al krokusvakantie hadden. (Of misschien omdat er gewoon altijd wel iemand in Europa vakantie heeft.) En dat zorgde dus voor extreem lange wachttijden aan de leukste attracties. Zowel aan die van Disneyland zelf als die van zusterpark Walt Disney Studios er vlak naast. Misschien normaal, oké en perfect volgens de verwachtingen voor sommigen, maar anderhalf uur wachten voor een one minute-experience krijg ik mijn kinderen helaas niet uitgelegd. Mezelf ook niet trouwens. Bovendien moesten we zelfs in de rij staan voor het ontbijt. En waren alle, werkelijk álle restaurants in het hele Disney Village twee dagen lang volledig volgeboekt. Een snack in de bar of room service bestellen, zijn dan de enig overblijvende alternatieven.

 


Dus…

als je gaat…

hou dan zeker volgende zaken in mind:

Boek het goedkoopste TGV-ticket door 3 maanden op voorhand te reserveren.

Kijk hier voor de beste Disneyland-deals en –packages.

Lees de (budget-)tips van deze ervaren Disney-mama.

-Ga in een ‘rustige’ periode (ze bestaan wel degelijk!), check daarom eerst deze kalender.

Reserveer je favoriete restaurants al voor je vertrek of ten laatste bij aankomst in het hotel.

 

Mij zie je waarschijnlijk niet zo snel terug in Marne-la-Vallée, maar ik ben wél van plan om gauw weer met de TGV te reizen. Niet duur, goeie service en vooral ra-zend-snel. Op nog geen 6u sta je in Montpellier, op 8u in Cannes. Als je niet al te veel bagage mee moet zeulen of je kan de grootste spullen meegeven met een delegatie die de auto neemt, is er echt geen comfortabelere/goedkopere/efficiëntere manier om in Zuid-Frankrijk (Duitsland, Nederland, Oostenrijk of Zwitserland) te geraken.

Hallo 2017! Wij zijn er klaar voor. Of toch ongeveer.

Ik ben er klaar voor, voor dat nieuwe jaar. Gelukkig maar, want de eerste week is alweer gepasseerd.

Mijn kerstvakantie viel deze keer zowaar onder de noemer ‘rustig’ te klasseren. Wat nachtgebraak op oudjaar niet te na gesproken. Een kerstmarktje hier, een tripje naar zee daar. En maar een werkdag of drie. Veel tijd dus voor mekaar. Gezin, familie, vrienden. Tijd om op te ruimen ook. In mijn huis en in mijn hoofd. Heerlijk.

En ondertussen zijn zelfs de koffers voor onze eerste reis van 2017 gepakt. Het is dus nog niet gedaan met de rust, nee. Nog heel even presenteren vandaag, op het BK cyclocross in Oostende, en morgen vliegen we dan naar… Aruba. Tien dagen vitamine D tanken en batterijtjes laden. Lucky me. Ik besef dat hoor. Maar anderzijds kiezen we echtwel heel bewust voor dit soort tripjes. Gaan wanneer het kan, want een freelancer neemt anders altijd wel een jobke aan. En het is misschien de laatste keer dat we buiten de schoolvakantie met z’n allen weg kunnen. (Finn start in september in het eerste leerjaar.)

Benieuwd wel hoe die twee tjoepjes van mij de verre reis dit keer gaan verteren. Zuid-Afrika vorig jaar was een voorzichtig, maar geen zaligmakend succes.

Voor Finn ben ik er redelijk gerust in. Die zal zich al die uren onbeperkte schermtijd op het vliegtuig niet meteen beklagen. Hij is ook echt in een recordtempo aan het ‘groeien’ de laatste weken. Zeker zonder broer in de buurt, durft hij zelfs zonder meer voorbeeldig te zijn. Ok, het luisteren kan af en toe nog wat beter en sneller vooral, maar het kind eet goed, slaapt flink (al stond ie een paar dagen geleden, diep in de nacht, totaal versuft op de gang en wilde hij eerst pipi doen in de wasmand en vervolgensin bad!) en is- hou u vast- als een gek beginnen tekenen. De rust die daarmee gepaard gaat, mag voor mij eeuwigblijven duren. Wat. een. zaligheid. Zo moeten ouders van meisjes zich dus continu voelen.

Voor the other one, kleine Rowen, hou ik mijn hart dan wel weer vast. Dat ventje is de laatste tijd mijn schaduw, een magneet, een plakijzer. Echt niet normaal. Overal waar ik ga, staat hij ook binnen de 3 seconden. Mama is alles en moet alles doen. Alsof er nog melk uit mijn borsten komt. Doet iemand anders een poging, is die sowieso tevergeefs. Of het nu over aankleden of te slapen leggen gaat, mama mag dan gewoon terug van start beginnen. Heftig hoor, zelfs op het toilet en in de douche wijkt hij amper van mijn zijde. Geclaimd en gegijzeld voel ik me dan. (Als ik niet in huis ben, zijn er blijkbaar veel minder issues. Gelukkig. Maar ook een beetje pijnlijk voor mij.)

Bovendien slaapt Rowen dramatisch slecht. Hij heeft ontdekt dat hij uit zijn bed kan klimmen en doet dat dan ook zodra we uit het zicht zijn. Gevolg: ik blijf erbij, in een stoel naast zijn bed, tot hij slaapt. Soms duurt dat 5 minuten, soms een uur. Maar there’s no other option helaas. Alle andere methodes zijn getest en leiden puur tot meer hysterie en agressie. Met uiteindelijk hetzelfde resultaat: dat ik ernaast zit tot hij eindelijk gekalmeerd is en snurkt. Doe ik dat niet, blijft hij uren wakker. Tot middernacht als het moet. Compleet zot gedraaid. Altijd weer dat bed uit om mama te zoeken. En sowieso komt ie ergens halverwege de nacht naar het ouderlijk bed getrippeld. Waar hij zich dan, geruisloos (nu ja), tussen ons in nestelt. Gezellig tot op zeker hoogte, maar niet houdbaar natuurlijk. Benieuwd of een verandering van omgeving de routine kan doorbreken. En of hij door de warmte misschien ook iets minder intens in zijn belevingen wordt. Want geloof me, als Rowen transformeert in een tijger of in spiderman, dan heb je dat wel gezien. En zeker gehoord. Soms zit ie zelfs zo erg in zijn rol dat ie het niet meer nodig vindt om op tijd bij z’n potje te geraken. Terwijl hij het maar al te goed kan.

Maar hey, topkind voor de rest. Vrolijk, guitig, levenslustig. Geweldig knuffelbaar. Om op te vreten zo schattig. Altijd klaar voor een nieuw avontuur. En slim ook wel. Denk ik. Al vindt iedere ouder dat van zijn kind, vermoed ik. Nee, hij is gewoon heel alert en superverbaal. Zegt veel na en pikt snel nieuwe dingen op. Zijn woordenschat lijkt al enorm veel groter dan die van Finn op dezelfde leeftijd.

Enfin, benieuwd dus… Ik plan alleszins om keihard met de flow te gaan. En dan horen jullie het wel. Tot binnen een week of twee!

Jouw en mijn favoriete posts van 2016.

Ik heb serieus wat bij mekaar geschreven in mijn tweede blogjaar. En jullie hebben dat allemaal flink gelezen. Waarvoor zot veel dank. Echt. En een dikke zoen.

Ik zet mijn en jouw favoriete posts van 2016 nog even op een rijtje bij deze. Voor zij die iets gemist zouden hebben of voor zij die deze pagina misschien nog maar net ontdekt hebben.

  1. Mogen mijn kinderen nog even kind zijn aub?
  2. Fun met Finn: zijn leukste uitspraken, part X.
  3. Erika bekent: mijn kinderen eten boterhammen met choco.
  4. Krapulekesdag.
  5. 5 jaar Finn, 3 keer feest.
  6. Circus Rowen
  7. Stop de klok: ik heb twee kleuters in huis.
  8. Erika blikt terug op de zomer van 2016.
  9. Ik ben vier en ik vind het niet altijd leuk hier.
  10. Over hoe het moederschap de band met mijn familie nog sterker maakte.

De 20 beste webshops van 2016.

Omdat ik graag mooie spullen koop. Liefst spullen van bij ons. Met liefde gemaakt of bij mekaar gezocht.

Dit waren het voorbije jaar mijn 20 favo online adresjes (in willekeurige volgorde!):

1.Elle Milla
Alles wat Sarah selecteert is trendgevoelig, maar nooit té. Stijlvol bovenalles. En zo waanzinnig makkelijk te combineren.

2.Hippe schoentjes
Een waar online schoenen-, sokken- en tassenparadijs voor kinderen en hun mama’s.

3.Ducksday
Ducksday is een Belgisch merk,designed in Keerbergen, dat als sinds een jaar of vier spullen maakt voor (heel) jong volk dat graag buiten speelt. Welk weer het ook is. Omdat eindeloos ravotten een basisrecht is.

4.Kids with Flair
Geweldige interieurspullen, hebbedingen en een immens (terug) naar school-aanbod.

5.Muzemie
Originele, kwalitatieve kinderkleding voor boys en girls tussen de 0 en de 12 jaar. En daarnaast ook een pak accessoires en geweldige hebbedingen.

6.Six Hugs and Rock ‘n roll
Het superstoere kindermerkje (met af en toe ook een heerlijke twinningsweater voor mama of papa!) van Annechien Smolders.

7.Confetti Kinderboetiek
Eén van de weinige niet-online winkels die ik nog trouw bezoek. In Schilde. Maar als je te ver uit de buurt woont: Karen heeft ook een webshop!

8.Naturino
Topschoentjes voor kinderen. De stijl gaat van klassiek over sportief naar trendy. Er zijn sneakers, mocassins, sandalen en slippers. Voor jongens en voor meisjes. Maar 1 ding hebben ze allemaal gemeen: het zogenaamde sand effect. De zool van elk paar is zo geconcipieerd dat de voetjes van je koters precies de juiste ondersteuning krijgen en toch hun vrijheid behouden.

9.Duifhuizen.nl
De coolste reiskoffers. Immens veel keuze.

10.Boof
Strakke, stoere jeansbroeken die net zo comfortabel zitten als een legging. Of als een joggingbroek, zo u wil. Want ze noemen het de jogg jeans. Verkrijgbaar in vier kleuren. Voor jongens en meisjes. Baby’s, kleuters en tieners.

11.Bench
Cosy kleertjes waar we mee buiten kunnen komen. Streetwise enwarm, nu de ochtenden en avonden toch al een flink stuk kouder zijn. Streetwear voor mannen, vrouwen en kinderen.

12.Puriy
Hippe soft-sole mocs, made in Peru. Zacht, super van kwaliteit en volledig handgemaakt. Bovendien steun je met de aankoop een heel mooi project in Peru: een sociale onderneming waar kwetsbare vrouwen een opleiding krijgen en tewerkgesteld worden.

13.Otters en Flamingo’s
Een vrolijke webshop vol budgetvriendelijke, pre-loved kleertjes van absolute topmerken als MAAN, Simple Kids, Fred&Ginger, Aymara, Imps&Elfs, Gold, American Outfitters, Lily-Balou en Bellerose. Een walhalla dus voor moeders/vaders met veel smaak, maar zonder groot budget. En je verkoopt hier ook in no-timeje eigen te kleine of beu-gedragen kinderkleren.

14.Moms to the max
Originele outfits van eerlijke merkjes. Aan fijne prijzen bovendien.

15.Vente Exclusive
Hele fijne (Belgische) mode- en lifestyle merken, tegen kortingen tot wel- hou u efkes stevig vast- 70 procent.

16.Sweet Milly
Eerst was Sweet Milly enkel een fotozaak, nu is het ook een superfijne webshop voor iedereen met een babyon the way of kleine kinderen in huis. Naast prachtige geboortekaartjes, maken ze ook gepersonaliseerde doopsuiker en toebehoren voor op de kinderkamer. Allemaal in de stijl van het geboortekaartje!

17.Col-or-seeds
Een jong merk in postkaarten en toebehoren. Bezielster en fotografe Nathalie Jansen is dol op mooie foto’s (uiteraard!), kleur en strakke, grafische teksten. Seeds staat voor het feit dat je eerst iets moet zaaien voor je het kan oogsten. Color verwijst simpelweg naar de kleurrijke stijl van de fotografe.

18.Buy a smile
De winsten van Buy a Smile worden integraal doorgestort aan sociale organisaties wereldwijd. De meeste producten zijn dan ook- met veel liefde- handgemaakt door de doelgroepen van diezelfde sociale organisaties. Alle spullen hebben een verhaal en een impact. Shoppen gaf nog nooit zoveel voldoening!

19.Tadaaz
Tadaaz biedt kaarten aan voor de belangrijke mijlpalen in het leven.Oftewel Cards for Happy Moments.Denk: geboorte, doop, communie, huwelijk, feestjes allerhande en kerst. In heel uiteenlopende stijlen en in verschillende vormen en formatenbovendien. Al dan niet met plaats voor een foto(-collage).

20.Mijn eigen boekje
Hier kan je een gepersonaliseerd boekje maken voor je (klein-/pete-)kind. Namen, huidskleuren, locaties,… Je kan het allemaal naar believen aanpassen. En de hoofdrollen in het verhaal worden sowieso vertolkt door het kind zelf en zijn of haar naaste familieleden. Op die manier herkennen ze zich zowel in de tekst als in de illustraties.

Erika bekent: mijn kinderen eten boterhammen met choco.

Alle respect voor Sofie Dumont. Ik vind dat een knappe en aangename vrouw die ik al eens graag bezig zie op mijn tv. Maar vorige week tijdens de ochtendshow van het zusje op Qmusic, zei ze iets waar ik een paar minuten later nog van aan het bekomen was.

Haar kind heeft nog nooit ever een (witte) boterham met choco gegeten. Ze gruwde zelfs nog maar bij de gedachte. Zelfgemaakte cacaopasta, dat kon nog net. Voor de rest was de brooddoos van dochterlief bijna dagelijks een ster waard. Of zo leek het toch. Zo verfijnd en gevarieerd.
Nu pas op, het gesprek ging over gezonde voeding voor kinderen en gezien dat haar stokpaardje is, is ze het vermoedelijk min of meer aan zichzelf verplicht om geweldig consequent te zijn op dat vlak. Maar ik bleef desalniettemin verbouwereerd achter. En met een reuzegroot schuldgevoel. Mijn kinderen verzetten namelijk wél een paar potten choco per schooljaar. En dat bruine goedje durft bovendien al eens uitgesmeerd te worden op een witte boterham. Ik weet ook wel dat daar weinig voedingsstoffen inzitten hoor, maar het is nu eenmaal een heerlijke combi. Weet ik uit eigen ervaring. En soms is het bruine brood op bij de bakker. Of in de automaat. En ben ik blij dat ze een witte boterham eten in plaats van geen boterham.

Voor alle duidelijkheid: ‘s middags krijgen ze geen choco in de brooddoos. Te veel smurrie. In plaats daarvan geef ik ze even weinig verantwoorde en totaal oncreatieve boterhammen met kaas of vlees. Soms met wat kerstomaatjes erbij. Halleluja. Meer is het niet en meer moet het volgens mij ook niet zijn. Mijn kinderen maken op school toch veel te weinig tijd om te eten. De speelplaats roept, dus dat lunchpakket kan nooit snel genoeg naar binnen gewerkt worden. En boterhammen gaan dan nog net iets vlotter het mondje in dan een slaatje, een lactosevrije quiche of een zelfgemaakte mueslibar. Om maar een paar funky alternatieven te noemen. Soms verdwijnt er zelfs helemaal niks tussen de lippen. En krijgt moeder de hele reutemeteut ‘s avonds netjes terug geleverd. Uitgedroogd en door mekaar geklutst. Sorry, maar dan ben ik oprecht blij dat ik de avond ervoor geen uur tijd gestoken heb in dat lunchpakket.

Betekent dit nu dat mijn kinderen moeilijke eters zijn? Verre van. Thuis eten ze meer en makkelijker. Ze lusten alles. Met periodes weliswaar. Finn eet zelfs sushi, mosselen en havermout. En Rowen drinkt graag soya- en amandelmelk. Ik bied ze alles aan wat wij ook eten of in het vizier krijgen. Maar ik dring niks op. En I choose my battles, zoals in elke andere opvoedingsoorlog die ik voer.

Of dat het mij niet kan schelen wat mijn kinderen al dan niet eten? Integendeel. Ik vind gezond eten belangrijk, ook al ben ik zelf geen keukenprinses. Maar ik probeer wel altijd het ruimere plaatje te zien. Mijn kinderen hebben energie voor tien, zijn nooit ziek (hout vasthouden!!) en zien er- spreek met tegen als je ‘t anders opmerkt- behoorlijk fit uit. Dus ik geloof ten zeerste en ten stelligste dat ze binnenkrijgen wat ze nodig hebben. Niet te veel en niet te weinig. Veel gezond en af een toe ook een beetje minder gezond. Maar nee, ik zit dus niet elke maaltijd het aantal chiazaden te tellen.

Wat er dan wel aan de hand is?
Dat ik door alle voedselhypes en –goeroes, massa’s mekaar tegensprekende onderzoeken en de overvloed aan #healthyhashtags op social media, toch een beetje onzeker ben geworden. En dat dat, besef ik nu, totaal nergens voor nodig is.

Want, wat hebben we- of ik alleszins- uiteindelijk geleerd?

  1. Alles kan, maar met mate. Snoepen mag dus af en toe. En de pot choco is hier nog lang niet verbannen. Mama houdt ook van een pak friet of een reep chocolade op tijd en stond.
  2. Een kind leert meer van wat het thuis ziet, dan van wat het opgelegd krijgt. Wij trekken dus zelden een zak chips open als we tv kijken (tenzij er iets te vieren valt!). Maar we gaan ook relaxt om met eten én sporten vaak. Elke dag het goeie voorbeeld proberen geven, heeft op het einde van de rit meer impact dan per se die granola door te strot te willen rammen. Denk ik zo, in alle bescheidenheid.
  1. Lees, informeer je, maar luister vooral naar je eigen gevoel. En je eigen lichaam. En moedig je kinderen aan om hetzelfde doen.

Voila, smakelijk!

(Deze column verscheen eerder in het superfijne magazine Zappy Ouders.)